Sanneke*
03-12-2008 om 12:58
Niet eten
Ik weet het, al talloze discussies over gelezen, maar toch... Mijn zoontje is eind oktober 4 geworden en eet al sinds hij 1,5 is geen warm eten. We hebben in mijn beleving alles al geprobeerd, maar tot op heden zonder resultaat. Het laatste jaar hebben we het "negeren" gehandhaafd. Heeeeeeeeeel klein beetje opscheppen (1 theelepel), kijk maar of je iets eet of niet. Niet dus. Wel altijd een toetje, want dat hoort bij ons gewoon bij de maaltijd. Tijdje geprobeerd hem in ieder geval 1 hapje te laten eten, hij stopt dit in zijn mond. Trekt direkt een heeeeeeel vies gezicht, neemt een grote slok melk en probeert zo zijn ieniemieniehapje weg te spoelen. Hij is echt in paniek van dat hapje warm eten in zijn mond, met een beetje pech tot spugen toe!
Donderdag heb ik een controle afspraak bij de huisarts omdat hij veel last van obstipatie heeft. Ik wil dit dan toch maar eens ter sprake brengen. Wellicht is er iets als eettherapie voor kleuters ofzo? Iemand hier bekend mee?
Ik vraag me af of ik me onterecht druk maak, hij is bijna nooit ziek, levendig genoeg, meestal vrolijk. Hij is wel klein, 102 cm en 15,5 kg.
Wat vinden jullie? En misschien is er iemand die weet of er eettherapie is voor kleuters?
Bedankt alvast!
katja
12-12-2008 om 17:54
Ja, heftig
Ik ben als kind gedwongen om te eten. Nee, niet met een trechter, maar door mij niets te geven tot ik het eten op had. Tot de volgende dag aan toe, kreeg ik het koud opgediend, net zolang tot het op was. Dat werkte, hoor. Ja, ik eet nu alles. En ik vind het volstrekt normaal om mijn bord leeg te eten, ook als ik het minder lekker vind. Ja, ik zie het belang van goed eten. En ja, ik wil dat mijn kinderen gevarieerd en (dus) gezond eten.
Maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt het zo aan te pakken als mijn ouders deden. Ik weet natuurlijk niet of het er bij jou ook zo aan toe gaat, Sandra. Maar ik krijg wel wat akelige jeugdherinneringen terug bij het lezen van je berichtjes. En je laatste opmerking "Een trauma hebben ze er dus echt niet van over gehouden", kan waar zijn, maar lijkt me vooralsnog een voorbarige conclusie.
Sandra
12-12-2008 om 18:06
Nee joh
Nee joh, zó heftig hebben wij dat nooit aangepakt. Ik zie ze al zitten, met hun bord spruitjes bij het ontbijt... geen haar op mijn hoofd!
Wij hebben juist ervaren dat de kinderen heel snel doorhadden welke grenzen wij hadden, en waar hun ruimte zat. Dat kan over en weer met heel veel respect. Vergelijk het eens met andere punten in de opvoeding, daar stel je als ouder ook grenzen. Als (bijvoorbeeld) jouw kinderen hebben gespeeld met lego, moeten ze dat opruimen. Dat gaat vast ook niet altijd met veel enthousiasme, en soms zelf met veel gemopper of zelfs huilbuien. Maar na een tijdje hebben ze door dat ze kunnen mopperen wat ze willen, maar opruimen moeten ze toch. Ze kiezen dan eieren voor hun geld, hebben geen zin meer in gezeur en ruimen gewoon (misschien zelfs wel uit zichzelf) op. Is dat dwingen? En is dat erg?
Guinevere
12-12-2008 om 20:37
Ach sandra
Ach Sandra, als het toch eens zo gemakkelijk was... Die methode heb ik indertijd heus wel geprobeerd. Met als gevolg complete hysterie (nee, geen aanstellerij). Ander gevolg bij min of meer dwingen te eten: alles komt er weer uit, ook heel fijn. Maakt wel uit dat er bij mijn zoon beslist géén sprake was van een machtsspelletje natuurlijk, maar van een fysiek probleem (SI-stoornis). Wat je zegt over dat aangeleerde gedrag klopt trouwens zeker, dat zal in veel gevallen meespelen. Maar het is vaak complexer dan dat.
Gelukkig is zoon hier uiteindelijk "genezen" zonder zo'n keiharde aanpak. Moet wel zeggen dat hij nu de normale kinder-eetkuren vertoont en dat ik die bij tijd en wijle ook wel stevig aanpak. Maar dan meer in de trant van: "Als jij nu je courgette niet opeet, dan geen toetje".
Sandra
12-12-2008 om 22:57
Ik predik hier geen evangalie hoor
Guineverre,
ik zeg toch ook helemaal niet dat het allemaal maar zo makkelijk is en iedereen het op deze manier moet aanpakken? Ik geef alleen maar aan hoe ik tegen slecht eten aankijk, en welke aanpak bij mijn kinderen uiteindelijk wél werkte. Volgens mij is dat het doel van dit forum: ervaringen uitwisselen en op ideeën komen. Ik merk dat het tegenwoordig 'not done' is om van je kind te verlangen dat hij/zij gewoon eet. Hier dus een andere ervaring, en die wil ik graag delen. Wellicht kan iemand er zijn voordeel mee doen.
linda c
13-12-2008 om 09:48
Midden tussen 'laten' en 'eisen'
Ik moet zeggen -wij werken ook met feesttoetjes overigens- dat het me enorm verbaasde hoe makkelijk het bord van mijn dochter ineens leeg ging.
Ze is nu helemaal oud genoeg om te kiezen: schep zelf op, of twee happen van alles proeven. Meestal corrigeert ze óns als we eens inconsequent zeggen: ach laat ook maar staan...
Ze was een heel moeilijke eter als kleintje (at alleen tomaat, champignon, pasta en ei) maar door toch te laten proeven (en dat gaat soms leuk en soms niet anders dan met wat dwang) heeft ze echt veel leren eten. Hartstikke leuk, een kind dat niet zeurt aan tafel. Ik was zelf wel anders (ik was vréselijk).
Sandra
13-12-2008 om 14:20
Katja
Katja schrijft: En je laatste opmerking "Een trauma hebben ze er dus echt niet van over gehouden", kan waar zijn, maar lijkt me vooralsnog een voorbarige conclusie.
Katja, met alle respect, maar volgens mij maak je het veel groter en vooral meer beladen dan het is. Als ouder 'eis' en 'verlang' je de hele dag door allerlei zaken van je kinderen. Dat heet opvoeden. En als je dat met liefde en respect doet, houden kinderen daar geen trauma's aan over. Het enige waar het met eten feitelijk om draait, is dat ik van ze verlang dat ze 's avonds (na een hele dag spelen, school etc.) een aardappel en een paar worteltjes (oid) eten. Geen extreme dingen, geen grote borden spruiten, scherpe smaken etc. Ik vind dat dat echt niet teveel gevraagd is (tenzij er natuurlijk iets fysieks met je kind aan de hand is zoals bij Guineverre). Ik heb nooit tegen mijn kinderen geschreeuwd, ben niet boos geworden of wat dan ook maar. Misschien is de indruk ontstaan dat wij op die manier te werk zijn gegaan. Nee dus. Maar duidelijk waren we wel, en heel voorspelbaar.
katja
13-12-2008 om 15:45
Sandra
"Katja, met alle respect, maar volgens mij maak je het veel groter en vooral meer beladen dan het is'.
Dat kan heel goed hoor, ik reageer dan ook duidelijk vanuit mijn eigen ervaring. Ik houd toch ook een slag om de arm door te zeggen dat ik niet weet hoe het er precies bij jou aan toegaat. In je volgende posting schrijf je daar wat meer over, en dat is idd niet zo extreem als het bij ons vroeger thuis gebeurde.
Ik vind idd ook dat je best eisen mag stellen aan je kinderen, dat _moet_ je zelfs, anders raken ze niet opgewassen tegen de eisen die de maatschappij, het leven nu eenmaal aan ze stelt. Toch is er voor mijn gevoel een verschil in eisen stellen vwb bijv. opruimen en iets als eten. Ik kan nog niet goed formuleren waar 'm dat dan in zit, maar ik zal nooit (met bijv. straf als middel) mijn kind dwingen om te eten, terwijl ik wel zou kunnen eisen dat hij zijn kamer opruimt op straffe van (vul maar in).
Het heeft iets te maken met lichamelijke integriteit van het kind, klinkt vast ook weer beladen, maar goed, zoals ik al zei: ik reageer vanuit mijn geschiedenis, waarin ik zoals miss. wel duidelijk is niet altijd bejegend werd met liefde, geduld en respect.
Ik vraag me af hoe je dat dan doet: zonder dreigen oid, van je kind "verlangen" dat-ie iets opeet. Serieuze vraag hoor, maar hoe doe je dat dan als hij het gewoon echt-echt vertikt? Toch straf? Of laat je het er uiteindelijk bij zitten?
Sanneke*
13-12-2008 om 16:13
Tja... stevige aanpak...
Stevige aanpak heb ik ook geprobeerd, maar ten eerste voelde dat voor mij niet prettig, eigenlijk zoals katja schrijft, geen respect voor "het lichaam" van mijn kind. Ik vind dat ik niet kan bepalen of hij honger heeft of niet. Verstandelijk heb ik zoiets van, joh, je hebt al zo lang niet gegeten, je moet stikken van de honger. Maar honger staat niet gelijk aan trek! Mijn eega is een moeilijke eter. Hij kan stikken van de honger maar toch geen hap naar binnen krijgen omdat hij bijvoorbeeld gespannen is, hoofdpijn heeft, te druk om hem heen enz enz enz
Daarom wil ik zoonlief ook eigenlijk niet dwingen. Maar goed, uiteindelijk hebben we dit dus toch een poosje gedaan. Met als gevolg? Panische reactie op het eten in zijn mond, blijven kauwen, kokhalzen, niet kunnen doorslikken en uiteindelijk (je raadt het al) overgeven! Kind helemaal in paniek! Heb ik dat ervoor over? Nee! Dwang heeft dus echt geen enkele zin hier. Daarom ben ik zo hard op zoek naar andere methodes, ervaringen enz enz
Sanneke*
13-12-2008 om 16:17
@guinevere
Ik las in jouw posting iets over SI stoornis. Ik heb even gegoogled en nu een idee wat dat inhoudt, maar kun je mij vertellen welke invloed dit op het eten kan hebben?
Ik vraag dit met name omdat ik de hysterie in jouw posting maar al te goed herken!
Dank!
Guinevere
13-12-2008 om 22:22
Sanneke, si-probleem in de mond
Bij een sensorisch integratieprobleem in de mond heb je last van een vorm van tactiele over- danwel ondergevoeligheid. Maar dan eentje die op het orale vlak ligt. Bij mijn zoontje (overgevoelig voor prikkels in zijn mond) uitte zich dit in het alleen kunnen eten van óf hele harde etenswaren, óf dingen die zo zacht waren dat ie ze zo weg kon slurpen. Dus bijvoorbeeld: wel ongekookte macaroni maar geen gekookte. Wel volledig gepureerd eten (vergelijk Olvarit 6 mnd) maar geen eten waar ook maar iets van een stukje in te bekennen was. Wel een stuk keiharde parmezaanse kaas maar geen knakworst, geen brood maar wel een cracker. Alles dat dus niet hard was en niet volledig zacht veroorzaakte dat bij hem het mondalarm afging. En dan kun je als ouder heel hoog en heel laag springen, maar dat helpt niets. Je kind kán het aangeboden voedsel dan gewoon niet verdragen in de mond. Misschien vergelijkbaar met het gevoel dat je zelf krijgt als je een lekker hapje van een kwal mag eten, of van een ongeschilde cactus.
Het boek "Uit de pas" van C. Kranowitz licht het probleem aardig toe trouwens, het gaat daarin niet alleen over problemen met het mondgevoel maar ook over andere SI-problemen (en daar zijn er heel wat van).
Guinevere
13-12-2008 om 22:51
En een link
http://www.klim-op.com/01c1a995b00a85324/index.html en dan even lezen bij punt 5.
Sandra
14-12-2008 om 11:47
Katja
Ons 'pressiemiddel' was de gang: ga daar maar zitten als je niet eet. En dat vonden onze jongens absoluut niet leuk. Zeker niet toen ze doorkregen dat ze er niets veranderde: het eten stond daarna toch nog op tafel. En we hebben het er uiteindelijk ook wel eens bij laten zitten, want het is wat je zegt: je kunt het eten er natuurlijk niet in proppen.
Sandra
14-12-2008 om 11:55
Sanneke
"Ik vind dat ik niet kan bepalen of hij honger heeft of niet. Verstandelijk heb ik zoiets van, joh, je hebt al zo lang niet gegeten, je moet stikken van de honger. Maar honger staat niet gelijk aan trek!"
Ik vind dat een kind wel honger hoort te hebben aan het einde van de dag. Hersenen horen een signaal af te geven aan het lijf dat het moet eten. Door lange tijd niet te eten, gaat je lijf je voor de gek houden, gaat dit soort signalen inderdaad niet meer afgeven. Eigenlijk zoals ook gebeurt bij anorexia-meisjes. Dat met je doorbreken, en dus moet een kind leren dat je aan het einde van dag moet eten. Gewoon door te doen. Mijn kinderen hadden trouwens wél honger als er pannekoeken, patat, pizza of boerenkool op tafel kwam. Maar plots geen honger als er macaroni op het menu stond. Dan weet je als ouder eigenlijk wel genoeg....
"Met als gevolg? Panische reactie op het eten in zijn mond, blijven kauwen, kokhalzen, niet kunnen doorslikken en uiteindelijk (je raadt het al) overgeven! Kind helemaal in paniek!"
Dat soort taferelen ken ik gelukkig niet. Maar 1,5 jaar niet eten is ook wel erg lang, dus waarschijnlijk is het probleem té groot geworden?
Mathilde
15-12-2008 om 11:49
Tja
Ik zou eerst proberen te achterhalen wat nu precies het probleem veroorzaakt, als dan niet met hulp van huisarts of andere deskundige. Een lichamelijke oorzaak vraagt om een andere aanpak dan een niet-lichamelijke (alhoewel het eerste ook kan uitmonden in een gedragsprobleem). Mijn oudste had een tijdje moeite met het avondeten (buikpijn) door obstipatie. Nu dat is opgelost, eet ze 's avonds prima. Oudste en jongste houden verder niet bepaald van groenten. Dat heb ik een tijdje aangekeken, maar na een jaar geen groente eten was ik het zat. Nu moeten ze eerst verplicht hun groente eten. Eten ze die niet op, dan krijgen ze verder niks. Net zo streng als bij Sandra . De eerste paar dagen levert dat een hoop gegil en gezeur op (vooral bij jongste), maar daarna eten ze braaf hun groente op. Ik maak de groenten die ze nog redelijk weg krijgen (broccoli, sperziebonen) en daar krijgen ze dan een bescheiden portie van. Maar het moet wel op.
Jongste heeft ook een tijdje erg slecht warm gegeten. Bij hem zijn extra tussendoortjes fataal. Om vijf uur een halve soepstengel? Dan hoeft hij dus geen avondeten. Houd ik hem 'kort', dan eet hij 's avonds prima. Maar weer niet als hij zich niet lekker voelt, bij keelpijn of ziekte. Als ik dan druk erop zet, krijgen we ook van die kokhals taferelen. Dus mag hij nog steeds zelf bepalen OF hij eet, maar als hij eet, moeten dus wel eerst de groenten op .
Mathilde (ook groot geworden op muizenhapjes, tot verdriet van moeders)
Liesje74
17-12-2008 om 12:34
Foodfobie
Ik ben net gisteren naar de huisarts geweest. Ons zoontje van bijna vier is volledig vegetarisch en eet alleen maar brood, ieder soort brood met zoet beleg en dan ook maar vijf soorten zoet beleg. Snoepen kan hij wel (snoepjes) maar ook wat hij drinkt is beperkt. Dit probleem hebben wij dus al vanaf dag 1 zeg maar. Potjes zijn nooit gegeten ja misschien 1 hap en dan niet meer, het eten werd uitegelegd. Wij hebben gestraft en beloond zaten zelfs met hele dozen playmobil op tafel voor maar 1 hapje maar helaas, echt niet dus. De huisarst was stellig het is bij hem niks lichamelijks en een kind waarbij het alleen opvoedkundig is die gaat echt wel overstag met lonen of bestraffen (dwangvoeding is altijd af te raden). Onze zoon eet dus helemaal niks wat door kan gaan voor avondeten en ook geen toetjes, hij proeft ook niet nog geen likje. De diagnose is "foodfobie" al zijn angsten projecteerd hij op eten. Wij krijgen nu een verwijzing naar een team waar een dietist in zit die gaat kijken of hij voedingssuplementen nodig heeft en een psycholoog die ons door gaat verwijzen naar een therapeut. Het klinkt stom maar na vier jaar tobben en commentaar vanuit mijn omgeving ben ik zooooo blij. Ik hoef me niet meer te verdedigen en tips aan te horen die ik allemaal al lang uitgeprobeerd heb en er is nu echt een team wat hem gaat helpen.
Ik wens iedereen sterkte met zijn of haar eetproblemen.
Guinevere
17-12-2008 om 21:43
Wow liesje
Oef, dat is echt heftig Liesje74! Wat zal dat een stress hebben opgeleverd. Goed dat jullie nu deskundige begeleiding krijgen. Ik hoop dat je zoon er snel overheen raakt en dat hij dan leert genieten van het eten.