Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Irene

Irene

15-04-2010 om 19:46

Nachtmerrie (zoon was weg)

Vanmiddag de oudste 2 uit school gehaald. Zoon van net 6 wilde nog even rond de school crossen met zijn fiets (de school is helemaal omringt met bos) en ik zag hem even later een eind verderop bij een hut spelen. Zoon van 9 kwam inmiddels ook naar buiten. Zoon van 3 bleek opeens hondenpoep opgeraapt te hebben (blegh!), dus maar even met hem en zusje van anderhalf naar binnen om handen te wassen. Weer buiten staat oudste zoon nog bij mijn fiets te wachten. Ik wil vertrekken maar nu blijkt zoon van 6 verdwenen.
Eerst maar eens rond de school gekeken, inmiddesl waren ook bijna alle ouders en kinderen weg. Geen zoon. Inmiddels ook een juf erbij. Die heeft nog een ouder van een klasgenoot gebeld waar hij misschien zou kunnen zijn. Maar nee, nergens te bekennen. Andere juf en een vader zijn rond gaan fietsen en zoeken. Zoon van 9 is vast alleen naar huis gegaan met telefoonnummer van de school mee om te kijken of zijn broer daar misschien was. Let wel, dat is 2,5km fietsen met een paar keer oversteken, oa 2x over een drukke weg.
Een juf heeft toen ook toch maar vast de politie gebeld. Want iedereen (ik zeker ook) had het idee dat het niks voor zoon is om zomaar alleen weg te gaan. Maar wat bleek. Meneer had mij even niet gezien (vanuit het bos, hij was niet teruggegaan naar de speelplaats dus waar oudste zoon stond), dacht dat ik al weg was en is toen maar alleen naar huis gefietst. En dan te bedenken dat deze zoon echt een totaal gevaar op de weg is! Hij heeft zelfs strikte instructies om te allen tijde NAAST mij te blijven fietsen.
Thuis trof hij natuurlijk niemand en toen is hij maar op het muurtje voor het huis gaan zitten wachten. Hij was niet eens erg ontdaan van het geheel (ook al zo onbegrijpelijk). Oudste zoon heeft school gebeld om te vertellen dat broertje terecht was, juf heeft de politie afgebeld, de zoekenden zijn op de hoogte gesteld en ik ben gauw naar huis gefietst.
En nu maar weer zien bij te komen. Allemachtig, dit soort 'grappen' kost je een paar jaar van je leven volgens mij. Ik ben moe of ik een marathon heb gelopen...
Zoonlief zei dat hij het nooit meer zou doen. Maar hoe komt zo'n kind er toch bij dat ik zomaar zonder hem weg zou gaan he?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
ishtar

ishtar

15-04-2010 om 20:27

O vreselijk he?

Tijdje geleden ook hier zoon weg. (10 jaar, maar met allerlei beperkingen) 20 rondjes door en om de school gelopen, meerdere meesters die meezochten, en uiteindelijk maar naar huis gegaan, waar meneer idd al vrolijk op me stond te wachten. Hij was maar vast gaan lopen.

Niny

Niny

15-04-2010 om 20:36

Een jaar van je leven

Hoi Irene,

Vreselijk zoiets, je haalt je meteen de gekste dingen in het hoofd. En dat je zoon dan zelf niet onder de indruk is...

Fijn dat hij veilig thuisgekomen is, hopelijk heeft hij er iets van geleerd!

Niny

Chippie

Chippie

15-04-2010 om 23:35

Hier ook 3 jaar ouder...

Zoon was 4,5. Hij kon niet achterom kijken en heeft dus niet gezien dat ik niet achter hem fietste. Bij het oversteken van een hele drukke straat zag hij me helemaal niet en is toen maar gaan oversteken. Hij was vrolijk aan het spelen in de zandbak en snapte echt niet waarom mama begon te huilen, niet boos maar blij was en hij een hele dikke knuffel kreeg.

Peuter

Een vriendin van mij was met haar driejarige peuterzoon in een schoenenwinkel, waar peuter een paar totaal ongeschikte schoenen zag die hij MOEST hebben. Vriendin leidde hem af, zette de schoenen terug en liep naar het rek met schoenen die wel geschikt waren, om zoon daar een paar te laten uitzoeken. Even later: kind weg. De zaak was zo doorzocht, daar was hij niet, dus zij stormt naar buiten, het winkelcentrum in. Bijna een half uur later ziet ze in de verte een klein blond jongetje in een politie-auto stappen... met de begeerde schoentjes in zijn armen. Ze was er nog net op tijd bij voordat de politie met haar kind wegreed. De schoenen hebben ze teruggebracht.
Mijn eigen dochter hield nogal van verstoppertje spelen in de Hema toen ze klein was. Ik heb regelmatig staan roepen: "[naam kind], nu is het niet leuk meer." Er gingen in die tijd van die broodje aap verhalen rond dat drugsbaronnen uit Zuid Amerika graag kleine blonde dochtertjes wilden, die ze lieten stelen in Europa. Sloeg natuurlijk nergens op. Maar ik vond mijn eigen blonde, blauwogige prinses het allermooiste kind in de wereld, dus ALS er een kind gestolen zou worden, was het vast het mijne. Inmiddels begint ze te puberen, die wordt echt niet meer gestolen

Hier ook

vorig jaar tijdens onze vakantie was dochter (toen 5) plots verdwenen. Man begon direct rond te lopen maar ik heb meteen de bewaking van het vakantieparc gevraagd mee te zoeken en mensen te controleren bij het buitengaan. Overal water, reuzegroot domein. Angsten heb ik toen doorstaan.

Uiteindelijk is ze teruggevonden; er was een miscommunicatie: we gingen naar het zwembad gaan maar zoon moest terug naar ons huisje wegens iets vergeten, zij was al op weg enzovoort: werkelijk op een minuut of 2 was ze weg.

Ik moet wel zeggen dat ze nog regelmatig droomt van die traumatische ervaring - ze werd teruggevonden door iemand van security: in haar ogen door 'de politie'. Ze zal het nooit vergeten -en mama ook niet!

Irene

Irene

16-04-2010 om 13:36

Vreselijk

Voor iedereen die het meemaakt, echt vreselijk. En dan zijn dit nog allemaal verhalen die goed aflopen. Ik had echt het gevoel: dit gebeurt niet echt, dit kan gewoon niet echt zijn. Zo onwerkelijk.
Vannacht heb ik er ook slecht van geslapen. Vanmorgen in de klas zei ik tegen hem: "weet je wat, ik kom je straks wel ophalen, goed?", daar kon hij wel om lachen. Maar toen iemand aan hem kwam vragen wat er nou gebeurd was, wilde hij het er liever niet meer over hebben...
Nou ja de boodschap is geloof ik wel overgekomen.

Pffff

Irene, wat zal jij geschrokken zijn en blij tegelijk dat het zo goed is afgelopen!

Hier ook zo`n verhaal. Mijn man ging op een zaterdag weg met de auto. Even later belt hij met de mededeling dat hij waarschijnlijk is weggereden met zijn mapje waar alle papieren, porto etc inzitten op het dak. Zoon van 4 krijgt dit verhaal een beetje mee en zegt ik zoek wel even. Terwijl ik nog aan de telefoon ben zeg ik tegen hem, is goed kijk maar even in de straat (kleine doodlopende straat). Toen ik nog geen minuut later buiten kwam om ook te zoeken, was zoonlief spoorloos. We hebben met buurtbewoners de hele buurt uitgekamt. Overal gezocht, en steeds kwamen wij mensen tegen, die wel een jongentje hadden gezien die op zoek was naar het mapje van zijn vader. Buiten onze wijk, ligt een erg drukke weg, treinspoor etc. Ook daar was hij gesignaleerd, ooo wat verschrikkelijk. Wat een paniek!!
Al met al heeft het een half uur geduurt, ook van geen kwaad bewust, papa was zijn mapje toch kwijt? En hij ging hem zoeken. Apetrots was hij, hij had aan iedereen gevraagd of ze papa zijn mapje ook gezien hadden. Nou dat mapje kon me echt gestolen worden, het ging nu om zoon. Het leuke was trouwens wel, toen wij met een paar buren bij ons thuis een kopje koffie dronken op de goede afloop (zoonlief was er weer), de telefoon ging, het was iemand die het mapje had gevonden! Goede mensen bestaan nog steeds

Als ik er nog aan denk, verschrikkelijk. Zo zie je maar, en dan loopt het hier in onze gevallen nog goed af!

Groet,
Olijvje

Bibi72

Bibi72

16-04-2010 om 19:09

Griekenland

Wij waren op vakantie in Griekenland, en op weg met onze huurauto. We stoppen in een vrij druk stadje in een winkelstraat. Ik til oudste dochter (toen een jaar of 3) uit de auto, zet haar op de stoep, en draai me om om mijn tas uit de auto te pakken. Draai me weer om, weg dochter! Na een minuut of 10 zagen we gelukkig iemand zoekend rondkijken (op zo'n 200 meter afstand) Dochter zagen we niet (hummeltje tussen alle mensen) Maar gelukkig was ze bij deze persoon! Wat bleek, ze had liggen slapen in de auto, en was dus nog een beetje slaperig. Ze zag iemand voorbijlopen van wie ze dacht dat dat mama was, en wandelde mee. Pas na een paar minuten zag ze dat het mama niet was (ze wilde de hand van de mevrouw pakken) En toen zag ze ons nergens meer!

toja

toja

16-04-2010 om 21:15

Bos

dat is zeker schrikken! Wij hadden het een paar jaar geleden. We gingen wandelen op de hei en bij een stuk bos. De kinderen hadden hun fietsjes mee. Eerste stuk ging prima. Zoon fietste voor ons en stopte zoals afgesproken netjes bij elke bocht/kruising. De terugweg liep een beetje omhoog, dus zijn jongere zusje had wat moeite met het tempo, dus liepen we iets langzamer. Zoontje fietste weer vooruit.. Komen we een kruising in het bos, kind weg. Hartverzakking! Man vooruit gelopen, ik geroepen en aan iedereen die ons tegemoet wandelde gevraagd of ze een jongetje op de fiets gezien hadden. (En dat hadden ze niet). Wij zijn toch doorgelopen en meneertje stond keurig bij de auto te wachten (Want hij wist de weg toch wel terug..)
Ja jongen dat weten we; maar dit vonden papa en mama toch niet zo'n goed idee..

mama75

mama75

16-04-2010 om 23:13

Hier ook

Jee, je schrikt je een ongeluk als je kind ineens weg is!

Ik heb een dochtertje dat sinds ze kan lopen graag op onderzoek uit gaat. Ze liep altijd bij me weg en dus heb ik haar op de eerste vakantie dat ze kon lopen regelmatig een tuigje omgedaan. Kreeg vreemde blikken, maar dochter vond het niet erg, kon niet weglopen, had wel een meter of anderhalf "vrij spel", dat vond ze fijner dan continu aan de hand.
Nu is ze net 4 en wil natuurlijk niet meer aan het tuigje. Doe ik ook al een jaar of 2 niet meer. Waren we laatst in de stad, ik reken af bij Zeeman, dochter staat bij papa naast me. Papa moet even wat voor iemand pakken. Draait om, draait terug, weg kind. Aaaah! Niet in de winkel, niet direct buiten. Na een minuut of 3 zag papa haar: bij het eendjes vangen op de kermis, zeker 4 winkels verderop. Nou, dan ga je 5x bijna dood in 3 minuten. Van de zomer maar heel herkenbare felle kleren mee op vakantie en hopen dat ze niets interessants ziet...

Irene

Dat gevoel ken ik. Ooit was ik met zoon naar de winkel (5 minuten van thuis vandaan). Dochter wilde niet mee en was thuis. Voordeur op slot, tuindeur open en poort van twee meter hoog op slot. Ik zou een kwartier weg blijven. In de winkel bleek ik toen plots zoon kwijtgeraakt te zijn (ik stond in de rij en hij was even bij de ijsjes aan het kijken). Hij was nergens. In geen enkele winkel. Ik was over de rooie, liep roepend en huilend over straat. Ik besloot naar huis te lopen om te kijken of hij daar was en om dochter te waarschuwen. Toen ik thuis kwam, kreeg ik de tweede klap: dochter was in huis nergens te vinden. Nu is ze van de practical jokes: in keukenkastjes verstoppen om je een hartverzakking te bezorgen. Dus ik gooide het daarop, en ging weer terug naar het winkelcentrum. Niks, geen zoon. En het erge is: je voelt de minuten voorbijrazen en je weet niet welke kant je moet uitzoeken: zoek je links, wie weet wat er rechts gebeurt. Je zou de tijd wel stil willen zetten, maar nooit gaat hij zo snel als dan. Er hielpen gelukkig mensen en één mevrouw ging met een vaag signalement (ik vond het zo akelig een signalement van mijn eigen kind te geven, het kwam mijn strot niet uit) nog eens de route naar mijn huis langs. Ze kwam terug, met zoon EN met dochter. Ik was sprakeloos. Wat bleek: zoon had mij niet meer gezien, was braaf naar huis gelopen (ik zei altijd als ze treuzelden, "mama gaat naar huis hoor" en hij dacht dat ik dat nu echt had gedaan), was achterom gelopen, had tegen zus gezegd dat hij mama kwijt was. Zus had fietsje tegen de poort gezet, was erover heen geklommen en samen waren ze gaan zoeken.
Oef.... Nadat ik een poosje niet eens meer naar de winkel durfde te gaan met kinderen heb ik besloten dat ik ze beter juist buiten liet spelen en mee naar de winkel moest nemen, zodat ze een beetje vertrouwder zouden raken met de buurt en de weg.
Maar Irene, dat jij vertelt dat je zo moe was: ik ken het. Die middag, toen alles (heeft drie kwartier geduurd) achter de rug was, had ik spierpijn van mijn kruin tot aan mijn tenen....

emma43

emma43

20-04-2010 om 11:49

Clo,

Ook zoiets meegemaakt.Ik ken trouwens ook dat lege gevoel,spierpijn,hoofdpijn en zo moe.Dochter was weglopertje,na een paar keer meegemaakt te hebben ging het wennen.

Maar 1 keer,dochter was net van school veranderd,en was nieuwe begonnen in groep 3 in ee nander dorp ook,dus ze kende daar nog niemand ,alleen oma.
Naast school is een Aldi waar veel jonge assielzoekers heel de dag hingen in die tijd,ik discrimineer niet,maar dit gaf geen veilig gevoel.
Ik woonde zelf toen nog in een ander dorp en mijn moeder ging mijn dochter ophalen.Ze was net iets te laat bij school,ze gaat naar binnen en dochter is weg.Ook nog nieuwe juf,die niet doorhad,dat dochter net nieuw was op school,ze reageerde heel laks.Dus mijn moedr gaat naar huis,waar dochter niet is,gaat weer naar school en leerkracht snapt haar zorg niet.Dus mijn moeder gaat naar mijn oma ,die ook in het dorp wooont,maar oma is niet thuis.Dus mam weer naar huis en belt mij.Ik neem de telefoon op en hoor mijn moeder huilen,ze kan niets zeggen alleen maar huilen.Ik blijf heel rustig ,kalmeer moeder en mam kan alleen maar zeggen,dochter is weg,ze is weg!!!!!!Ik stel voor dat zij gaat zoeken in het dorp en ik ga bellen.We hebben een lijst van alle klasgenootjes.Ik begin bovenaan en die moeder stelt voor dat zij de lijst af belt en ik de lijn vrij houd.die tijd duurde zo lang,ik weet nog dat ik met een leeghoofd, mijn zoontje zijn fruithapje heb gegeven.toen kwam het telefoontje,dat dochter bij geen van de klasgenootjes was.
Ondertussen,was moeder weer naar school geweest en kreeg nog steeds geen reaktie.Toen ging ze weer naar huis,om de politie te bellen en daar stons mijn dochter met oma.Wat was er nu gebeurt,dochter was naar oma gelopen,die niet thuis was en toen naar oma.Oma,in de 80,had niet gebeld,maar ging lopend met dochter naar mijn moeder,toen begon het te hard te regenen en zijn ze gaan schuilen in een portiekje.
Mijn moeder is die middag 10 jaar ouder geworden.dochter is 1 uur kwijtgeweest,moeder dacht serieus dat ze meegenomen was.
De andere dag hoorde juf ,dat heel de klas betrokken was bij het zoeken naar dochter.Kinderen waren erg geschrokken en nog onder de indruk.Heeft toen wel haar excuses aaangeboden voor haar lakse reaktie.
Dit is ondertussen 8 jaar geleden,mijn moeder heeft het er nog over.zo geschrokken.

Emma,

Vreselijk wat een verhaal. Wat een angst heb je dan! Zo hoorde ik ooit van een moeder die haar kind kwijt was op het strand (horror!) en zich achteraf alles alleen kon herinneren in zwartwit.

Mathilde

Mathilde

20-04-2010 om 14:19

Mijn man heeft het er ook nog regelmatig over

dat zoon (nu 4) vorig jaar was 'verdwenen' op de immense rommelmarkt in het park op Koninginnedag. Man is met een krijtwit gezicht de halve rommelmarkt rond geweest, terwijl ik dacht: die komt wel weer terug, ik ga bij het laatste kruispunt staan waar we 'm hebben gezien. En ja hoor, na tien minuten zag ik 'm weer. Zo heeft hij zijn vader wel vaker een hartverzakking bezorgd (weglopen bij de wc's in de Efteling). Laatst zat ik wel in de rats, want toen was hij vanaf de parkeerplaats alleen naar huis gerend en dan moet hij over een heel druk tankstation, waar ik zelf al menigmaal bijna overhoop ben gereden. Stond hij vrolijk bij onze voordeur op en neer te springen: ik ben het eerste, ik ben het eerste! Argh.
Nou ja, onze oudste (6,5) is ook al vaker kwijt geweest toen ze kleiner was. Stond ik met een volle kar in de rij voor de kassa, piepte zij er snel tussendoor om vervolgens de winkel uit te rennen. Kind staat naast de fiets, ik hang even de tas aan het stuur, wil kind pakken, kind weg. Dat soort dingen. Zucht. Maar ja, ik was zelf als kind ook regelmatig kwijt. Oudste loopt nu nooit meer weg, dus er is hoop. Tot die tijd wacht ik op het eerste onderhuidse GPS-zendertje, waarmee je je kind overal kunt traceren . Ook handig voor pubers haha.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.