Mag ik even mijn hart luchten: moeite met opvoeden

Heb alles weer bijgelezen.  De sleutel zit in "accepteren". Dus niet met veel pijn en wurgen streven naar een ideaal plaatje (van de reclame?) maar leven met wat er is.  En daar hoort benoemen van wat er is ook bij.  Zonder waarde oordelen.  Je mag het af en toe lastig vinden - dat maakt je niet meteen een slechte ouder.  
Fijn dat jullie allebei open staan voor hulp.  Dat gaat volgens mij heel snel resultaten geven - want in de basis zit het wel goed met je motivatie.  

tsjor schreef op 22-08-2023 om 22:45:

Ik wil mijn inbreng niet opdringen, maar ik bedoelde het niet over 'een uurtje weg gaan' of hoeveel uren je werkt. Als ik het verhaal lees lijkt het alsof eenhoornn emotioneel afstand heeft genomen. Alsof ze heel erg ten diepste het gevoel heeft: dit heb ik nooit gewild. En alsof dochter (en zoon?) dat ook aanvoelen.

Tsjor

Maar als dat het gevoel is: 'ik heb dit nooit gewild', zou je dat dan niet ook als een alarmsignaal voor je eigen welzijn moeten opvatten? Vanuit een 'burn out' dieper instappen en extra hard gaan werken om het toch vol te houden en béter te gaan doen, dat lijkt me niet haalbaar. Ik snap wat je zegt, dat emotioneel terugtrekken op den duur zeker niet de manier is en de problemen zelfs erger kan maken. Maar dat betekent voor mij vooral dat het ook voor TO zelf vijf voor twaalf is en dat ze hulp nodig heeft. Wat jij eerder volgens mij ook aangaf: het is niet per se zo dat kinderen zich slecht gaan gedragen omdat ouders niet goed opvoeden. Ouders kunnen qua opvoed- en levensvaardigheden ook hard achteruit kachelen als ze gecompliceerde kinderen hebben. Als je merkt dat je de neiging hebt uit verbinding te gaan omdat je je machteloos voelt, kan dat betekenen dat er uitputting dreigt. 

Gecompliceerde kinderen die zichzelf en hun frustraties niet goed kunnen reguleren, kunnen veel spanning veroorzaken om zich heen. Dat is dan niet zomaar op te lossen door zelf een 'betere ouder' te worden. Accepteren dat er grenzen zijn aan wat je kan incasseren en daar een realistische oplossing voor zoeken, hoort er ook bij. Er is een verschil tussen tijd nemen om er op een ander moment wel te kunnen zijn en vluchten omdat je het niet meer aankan. Ik heb als ouder ook periodes gehad dat ik vluchtte omdat ik het niet meer aankon en niet meer het gevoel had dat ik grip had op de situatie. Daardoor wist ik ook dat we in zwaar weer verkeerden want ik bén geen afhakende moeder. Mijn kind, oudere puber, totaal andere situatie, is uiteindelijk in een begeleide setting gaan wonen. Er zat niks anders op. Er is veel hulpverlening bij betrokken geweest, oudertraining en -begeleiding tot ik een ons woog, heb mezelf helemaal leeggegeven en er is niks waarvan ik denk: "Als ik nou dit of dat had geprobeerd dan ..." 

En toch: je begint niet met: als het niet gaat ,dan gaat het niet. Je begint met hulp in te schakelen. Want ik denk dat TO eerst af moet van het idee "Ik moet dit gewoon kunnen/doen" want het is niet gewoon. De realiteit is dat de spanning in het gezin te hoog oploopt en niet goed genoeg gehanteerd kan worden. Daar mag/'moet' ze hulp bij inschakelen. Omdat zowel zij als haar kinderen dat verdienen, omdat alle relaties anders krassen gaan krijgen.  

Ik weet niet of het zo bedoeld is, maar als ik naast elkaar zet dat enerzijds TO een uurtje weggaat en de kinderen dan daarna ‘zo blij zijn om haar weer te zien’ en anderzijds dat de kinderen bang zijn om alleen naar het toilet te gaan of even alleen bij de tent te blijven, dan voelt dat niet fijn. Zijn ze bang om alleen te zijn lees nog niet zo zelfstandig, of zijn ze bang dat TO niet terugkomt? Dat zijn verschillende dingen.

tsjor schreef op 23-08-2023 om 16:32:

Omnik, heb je in het beginverhaal geteld hoeveel hulpverleners erbij betrokken zijn geweest?
Ik ben niet tegen hulpverlening, ook niet voor 'beter je best doen', maar sommige schetsen van de situatie vind ik toch wel zorgelijk, bijvoorbeeld de signalen van het oudste kind. Het is niet te hopen dat het oudste kind nu als zorgenkind wordt gezien.
Het lijkt alsof het probleem meer ligt op het gebied van verwachtingen rond ouderschap, eigen ouder zijn, verwachtingen rond gedrag van kinderen, rond de mogelijkheid om dat gedrag te sturen.

Tsjor

'De laatste gezinscoach ..' dat is dus in het verleden. Hoe lang geleden? Op de een of andere manier is dit gezin flink uit evenwicht, dat is duidelijk. Maar het is niet gezegd dat de ouders het gezien de hoeveelheid hulpverlening in het verleden dus best alleen zouden moeten kunnen rooien. Hulpverlening kan niet altijd bieden wat nodig is op langere termijn. Het kan ook zijn dat de problematiek van het kind bijvoorbeeld toch steviger is dan destijds werd aangenomen of met de jaren complexer wordt. Het kan ook zijn dat moeder/ouders moe zijn van de mate van alertheid die ze moeten opbrengen en zo langzamerhand uitgeput beginnen te raken. Ik denk zeker dat al die dingen die jij noemt ook spelen. Maar dat betekent nog steeds niet dat het dus gemakkelijk is op te lossen door 'je verwachtingen los te laten'. Hoe doe je dat in hemelsnaam als je je toch al machteloos en kwetsbaar voelt? Als gedrag chronisch stress veroorzaakt in het gezin, is het logisch dat je gaat proberen dat gedrag te sturen. Het is contra-intuïtief om dat niet te doen en het betekent ook dat je moet leren om bepaalde dingen incasseren die je liever niet zou meemaken. Je moet anders naar je kinderen, jezelf, je partner en je gezin gaan kijken. Je moet anders kijken naar wat belangrijk is of hoe het hoort. Anders omgaan met grenzen en ruimte bieden. Niet eenvoudig allemaal als je gezin al niet goed loopt en je de moed begint te verliezen. Ik denk wel dat ook jij je richt op juist de druk eraf halen in plaats van opvoeren. Hulpverlening schakel je nu niet in om het ideale gezin te worden met ideale ouders en voorbeeldige kinderen, die het volgens de boekjes doen. Dan leg je alleen maar meer druk in een gezin wat toch al op de tenen loopt. Als je nu weer hulp inschakelt, doe je dat om zodanig in evenwicht te komen dat het leven weer een beetje leuker wordt voor zowel ouders als de kinderen. Het idee 'resultaten' te boeken mag zeker gerelativeerd worden. 

eenhoornn schreef op 24-08-2023 om 10:38:

[..]

Bedankt voor de tip van de cognitieve therapie. Nav van onder andere jouw bericht heb ik eergisteren meteen actie ondernomen en gemaild met de kinderpsycholoog en ze belde me een paar uur later op. Ze vindt het verstandig om weer te starten, dus we staan weer op de wachtlijst. Echt heel fijn hoe ze ook even tijd had om me aan te horen.

Even over de hoeveelheid hulpverlening die er al is geweest. Hij bleek dus op zijn 2e al een TOS te hebben (alhoewel het op die leeftijd nog een vermoedelijke TOS heet) en is hij naar een speciale taalschool gegaan. Daar wordt allerlei zorg opgestart: gezinscoach en fysiotherapeut horen daarbij. Toen hij klaar was op die school, moesten we op zoek naar een andere gezinscoach, omdat wij nog niet vonden dat dat stukje klaar was. Vandaar dat er 2 gezinscoachen zijn geweest. De kinderarts is betrokken geweest ivm een lichamelijke reden (niet ernstig, wel lastig). En dus de psycholoog iom school en huisarts ivm verdenking Autisme en/of ADHD (wordt vaker gezien in combinatie met TOS).

Een aantal eigenschappen die onze het vermoeden op autisme gaf: al vanaf jongs af aan alleen zachte kleding aanwillen, geen knoopjes, ritsjes e.d., schrikken van harde geluiden, aan alles ruiken (dus niet alleen aan voedsel), behoefte hebben aan diepe druk (dus hard aaien), niet van zijn eigen wil af kunnen wijken, woede aanvallen als iets toch anders gaat, toen hij nog jonger was hoofdbonken, later willen wiegen in een hangmat, niemand mocht aan zijn hoofd zitten (dus ook de kapper niet), hij ziet heel veel kleine details en vindt die ook belangrijk, onthoudt alles.

En nu komen daar dus veel angsten bij, dat is voor nu vooral de hulpvraag, maar natuurlijk ook hoe wij er mee om moeten gaan, hoe kunnen wij hem, onze dochter en onszelf het beste helpen.

Er werd hier ook gesuggereerd dat ik weleens denk dat ik geen moeder meer wil zijn. Gelukkig is die gedachte nog nooit in me op gekomen! We hebben ontzettend veel moeite moeten doen om onze kinderen te krijgen (waaronder het verlies van ons 1e kindje en daarna nog 5 miskramen) en ik ben super dankbaar voor ze en zou nooit maar dan ook nooit zonder ze willen.

Maar als ik eerlijk ben kan ik wel heel erg gefrustreerd raken over hoe het soms gaat. Ze mogen absoluut zijn zoals ze zijn, maar ik/we hechten wel veel waarde aan normen en waarden. En ja, dan vind ik het echt heel erg moeilijk dat er meerdere keren op een dag gescholden, ruzie gemaakt wordt en brutaal gedaan wordt. Dat er speciale aandacht/zorg nodig is, dat hebben we wel geaccepteerd.

En dan nog een enorme eye-opener in jullie berichten. Er wordt meerdere keren geschreven dat ik perfectionistisch ben en de lat hoog leg. Die kwam wel even binnen, want ik ben dus al een jaar aan het studeren waar ik keer op keer (zowel op de opleiding als in de praktijk) hoor dat ik de lat niet zo hoog moet leggen. Dat ik goed ben zoals ik ben en dat niet alles perfect hoeft te zijn. Maar ik had dus serieus nog niet de link gelegd dat ik dat ook in mijn privé leven zo ben. Dus nog iets dat ik aan kan gaan pakken.

Al die dingen die je beschrijft klinken wel heel autistisch. Hoezo is dat niet genoeg voor een diagnose? Goed dat je weer hulp hebt gezocht en dat de therapeut ook ziet dat het nodig is.

Dat je kinderen extra zorg nodig hebben is ook geen reden om allerlei ongewenst gedrag goed te vinden zoals schelden en brutaal zijn. Dat is iets wat wij na dochters geboorte expliciet mee hebben gekregen vanuit het ziekenhuis. 

Nog even iets om te overwegen omdat je schrijft dat je erg hecht aan normen en waarden. In combinatie met de lat hoog leggen en de spanningen. Let op dat je niet te veel aandacht geeft een negatief gedrag. Want ook negatieve aandacht (zeggen dat iets niet mag/straffen) is aandacht en daarmee kun je het slechte gedrag aanmoedigen. Door positief gedrag te belonen kun je ook negatief gedrag grotendeels voorkomen.

Om je eigen voorbeeld te gebruiken. Als jullie in de ochtend naar een stad gaan en dat loopt goed, benoem dat dan. Zijn ze zelf even bij de tent gebleven prijs ze daarvoor. Zijn ze lief aan het spelen denk dan niet eindelijk even tijd voor mezelf, maar ga juist dan even kijken en benoem hoe fijn dat is. Negatief gedrag kun je dan ofwel negeren of benoemen dat je het gedrag eerder fijner vond.

Als ik merk dat ik geïrriteerd raak dan benoem ik dat ook nog wel eens naar dochter. Dan probeer ik haar even uit de situatie te halen en dan zeg ik iets als "joh lieverd, ik vind dat het even niet zo lekker loopt. Jij vindt het vast ook niet leuk dat ik steeds zeg niet doen of boos moet worden. En ik vind het zelf ook veel leuker om te zeggen lieverd wat doe je dat goed. Zullen we afspreken dat we gaan proberen weer leuke dingen te doen en zeggen?" En meestal is dat wel effectief. Als ik het idee heb dat er iets is waarom ze zo vervelend doet dan vraag ik dat ik datzelfde gesprekje even.

Mijn dochter is nog geen vier dus geen idee ik hoeverre dat bij oudere kinderen op dezelfde manier werkt.