Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden
Ik voel me ontzettend kwetsbaar terwijl ik dit bericht schrijf, maar ik hoop dat het me toch goed gaat doen om mijn hart te luchten.
Want hoe kan het me/ons toch zo ontzettend veel moeite kosten om onze kinderen goed op te voeden.
Even de context: mijn man hebben 2 kinderen: 7 en 12 jaar.
Onze oudste was echt super makkelijk als baby/dreumes/peuter/kleuter.
Onze jongste is geboren als huilbaby en daarna altijd zorgen gehad: er bleek sprake van een (voorlopige) taalontwikkelingsstoornis op 2-jarige leeftijd. Met 4 jaar deeltijd naar de basisschool en deeltijd naar een taalschool. Daarna voltijd naar de basisschool en daar gaat hij goed vooruit.
Wel meerdere trajecten gevolgd gezien zijn gedrag: via speciale fysiotherapeut gekeken naar alle zintuigen en actief bezig geweest met prikkelregulatie, 2x een gezinscoach in huis gehad en een traject bij een kinderpsycholoog gehad.
Behalve de TOS is er nooit een diagnose gesteld.
Wat ons betreft helemaal prima, we hebben al deze trajecten gevolgd om hulp te krijgen bij het omgaan met zijn karakter en hoe we hem (maar ook zijn zus en onszelf) het beste kunnen helpen.
De laatste gezinscoach heeft zich ook gericht op de angsten van onze oudste. Zij durfde niet alleen te zijn. Wij moesten altijd binnen haar gezichtsveld zijn om niet in paniek te zijn.
Dit dus even voor de context. Als je dit niet zou weten zijn we een doorsnee gezin met 2 kinderen: dochter die naar groep 8 gaat en zoon die naar groep 4 gaat.
Maar de realiteit is ook dat beide kinderen ontzettend temperamentvol zijn.
Met name de jongste heeft een zeer sterke wil: echt helemaal niets krijgt hem van zijn ideeën af. Wat hij wil, wil hij en hij geeft nooit, maar dan ook nooit op.
Super eigenschap, waar hij waarschijnlijk erg ver mee gaat komen. Maar voor ons een energie vretende eigenschap. Onze oudste is ook enorm temperamentvol. Houd wel sneller op met zeuren en drammen als wij waarschuwen, maar daagt continue haar broertje uit en dat leidt weer tot ruzies en woede uitbarstingen bij hem.
In het dagelijkse leven is dit allemaal al erg vermoeiend en frusterend, maar hebben we nog ons werk (en ik ook nog een opleiding) om voor afwisseling/afleiding te zorgen. En we zorgen ook dat wij we op tijd onze ontspanning hebben met elkaar of met vrienden/vriendinnen.
Maar nu we weer op vakantie zijn en dus weken bij elkaar zijn, valt het me weer zwaar. Heel zwaar, zo zwaar dat ik me serieus afvraag waarom we ieder jaar toch weer op vakantie gaan.
Onze kinderen zijn dus inmiddels allebei bang, durven niet alleen naar het toilet (want misschien krijgen ze de deur niet open), durven niet alleen bij de tent te zijn als een van ons toevallig boodschappen aan het doen is en de ander naar het toilet moet. Met als gevolg dat je dus niet even alleen naar het toilet kan. Ze durven niet alleen naar de speeltuin, enz.
Daarnaast maken ze werkelijk heel de dag ruzie!
Wat wij ook zeggen/doen!
Wat hebben we de afgelopen 7 jaar al gedaan: verschillende manieren van omgaan met (straffen/juist niet straffen/meegaand zijn met de angsten, ze leren dat ze niet bang hoeven te zijn door ze zelf oplossingen te laten bedenken, te laten relativeren). Hulp gevraagd via kinderarts, gezinscoach, fysiotherapeut, huisarts, consultatiebureau, ouders en vrienden).
Maar ondanks alles lijken we geen invloed te hebben op het gedrag van onze kinderen.
Ik schrijf zo even verder, ben bang dat ik dit hele bericht anders per ongeluk wis.
Ik denk dat jij een fantastisch goede moeder bent. Echt.
Wij zorgen voor een pleegkind dat behoorlijk intensief is. Hij is het enige kind waarvoor wij zorgen en hij weet me bij tijd en wijle echt uit te putten en kan al mijn energie er binnen een paar minuten uitslurpen en ervoor zorgen dat mijn lontje korter wordt dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Voor de relatie met mijn man is het ook niet altijd bevorderlijk, dus volop herkenning op die punten.
Ik heb inmiddels geaccepteerd dat dit bij de zorg voor hem hoort en zowel man als ik hebben manieren gevonden om daar goed mee om te gaan. Maar dat is best even lastig geweest en nog steeds soms.
Tijd voor mezelf en voor man en mij samen is daarin het allerbelangrijkst. Dat hebben wij echt nodig om het vol te houden. Ik pak tijd voor mezelf door te werken (echt even met iets anders bezig zijn helpt gewoon, ook als dat een stressvolle bezigheid is) en ook door te sporten. Man en ik gaan in elk geval maandelijks met zijn tweetjes uit eten en proberen ook geregeld een weekend samen weg te gaan (2-3 keer per jaar). Dat is niet altijd makkelijk te regelen, want kind is niet zomaar bij elke welwillende oppas te 'dumpen', maar daar vinden we wel oplossingen voor. We proberen nu ook een korte vakantie samen te plannen ergens volgend jaar en kind in die tijd naar een gespecialiseerd kamp te 'sturen'. Dat blijft dubbel en ik vind dat ook moeilijk, want het voelt zo liefdeloos om kind weg te sturen zodat wij kunnen bijkomen. Maar ik kan daar vrede mee hebben omdat ik weet dat ik beter voor hem kan zorgen als ik het vol blijf houden. En zo houden wij het vol. En absoluut met vallen en opstaan.
Zorg goed voor jezelf, durf eerlijk te zijn en praat er ook goed over met je man. Als een vakantie zoveel energie kost, dan voorlopig misschien maar gewoon niet met kinderen op vakantie. Daar krijgen ze niets van. Of alleen als man bereid is wat meer te doen dan 50/50 tijdens een vakantie. Dat hoort ook bij een goede relatie hè, elkaar helpen als dat nodig is.
Ik denk ineens terug aan wat iemand op straat eens tegen mij zij toen mijn dochter niet luisterde en ik blijkbaar een beetje op haar aan het vitten was : "mevrouw het is een kind met een eigen wil geen hond om te dresseren"
Ik vond het toen naar en ik schaamde mij maar ik had het inderdaad anders aan kunnen pakken.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je geen slechte ouder bent als je kinderen zich niet volgens het hoekje gedragen. Het kan uiteraard wel aan de opvoeding liggen maar dat hoeft niet.
alhambra schreef op 22-08-2023 om 16:15:
Ik denk ineens terug aan wat iemand op straat eens tegen mij zij toen mijn dochter niet luisterde en ik blijkbaar een beetje op haar aan het vitten was : "mevrouw het is een kind met een eigen wil geen hond om te dresseren"
Ik vond het toen naar en ik schaamde mij maar ik had het inderdaad anders aan kunnen pakken.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je geen slechte ouder bent als je kinderen zich niet volgens het hoekje gedragen. Het kan uiteraard wel aan de opvoeding liggen maar dat hoeft niet.
En zelfs een hond laat zich niet alles zeggen noch zich volledig dresseren. Levende wezens hebben een eigen wil en persoonlijkheid en daar heb je gewoon rekening mee te houden als je tenminste met enige liefde en zorg ermee om gaat… eigenlijk maakt dat het ook veel leuker ook vind ik.
Zeg Eenhoorn, heb jij zelf ook niet een beetje het gevoel dat als je het niet goed doet, dat je geen moeder meer mag zijn? En draag je die onzekerheid wellicht over op je dochter?
Na alle positieve, waarderende en geruststellende woorden wil ik toch wel een kritische noot plaatsen. Ik vind dit stukje van je verhaal eigenlijk heel tekenend:
'In middag merkte ik dat de spanning tussen de kinderen alweer op begon te lopen en daardoor ook tussen ons en de kinderen.
Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik even alleen wilde zijn en
ben ik alleen naar het water gegaan en daar een uurtje voor mezelf
genomen.
Toen ik terugkwam was het alsof ik weken was geweest, zo blij waren de kinderen om mij te zien.'
Eerder beschreef je ook al hoeveel je weg was. Ik kan het me goed voorstellen, je baalt van het gedrag van je kinderen en je baalt nog veel meer van jezelf dat je daarvan baalt, en dan is het enige wat je lijkt te kunnen doen is jezelf helemaal uit de situatie halen. Dus je gaat weg.
Dat je baalt van de kinderen als zij spanning opbouwen is te begrijpen. Dat je dan ook spanningen krijgt met je man, omdat ieder een eigen manier van oplossen heeft, terwijl eigenlijk niets werkt, dat is ook te begrijpen. dat je je daaruit terug wil trekken snap ik ook. Maar ik denk, als ik jouw verhaal zo lees en ook de reacties van de kinderen lees in dit verhaaltje, dat je ergens teveel bent afgehaakt, dat je je teveel hebt teruggetrokken. Ik kan me voorstellen dat dat de kinderen angstig maakt, dat ze bang zijn als jij weg gaat. Kinderen voelen heel goed aan hoe diep de kloof is die je hebt gegraven tussen hun gedrag en jouzelf.
Mijn advies zou dus toch iets anders zijn, namelijk: pak jezelf op en plaats jezelf in de situatie: dit zijn je kinderen, er zijn geen andere (alsof die ooit gemakkelijker zijn); er is storend gedrag en met of zonder diagnose, daar zul je toch mee moeten omgaan, en er is geen kant-en-klare oplossing voor. Je hebt al heel veel geprobeerd, maar dat ontslaat je niet van je taak als ouder. Wellicht hebben de kinderen op dit moment in deze levensfase juist meer tijd nodig van jou. Ook al zijn ze dan niet aardig en lief. Wat je ze zou moeten en kunnen bieden is de veiligheid, dat ze bij ouders het bloed onder de nagels vandaan kunnen halen, maar dat ouders hen nooit in de steek zullen laten. Niet fysiek, maar ook niet emotioneel of psychisch. Werk aan de winkel dus.
Tsjor
Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik van jouw stukje vind Tsjor. Het kan, het kan ook niet. En soms doe je dingen voor je eigen overleven die jij nodig hebt, terwijl een ander iets anders nodig heeft. Ik lees op zichzelf nl. niks vreemds aan even een uurtje wat anders doen. Dat deed mijn vriend ook wel en ik ook: een van ons nam de kinderen mee, zodat de ander even een momentje rust had. Als je je daar ook al druk om moet maken wat niet mag en kan.
Het is geen populaire mening, dus dat anderen hier niks mee kunnen, neem ik voor lief. Maar ik las vanochtend iets over dat ouders met minder kinderen tegenwoordig zich meer overbelast voelen met de veel kleinere gezinnen van nu, dan pakweg tientallen jaren terug met grotere gezinnen. En dat heeft heel veel te maken met dat verantwoordelijk voelen voor het geluk van je kind en alles willen doen om het maar goed, nee perfect, te doen.
Ik zou juist willen adviseren om de zaken in wat breder perspectief te zien en te bedenken dat als de balans gemiddeld genomen positief is, het echt niet veel uitmaakt hoe je dat vorm geeft. Een stukje meer "verwaarlozing" (het kind het een beetje meer zelf laten uitvogelen en tot oplossingen komen) doet veel kinderen goed in het gevoel van zelfvertrouwen.
Ik ben het met je eens Diyer. Het is toch niet zo gek om af en toe iets zonder je kinderen te doen? Houden van staat los van continue fysieke nabijheid. Ouders en kinderen doen dingen samen, maar hebben ook een eigen leven. En daaronder ligt een basis van hele diepe liefde en verbondenheid. Je kinderen het vertrouwen geven dat het oké is om af en toe zelf iets te doen en aan het einde van de dag weer op jullie terug te vallen is prima en zelfs nodig.
Tuurlijk zorg je dat je er bent als je kind je nodig heeft, bijvoorbeeld als ze heel verdrietig zijn zoals gisteravond. Maar je hoeft ze niet heel de dag aan het handje te houden en overal mee te helpen of mee naartoe te nemen.
Ik heb helemaal niet het idee dat TS teveel weg is of is afgehaakt of haar kinderen in de steek laat. Juist als een kind niet leert dat het ook dingen kan zonder de nabijheid van de ouders laat je als ouder in mijn ogen steken vallen.
Een aanvulling nog op Diyer en MamaE; de behandelaar van mijn oudste gaf aan dat het juist goed is om in situaties waarin de spanning oploopt, fysiek afstand te nemen/even iets anders te gaan doen om zo weer met een fris hoofd de situatie in te kunnen gaan. In ieder geval niet doormodderen.
Ik denk dat het niet gaat om even uit de spanning te stappen
Ik denk dat het gaat om korte lontjes en veel afwezig zijn.
Sneu dat je dochter met het gevoel loopt dat ze weg moet . Dat is niet van de ene op andere dag ontstaan
Goed om hulp voor jezelf te zoeken .
Wat is dan precies ‘veel afwezig’ zijn? Ik heb altijd gewoon vijf dagen gewerkt maar als mijn kind het op haar heupen kreeg en het huis afbrak of bleef gillen, ging ik toch echt wel een blokje om. Mijn aanwezigheid of als ik ook maar iets probeerde aan communicatie was olie op het vuur. Och en ik heb ook wel (op goede momenten) gegrapt dat ze niet bang hoefde te zijn voor ontvoering omdat ze haar dan na drie uur huilend weer thuis zouden brengen. Desondanks heeft ze mij altijd als veiligste basis gezien en hebben we nu ook een prima relatie. Het is nog steeds een pittig ding, maar inmiddels heb ik 95% van de gebruiksaanwijzing wel door.
Therapie is nooit weg. Daar leer je ook weer veel van en alleen het begrip of medeleven kan al veel schelen.
Ik wil mijn inbreng niet opdringen, maar ik bedoelde het niet over 'een uurtje weg gaan' of hoeveel uren je werkt. Als ik het verhaal lees lijkt het alsof eenhoornn emotioneel afstand heeft genomen. Alsof ze heel erg ten diepste het gevoel heeft: dit heb ik nooit gewild. En alsof dochter (en zoon?) dat ook aanvoelen.
Tsjor
tsjor schreef op 22-08-2023 om 22:45:
Ik wil mijn inbreng niet opdringen, maar ik bedoelde het niet over 'een uurtje weg gaan' of hoeveel uren je werkt. Als ik het verhaal lees lijkt het alsof eenhoornn emotioneel afstand heeft genomen. Alsof ze heel erg ten diepste het gevoel heeft: dit heb ik nooit gewild. En alsof dochter (en zoon?) dat ook aanvoelen.
Tsjor
Maar juist als zij emotioneel afstand zou hebben genomen, is een uurtje voor haarzelf toch juist goed om zaken weer aan te kunnen? Beter dan jezelf moeten dwingen een 'goede liefhebbende moeder' te zijn. Zo dat ooit te dwingen valt.
Ook al zou zij het gevoel hebben 'dit heb ik nooit gewild' dan is dat ook een realiteit. Haar gevoel mag er ook zijn, moet niet weggemoffeld worden maar in de ogen gezien. Zonder schaamte alsjeblieft. En vervolgens kun je gaan kijken hoe je weer terug kan komen naar je gevoel wat ze natuurlijk wel heeft voor haar kinderen. Zelf kunnen opladen lijkt me daarbij paramount.
Niets is leuk als je moe bent, of helemaal ‘op’ en als die vermoeidheid door de interactie met de kinderen komt, of tussen hun onderling, dan ga je ook niet bijtanken in je vakantie. Juist om opnieuw te kunnen verbinden, nam ik soms afstand, of eigenlijk: gaf ik mezelf rust. En wat ook hielp, was één op één verbinden met de kinderen, door een dagje samen iets leuks te doen. Vandaar dat ik die twee tips heb gegeven, dat werkte voor mij.
Even rust nemen lijkt me prima, maar ik begrijp wel waarom het gevaar genoemd wordt dat de kinderen ongerust zijn of moeder wel weer terug komt. Er zit een verschil tussen de duidelijkheid van “ik ga nu even weg en straks ben ik weer terug” en het stiekem wegsluipen, eerst geestelijk en dan fysiek.
Ik heb nergens uitgehaald dat TS stiekem wegsluipt of onduidelijk is over wanneer ze er wel en niet is.
Ik ben wel eens uit een situatie gelopen toen ik het niet meer trok en mijn dochter heeft me dat wel verweten, dat is er niet voor haar was toen ze me nodig had.
Ik ben daar ook niet trots op, maar het is wel gebeurd. En dat heeft zeker iets met haar en onze relatie gedaan. Maar herstel is wel mogelijk.
Maar als je zegt dat je even naar de wc gaat/gaat douchen/een boodschap doen/naar het strand, dan zijn dat wel activiteiten waarbij je verwacht dat iemand binnen afzienbare tijd ook weer terugkomt.
