Mijn kind is een pester/meeloper
ik ben er vanavond achter gekomen dat mijn kind een ander kind vreselijke berichten heeft gestuurd, 1 kind is momenteel het mikpunt van een groepje waar mijn kind ook inzit. Dit groepje heeft een ‘leider’ die nogal sterk en overheersend is (geen excuus daf mijn kind dan moet meedoen)
İk ben helemaal in shock. Gaat om groep 7 kinderen. İk weet niet wat ik moet doen…. Hoe los ik dit op. Uiteraard telefoon ingenomen en buiten school om geen afspraakjes met vriendinnen. İk kan niet geloven dat er een slecht persoon/monster schuilt in mijn kind. Zie haar nu als een wolf in schaapskleren!!
Wat moet ik doen……???
Ook al doen de andere meiden uit die groep niet heel actief mee, ze staan het wel toe. Ze zwijgen uit angst om hun positie kwijt te raken. Dat is niet onlogisch, maar wel gedrag dat het pesten in stand houdt en geen veilige basis voor vriendschap, want het is allemaal heel voorwaardelijk op die manier; jij bent alleen mijn vriendin als je me niet afvalt als ik een ander pest.
Laat als school, ouders en groep duidelijk weten dat je pestgedrag niet accepteert. Pesten is NIET cool. Als alle kinderen dat begrijpen en het consequenties heeft als het toch gebeurt, dan zal de hoofdpester uiteindelijk hopelijk eieren voor haar geld kiezen.
Je eigen kind hard aanpakken, tja wat houdt dat in?
Ik ben zelf geen voorstander van straffen. Wel van logische consequenties ervaren van je daden.
Je schrijft dat je de telefoon afgepakt hebt en dat jouw kind niet meer met vriendinnen af mag spreken.
Dat vind ik al tegen het straffen aan, en de vraag is wat je daarmee wilt bereiken.
Wat ik zou willen als ik jou was, is dat jouw kind gaat begrijpen hoe erg het is om gepest te worden. En als jouew kind snapt dat dat erg is, kijken hoe jij jouw kind kunt helpen om niet meer te pesten. Hoe kan zij daarmee stoppen, wat voor gevolgen heeft dat stoppen mogelijk voor haarzelf en hoe kan ze dat toch bereiken?
Ik zou veel meer samen zoeken naar een oplossing dan gewoon je kind hard aanpakken.
TrefleQ schreef op 28-03-2023 om 12:46:
Je eigen kind hard aanpakken, tja wat houdt dat in?
Ik ben zelf geen voorstander van straffen. Wel van logische consequenties ervaren van je daden.
Je schrijft dat je de telefoon afgepakt hebt en dat jouw kind niet meer met vriendinnen af mag spreken.
Dat vind ik al tegen het straffen aan, en de vraag is wat je daarmee wilt bereiken. Wat ik zou willen als ik jou was, is dat jouw kind gaat begrijpen hoe erg het is om gepest te worden. En als joue kind snapt dat dat erg is, kijken hoe jij jouw kind kunt helpen om niet meer te pesten. Hoe kan zij daarmee stoppen, wat voor gevolgen heeft dat stoppen mogelijk voor haarzelf en hoe kan ze dat toch bereiken?
Ik zou veel meer samen zoeken naar een oplossing dan gewoon je kind hard aanpakken.
Ik ben zelf ook geen voorstander van straffen, maar uit wanhoop en onmacht is dat het eerste wat bij me opkwam, omdat ze waarschijnlijk niet de impact kan inschatten van het sturen van lelijke berichten naar een klasgenoot. Dus voor mij was het in the heat of the moment de meest logische consequentie. Wat ik daarmee wil bereiken ? Haar telefoon innemen is voor haar de ergste "straf" waarbij ze hopelijk inziet hoe teleurgesteld wij zijn in haar daden. Ik wil een schrik effect creëren. Ik weet het ook niet he.. ik ben ook flabbergasted en totaal geen ervaring met dit soort "problemen"
Ik hoop dat door de gesprekken die wij gaan voeren gaat inzien hoe haar klasgenootje zich is gaan voelen. Wat dat met haar heeft gedaan. Ook waar dit gedrag van haar ineens vandaan komt. Wat de reden is geweest om zo lelijk te doen tegen het andere kind. Is het haar eigen onzekerheid, compenseert ze wellicht iets.. of is het toch het gedrag van het ander kind wat haar toe heeft aangezet om zo te reageren. Ik weet het niet.
Aangezien ze komende tijd niets heeft te doen kan ze het boek van Carry Slee (Spijt) gaan lezen, hoop dat dat haar enigszins laat inzien dat haar gedrag niet door de beugel kan.
Voor nu ben ik gewoon erg boos. Vooral boos op mezelf. Ik heb gefaald als moeder hierin, haar te veel vrijheid gegeven, niet genoeg controle uitgevoerd op haar telefoon, teveel vertrouwd.
Er gaat hier gepraat worden totdat zij inziet, echt inziet, dat haar gedrag fout is.
Och nee, Eileen... je hoeft niet zo hard voor jezelf te zijn... boos op jezelf, gefaald... och nee toch 
We kunnen hier zéker een draadje vullen met dingen die ouders dingen achteraf anders aan zouden pakken. Achteraf. Want ja, achteraf is het altijd makkelijker te zien wat je anders had kunnen doen.
Je bent er nu achter gekomen dat je dochter dingen heeft gedaan die echt heel fout zijn. Daar neem je nu actie op en daarmee doe je het goed.
Echt, als iedereen alles vóór kon zijn dan zou er nooit iets fout gaan! Je bent echt te hard voor jezelf. Je mag lief zijn voor jezelf, je bent geschrokken en gaat je dochter hopelijk kunnen helpen om hiermee te kunnen stoppen.
En zo te lezen is dat schrikeffect al wel bereikt lijkt me, bij je dochter. Of je nou haar telefoon wel of niet inneemt, het zal haar duidelijk zijn dat jullie, of in ieder geval jij, heel erg geschrokken zijn van haar gedrag. Bij mijn kinderen zou dat alleen al (veel) effect hebben.
TrefleQ schreef op 28-03-2023 om 13:54:
Och nee, Eileen... je hoeft niet zo hard voor jezelf te zijn... boos op jezelf, gefaald... och nee toch
We kunnen hier zéker een draadje vullen met dingen die ouders dingen achteraf anders aan zouden pakken. Achteraf. Want ja, achteraf is het altijd makkelijker te zien wat je anders had kunnen doen.
Je bent er nu achter gekomen dat je dochter dingen heeft gedaan die echt heel fout zijn. Daar neem je nu actie op en daarmee doe je het goed.
Echt, als iedereen alles vóór kon zijn dan zou er nooit iets fout gaan! Je bent echt te hard voor jezelf. Je mag lief zijn voor jezelf, je bent geschrokken en gaat je dochter hopelijk kunnen helpen om hiermee te kunnen stoppen.
En zo te lezen is dat schrikeffect al wel bereikt lijkt me, bij je dochter. Of je nou haar telefoon wel of niet inneemt, het zal haar duidelijk zijn dat jullie, of in ieder geval jij, heel erg geschrokken zijn van haar gedrag. Bij mijn kinderen zou dat alleen al (veel) effect hebben.
Ik ga eerlijk zeggen dat ik juist dát stuk enorm waardeer van deze vrouw en moeder. Het helpt de gepeste/én die ouders, als duidelijk, open en eerlijk wordt toegegeven dat het fout is gegaan. De afkeuring voor het gedrag ( let wel: gedrag, dus niet haar kind an sich uiteraard) van het eigen kind is eveneens helpend; trouwens niet in de laatste plaats voor het eigen kind.
De bereidheid tot praten, zelfreflectie, deze moeder denkt dat ze faalt, maar had in mijn geval het op deze manier precies goed gedaan.
Je faalt niet in je opvoeding, je faalt ook niet in je oplossing. Je doet het goed; niemand neemt je iets kwalijk tenzij je bagatelliseert en het ze zelf uit laat zoeken.
Door omstandigheden heeft je kind iets fout gedaan. Niemand verwacht dat je haar afschrijft, maar hoe je reageert vind ik helend. Dank je wel dat je zo'n ouder bent die dat durft en doet.
Goed dat je als ouder heel duidelijk bent over welk gedrag je (niet) van je kind verwacht. Toch zou ik ook wel degelijk school inschakelen, ook om jouw kind te helpen! In mijn ogen is pestdynamiek een manier om een rangorde te bepalen en ontstaat die vaak in een situatie dat er te weinig gezag wordt genomen en duidelijkheid wordt gegeven over gewenst gedrag. Ouders hebben natuurlijk invloed en het is erg goed dat je stevig je gezag neemt naar jouw kind. Maar school moet dat ook doen naar en in de groep. Anders verliest je kind ‘alleen maar’ haar positie en als er verder niks verandert in zekere zin ook haar gevoel van veiligheid en zekerheid over wie ze is en wat ze waard is in de groep. Die hele dynamiek moet daarom worden opengebroken. Lauw reageren op pestgedrag is in mijn ogen ook verwaarlozend naar pesters omdat ze op die manier geen alternatief leren om een sterke, gezonde positie in te nemen in een groep. Ik zou dus zeker met andere ouders aan de bel trekken op school en vragen om een interventie in de hele groep.
Eileen42 schreef op 28-03-2023 om 09:27:
[..]
Je bedoelt hiermee dat school er bij betrokken moet worden ? Ik heb namelijk alleen contact gehad met de ouders van het "gepeste" kind. Het heeft niet heel veel zin om contact op te nemen met de ouders van de "leider", zijn meer het type ouders wat achter hun kind staat en eerder wijzen naar een ander dan zelf ook de verantwoording ergen voor dragen.
Het is heel goed en dapper dat je contact hebt opgenomen met de ouders van het gepeste kind. Ik zou het heel helend en fijn hebben gevonden als dat in ons geval ook gebeurd zou zijn. Alleen op het laatst heeft 1 moeder me aangesproken en een hart onder de riem gestoken ( en haar zoon hoorde niet eens bij de pesters).
Dus je doet het al heel goed. Maar je MOET school erbij betrekken, zij moeten iets doen aan het groepsproces. Je kunt dit niet alleen oplossen. En die gesprekjes als "foei pietje of truusje dit mag je niet doen dit is niet leuk voor Jantje" helpen geen barst!
Echt er is in die tijd dat mijn zoon daar op school zat maar 1 iemand geweest die een goede interventie heeft gedaan en dat was de IBer van de bovenbouw, die heeft de klas aangesproken op hun eigen opgestelde klassenregels en gezegd "jullie willen een veilige klas zijn, zijn jullie dat ook?" binnen 1 minuut wisten ze te vertellen dat er iemand was die zich niet fijn voelde en ze konden ook allemaal vertellen hoe dat kwam. En waren er verschillende kinderen die aangaven dat dit voor onze zoon niet leuk was en zij het ook niet leuk vonden hoe dit allemaal ging. De klas heeft toen allemaal een hand op zijn schouder gelegd en zo zijn ze opnieuw begonnen. Maar helaas hield dit effect niet aan en zijn ze opnieuw begonnen zich alleen maar met zoon te bemoeien en hem te versterken. En hadden ze een beginnende juf die de klas niet aankon en diverse malen huilend de klas is uitgelopen 
Ik kan er duizenden woorden aan besteden maar zal dat niet doen. Ik hoop dat er een ervaren juf is die dit klassenproces kan begeleiden.
Overigens heeft pesten hele negatieve gevolgen voor kinderen. Maar kinderen die pesten doen het later ook slechter in het leven, dus het is voor beiden zaak dat hier iets aan gebeurd. Dat die ouders van queen Bee niet mee willen doen, jammer dan. Als de hele klas zich tegen die Queen Bee keert, zal ze supersnel op haar schreden terugkeren.
Hommel schreef op 28-03-2023 om 09:42:
Enigszins herkenbaar verhaal. Hier ook in groep 7 een 'heksenfase' gehad met heel veel gedoe in vriendinnengroepen. Het pesten ging over en weer en elke keer weer was een ander slachtoffer en dader. Hoorde later dat dit ook typisch iets is voor meiden in die fase. Daarna in groep 8 ging het al weer wat rustiger. Dus bespreek het vooral met je kind maar realiseer je ook dat het ook zo weer om kan slaan in die vriendengroepen.
Hier word ik dus helemaal pisnijdig van,van dit soort opmerkingen. Ik besef dat dit natuurlijk ook door mijn eigen ervaringen komt maar toch ... waarom zouden we dit accepteren als een normale fase. Dat is het niet! Mijn dochter zat toevallig in een klas waarin er geen meidenvenijn was, sterker nog, er zaten daar een paar hele positieve bekrachtigers in. "als jij pest mag jíj niet meedoen" reken maar dat het pesten stopte!. Nog één: "doe eens normaal dat is toch niet leuk voor de overblijf moeder" En reken maar van yes dat dit hielp. Natuurlijk hadden ze ook wel eens ruzie of was het onrustig of hadden ze een baal middag maar altijd vonden ze elkaar weer. Met zoon van basisschool gewisseld,, ook toen op de nieuwe school- gelukkig- een hele sociale groep. Het kan echt! ook onder meiden. Natuurlijk zijn het geen heiligen en ging er ook echt wel eens wat fout maar dat continue pesten, de strijd om maar het populairst te willen zijn, dat QUeen Bee gedrag het is NIET normaal en hoeven we ook niet normaal te vinden. Kom op zeg.
school ga ik zoiezo inschakelen. İk ga deze week op gesprek. Ouders van het gepeste kind heb ik dit ook aangeraden, zij zijn nog niet op school geweest.
Goed dat je het zo oppakt beter dan ouders die oogkleppen ophebben.
Hoe reageert je dochter op het hele gebeuren? Dat mis ik eigenlijk wat in het hele verhaal
Ik denk dat je de juiste stappen neemt, maar let goed op hoe je dochter er echt in staat en niet het politiek correcte antwoord geeft. Het is wel belangrijk dat ze echt de consequenties snapt voor de gepeste en er ook wel echt mee stopt en niet onder de radar verder gaat en alleen leert het geniepiger te doen.
Ervaring leert dat als het niet goed wordt aangepakt het pesten gewoon verder gaat maar wellicht minder zichtbaar voor ouders en leraren
Het klokhuis heeft een aflevering over pesten. Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik dit samen met mijn dochter kijken. En het dan samen nabespreken, wat heb je gezien, wat herkende je, wat raakte je, wat wil je anders doen, wat heb je dan nodig, waar kan ik je bij helpen.
Voor mij helpt het als een tv-programma educatie geeft, zo word ik minder opgeslokt door mijn emoties en kan ik dichter bij mijn kind blijven, om die te helpen andere keuzes te maken.
Één van mijn kinderen heeft ook gepest op de basisschool. Terugkijkend had dit alles te maken met zich niet veilig voelen in de groep en vanuit de angst er niet bij te mogen horen ervoor kiezen om een ander buiten te sluiten en te pesten. Vanuit school is er destijds snel en adequaat gereageerd, maar de dynamiek in de klas bleef een aandachtspunt.
We hebben er thuis veel over gepraat, hem geholpen om verder te denken dan alleen ‘liever hij dan ik, dus dan zorg ik dat hij degene is die gepest wordt’ en hem heel duidelijk gemaakt welk gedrag wel en niet acceptabel was.
Inmiddels is het kind dat dit deed 15 en schaamt zich enorm voor het pesten in het verleden. Tegenwoordig grijpt hij in als er gepest wordt. Zélfs als vrienden een niet zo heel aardige klasgenoot pesten. Vorige week gebeld door school omdat hij betrokken was bij een incident waarbij een brugklasser werd uitscholden door een klasgenoot die echt lelijke dingen zei. Hij heeft de pester aangesproken en weggestuurd, het meisje dat gepest werd getroost en toen zij dit aan haar mentor vertelde zijn er camerabeelden teruggekeken en was op beeld te zien dat onze zoon het opnam voor dat meisje. Teamleider belde om te melden dat ze trots waren op zoon. Ik was ook zò trots, met name omdat ik me in het verleden echt enorme zorgen heb gemaakt over zijn pestgedrag. Dus: eens een pester hoeft niet altijd een pester te zijn! Met juiste begeleiding en stevige aanpak kan een pester ook een andere rol kiezen. Das ook goed om in ie achterhoofd te houden!
TrefleQ schreef op 28-03-2023 om 12:46:
Je eigen kind hard aanpakken, tja wat houdt dat in?
Ik ben zelf geen voorstander van straffen. Wel van logische consequenties ervaren van je daden.
Je schrijft dat je de telefoon afgepakt hebt en dat jouw kind niet meer met vriendinnen af mag spreken.
Dat vind ik al tegen het straffen aan, en de vraag is wat je daarmee wilt bereiken.Wat ik zou willen als ik jou was, is dat jouw kind gaat begrijpen hoe erg het is om gepest te worden. En als jouew kind snapt dat dat erg is, kijken hoe jij jouw kind kunt helpen om niet meer te pesten. Hoe kan zij daarmee stoppen, wat voor gevolgen heeft dat stoppen mogelijk voor haarzelf en hoe kan ze dat toch bereiken?
Ik zou veel meer samen zoeken naar een oplossing dan gewoon je kind hard aanpakken.
Niet alle kinderen leren van logische consequenties, als je daarmee uitleg bedoelt. So wie so kan niet afspreken en telefoon inleveren best logisch zijn als de nare opmerkingen gemaakt zijn met de telefoon en het afspreken gebeurt met de kinderen die pesten. Dan is het logische eraan dat je kind laat merken dat als deze zich niet sociaal kan gedragen, de sociale interactie maar even op zich moet laten wachten. Dat kun je nog best zo uitleggen.
Daarnaast kan het nog zo goed zijn dat je ook na uitleg en een gesprek met nadenken over het waarom snapt dat iets niet fijn is voor die ander en tóch ervoor kiest om te pesten. Omdat je het belangrijker vindt dat wat het jou oplevert (populariteit, niet voelen onzekerheid, niet buiten de groep vallen, etc).
Kortom, de uitleg kant moet je zeker niet overslaan. Maar er is op zich ook niks mis mee om er een straf aan te verbinden. Het hangt heel erg van het kind af wat werkt. Sommige kinderen reageren positief door na uitleg beter in staat te zijn zich in te kunnen leven in een ander. Maar er zijn ook kinderen die pas stoppen als het hen zelf te veel problemen geeft. Dat hangt er vanaf hoe empathisch het kind in kwestie is en die reageren pas op het moment dat het ze teveel kost.
Je bent echt niet per definitie een slechte ouder als je kind iets verkeerds doet. Opgroeien is ook een leerproces en alle kinderen én ouders maken daarbij fouten.
Je hebt nu heel duidelijk een grens getrokken; dit gedrag accepteer ik niet.
Je hebt laten zien dat je nog niet goed om kunt gaan met een telefoon en die voor verkeerde doeleinden gebruikt en dat je vriendinnen momenteel geen goede invloed op je hebben, dus we leggen dat nu even aan banden. Daar lijkt me niks mis mee.
Het is ook zeker goed om er op school over te gaan praten.
En inderdaad, ook al is meidenvenijn een bepaalde fase, dat hoeft niet geaccepteerd te worden. Net als dat je van je dreinende peuter of je vloekende puber ook niet alles hoeft te accepteren. Als je dergelijk gedrag afdoet als 'hoort erbij', dan normaliseer je het, geef je queen bee en haar gevolg goedkeuring voor dit gedrag (het heeft immers geen consequenties) en geef je het slachtoffer een heel onveilig gevoel, want diens gevoel doet er blijkbaar niet toe. Daar leren kinderen niks van.
