Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Mis je wat zonder teamsport?

Man wil dat zoon (9 en ASS) een teamsport gaat doen. Ik denk dat het niks voor zoon is. Man vindt dat ik zoon de kans niet geef. Man mocht vroeger ook geen teamsport doen en beweert dat hij daar lang 'kwalijke gevolgen' van heeft ondervonden - welke dat zijn, zijn voor mij niet duidelijk.

Mij lijkt een teamsport -als het niet in je genen zit- enkel maar frusterend. De andere kinderen zullen snel doorhebben dat zoon niet zo sociaal vlot is en geen 'teamsport inzicht' heeft en hem links laten liggen.

Vandaar mijn vraag: hebben jullie kinderen met/zonder teamsport iets bijzonders bijgeleerd of iets bijzonders net niet geleerd?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Guinevere

Guinevere

02-09-2010 om 11:23

Met jou eens

Ik ben het eigenlijk met jou eens. Mijn zoon van 8 (geen ASS) zit op atletiek. Daar moet je bij de training genoeg samen doen met andere kinderen hoor. En soms hebben ze estafette, moet je ook goed samenwerken.
Zelf heb ik nooit een teamsport gedaan en daar echt geen negatieve gevolgen van ondervonden, integendeel, want meestal zijn dat balsporten en daar ben ik hopeloos slecht in.

Puck

Puck

02-09-2010 om 11:26

Wat wil kind zelf

Belangrijkste vind ik dat het kind zelf het leuk vind om te sporten, ongeacht of het een teamsport is of niet. Wat jullie ervan vinden is dan eigenlijk nog maar bijzaak.
En echt "kwalijke gevolgen" van het missen van een teamsport. Neu... zelf niet zo ervaren. Als kind heb ik vooral individuele sporten gedaan (turnen, paardrijden) en vanaf een jaar of 18 ben ik teamsport gaan doen. Allemaal leuk. Wat je met een teamsport leert is dat je rekening met elkaar moet houden en dat je discipline moet hebben en er alleen niet bent als je echt niet kunt: zeg je af dan dupeer je de rest van je team. Dat is dan misschien een stukje verantwoordelijkheidsbesef dat teamsport je meegeeft, maar dat kun je ook op andere manieren "aanleren"

Lelietje van Dalen

Lelietje van Dalen

02-09-2010 om 11:30

Ook met jou eens

Ik moest vroeger op een teamsport omdat ik zo verlegen was (of eigenlijk noemde mijn vader dat asociaal )
Om te leren in groepen te functioneren en zelfvertrouwen te kweken. Ik geloof alleen dat je prima zelfvertrouwen kunt kweken door iets te doen wat goed bij je past en dat dat dus ook iets individueels kan zijn en niet door je gedwongen in een groep te plaatsen, wwar je je niet op gemak voelt.

Ik denk

..dat je bij een teamsport zeker dingen leert. Maar veel van die dingen kun je ook op een andere plek leren. Voor de vakantie had ik een leuk gesprek met een vader bij het voetbalteam over opgroeien, groepsdruk, sociale dingen. Toen we gingen benoemen wat je leert in een team kwamen we exact op de dingen die je ook leert in een orkest. Anticiperen op elkaar, dus ook meedoen als je geen noten of bal aan je voet hebt, collegiaal gedrag, de kick van samen een weerstand overwinnen... nou ja, zo kun je nog wel even doorgaan.

Ik ben in studentenorkesten heel wat mensen tegengekomen die via de muziek hebben leren samenwerken, terwijl ze ASS-achtige trekken hadden die het leren samenwerken op andere plekken lastig maakten.

Niet dat het moet, maar het kan dus. Die dingen leren zonder teamsport bedoel ik.

Overigens heb ik mijn zoon dit jaar nog op voetbal gelaten omdat hij daar een veel betere sociale omgeving heeft dan in zijn klas (na een versnelling). Het leuke van voetbal vond ik ook dat mijn zoon veel andere vaders leert kennen en op die manier andere mannen ziet en spreekt, veel meer dan dat anders het geval zou zijn. Het hele voetbalveld staat op woensdagmiddag hier vol met vrijwilligers die hun goedbetaalde banen voor een middagje laten hangen om die jongens te begeleiden. Zoon heeft een fantastische vader waarvan hij kan leren hoe je als schuchtere teruggetrokken man met autistische trekken in het leven kan staan. Maar van die mannen bij het voetbal leert hij dus weer meer en anders.

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 12:01 Topicstarter

Fijn

deze reakties. Even wat antwoorden:

- ik denk dat je van teamsport zeker wat kan leren, maar het moet je liggen. Is het misschien anders voor jongens dan voor meisjes? Meisjes doen toch vaker een individuele sport dan jongens. Van jongens wordt meer 'groepsgedrag' verwacht toch?

- wat leer je oa. bij teamsport? ik lees samenwerken, competitie, verantwoordelijkheidsbesef... : hm, zoon doet wel tennis, schaken met wedstrijden en muziekschool (gisteren eerste les, was reuzemeegevallen trouwens). Fijn dus dat bericht van Rodebeuk over leren samenwerken via muziek. Ik hoop het van harte.

Hij wil graag atletiek doen, maar het past niet qua uren, helaas. Hij heeft al verschillende atletiekkampen gedaan en dat is echt wel wat voor hem, maar is weer niet echt in team.
Het door mij aan man voorgestelde deelname aan Jeugd Natuur en Milieu op zondag werd negatief bevonden, dat is volgens man al niet 'in team' -volgens mij wel- en ook geen sport (dat is correct).

- Probleem is dat ik niet goed weet van ik van zoon zou moeten verwachten: bij vakantiekampen hoor ik dat hij zich sociaal opstelt, best voor zichzelf opkomt en waarlijk soms de leiding neemt. Op school zien we dit helemaal niet terug. Zullen deze positieve karaktertrekken (en niet zo erg ASS-achtig) bovendrijven bij een teamsport? Dat weet je natuurlijk pas als je het probeert.

Bovendien worden de meeste teamsporten door man te licht bevonden: het mag geen volleybal zijn, geen korfbal, handbal en liefst ook al geen basket. Wel goed is voetbal of hockey. Voetbal interesseert zoon niet, maar dat zou mijn schuld zijn. En weldra beginnen alle lessen. Het lijkt er trouwens op dat alle teamsporten 2 keer in de week zijn... .

Reclame

Haha, dit doet me denken aan die reclame met die mini- Pieter v/d Hogeband. 'T arme kind bakt er helemaal niets van tijdens het voetballen. Er zegt zelfs een teamgenootje: "jij kunt écht niet voetballen hè?"
Dus wat mij betreft wordt de noodzaak van een teamsport bedrijven erg overdreven.

Gr. Poezie.

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 12:07 Topicstarter

Pelle

je zegt: Elke minuut op school IS spelen in een teamsport!
Voor de meeste kinderen zal dat wel zo zijn, maar op school loopt zoon altijd rond met een vriendinnetje (of 2) en hij doet/speelt niet mee met de jongensgroep die voetballen of andere spelletjes spelen.

Met vriendinnetje speelt hij "serieuzere" dingen dan al dat "rondgeloop". Ik denk dus niet dat hij daar echt veel in team doet, behalve wat moet tijdens de les.
Daar ga ik man echt niet mee overtuigen dus.

Man

Waarom gaat man zelf niet op voetbal of hockey, als hij zo'n trauma heeft opgelopen van het niet aan een teamsport doen in zijn jeugdjaren? Dan zou hij daarmee kunnen laten zien aan zoon hoe leuk of juist niet leuk zoiets is.
Heeft het voor je man niet meer met imago te maken dan met "verstandige"argumenten om aan een teamsport te doen?

Gr. Poezie.

Janna3

Janna3

02-09-2010 om 12:21

Averechts

In een team moeten spelen omdat dat goed voor je sociale vaardigheden is kan ook averechts werken. Bij onze oudste wilden we ook graag een teamsport. Hij heeft geen ass, maar is sociaal niet heel handig. We hebben hem op hockey gedaan en binnen de kortste keren lag hij volledig uit het team. Hij werd niet uitgenodigd op feestjes, in het veld werd hij min of meer getolereerd, maar dat was dan ook alles.
Na een half jaar zijn we snel gestopt. Inmiddels zit oudste al een paar jaar op korfbal. Dat bevalt een stuk beter. Er zitten wel meer kinderen die sociaal wat minder vaardig zijn, iedereen wordt geaccepteerd. Het is een gemengde sport, dus ook contact met meisjes. Misschien daardoor minder ruw. En het spel is heel overzichtelijk. Een half veld in de gaten houden en maar twee tegenstanders die je mag/moet verdedigen. Je valt aan of verdedigt, de rollen zijn duidelijk.

Puck

Puck

02-09-2010 om 12:22

Pffft sas van gent

Tja, volgens mij hoort deze vraag meer in relatieproblemen thuis. Sorry, maar ik vind het compleet overtrokken hoe je man reageert: Het moet een teamsport zijn, maar sommige teamsporten zijn dan kennelijk weer niet teamsport genoeg ofzo. Als ik zie wat jouw kind allemaal aan doet dan heeft hij genoeg compensatie om dezelfde vaardigheden te leren die je ook met een teamsport evt. zou kunnen leren. En een kind tegen zijn zin op een sport is gedoemd om te mislukken, zowel voor een kind met een bijzondere kant als een "gewoon" kind. Kun je aangeven wat nu precies is wat je man zo vreselijk gemist heeft omdat hij geen teamsport heeft gedaan?

guera

guera

02-09-2010 om 12:26

Voor onze zoon

ik heb bewust gekozen voor een teamsport voor zoon, maar als ie dat echt niet had gewild dan even goeie vrienden. Maar ik heb wel wat gestuurd. Wat ik heel leerzaam vindt aan een teamsport is het omgaan met teleurstellingen, het elkaar oppeppen en motiveren, elkaar helpen, samen successen vieren. Delen in goede en slechte tijden en weerbaarheid kweken.
Dat laatste kan ook bijv met een fysieke sport als judo maar vind ik ook passen bij een teamsport. Ik vind het zeker leerzaam maar niet iets wat je enorm mist als je het niet doet, omdat je het inderdaad ook op andere plekken kan leren. En het moet zeker ook bij het kind passen. Je gaat een enorm verlegen, timide kind toch ook niet expres op toneel doen om daaroverheen te komen als het echt niet wil of passend is?
Andersom is jouw zoon ook leerzaam voor het team. Hoe gaan die kindjes dan om met iemand die missch fysiek of sociaal wat 'zwakker' is. Alles staat of valt dan wel met de begeleiding maar dat is overal. Onze zoon is geen sportheld. Bewust hebben we niet gekozen voor voetbal (teveel contactsport, te hard) dus hij hockeyd. Hij is zeker niet de beste, maar ik vind het echt heel leuk gaan. De teams worden bewust gemixt en niet de sterke bij elkaar en de zwakke bijelkaar. Maar juist doorelkaar zodat ze van elkaar kunnen leren.
Overinges vind ik wel dat Poezie gelijk heeft: hoezo niet korfbal? of vollybal of basket???? (ik vond BUITEN sporten wel belangrijk met al dat binnen gehang tegenwoordig maar als ie echt liever had gebasketbald zou ik dat wel oke vinden)

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 12:40 Topicstarter

Ik weet het niet

wat man gemist heeft, is blijkbaar niet echt nader te duiden dus gewoon 'vanalles'. Dat hij bv. zelf een hele scoutsgroep uit de grond gestampt heeft op zijn 15 jaar (die nog steeds bestaat trouwens), is hij blijkbaar vergeten, of dat hij nog steers een instrument speelt of dat hij toch goed is in sport zonder teamsport te hebben gedaan... . Laat ons maar zeggen dat man niet altijd de gemakkelijkste is...

En inderdaad: voor elke afgeschoten sport heeft hij wel een reden, waar ik mij meestal niet in kan vinden.

Ik bedenkt trouwens net dat het kleiner zusje er misschien onbewust voor iets tussenzit? Dat is een kind dat in alles goed blijkt te zijn (totnogtoe): vlot - vrolijk - sociaal en motorisch handig.
Misschien 'mispakt' man zich hieraan en denkt hij dat zusje de standaard is.

Maar bon, ik ga er echt geen relatieprobleem van maken maar ik wil gewoon zeker weten dat ik geen dingen over het hoofd zie. Of dat ik ergens een typische mannelijke gedachtengang mis ofzo.

Nickelo

Nickelo

02-09-2010 om 12:49

Pesten

Ik vind een kind met ASS op teamsporten doen een geval van pesterij. De school is al een aanslag op al je sociale vaardigheden als je ASS hebt. Maar ik denk dat er bij manlief iets heel anders speelt.
Hij had vermoedelijk graag een coole, stoere zoon gehad. Leader of the pack. Een echte vent!

Maar in ruil daarvoor heeft hij een watje die met meisjes speelt. Tja, dan moet je zwaar materieel inzetten.
Maar dat werkt niet. Dan krijg je precies wat Janna beschrijft.

Ik denk dat poezie helemaal gelijk heeft: het is imago.

Ik zou niet met man discussiëren over de definitie van wat een echte teamsport is. Maar over wat het met hém doet, dat zijn zoon ASS heeft. Blijkbaar accepteert hij zijn zoon niet echt.

Guinevere

Guinevere

02-09-2010 om 13:00

Stoer

Je kunt geen stoere zoon kweken door hem op een stoere sport te doen. Mijn man vindt het trouwens erg cool dat onze eigen zoon ook graag met meisjes speelt.
Vraag inderdaad aan je zoon wat HIJ leuk vindt. Ga eens kijken, misschien is korfbal inderdaad heel leuk voor hem, of hengelsport, of gym, of.... En dan doe je hem daar lekker op.
Er zijn trouwens ook speciale voetbalteams voor kinderen met ASS of andere problemen, als ik het wel heb. Maar je zoon houdt niet van voetbal, dus.

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 13:22 Topicstarter

Nickelo - goh

Ik weet niet goed wat ik van je post moet denken. Ik vind hem helder geschreven hoor maar ik vraag mij af of er iets van waarheid in je woorden zou zitten?
Het zou dan niet gaan om een vergelijking met kleine zus dus, maar zou man het tegensteken dat zijn zoon niet echt stoer en perfekt enzo is? Gezien regelmatige uitspraken van man naar zoon toe zou dat eigenlijk best kunnen. Ik heb me er al vaak over kwaad gemaakt maar da's off topic eigenlijk.

Maar eigenlijk hebben jullie gelijk: zelf was ik van plan geweest om bij korfbal te gaan kijken met zoon, net omdat het gemengd is en dus waarschijnlijk wat milder. Dat was eigenlijk het begin van ons gesprek, toen man zei dat korfbal absoluut uit den boze is vanwege "flauw en idioot". Nah, als die uren passen, ga ik gewoon lekker met zoon eens een paar keer kijken. Moest zoon deze sport willen, heeft man zich daar maar bij neer te leggen.

Overigens hebben we een negatieve ervaring met een handbalkamp: de 'juf' wist niet dat zoon ASS heeft en kon hem absoluut niet hebben. Zo zei ze de voorlaatste dag (waar ik bijstond!!): "alléen nog maar 1 keer komen morgen en we zijn van elkaar vanaf" (en zoon was toen 6 jaar - ik ben er nog altijd kwaad over).

Teamsport

Mi is voor teamsport (een gevoel voor) wederkerigheid (samenwerken, samen verlies delen, gunnen dat iemand een doelpunt maakt) nodig & de weg weten op een veld, met je lijf, plannetjes maken (een 1-2tje), oorzaak-gevolg begrijpen. Er zitten hier veel kinderen op voetbal. hockey ook kleintjes maar tot nu toe wil ik die van mij er nog niet op doen omdat naar mijn gevoel bovenstaande dingen nog niet goed kunnen. Dat is overigens tot op zekere hoogte maar te leren/te leren begrijpen denk ik anders wordt sporten alleen maar heel frustrerend. Je kan eventueel beginnen met 2 tegen 2 voetballen of 3-3. En dat opbouwen. Zo wordt het hem misscihen ook duidelijk of de voorwaarden zijn om er er van te leren. Als je met 2x een elftal op het veld staat, kan het ook heel druk worden en onoverzichtelijk. In hoeverre heeft jouw zoon (wellicht) last van dyspraxie ?

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 13:55 Topicstarter

Judith - quera - pelle

judith en Quera geven eigenlijk een mooie omschrijving van wat er verwacht wordt in een teamsport, of wat je zou moeten leren. Maar vooral het snel inzicht hebben op het veld om op anticiperende wijze te spelen lijkt mij voor zoon een probleem.

Zoon heeft geen dyspraxie, is motorisch zeker niet onhandig, hij is wel lijdende aan faalangst (soms gaat het beter) en niet al te positief zelfbeeld. Bij tennis is juf erg tevreden over hem, hij speelt goed, zet zich in en hij doet het graag. Doorzetten en niet opgeven leert bij schaken: het vergt moed om na een slechte zet een bij voorbaat verloren partij uit te spelen en dan nog een hand te moeten geven .

@pelle: don't worry, er is inderdaad niks mis met handbal!

Nickelo

Nickelo

02-09-2010 om 14:06

Niet off topic

“Gezien regelmatige uitspraken van man naar zoon toe zou dat eigenlijk best kunnen. Ik heb me er al vaak over kwaad gemaakt maar da's off topic eigenlijk.”

Nee, het is juist niet off-topic. Ik klonk misschien wat fel, maar wat jouw man doet komt veel vaker voor. Veel mannen willen graag dat hun zoon de populaire bink wordt die ze zelf niet waren. Of ze willen dat hun zoon de populaire bink wordt die ze zelf wel waren.
In allebei de gevallen leggen ze een claim op hun kind. Het hoeft niet eens te gaan om perfect. Maar voor ‘normaal’. Maar een kind met ASS is nu eenmaal niet normaal. Normaal doen, de hele dag door, is voor hen een zware opgave. De hele dag op school in een grote groep is al een berg teamsport.

In Harry Potter (misschien heb je het gelezen) is er een klunzige jongen wiens oma continu kritiek heeft op zijn falen. Op een dag zegt een leraar: “Het wordt tijd dat je oma ophoudt met klagen over de kleinzoon die ze WIL en ze eindelijk eens trots wordt op de kleinzoon die ze HEEFT”.

Ik ben met mijn zoon, toen hij 7 was op sociale vaardigheidstraining geweest. We wisten toen nog niet wat we nu weten. Na afloop zei de begeleidende psycholoog tegen alle ouders zo ongeveer hetzelfde. Hou op met je kind te ijken aan de norm, maar kijk naar zijn krachten.

Jullie hebben een diagnose. Dat is geen toeval. Jullie kind is niet ‘normaal’ en zal dat ook nooit worden.
Ik kreeg in het verleden vaak het advies om hem op teamsporten te laten gaan, want daar leerde hij sociaal van worden. Zo werkt het niet. Als het zo simpel was, dan bestond autisme niet. De onderliggende vraag is dan of je man wel echt beseft wat jullie zoon heeft. En dat dit niet overgaat. Dus dat hij gaat leren zijn kind te waarderen om zijn kracht in plaats van in te zoomen op zijn zwakte.

Bastet

Bastet

02-09-2010 om 14:55

Teamsport

Ach,kinderen moeten op de basisschool en ook op het VO zoveel samenwerken,mijn jongens konden soms geen andere kinderen meer zien na een lange schooldag...Dus puur voor de teamspirit zou ik het niet doen.
Bastet

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 15:15 Topicstarter

Nickelo ea.

het is inderdaad niet echt 'off topic', ik weet het wel. Man is bijzonder ongeduldig met zoon en owee als hij iets 2 keer moet uitleggen. En het zou natuurlijk gemakkelijker zijn als zoon 'standaard' was, maar dat is hij dus niet. Man weet dat wel maar ik denk dat hij soms aan wishfull thinking doet. Dit op teamsport moeten hoort daar misschien bij. En ja het is vermoeiend (voor mij) om er altijd tussen te moeten staan en dingen maar weer eens in perspectief te moeten plaatsen. En vervolgens een vage uitleg te krijgen waar je niets mee kan; geschaard onder 'kwalijke gevolgen' en 'vanalles gemist'.

Maar man ziet ook wel sterke punten van zoon: interesse in techniek, heel behulpvaardig en vriendelijk. Maar man is, als oudste van 8 kinderen, ook gewoon om vanalles te moeten regelen en de zaken op orde te stellen -liefst zonder al te veel tegenspraak. Zoon is niet altijd even doortastend en ik denk dat man zich daar soms wel aan stoort.

In ieder geval heb ik toch wel weer wat om over na te denken en te bepreken. Maar ik weet nu toch ook dat ik niet op een verkeerd denkpad zit. Inderdaad gaat zoon niet stoer worden door hem een hardhandige teamsport te laten spelen.

Sasvangent

Sasvangent

02-09-2010 om 15:19 Topicstarter

Oh ja nog dit

eindelijk heeft zoon eens een meester op school (zo'n vlotte man die ook buiten de lijntjes kleurt). School heeft dat speciaal gedaan om zoon wat meer uit zijn schelp te krijgen, op vraag van zijn juf van vorig jaar. Zij zag nl. heel wat leuke kanten aan zoon, als hij maar durft. Daar moet deze meester aan meewerken. Dus wie weet gaat zoon door de loop van het jaar toch iets anders in de klas"team" staan.

els

els

02-09-2010 om 17:00

Maar

wat wil je zoon nu zelf? hij is negen jaar. mijn dochter van 8 weet zo te bedenken welke sport(en) ze het liefste zou willen doen. lijkt me toch wel het belangrijkste.

Jade

Jade

03-09-2010 om 09:28

Dat is ook mijn eerste gedachte:

wat wil jouw zoon ZELF??

En de redenen van jouw man dat het een gemiste kans is en kwalijke gevolgen heeft als een kind niet op een teamsport zit of heeft gezeten vind ik belachelijk. Het is dan wel zijn gevoel, maar dat moet hij maar bij zichzelf houden en niet opleggen aan zijn zoon.

Sasvangent

Je schrijft dat je man erg ongeduldig is. De vraag is eigenlijk waarom hij wil dat zoonlief op teamsport gaat. Welk doel heeft hij voor ogen. Ik denk dat je de rollen om moet draaien. Je man wil iets, laat hem dan ook de argumenten voor bijdragen. Waar het op neer komt is dat teamsport vaak wordt gezien als iets goeds: je leert er vanalles. Dat is waar *maar* dat geldt niet voor elk kind. Het kan best zijn dat jullie kind nog niet toe is aan teamsport en dat het niet lukt. Moet je dat je zoon aandoen ? Want hem alleen op teamsport doen in de hoop dat hij er vanalles van leert.. dan heb je ook steun en begeleiding van thuis nodig.. En als het leren op veel vlakken is en zoonlief is in een aantal (nog) niet zo sterk, dan kan je daar faalangstig van worden. Kik, als je zoon 1 of 2 aspecten niet goed onder de knie heeft, kan het zo zijn dat je overweegt om hem in het diepe te gooien.. En als het hem lukt op eigen houtje, dan is het oppepper voor zijn zelfvertrouwen. Zoniet, dan kan het dat teniet doen. Waarom gaat je man nier af en toe met het voetballen oid en na een tijdje nodig je een vriendje uit of een buurjongen. Met z'n twee tegen je man.. en dan uitbreiden.

Je leert niet zwemmen door in het water gegooid te worden.. daar heb je begeleiding bij nodig. Soms ligt begeleiding op vlakken waarvan je denkt, goh dat is toch logisch, dat gaat toch automatisch.

Je man klinkt een beetje als mijn man, een jaar geleden.. die wilde er niet aan dat er iets aan de hand was. Dat heeft 3 jaar geduurd voor de acceptatie kwam en nu maakt hij veel ministapjes om de kinderen uit te leggen hoe en wat. Daar groeit hun vertrouwen in vader van --> en dus ook in jezelf !! Ik heb dat acceptatieproces trouwens hier en daar een handje moeten (doen) helpen.. ook via de peut van mijn kind. Hij is er echt van in diepe rouw geweest en daarin kon en mocht ik hem niet helpen. Maarja dat is een heel ander draadje . Misschien is zoiets ook aan de hand ?

Maxime.M

Maxime.M

03-09-2010 om 09:35

Teamsport

Teamsport is niet voor ieder kind leuk denk ik. Het gaat erom waar je kind lol in heeft. Mijn zoon is/was dol op voetbal, bij de f-jes was dat allemaal nog leuk maar bij E en D is zijn plezier in voetbal verdwenen. Niet door het spelletje zelf maar door zijn medespelers waar hij dan vernietigende kritieken kreeg als hij een bal miste of slecht doorspeelde. Hoezo teamsport? Dat waren allemaal kleine individuutjes die niet schroomden een ander fysiek of mentaal onderuit te halen. (en dat met 10 jaar) . Misschien dat je man een soort ideaal beeld heeft geschapen van teamsport, maar dat hoeft niet zo te zijn.

Maxime

Sasvangent

Sasvangent

03-09-2010 om 09:52 Topicstarter

Blij met reakties

Soms worden zaken toch zo helder als anderen hun mening opshrijven. In combinatie met andere zaken, zou het inderdaad ook nog eens kunnen dat man een vertekend beeld heeft van "teamsport": hij ziet dat vast als iets gezelligs onder een clubje van gelijkgestemde jongens, die mekaar steunen door dik en dun. Wij weten dat het helaas niet altijd zo is.

Een ander idee dat bij mijn man speelt is dat zoon nu *al* 9 is geworden, en dat dat ruimschoots laat is om nog met een teamsport te beginnen. Elk jaar uitstel leidt ertoe dat zoon er nooit meer mee zal kunnen beginnen. Ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken eerlijk gezegd. Ik zie wel dat veel jongetjes met 5 of 6 jaar met bv. voetbal beginnen. Dan is 9 jaar natuurlijk laat als je terechtkomt in een ploeg die al 3 a 4 jaar speelt. Dan ben je zeker 'de pineut' en dat zou ons niet helpen.

Wat zoon zelf wil? Naast wat hij al doet, wil hij graag naar de natuurvereniging of atletiek. Er zijn toch een deel teamsporten die hij niet (echt) kent, zoals korfbal. Verder kent hij zeker niet de regels van basket of volley enzo. Maar hij vraagt zelf niet achter teamsport.

Een grote meevaller trouwens: gisteren kregen ze vanuit school papieren mee en er wordt voor het eerst op school sport georganiseerd, na de studietijd. Daar wil hij graag aan meedoen: hij kent de kinderen van zijn school, is per graad georganiseerd, en ik moet mij niks aantrekken van halen en brengen (wat in elk geval toch ook al op mijn schouders komt). Dus: ik denk dat ik man duidelijk ga maken dat zoon -in elk geval voor dit jaar- geen teamsport zal doen maar gewoon de schoolsport, die zeker ook een deel teamdingen zal omvatten. Voordeel is zelfs dat die kinderen hem kennen en weten dat hij wat anders is. En hij is op school door de kinderen volledig aanvaard.

Een lange post maar ik ben heel blij met jullie reakties. Ik ga trouwens mijn man er inderdaad op aanspreken dat ook hij best met zoon een balletje kan trappen!

Nickelo

Nickelo

03-09-2010 om 10:16

Beginnen

"Elk jaar uitstel leidt ertoe dat zoon er nooit meer mee zal kunnen beginnen."

Huh? Ik heb in mijn basisschooltijd diverse sporten gedaan. Allemaal niet langer dan een jaartje, want ze grepen me niet. Tennis, ballet, turnen, badminton, zwemmen. Op mijn 12e ben ik gaan basketballen. Nooit gedaan van tevoren, maar het was de eerste sport die ik jarenlang ben blijven doen. Ik ben namelijk dol op teamsporten en ik hou niet van solosporten. Op mijn 19e verhuisde ik en ben ik een andere teamsport gaan doen.
Mijn man heeft nooit teamsporten gedaan. Daar houdt hij namelijk niet van. Hij heeft wel zijn halve jeugd gejudo't.

Ja, dan ben je nieuw, maar zo moeilijk is het allemaal niet. Je hoeft toch geen topper te worden in je sport. Het moet leuk zijn. Dat is het enige dat moet.

En binnen een maand ben je gewoon lid van het team. Je krijgt je spelpositie en je speelt mee. Zo simpel.

Puck

Puck

03-09-2010 om 11:22

Nooit te oud om te beginnen

Ik ben ook pas op mijn 18e voor het eerst met een teamsport begonnen en kon er toen niets van. Dat was helemaal geen probleem dus de redenering dat je met je 9e al laat bent om te beginnen deel ik niet.

Ise

Ise

03-09-2010 om 11:42

Proberen

Hier een zoon met ASS die aan teamsport doet. We hebben bij onze kinderen de afspraak dat ze allemaal één schooljaar muziekles volgen (zelf mogen ze kiezen welk instrument, mag ok blokfluitles op school zijn). Mochten ze na het jaar niet gemotiveerd zijn om ermee door te gaan, dan stoppen we er mee. Datzelfde geldt voor een teamsport. Ik denk dat het ook voor het opbouwen van sociale contacten naast je klas ook heel goed is, vooral als je in een klein dorp woont zoals wij. Als ze willen mogen ze zelf een individuele sport daarnaast doen.
Oudste zoon (19, ook ASS) is helaas gestopt en doet nu helaas niets meer (georganiseerd) aan sport. Fietst gelukkig wel heel veel en heeft een passie voor vliegeren. Muziek was helemaal niet zijn ding, maar het vooruitzicht dat hij na dat jaar mocht stoppen maakte dat het te overzien was. Oefenen thuis werd niet gedaan, maar de muziekleraar maakte daar ook geen punt van. De lessen waren vooral gezellig voor zoon.
Dochter speelt nog steeds gitaar maar heeft geen les meer. Daarnaast hockeyed ze nog steeds. Paardrijden is ze een aantal jaar geleden mee gestopt.
Zoon met ASS speelt inmiddels 2 jaar gitaar. Heeft ook een jaar of 2 gesnorkeld, maar is daar nu mee gestopt omdat de hockeytraining op dezelfde dag valt en hij daar nu voor gekozen heeft. Dat had ik een paar jaar geleden niet durven bedenken. Hij vond het hockeyen geweldig, maar de contacten met de teamleden verliepen moeizaam. Nu hij al langer in hetzelfde team zit gaat dat steeds makkelijker. Ik heb trouwens ook het idee dat hij er zelf minder last van had dan wij als ouders. Je ziet kinderen met elkaar plezier hebben en hij stond figuurlijk toch langs de zijlijn. Hij heeft trouwens ook een jaar op judo gezeten, maar zodra het competatief werd haakte hij af.
Jongste is na een jaar gestopt met hockey, bleek niet zijn ding te zijn. Is nu net begonnen met volleybal. Tot nu toe is hij erg enthousiast. Maar muziek is helemaal zijn ding!
Soms moet je kinderen over een drempel helpen, ze bekend maken met sporten die ze nog niet zoveel zegt, geluk hebben met de trainers, het team enz. Bij ons ASS-ers hielp het dat ze wisten dat ze er voor een bepaalde periode 'aan vast' zaten, maar dat zal niet bij iedereen zo werken.

Janna3

Janna3

03-09-2010 om 12:58

Nooit te laat

Bij mijn zoon is dit seizoen een 10 jarige jongen met open armen ontvangen. Bij korfbal is er over het algemeen een jongens tekort.
Maar goed, dit zijn allemaal praktische bezwaren die heel makkelijk op te lossen zijn. Ik denk dat je het onderliggende probleem nu wel moet aanpakken, dat los je niet op met een jaartje schoolsport. Ik denk dat jullie aan het werk moeten, dit zal niet het eerste zijn (geweest) waar je tegenaan loopt.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.