Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden
Ik voel me ontzettend kwetsbaar terwijl ik dit bericht schrijf, maar ik hoop dat het me toch goed gaat doen om mijn hart te luchten.
Want hoe kan het me/ons toch zo ontzettend veel moeite kosten om onze kinderen goed op te voeden.
Even de context: mijn man hebben 2 kinderen: 7 en 12 jaar.
Onze oudste was echt super makkelijk als baby/dreumes/peuter/kleuter.
Onze jongste is geboren als huilbaby en daarna altijd zorgen gehad: er bleek sprake van een (voorlopige) taalontwikkelingsstoornis op 2-jarige leeftijd. Met 4 jaar deeltijd naar de basisschool en deeltijd naar een taalschool. Daarna voltijd naar de basisschool en daar gaat hij goed vooruit.
Wel meerdere trajecten gevolgd gezien zijn gedrag: via speciale fysiotherapeut gekeken naar alle zintuigen en actief bezig geweest met prikkelregulatie, 2x een gezinscoach in huis gehad en een traject bij een kinderpsycholoog gehad.
Behalve de TOS is er nooit een diagnose gesteld.
Wat ons betreft helemaal prima, we hebben al deze trajecten gevolgd om hulp te krijgen bij het omgaan met zijn karakter en hoe we hem (maar ook zijn zus en onszelf) het beste kunnen helpen.
De laatste gezinscoach heeft zich ook gericht op de angsten van onze oudste. Zij durfde niet alleen te zijn. Wij moesten altijd binnen haar gezichtsveld zijn om niet in paniek te zijn.
Dit dus even voor de context. Als je dit niet zou weten zijn we een doorsnee gezin met 2 kinderen: dochter die naar groep 8 gaat en zoon die naar groep 4 gaat.
Maar de realiteit is ook dat beide kinderen ontzettend temperamentvol zijn.
Met name de jongste heeft een zeer sterke wil: echt helemaal niets krijgt hem van zijn ideeën af. Wat hij wil, wil hij en hij geeft nooit, maar dan ook nooit op.
Super eigenschap, waar hij waarschijnlijk erg ver mee gaat komen. Maar voor ons een energie vretende eigenschap. Onze oudste is ook enorm temperamentvol. Houd wel sneller op met zeuren en drammen als wij waarschuwen, maar daagt continue haar broertje uit en dat leidt weer tot ruzies en woede uitbarstingen bij hem.
In het dagelijkse leven is dit allemaal al erg vermoeiend en frusterend, maar hebben we nog ons werk (en ik ook nog een opleiding) om voor afwisseling/afleiding te zorgen. En we zorgen ook dat wij we op tijd onze ontspanning hebben met elkaar of met vrienden/vriendinnen.
Maar nu we weer op vakantie zijn en dus weken bij elkaar zijn, valt het me weer zwaar. Heel zwaar, zo zwaar dat ik me serieus afvraag waarom we ieder jaar toch weer op vakantie gaan.
Onze kinderen zijn dus inmiddels allebei bang, durven niet alleen naar het toilet (want misschien krijgen ze de deur niet open), durven niet alleen bij de tent te zijn als een van ons toevallig boodschappen aan het doen is en de ander naar het toilet moet. Met als gevolg dat je dus niet even alleen naar het toilet kan. Ze durven niet alleen naar de speeltuin, enz.
Daarnaast maken ze werkelijk heel de dag ruzie!
Wat wij ook zeggen/doen!
Wat hebben we de afgelopen 7 jaar al gedaan: verschillende manieren van omgaan met (straffen/juist niet straffen/meegaand zijn met de angsten, ze leren dat ze niet bang hoeven te zijn door ze zelf oplossingen te laten bedenken, te laten relativeren). Hulp gevraagd via kinderarts, gezinscoach, fysiotherapeut, huisarts, consultatiebureau, ouders en vrienden).
Maar ondanks alles lijken we geen invloed te hebben op het gedrag van onze kinderen.
Ik schrijf zo even verder, ben bang dat ik dit hele bericht anders per ongeluk wis.
AnnaPollewop schreef op 24-08-2023 om 13:07:
[..]
Goedgekomen durf ik niet te zeggen, we hebben al aardig wat stormen doorstaan maar er hangen hier en daar nog altijd wat donkere wolken aan de horizon. Je bent nooit klaar, maar ik wil je niet ontmoedigen
. Gaandeweg hebben we wel veel geleerd, ook dat veel zaken best weer goedkomen hoe donker het ook leek. Tijd doet veel, liefde ook. En je eigen weg zoeken, waarbij het zeker de moeite is om alles mee te pikken van wat je om j erheen ziet, maar niet om jezelf eraan af te meten. Wij zeggen wel vaak: hoor eens, als het makkelijk was kon iedereen het…
Haha, dat het nooit klaar is, daar ontmoedig je me niet mee hoor. We hebben inderdaad al heel veel geleerd en het blijft vallen en opstaan.
eenhoornn schreef op 24-08-2023 om 13:09:
[..]
Destijds zeiden ze (hij was toen 5 jaar) dat er inderdaad echt wel meerdere aanwijzingen waren voor autisme, maar dat hij vooral sociaal echt totaal niet 'voldeed' aan autisme eigenschappen. Hij is nl juist heel sociaal, is het liefste onder de mensen en maakt makkelijk en snel contact. Kan goed delen en is lief voor andere kinderen, maar ook volwassenen en dieren.
We hebben het toen zo gelaten, maar nu gaan we het zeker weer benoemen.
Ja, daar gaan we weer. Autisten zijn altijd alleen op zichzelf, kijken niemand aan, hebben totaal geen sociale contacten… wrong. Er zijn zat autisten die hartstikke graag met anderen omgaan, ze kunnen echt wel iemand aankijken en ze voelen andermans emoties echt wel aan. Autisten zijn net mensen, ze komen in vele soorten en maten…
Mijn zoon is nu net op vakantie met een paar vrienden, allemaal van het speciaal onderwijs, en allen behoorlijk autistisch maar allemaal op hun eigen manier.
AnnaPollewop schreef op 24-08-2023 om 14:32:
[..]
Ja, daar gaan we weer. Autisten zijn altijd alleen op zichzelf, kijken niemand aan, hebben totaal geen sociale contacten… wrong. Er zijn zat autisten die hartstikke graag met anderen omgaan, ze kunnen echt wel iemand aankijken en ze voelen andermans emoties echt wel aan. Autisten zijn net mensen, ze komen in vele soorten en maten…
Mijn zoon is nu net op vakantie met een paar vrienden, allemaal van het speciaal onderwijs, en allen behoorlijk autistisch maar allemaal op hun eigen manier.
Ik heb toen precies hetzelfde gezegd en ze gaven wel toe dat iedereen anders is inderdaad.
eenhoornn schreef op 24-08-2023 om 13:09:
[..]
Destijds zeiden ze (hij was toen 5 jaar) dat er inderdaad echt wel meerdere aanwijzingen waren voor autisme, maar dat hij vooral sociaal echt totaal niet 'voldeed' aan autisme eigenschappen. Hij is nl juist heel sociaal, is het liefste onder de mensen en maakt makkelijk en snel contact. Kan goed delen en is lief voor andere kinderen, maar ook volwassenen en dieren.
We hebben het toen zo gelaten, maar nu gaan we het zeker weer benoemen.
Onze dochter is ook heel lief en meelevend en invoelend. Op de basisschool had ze veel vriendinnen. Ze werkt en speelt graag samen met mensen die ze vertrouwt en waar ze een fijne band mee heeft. En ze heeft autisme met zo’n beetje alle kenmerken die jij opnoemde:
“Een aantal eigenschappen die onze het vermoeden op autisme gaf: al vanaf jongs af aan alleen zachte kleding aanwillen, geen knoopjes, ritsjes e.d., schrikken van harde geluiden, aan alles ruiken (dus niet alleen aan voedsel), behoefte hebben aan diepe druk (dus hard aaien), niet van zijn eigen wil af kunnen wijken, woede aanvallen als iets toch anders gaat, toen hij nog jonger was hoofdbonken, later willen wiegen in een hangmat, niemand mocht aan zijn hoofd zitten (dus ook de kapper niet), hij ziet heel veel kleine details en vindt die ook belangrijk, onthoudt alles”.
En ze heeft ook angsten. Daarvoor is ze in therapie.
Ons meisje is ook heel sociaal en lief en empatisch, maar heeft toch de diagnose autisme gekregen. En haar gedrag is lang niet zo autistisch als het gedrag dat jij beschrijft van je zoon. Het is veel latenter, maar met een paar dingen die onder spanning heel prominent en problematisch aanwezig zijn.
Het verbaasde mij ook dat ze dat zeiden. Voor de duidelijkheid: dit is dus niet hoe ik het zie, want ik ben me zeer bewust dat er bij alle diagnoses(zowel psychische als fysieke) verschillende klachten kunnen bestaan en het nooit zwart/wit is.
Een diagnose is ook maar een momentopname natuurlijk en een inschatting van totaal aan gedragskenmerken (!) van de deskundige op dat moment.
Met of zonder diagnose: de ‘autistische kenmerken’ zijn er dus, of je het nu autisme noemt of slechts gevoeligheid oid.
En ook mét diagnose moet je aan de slag met de kenmerken die je tegenkom. En zul je de gebruiksaanwijzing van je kind uit moeten vogelen.
Pinokkio schreef op 24-08-2023 om 22:47:
Een diagnose is ook maar een momentopname natuurlijk en een inschatting van totaal aan gedragskenmerken (!) van de deskundige op dat moment.
Met of zonder diagnose: de ‘autistische kenmerken’ zijn er dus, of je het nu autisme noemt of slechts gevoeligheid oid.
En ook mét diagnose moet je aan de slag met de kenmerken die je tegenkom. En zul je de gebruiksaanwijzing van je kind uit moeten vogelen.
Uiteraard. Een diagnose is eerder een uitgangspunt van waaruit je gaat zoeken naar de juiste handleiding en die diagnose kan daarbij richting geven.
MamaE schreef op 25-08-2023 om 10:25:
[..]
Uiteraard. Een diagnose is eerder een uitgangspunt van waaruit je gaat zoeken naar de juiste handleiding en die diagnose kan daarbij richting geven.
Ik bedoelde het in deze context juist vooral andersom: er is sprake van autistische kenmerken maar geen diagnose, maar ook zonder diagnose staan die autistische kenmerken toch en wil je daar niet om omheen.
hi Eenhoorn, ik heb alles gelezen en denk dat het goed is om de stap terug te zetten naar de kindercoach. Toch zou ik aanraden om hem breder te trekken en sluit ik me aan bij wat een aantal voor mij al zeiden: neem ook jezelf (en je man) hierin dit keer goed mee..dit kan door middel van Video Home Training (Jaa spannend maar kan zo helpend zijn) en daarnaast zou het denk echt niet gek voor jou zijn om therapie voor jezelf op te starten. Ook voor jou kan cognitieve gedragstherapie helpen. Ik heb voor mijn werk zelf deze opleiding gedaan en wat ik niet had verwacht: het heeft mij als persoon ontzettend geholpen.als ik erop terug kijk was dit mijn eigen therapie traject. Het heeft mij zoveel inzichten en verlichting gegeven. En het maakt dat ik het ouderschap beter kan dragen. Ook dit is spannend, maar uiteindelijk gaat het je zo helpen. Succes.
