Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Ontploffende kleuter

Mijn dochter is 5 en woont sinds een maand zowel bij mij (60%) als bij haar vader(40%). In oktober viel de beslissing, in december hebben we haar ingelicht en per half mei zijn we dus verhuisd. We hebben geen ruzie, er waren wel spanningen maar hebben altijd onder één dak kunnen blijven wonen totdat ik mijn huis kreeg. De wisselingen verlopen prima, geen drama's bij het weggaan e.d. Op school is ze nog dezelfde vrolijke meid. Maar die driftbuien.....ze ontploft om niets. Dat heeft ze altijd al wel gedaan, maar bijv. vandaag heeft ze haar halve kledingkast leeggetrokken, al krijsend en schreeuwend. Ik hoorde nog meer spullen gegooid worden. Ik zat met een torenhoge hartslag apathisch aan tafel, durfde haar kamer niet in, bang dat ik haar een klap zou geven ofzo. Gisteren was ze bijna de hele dag on uitstaanbaar. Dinsdagavond met een driftbui de dag afgesloten. Woensdag heb ik geprobeerd om met haar te praten, maar ze kijkt me aan met een blik van " waar heb je het over? Boos? Ik?" Of ze kijkt langs me heen en lijkt op een andere planeet te zitten.
Ik krijg geen duidelijke antwoorden, behalve als ik bewust over de scheiding en de wisselingen begin, zegt ze dat ze het niet leuk vindt (ze zal zelf nooit erover beginnen, ikmleg haar dus de woorden in de mond). Vanmorgen was ik zo in paniek dat ik haar vader berichtjes heb gestuurd over de situatie en hij belde na een tijdje, toen ze inmiddels als een futloze puber op de bank lag. Ze gaf geen antwoorden, alleen wat babygeluiden en ze zei dat ik boos was en ze had geen idee waarom.
Gisteren moet ze ook voor straf op de gang maar ze heeft oprecht geen flauw idee wat er aan de hand was. " Ik was toch lief? " zei ze, terwijl ze vijf minuten daarvoor krijsend door de kamer rolde. Belonen heb ik ook geprobeerd, praten lukt niet, negeren meestal niet, omdat ze direct volledig door het lint gaat en ik op dit moment absoluut geen rust en energie heb om het gezellig en vrolijk op te lossen. Manieren als "ik zie dat je boos bent" etc, helpen niet, want dan gaat ze nog harder tekeer dat ik mijn mond moet houden.
En dan ineens: rust. Vrolijk komt ze aan tafel zitten, smeert een boterham, vraagt of ze mij mag helpen met een tas inpakken en brengen we de middag gezellig samen door. Nou ja gezellig, zij is vrolijk en ik gefrustreerd, dikke ogen van het huilen, kan nog steeds alleen maar huilen, het is goed dat ze nu twee nachtjes bij haar vader is.
Ik denk dat mijn verhaal nogal warrig overkomt, maar ik heb ze nu niet echt meer op een rijtje.
Ik denk eraan hulp te gaan zoeken. Iemand die ook met haar aan de slag kan, iemand tegen wie ze wel zegt wat er is.
Heeft iemand voor in de tussentijd wat tips?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vic

Vic

11-06-2012 om 09:43

Niet erin mee gaan

Ik denk dat het heel verstandig is om via de huisarts iemand te regelen met wie je dochter kan praten. Het klinkt alsof er veel frustratie in haar zit wat er af en toe uit moet door die buien. Belangrijk is ook dat jij niet mee gaat in die buien. Laat haar die frustratie eruit gooien, zorg voor een veilige omgeving om dat te doen, maar ga niet zitten mee huilen. Daar heeft niemand iets aan. Ze heeft die buien ook niet om jou dwars te zitten of om een strijd aan te gaan.

amk

amk

11-06-2012 om 10:23

Nou

het hoeft echt niet door de scheiding te komen hoor.
Het vriendinnetje van mijn dochter heeft precies hetzelfde met een paar liefhebbende ouders die gewoon bij elkaar zijn.

En waar je idd voor moet oppassen is dat je voor haar een probleem met de scheiding creeert. Niet steeds dat als onderliggend probleem nemen. Het kan ook heel iets anders zijn.

Maar wellicht is de ha niet de juiste persoon om te beginnen, bij ons kun je ook bij de schoolarts/cb organisatie aankloppen voor opvoedondersteuning. Ze hebben wekelijks een inloopspreekuur voor kinderen, maar ook voor ouders.

Vic

Vic

11-06-2012 om 10:31

Nou

Ik zou veel liever naar een eerstelijns hulpverlener gaan en me niet vrijwillig melden bij GGD of Jeugdzorg of BJG o.i.d.

Chris

Het klinkt vooral alsof jíj er volledig doorheen zit. Ik heb ervaring met stevige driftbuien bij mijn kinderen, en de clou lag altijd bij de omgeving. Niet bij het kind. Dus er waren dingen thuis of op school die er op deze manier uit kwamen. Dan kan je wel inzoomen op het kind om te achterhalen wat er speelt, maar je kan ook eerst eens aan je eigen houding werken. Zoals jij het beschrijft voel je je met handen gebonden op het moment dat je kind ontploft. Je repertoire klinkt op.

Ik zou dus zelf met iemand gaan praten, opvoedondersteuning oid, en niet het kind te veel problematiseren.

dc

dc

11-06-2012 om 13:08

Regels

Driftbuien komen meestal door onzekerheid over grenzen. Ik zou eens met haar om de tafel gaan zitten en samen een papier maken met alle regels opschrfijven, en wat je precies van haar verwacht, en je vraagt haar cadet hetzelfde te doen. Misschien is ze een beetje in de war?

dc

dc

11-06-2012 om 13:09

Vader

Niet cadet maar vader dus.

amk

amk

11-06-2012 om 13:53

Vic

jeugd en gezin is speciaal voor opvoedondersteuning op vrijwillige basis. En ook je eerst lijns psych zit aan ggz vast, daar kom je nogal snel terecht wil je verzekering het dekken.

Valkyre

Valkyre

12-06-2012 om 00:05

Als ze gilt dat je je mond moet houden

..klinkt dat in mijn oren als een overprikkeld kind. Dus als ze dat gilt (omdat ze niet bij machte is het rustig te zeggen), zou ik haar even alleen laten (wel even kijken of het kan in die omgeving natuurlijk). Mijn zoontje is over het algemeen behoorlijk lief en gezeglijk, maar heeft op moeilijke momenten (Sint, verjaardag, iets verdrietigs meegemaakt) ook zulke buien. Hij gilt dan ook "laat me met rust, ik wil rust!!" maar dat kan niet elk kind zelf al zien op die leeftijd. Dan helpt niets, behalve afstand nemen (ik ga dan weleens op de trap zitten ofzo) en veel samen stil zijn. Zo af en toe ook praten, en de regels heel duidelijk, rustig en consequent hanteren. Juist in onzekere tijden geven die regels houvast.

Heel veel sterkte.

Chris35

Chris35

12-06-2012 om 15:15 Topicstarter

Reactie

Ik weet niet zeker of deze buien door de scheiding komen, omdat ze van dreumes af aan al van die buien heeft. Daarentegen ging het al een jaar of vier niet goed tussen mijn ex en mij. We hebben nooit openlijk ruzie gehad, maar er werd uberhaupt niet gecommuniceerd, ook niet geknuffeld e.d. Die onderliggende spanning kan ze dus toen al wel opgepikt hebben.
Het feit dat ze er zelf niet over begint, wil ook niet zeggen dat de scheiding géén reden is. Vijf jaar is ook wel heel jong natuurlijk. Ik ga liever niet naar de GGD en dat soort instanties, ik zoek liever particuliere hulp, maar ik ben ook niet zeker of zij daar naartoe moet of dat ikzelf -weer- aan de slag moet. Ik heb al eerder gesprekken gehad met een counselor. Helaas heeft mijn ex daar nooit aan meegedaan en vroeg ook nooit hoe die gesprekken gingen. Voor nu hoop ik dat ze vanavond vrolijk is, ze is tot het weekend weer bij me. Het zou toch van de zotte zijn dat ik niet meer kan genieten en er tegenop zie dat ze weer bij me is!
Ik loop zelf ook al een aantal jaar op mijn tandvlees en nu ik verhuisd ben, hoop ik dat er weer wat rust én energie terugkomt. De veranderingen zijn groot, voor ons alle drie, maar alleen maar strijd, dat gaat me echt nekken.

Mea Proefrok

Mea Proefrok

12-06-2012 om 20:46

Wat ik lees

Wat ik lees, is dat je een kind hebt dat regelmatig enorme driftbuien heeft, maar daar later niet meer over kan worden onderhouden, omdat ze het vergeet of omdat ze de woordenschat er nog niet voor heeft. Dan moet je dat dus als eerste afschaffen, al die pogingen om er naderhand een vinger achter te krijgen. Als de bui voorbij is, is-ie voorbij. Klaar.
Ten tweede zou ik mezelf in bescherming nemen. Als ze zo'n bui heeft, ga je naar een andere kamer en/of je gaat heel demonstratief iets voor jezelf doen en reageert zo min mogelijk op de bui zelf (anders dan wat kostbaarheden in veiligheid brengen).
Ten derde zou ik bij mezelf nagaan of ik zelf wel zo vrolijk en open ben naar het kind toe (is geen beschuldiging, dit is echt wat ik zelf zou doen omdat ik mezelf ken, ik reageer mijn eigen ellende nog wel eens af door bij dochter op elke slak zout te leggen).
En ten vierde zou ik fervent hopen dat het overgaat en intussen uitzoeken waar ze blij van wordt. Speelafspraakjes? Samen naar de Ikea? Helpen met koken? En ik zou echt proberen om streng te zijn over een paar dingen en soepel over de rest.

Biene M.

Biene M.

13-06-2012 om 07:11

Jee

Ik denk niet dat het een kwestie is van grenzen aangeven, je dochter zal zich hier zelf ook naar over voelen lijkt me. Jouw uitgeputheid is in elk geval iets wat je moet aanpakken, voor jezelf en voor je dochter. Zij vindt nu geen houvast bij je in haar buien en dat helpt niet.

Verder lijkt je dochter me te jong om hierover te praten. En ik denk dat jij, vanwege je belastbaarheid, ook niet uitgebreid met haar moet gaan oefenen met het een of ander. Speltherapie lijkt me beter, of misschien heb je zelfs wat aan een goede kinderfysiotherapeut. Iemand die haar kan leren haar emoties te kanaliseren zodat ze niet zo ontploft.

Sterkte met alles ondertussen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.