Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
MamaMara

MamaMara

14-03-2012 om 21:11

"mama, waarom vind niemand mij aardig??"

En toen brak ik....

Ik heb een dochter van 8 jaar. Soort allemansvriendje, geen hoogvlieger, geen achterblijver, kan het met iedereen goed vinden. Niet nadrukkelijk op de voorgrond aanwezig. Doet het gewoon lekker op school. Ze heeft 1 hartsvriendinnetje vanaf dat ze 4 jaar is en die zit dus ook bij haar in de klas. Zolang ze 1 op 1 samen is met een klasgenootje gaat het goed. Zodra er een derde bijkomt is mijn dochter het vijfde wiel aan de wagen en valt ze buiten de boot. Zo ook vanmiddag met hartsvriendinnetje. Ze waren samen in het park aan het spelen, er komt een klasgenootje bij en binnen 5 minuten zijn hartsvriendinnetje en klasgenootje een verbond aangegaan en staat mijn dochter er bij en kijkt er naar. Op het moment dat ze zielig alleen op een muurtje van een afstand zat toe te kijken ben ik er naar toe gegaan en zijn we samen een ijsje gaan halen. En toen kwam het dus.

"Mama, waarom vind niemand mij aardig? Ze vergeten altijd dat ik er ben als er iemand anders bij is?" gevolgd door een huilbui. Zowel bij haar als bij mij. Zoveel verdriet in zo'n klein meisje.

Ze doet het ook gedeeltelijk zelf. Ze is al zo vaak verstoten bij 3 of meer kinderen dat ze zichzelf al terugtrekt als er een derde bij komt. Ze is al te vaak gekwetst waardoor ze zichzelf nu beschermt.

Maar hoe kan ik haar helpen dit te doorbreken? Het is écht een hartstikke lief kind wat absoluut niet tegen onrecht kan en het opneemt voor alles om zich heen. Het doet zeer om haar met zoveel verdriet te zien...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ilva

Ilva

15-03-2012 om 09:19

Geen oplossing

Ik heb geen oplossing maar m'n hart breekt als ik het zo lees. Knuffel haar maar extra (deed je waarschijnlijk al) en ook een knuffel van mij aan jou.

guera

guera

15-03-2012 om 09:31

Sneu

Sneu voor je dochter en waarschijnlijk niet bewust zo bedoeld door de vriendinnetjes. Als dat wel zo is is het echt pesten dan is er weer wat anders aan de hand. Ik zou lik op stuk doen. Als je het ziet gebeuren meteen alledrie de meiden aanspreken. Wat gebeurt hier? hoe komt dat zo? Niet verwijtend maar gewoon ff praten.
Met je dochter zou ik oefenen in een rollenspel. Gewoon de situatie nadoen en dan oefenen met hoe ze kan reageren. Ze kan nl er iets van zeggen. 'He hallo dames ik was er ook nog. Ik doe ook mee. Wat gaan we doen met z'n 3en!?'
Oefen met haar om haar mondiger te maken.
Haar weghalen uit de situatie is wel een begrijpelijke reactie maar levert haar niks op.
Succes

dc

dc

15-03-2012 om 09:49

Oefenen inderdaad

Je kunt haar uitleggen dat het niet is omdat ze haar opeens niet meer aardig vinden, maar omdat ze blijkbaar moeite heeft om in een groepje mee te doen. Is op zich niets mis mee, want dat kun je oefenen!

Ik zou haar beste vriendinnetje erbij betrekken en met z'n 3en rollenspelletjes oefenen.

Ruimte nemen, geven, krijgen

Ik denk dat je dochter te lief en bescheiden is. Daardoor zal ze een ander (een nieuw iemand die ook mee wil spelen) altijd de ruimte geven, maar er daardoor zelf bij inschieten. De meeste mensen zullen namelijk de ruimte die ze wordt gegeven onmiddelijk innemen zonder zich te beseffen dat dat die persoon zichzelf daar voor wegcijfert. Dat wil niet zeggen dat ze haar niet lief vinden, integendeel zelfs. Ik denk dat het goed is dat ze leert om een goede balans hierin te vinden, dus om af en toe de ruimte die ze heeft niet aan een ander te geven of af te laten pakken.

Gr. Poezie.

Annet

Annet

16-03-2012 om 20:05

Rots en water training

Je zou op zoek kunnen naar een rots en water training.
Dat is een soort weerbaarheidstraining. Sociale vaardigheden heeft ze zo te lezen juist te veel.

Tineke

Tineke

17-03-2012 om 11:44

Kom op zeg

Je dochtertje speelt met een vriendinnetje. Er komt een ander kind aan en zij gaat spelen met vriendinnetje. Je dochter haakt af. Jij ziet het gebeuren en samen barsten jullie in tranen uit?! Wie is hier nou de volwassene die je kind kan leren wat weerbaarder te worden? Daar heeft ze geen cursus voor nodig, daar heeft ze jou voor nodig.
Jij had het zo voor haar kunnen regelen dat ze gewoon kon blijven meespelen. Met jouw hulp en begeleiding had dit geen probleem hoeven zijn.
En nu? Moeders tranen en een ijsje. Tja, daar gaat het niet beter van worden. Dat bevestigt haar alleen maar in haar onzinnige gedachte 'niemand vindt vindt mij aardig'. Jouw tranen en het troostijsje hebben haar verteld dat het waar is. Terwijl het onzin is. Dat weet jij, en dat had je dochter ook kunnen weten.
Tip 1: waar je zelf bij bent, zelf ingrijpen, help je dochter!
Tip 2: maak haar weerbaar. Leer haar protesteren als ze ergens niet mee eens is. Jat letterlijk de kaas van haar brood, laat haar in opstand komen. Speel de rollenspelletjes.
Tip 3: maak er iets positiefs van, sterk en krachtig.

Mevrouw heksenvet

Was het maar zo makkelijk mevrouw Heksenvet! Als je zo'n kind letterlijk de kaas van het brood zal eten zal ze zeggen: "oh, had jij zo'n zin in mijn kaas? Is wel goed hoor..." Wat ze wel moet leren is haar grenzen trekken en bewaken. Maar als er veel bijdehante types in haar buurt zijn zal dat erg moeilijk worden. Ik denk dat dit kind professionele hulp nodig heeft, en niet een moeder die "wel even zal laten zien hoe het moet". (Is nog maar de vraag of moeder zelf wel weet hoe het moet....)

Gr. Poezie.

Tineke

Tineke

17-03-2012 om 16:39

Ach poezie

Ik hou er nooit zo van om gewone zaken uit de opvoeding te medicaliseren. En voor mij hoort dit bij heel gewone zaken. Het is niet zo bijzonder dat een jong kind nog niet goed voor zichzelf op kan komen.
Als er twee ouders zijn, kunnen zij daarin het goede voorbeeld geven, vooral ook in spel. Gezamenlijke maaltijden zijn daarvoor zo geschikt. Pa pakt de gehaktbal van ma van het bord. Ma laat zien hoe het hoort: "Geef gauw terug, is van mij" (in natuurlijk wat langere, mooiere zinnen). Moeder laat zien hoe ze voor zichzelf opkomt. Pa laat het zien. Volgende stap is de gehaktbal van dochters bord afpakken. Vertel haar van tevoren hoe ze moet reageren. Van de zeer voorbereide situaties, ga je naar onvoorbereide acties. Kijken of ze het dan ook toepast. En praat over schoolsituaties en speelafspraakjes. Help haar. Voor mij hoort dit gewoon bij de opvoeding en het is ook niet zo moeilijk om te kunnen geven.
Als pa en/of ma zelf continu het verkeerde voorbeeld geven, is het tijd voor hulp. Maar dan in de vorm van een weerbaarheidscursus voor pa of ma zelf.

Fiorucci

Fiorucci

17-03-2012 om 18:15

Eens met kaatje

Is het echt zo dat je voor elk karaktertrekje professionele hulp nodig hebt? Kun je als ouders zoiets niet zelf?

Simpel?

Was het maar zo simpel. In het dagelijks leven zijn er voorbeelden te over. Zelf kom ik uit een gezin waar iedereen assertief was en nog is, behalve ikzelf. (Zo'n situatie als er wordt geschetst in de beginposting komt mij maar al te bekend voor, met als verschil dat ik niet erbij bleef zitten maar dan maar naar huis ging) Oefening zat gehad dus. Toch heb ik pas vele jaren later zelf mijn grenzen kunnen ontdekken en toepassen. Maar ja, ik kan me best voorstellen dat als je dat zelf nooit zo hebt gehad het allemaal maar onzin lijkt.

Gr. Poezie.

Rafelkap

Rafelkap

17-03-2012 om 18:45

Poezie

Poezie, maar wie zegt dat het onzin lijkt? Natuurlijk is het sneu voor dit meisje. Maar elk 'gebrekje' in therapie 'oplossen' is niet nodig, de ouders kunnen eea proberen te begeleiden, dat maakt het niet minder erg. En sommige 'trekjes' blijven, dat is ook niet erg, niemand is perfect.

Ik ben het volledig eens met mevr. Heksenvet.

Rafelkap

Wat is er mis met om leren gaan met een "gebrekje" door een professioneel iemand, (waar iemand zich vreselijk naar onder voelt) als de omgeving dat niet kan? Dit kind verdient het om op tijd hulp te krijgen! Weg halen kan niet, maar wel mee om leren gaan.

Gr. Poezie.

Rafelkap

Rafelkap

17-03-2012 om 19:37

Poezie

Niks mis mee (of het helpt is sowieso een tweed) Maar eerst kunnen de ouders zelf 'dokteren', om te beginnen door het niet groter te maken dan het is.
Je doet net of dat kind een levenslange psychische aandoening krijgt als het een paar keer buiten gesloten wordt. Het klinkt in de posting althans niet erg 'levensbedreigend'.

En ik denk dat jij dit verhaal teveel kleurt met je eigen verleden.

guera

guera

17-03-2012 om 20:39

Wel schadelijk

Het lijkt mij wel schadelijk voor n kind voor dit soort dingen prof hulp te krijgen. Kind krijgt nog meer het gevoel dat er iets mis in met haar en dat doet zelfvertrouwen geen goed. Kind voelt dat het niet goed is zoals het is. Er zijn wel meer dingen waar kinderen tegenaan lopen die je als ouder kunt begeleiden of waarin je heel goed kunt voorleven. Maak het niet groter dan het is en oefen inderdaad. Elk kind zal wel iets 'oplopen' aan het leven. Niemand komt geheel ongeschonden uit de strijd. Dit is wat je leven noemt. Je hoeft een kind niet weg te houden van elke negatieve ervaring. Wel een warm nest bieden waar kind negatieve ervaring een plaats kan geven.

Tineke

Tineke

17-03-2012 om 21:12

Ervaring

Poëzie, ik spreek uit ervaring, juist wel. Anders had ik me er niet in durven mengen.

MamaMara

MamaMara

17-03-2012 om 22:14

Eehhmm heksenvet?

"Je dochtertje speelt met een vriendinnetje. Er komt een ander kind aan en zij gaat spelen met vriendinnetje. Je dochter haakt af. Jij ziet het gebeuren en samen barsten jullie in tranen uit?!"

Waar haal je dat nou weer uit? We zouden al samen een ijsje gaan halen en onderweg naar de winkel barste ZIJ in tranen uit met de vraag waarom niemand haar aardig vond en ja, noem mij een softy mama, maar dat raakt mij. Dat raakt mij heel erg.

"En nu? Moeders tranen en een ijsje. Tja, daar gaat het niet beter van worden. Dat bevestigt haar alleen maar in haar onzinnige gedachte \'niemand vindt vindt mij aardig\'. Jouw tranen en het troostijsje hebben haar verteld dat het waar is. Terwijl het onzin is. Dat weet jij, en dat had je dochter ook kunnen weten. "

Och ja, het is idd mijn schuld. Van troosten en een (al eerder ingepland) ijsje raakt zij idd verdrietig.

Ik geloof dat ik hier verder maar niet op ga reageren. Heb ook nergens gezegd dat ik hele hulptroepen op haar afstuur, vraag hier gewoon om ervaringen hoe hierop in te springen, hoe haar te helpen. Niet om hoe ik zelf neergesabeld kan worden als ontaarde moeder die haar dochter het zetje geeft de emotionele afgrond in.

Tineke

Tineke

17-03-2012 om 22:26

Ow, ik had een andere bedoeling

Ik noemde je niet softie, niet ontaard, etc. dat is jouw gevoel bij mijn woorden. Mijn woorden waren echter bedoeld alleen bedoeld om je handvatten te geven om er beter mee om te kunnen gaan. Ik dacht dat je dat wilde en ik dacht dat ik dat gaf. Ook zeg ik nergens dat jij hulptroepen er op af stuurt, dat waren adviezen van anderen.
Korte samenvatting van wat ik bedoelde: er is genoeg wat je als gezin kunt doen om je kind weerbaarder te maken. Dat is niet een potje mee huilen, maar dat is oefenen (zie tips rollenspel). Hou het ook luchtig, maak er geen drama van.
Het spijt me dat ik je boos maakte, ik had het wellicht anders moeten formuleren.

Fiorucci

Fiorucci

18-03-2012 om 07:48

Poezie

Ik spreek uit ervaring. En ook mijn oudste zoon. Maar nu niet meer, dankzij mijn inzet. Ik denk dat we op moeten passen gelijk beginnen over professionele hulp. Ik zet liever in op medeouders helpen hun zelfvertrouwen te houden dat ze zelf ook kunnen helpen, dan gelijk te beginnen over professionals. want als jij als ouder zelfvertrouwen uitstraalt heeft dat ook invloed, meer dan je denkt.

Fiorucci en k. heksenvet

"Ik spreek uit ervaring"
O? Vertel eens wat meer?

Gr. Poezie.

Laat maar

Iedere situatie is anders, maar om mijn advies dan maar gelijk af te schieten als "belachelijk" en "zelfvertrouwen ondermijnend" vind ik flauw. "De waarheid" ligt niet zo strak, en noch jullie als ik kennen de situatie precies zoals die is. Maar om te roepen "ik spreek uit ervaring" en daar verder niets anders over te zeggen vind ik slap. Geef dan een reden waarom we je op je woord moeten geloven. Maar goed, om een welles-nietes draad te voorkomen trek ik me hierbij terug.

Gr. Poezie.

Fiorucci

Fiorucci

18-03-2012 om 11:55

Poezie

Ik schrijf nergens dat ik je advies belachelijk vindt en zelfvertrouwen ondermijnend. Ik hield het kort omdat ik net vier uur geslapen had na een nachtje ehbo met een van mijn kinderen. Daarbij, je wilt een reden waarom je mij op mijn woord kunt geloven? Als je ervan uitgaat dat je me niet kunt geloven heeft een discussie inderdaad geen zin natuurlijk. Waarom zou iemand hierover liegen??

Fiorucci

Allereerst hoop ik natuurlijk dat het nu goed met je kind gaat, het is niet niets om naar de ehbo geweest te moeten zijn.
Je schrijft: "Daarbij, je wilt een reden waarom je mij op mijn woord kunt geloven? Als je ervan uitgaat dat je me niet kunt geloven heeft een discussie inderdaad geen zin natuurlijk. Waarom zou iemand hierover liegen?"
Ik zeg niet dat je liegt, en dat geloof ik ook niet. Het is alleen wel handig als je een dergelijke opmerking onderbouwt, anders verzink je al snel in een welles-nietes draadje. Daarnaast heb ik geprobeerd uit te leggen dat in mijn situatie vroeger al gebeurd is wat jullie als tip geven: oefenen. Bij ons thuis gebeurde dat niet bewust, maar die oefening wss er wel. Bij mij heeft dat niet positief uitgepakt, en hadden een paar gesprekken met een psycholoog zeker wel zin gehad. Ik zeg niet dat dit voor MamaMara haar kind DE oplossing is, maar om het te typeren als schadelijk omdat dat het zelfvertrouwen van dit kind zou ondermijnen ben ik niet met je eens. Het ligt er ook aan hoe je er als ouder mee omgaat, als je het zelf al "not done" vindt om de hulp van een professional in te schakelen, zal je kind dat ook vinden. Als je het als ouder opvat als: met een professional praten om eens wat dingen op een rijtje te zetten en handvatten aangereikt krijgen, zal je kind dat ook zo opvatten.

Gr. Poezie.

Tineke

Tineke

18-03-2012 om 12:53

Poezie

Het spijt me geweldig, maar ik kan niet zo goed begrijpen waar ik je aanvallende toon aan te danken heb. Al mijn ervaring, op het gebied van opvoeding en onderwijs, probeer ik in te zetten om andere ouders verder mee te helpen. Ik vind het niet nodig om steeds deze ervaringen te koppelen aan anekdotes van mijn eigen kinderen, het halve forum weet wie ik ben, kent mijn adres. Dat is verder helemaal prima, maar daarom ga ik geen uitgebreide persoonlijke verhalen over mijn kinderen hier neerzetten. Die tijd is voorbij.
Je moet het dus doen met 'ik spreek uit ervaring'. Als dat voor jou niet voldoende is, is dat pech voor jou.
Een professional inschakelen kan inderdaad erg nuttig en helpend zijn. Dat het schadelijk kan zijn, is ook waar, maar met die opmerking kwam ik niet. Val mij daar dan ook niet op aan.
Maar het belangrijkste is dat ik niets las in het verhaal van MamaMara dat echt zeer zorgelijk of verontrustend is. Een lief jong meisje is nog niet zo weerbaar. Dat is geen drama. Dat zit in het karakter, en het is goed om daar op een luchtige manier wat aandacht aan te besteden. Ook expliciet. Dat heb ik al uitgebreid beschreven.
Ik denk dat MamaMara voldoende in huis heeft om haar kind hierbij goed te kunnen begeleiden. Er gaat immers al een heleboel erg goed.
Poezie, ik hoop dat je me nu beter begrijpt. Ik heb nergens jouw probleem gebagatelliseerd, mocht je dat denken. Ik heb het helemaal niet over jou gehad. Een (te) assertief gezin kan wellicht de problematiek van een al te bescheiden kind niet begrijpen. Dat is een andere situatie vermoed ik dat het meisje van MamaMara.

Tineke

Tineke

18-03-2012 om 13:00

Voor mamamara

MamaMara: "Niet om hoe ik zelf neergesabeld kan worden als ontaarde moeder die haar dochter het zetje geeft de emotionele afgrond in."
Weet je, ik schrik er een beetje van hoe zwaar en negatief en dramatisch je woordgebruik is. Ik had gehoopt op een reactie als: "aha, de volgende keer zal ik inderdaad ingrijpen, met dochter helpen bij zo'n situatie die lastig voor haar is." Ik bedoel, ik vond je reactie op het incident niet echt helpend, maar de emotionele afgrond...lieve help, waar haal je het vandaan?

K.heksenvet

Het was niet mijn bedoeling jou aan te vallen, maar om mijn eigen standpunt te verdedigen. Verder, als het halve forum weet wie je bent en hebt meegemaakt is er dus een andere helft die dat niet weet
Ik ben gewoon bang dat door niet tijdig ingrijpen dit meisje er wel heel veel last van gaat houden. That's all.

Gr. Poezie.

Fiorucci

Fiorucci

18-03-2012 om 14:15

Poezie

Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Ik schrijf nergens dat professionele hulp het zelfvertrouwen van het kind ondermijnt. Maar ik vind het zo jammer dat ouders soms zo weinig vertrouwen hebben in hun eigen kunnen. En dat ook anderen naar ouders toe uitstralen dat ze het niet zelf afkunnen. Ik denk dat je met tips van medeouders een heel eind kunt komen. En natuurlijk is professionele hulp prima als stap 2, als stap 1 niet helpt.

Fiorucci

Fiorucci

18-03-2012 om 14:17

Overigens

Ik straal nooit naar mijn kinderen uit dat professionele hulp not done is. Wel dat ik als ouder ook de capaciteiten heb om hen te helpen, zeker ook vanuit mijn eigen ervaringen. En tuurlijk, als we er niet uitkomen zoeken we verder.

fiorucci

Dát vind ik nou mooi gezegd, en onderschrijf ik volkomen.

Gr. Poezie.

Lentezon!

Lentezon!

18-03-2012 om 16:57

Voorbeelden

Ik vond de 1e posting van Poezie erg mooi omschreven. Die ga ik onthouden (de andere postings ook hoor maar die over ruimte geven en krijgen vind ik mooi verwoord). Ik heb zelf ook van die bescheiden dochters die precies zo zouden reageren als de dochter van MamaMara. Nu is het hier nog niet tot een huilpartij gekomen maar ik zie dit soort dingen ook vaak gebeuren. Ik ben van nature zelf ook zo. Stel me bescheiden op en cijfer mezelf weg. Ik vind het lastig om zelf het goede voorbeeld te geven. ja, in theorie weet ik het wel maar de uitvoering..... Heksenvet heeft al een voorbeeld genoemd maar hebben jullie nog meer concrete voorbeelden? Fiorucci?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.