negatief gedrag zoon - mijn maat is vol

fase?

Mwah, ik zou er niet vanuit gaan dat dit een fase is, die als bij toverslag vanzelf weer over gaat. Ik denk dat je er iets mee moet doen.

Het eerste wat ik zou doen, is niet meer boos worden als hij boos is. Dan wordt hij boos om jouw boosheid en dan heb je inderdaad een negatieve spiraal. Jij bent de volwassene, je kunt niet van hem verwachten dat hij eruit stapt, dus dat zal jij moeten zijn. Ik kan het ook niet mooier maken... (en ik weet uit ervaring dat het hondsmoeilijk is, hier is een explosief meisje in huis, waarmee het enorm kon botsten, maar wel te doen) Dus als je boos bent, weglopen en diep ademhalen. Zo belangrijk is een ontbijt nu ook weer niet. Hij valt echt niet om, als hij dat een keer overslaat. (weet ik ook uit ervaring )

Het tweede wat ik zou doen (op een rustig moment), is achterhalen of er een achterliggend probleem is. Wordt hij gepest? Heeft hij een probleem wat hij niet durft te bespreken? Waar hij zich voor schaamt? Heeft hij iets gedaan waar hij nu gewetenswroeging van heeft, maar wat hij niet durft te vertellen omdat jullie de laatste tijd zoveel ruzie hebben? Heeft hij ruzie met iemand? Heeft iemand (een volwassene? leerkracht? oom? tante? buurvrouw?) lelijk tegen hem gedaan? Voelt hij zich onveilig?. Is hij ziek? Krijgt hij te weinig aandacht? Heeft hij behoefte aan meer verantwoordelijkheid en autonomie? Mijn kinderen vinden het altijd wel prettig als ik dit soort vragen 'aftik'. Je wilt gewoon weten dat je niet iets over het hoofd ziet, toch?

En dan zou ik afspraken gaan maken (op een rustig moment). Afspraken, dus niet door jou opgelegde regels, maar samen overleggen. Hoe kunnen jullie prettig met elkaar samen leven? Wat is daar voor nodig? Welke regels vindt hij van belang? Welke regels zou jij van belang vinden? Kunnen jullie er samen uit komen? Zo niet, waarom niet? Ben jij te star? Is hij te onrealistisch?

En ik zou tijd met hem door gaan brengen, zodat jullie relatie weer hersteld kan worden. Hem laten kiezen wat te doen, iets wat hij leuk vindt. Een balletje trappen, of samen een legpuzzel maken, of samen naar de film of het museum, een strandwandeling. Whatever. En dan niet door zagen over jullie 'problemen', maar gewoon samen zijn. Zodat je ziet dat jullie elkaar best wel leuk vinden, dat jullie familie zijn..

snap het niet helemaal

Je zegt dat hij iets op moet rapen, en dat doet hij. Waarom word je dan boos? Ik denk als ik het zo lees, dat vooral jij slecht in je vel zit, en dat je kind daar weer op reageert. Dus kijk vooral ook naar jezelf als je wat wilt veranderen!
Ik heb altijd de stelregel: mopperen mag, als je maar doet wat er gedaan moet worden. Soms heb je nou eenmaal van die perioden. Dus als ze dan doen wat je vraagt, ook al is het met gemopper, dan kun je ook reageren met een neutraal 'dank je wel'. En er vooral verder geen aandacht aan besteden.
Als je zoon echt slecht in zijn vel zit is het natuurlijk wel zaak om na te gaan of daar geen aanleiding voor is. En wat altijd het beste werkt is om juist even samen wat leuks te gaan doen. Geef hem wat extra (positieve!) aandacht. En laat hem verder ook gewoon even mopperen als hij wil mopperen.

mmmhh

Ik kan me voorstellen dat je zijn game tijd wilt inperken, maar met 'die stomme computerspellen' zet je nogal een waarde oordeel neer. Blijkbaar voldoet hij momenteel niet aan de verwachtingen die jij van hem hebt? (hij doet wel wat je zegt, maar eigenlijk wil je dat hij ook achter jou staat en hetzelfde vindt??)
Inperken bij een ander ligt altijd lastig. Een andere ouder die haar kind veel hier had probeerde dat ook, vond ik erg lastig! Ieder huis z'n eigen regels, en je kunt hoogstens het contact inperken als ' andere' ouder, is mijn idee.
Volgens mij begint je zoon zich een beetje los te maken en geeft dat wrijving?

rust, en positief blijven

Doe je ook nog wel eens leuke dingen met je zoon? Kun je zijn positieve kanten nog zien en benoemen? Hij zit in een neerwaartse spiraal, maar jij ook, en dat zal elkaar versterken. Weet je, voor je zoon is dit ook niet leuk. Hij wordt niet voor zijn lol boos en humeurig. De manier waarop jij hiermee omgaat helpt hem niet, dat blijkt wel. Het maakt het alleen maar erger.
Ik kan je aanraden 'het explosieve kind' te gaan lezen. Voor ons was dat boek destijds een eye-opener. Het leerde ons vooral om niet tegenover te kind te gaan staan (jij ook altijd met je boze buien!), maar naast hem (lastig he, die boze buien. Kunnen we iets verzinnen waardoor jij je prettiger voelt?). Want... kind boos = ouder boos = explosie. Wij vonden het heel verhelderend. Op dit forum is dit boek al vaker genoemd, en er lopen hier nogal wat 'fans' rond. Sterkte!

afgewezen?

Ik brainstorm nog even mee.

Voelt hij zich misschien afgewezen? Wat hij het allerleukste van de hele wereld vindt op het moment (games), vind jij stom. En als hij dan doet wat je zegt, dan is het nog niet goed? En dan heeft hij een vriendje, en dan ga jij je daar ook nog mee bemoeien.

Maar ik ken jouw zorg ook. Jij wilt graag dat hij andere interesses blijft onderhouden.

Onze zoon is op die leeftijd op een kookcursus gegaan. Dat was echt een schot in de roos. Misschien is dat een idee? Met zijn vriendje samen? Hij kan nu echt wel een beetje koken. Opruimen is dan weer een probleem, maar we hebben afgesproken dat ik dat dan niet erg vind .

Tegen die ergernissen die jij hebt, helpt mij dat heel goed. Dan spreek ik met mezelf af, dat ik iets niet meer erg hoef te vinden. Dan kan er echt een last van mijn schouders vallen.

Oh ja

Hier heeft dochter ook van die buien. En nu ik dat van jou lees, denk ik: hé, het is alweer een tijdje geleden. Dus bij ons toch wel een fase, die waarschijnlijk nog wel eens terugkomt. Heeft volgens mij te maken met een lichaam dat veranderd, hormonen misschien ook wel. Je groot voelen maar het toch eigenlijk niet zijn.
Ik probeer mijn dochter het gevoel te geven dat ze wat in te brengen heeft. Dus als ze ergens naar toe wil, dan vraag ik aan haar: hoe laat zullen we afspreken dat je thuis bent?
's Ochtends maak ik haar wakker en geef haar zelf de tijd om naar beneden te komen. Ik probeer haar ook niet teveel op de huid te zitten. En als ze het te bont maakt, stuur ik haar naar haar kamer voordat ik echt ontplof.
Maar dat grommen en snauwen herken ik wel. Ik benoem ook dat ik dat vervelend vind, dat ze boos mag zijn, maar het niet op mij hoeft af te reageren. En af en toe even een dikke knuffel, om te laten zien dat ik echt wel van d'r hou, ook al doet ze zo nukkig.
En ik ontplof ook wel eens en dan baal ik daar ook weer van. Maar goed, ik ben ook maar een mens!

Groeten, Juline

Wat hier trouwens wel werkt is haar steeds opnieuw voordoen en vertellen hoe ze haar ongenoegen op een manier kan uiten die wel aanvaardbaar is. En als ik dan eens uit mijn slof schiet over iets zegt ze: 'dat kan je toch ook op een andere manier zeggen mama?'. LOL

Loes

Herkenbaar

Hai Evenzo,

Ik startte vorig week n draadje ( oudste kind aandachtsissue?)
De titel en mn vraag is denk ik niet correct na 1 week de tips toepassen...
Ik vind je verhaal heel herkenbaar, denk dat we er allebei een beetje doorheen zitten/zaten.
Maar er is hoop! Heb meteen dikke duimen kaarten ingrschakeld, hem overladen met complimenten, meer 1 op 1 tijd ingepland en ik heb na 1 week al een ander kind!

Los van de vraag waar t begon bij jou of je zoon (bij mij of mijn zoon) kunnen wij er wat aan doen.
En echt, de positieve bekrachtiging doet ZO veel.

Nou wil ik niet zeggen dat alles aan jou (aan mij) ligt of dat je niet in de gaten moet houden of er een ander probleem speelt, maar het veeschil bij ons thuis was wel zo opvallend dat ik even wilde reageren.

Maar nu heb ik een ander probleem: hoe kom ik nou van mn schuldgevoel af dat ik de situatie/sfeer zoveel verergerd of misschien zelfs veroorzaakt heb? maar dat is een ander potentieel draadje....

troelala

Laat gaan dat schuldgevoel! Het is een zinloze verspilling van energie. Je ziet en doet dingen nu anders en je merkt dat dat effect heeft. Dat is dus heel positief! Het enige wat je kunt doen is proberen het zo goed mogelijk te doen. Elke dag weer. Soms lukt dat wel en soms niet, dan begin je de volgende dag weer opnieuw. Het is goed als je leert van je 'fouten', maar je hebt er niets aan om ze jezelf kwalijk te blijven nemen. Je bent ook maar een mens, wees mild voor jezelf!
Als je ziet waar iets mis gaat en niets doet, dàn heb je reden om je schuldig te voelen. Nu niet.

joh Troelala

De tips komen omdat zoveel van ons in dezelfde valkuil terecht zijn gekomen. Opvoeden is gewoon moeilijk! Dus schuldgevoel raam uitkieperen graag!