Mijn zoon (4) zet zich enorm af tegen mij (moeder)
Hoi allemaal,
Mijn zoon van net 4 zet zich enorm af tegen mij. Een voorbeeld; gisteravond werd hij wakker en begon hard te huilen omdat hij veel pijn jn z'n keel had. Ik ging naar hem toe en probeerde hem te troosten. Een greep uit zijn reacties: als ik hem vastpak om hem te troosten slaat hij met z'n vuist op m'n arm, als ik hem troostend probeer toe te praten zegt hij dat ik m'n mond moet houden, gaat hij grommen en zegt dat ik weg moet. Uiteindelijk ging hij alleen maar harder krijsen. Echt krijsen bedoel ik dan.
De enige manier waarop hij rustig wordt, is van mijn man. Die was op dat moment niet thuis, later gelukkig wel.
Als schets: ik ben een assertieve, zelfbewuste, hoog opgeleide vrouw die haar mannetje staat. De gezinssituatie is gelukkig en stabiel. Met mijn dochtertje heb ik deze 'problemen' gelukkig niet. Ik begin het namelijk echt als een probleem te ervaren, en het kwetst me enorm. Op internet lees je alleen maar dat jongens naar hun moeder toe trekken. Hier is dat absoluut niet het geval.
Heeft iemand anders deze ervaringen ook? Of tips wat hiermee te doen?
Bedankt alvast voor je reactie.
Wupke
samen met je man
Ik zou je man inschakelen. Ik herken het wel, hoor! Wij hebben twee van elk en ook mijn jongens hebben buien (gehad) waarbij ze meer naar de een dan de ander trokken. Je man zou kunnen uitleggen dat hij er niet altijd is, en dat zoon dan toch echt door mama geholpen moet worden. Mama houdt ook heel veel van jou en ik weet dat jij ook heel van mama houdt.(hier krijg ik dan wel eens een 'nietes, ik hou helemaal niet van mama' te horen, maar dat negeer ik dan maar. Ik weet beter! Waar mogelijk negeren, en verder zal hij toch moeten accepteren dat hij niet alleen maar papa kan hebben.
Lullig dat zoiets nog zo'n pijn kan doen, he?
Sterkte ermee!
kijk eens
Observeer eens hoe je man met hem omgaat als er iets is. Misschien wil je zoon wel niet aangeraakt worden als hij pijn heeft of ongenoegen. Misschien is het wel genoeg om even kalm bij hem te zijn en rustig te observeren wat hij nodig zou kunnen hebben zonder woorden of op aangeven van je zoon zelf.
overprikkeld? zelfstandig worden?
Zulk sterk afwijzend gedrag vertoont mijn zoon als hij erg boos is. Het lijkt mij een vorm van overprikkeldheid. We kunnen er nu over praten (op een rustig moment), en hij zegt dat hij dan het liefst met rust gelaten wil worden – precies zoals hij op het moment zelf dus al aangeeft. Tegenwoordig gaat hij naar zijn kamer om uit te razen. Na een (flinke) tijd is de bui over en praten we er nog een beetje over en is hij merkbaar opgelucht.
Meestal is de bui gericht tegen beide ouders, maar soms ook alleen tegen mij (moeder).
Ik kan me voorstellen dat pijn, angst of paniek ook zo'n soort overprikkeldheid kan geven.
Mijn zoon is nu 6. Toen hij 4 was, had hij ook een maandenlange afwijzende houding naar mij toe. Hij was toen net met de laatste borstvoeding gestopt (uit zichzelf), en het leek mij een fase van afstand nemen van een moeder die bij een oude fase van zijn leven hoorde. Ik vond het geen probleem dat hij met de borstvoeding gestopt was, we hadden er allebei genoeg van, maar dat afwijzende gedrag vond ik niet leuk.
Maar gelukkig is het na een tijd vanzelf helemaal goed gekomen, soms zelf omgedraaid. Na een tijd kende hij zijn ouders allebei een andere rol toe: "mama is de liefst, maar met papa kan ik het leukste spelen". HIj wil nu meestal enorm graag knuffelen met mij en zo, hij wil het liefst dat ik bij hem lig bij het inslagen, maar soms kan hij me opeens wegsturen. Dit lijkt me een proces van zelfstandig worden...
