Op zoek naar objectieve kijk
Hallo,
Ik zit met wat onzekerheden mbt mijn oudste kind. Voordat ik naar de huisarts ga, zou ik graag eens de meningen van andere ouders lezen.
Het zit zo; mijn dochter van 7 lijkt niet lekker in haar velletje ge zitten.
Ik kan de vinger er niet op leggen wat het is.
Het lijkt soms alsof ze geen aansluiting vind op school. Ze verteld ook af en toe dingen dat ik denk hm dat vind ik pest gedrag. Maar als ik haar vraag hoe ze het heeft op school dan zegt ze altijd 'leuk'. Ze speelt af en toe ook wel met een kindje thuis, maar niet zoveel als anderen en soms zegt ze ook dat ze er geen zin in heeft.
Een voorbeeld van wat ik pest gedrag vind, is dat iemand een rijmwoord had bedacht op haar naam en dat de gehele klas dat overnam. Toen de juf even de klas uit was, riep iedereen dus dat rijmwoord. Een niet zo leuk woord.
Haar lijkt het niet heel veel te doen. Ja ze vi vind het niet leuk, maar echt veel emotie zie ik er niet bij zeg maar.
Ik zal verder gaan met haar karakter omschrijven; het is een lief meisje. Behulpzaam, knuffelig. Ze heeft van die buien, al van kleins af aan dat ze nogal uhm ik noem dat tiepelzinnig is. Dan is niks goed en huilt ze overal om. Ze lijkt dan overprikkeld. Dit is meestal na school.
Maar af en toe ook in het weekend.
Voorbeeld: oma paste op en die had afgesproken dat ze buiten chipjes met haar ging eten. Oma paste dat aan want dochter was film aan het kijken dus ze kreeg de chipjes bij de film. Dat was een reden om te ontploffen. Normaal zou ze zich daaraan niet storen. Tijdens die buien is er dus niks goed. Ze lijkt dan erg moe en in haar koppie 'vol'.
Een voorbeeld van wat mij verder opvalt: ze kan zich prima zelf aankleden, maar ze vertikt dit gewoon. Ze blijft drammen en zeuren en huilen totdat ze geholpen wordt. Hier heb ik nu maar een beloning systeem voor bedacht met stickers. En dat lijkt redelijk te gaan. Dat is met meer dingen zo, ze is slecht te motiveren en heeft geen drive om zelf dingen te willen kunnen.
Ze is motorisch vanaf kleins af aan onhandig. Lopen deed ze later, klimmen in een klimrek kan ze sinds een half jaar, fietsen zonder zijwielen begint nu te komen etc
Ze heeft zusje. Die stapelgek op haar is. Dit zusje wil haar vaak knuffelen, ook als ze verdrietig is.
Met ons knuffelt ze als het aan haar ligt de hele dag, maar haar zusje zal ze zelden knuffelen. Ze zegt vaak 'ik wil alleen spelen, ik wil alleen zijn'.
Tegenwoordig spelen ze wel heel veel samen, maar ik merk dat de oudste vaak toch alleentijd op zoekt. Ze vraagt ook dingen zoals ' ik wil graag een keer zwemmen, alleen zonder zusje'.
We doen zeker dingen zonder zusje. Maar schijnbaar is het voor haar niet voldoende.
Ik zal nu afronden want het wordt anders wel erg lang.
Vragen beantwoord ik graag.
Misschien zie ik dingen die er niet zijn, maar ik wil niet iets over het hoofd zien, als zin eigenlijk niet lekker in haar vel zit.
Alvast bedankt.
Leene schreef op 22-11-2022 om 14:33:
[..]
Ja gewisseld, na de herfst vakantie in groep 7. We hadden in groep 6 al willen wisselen maar toen begon het hele corona circus en lukte het niet.
Eerst groep 7 geprobeerd omdat hij daar een meester had die heel goed bekend stond. Was ook zo maar voor zoon was het te laat. Speelde mee dat hij in de zomervakantie compleet mentaal onderuit is gegaan. Met uitten van doodswensen aan toe. Vreselijk was het.
Achteraf had ik naar mijn intuïtie moeten luisteren. Na groep 4 had ik namelijk al vraagtekens of de sfeer ooit nog zou verbeteren in die klas. En ging een jochie met wie hij het goed kon vinden verhuizen. Uiteindelijk is het halverwege groep 5 echt fout gelopen. Begin groep 6 heeft de hele goede IB er van de bovenbouw een klassen ingreep gedaan. Ze aangesproken op de eigen gemaakte klassenregels ( die ze altijd gezamenlijk opstellen aan het begin van het jaar) en gezegd: "Jullie zeggen een veilige klas te willen zijn maar is dat ook zo?, voelt iedereen zich hier veilig? ik heb wel gehoord dat niet iedereen zich zo fijn voelt in de klas, weten jullie daarvan?" Binnen 10 SECONDEN kwam het antwoord, ze wisten het bliksemkaters goed, wat er speelde. En ook konden ze benoemen wat er dan mis ging en ja het was wel heel erg naar voor onze zoon...Goed, iedereen de handen op de schouders van onze zoon gelegd en een nieuwe start gemaakt. Het eerste wat onze - zeer opgeluchte- zoon zei toen hij ons zag "zie je wel papa en mama, het is niet alleen mijn schuld ze hebben het zelf gezegd" Helaas helaas helaas, had hij toen een pas beginnende juf (op die klas ... onbegrijpelijk) en het lukte haar niet om de positieve sfeer vast te houden en weer trapte de school in de val van alleen maar gesprekken met zoon en pesters ( want na een aantal goede weken begon het hele gedonder al weer) Ze hadden terug moeten gaan naar de klas en de positieve kinderen die er zeker ook waren moeten versterken. Achteraf, toen zoon van school af was, hoorde ik van een moeder dat haar zoon had gehuild toen bekend was dat onze zoon van school ging wisselen. Hij voelde zich schuldig, vond onze zoon eigenlijk heel aardig. Maar ja...opkomen voor hem durfde hij ook niet.. want dan was hij bang dat hij zelf ook gepest zou worden. ( en dit was echt een heel leuke populaire jongen! kun je nagaan hoe onveilig de sfeer dan is)De schoolwissel heeft voor zoon heel positief uitgepakt maar nog steeds heeft hij emotionele terugslagen. En wat hem met name parten speelt is de gedachte dat het zijn eigen schuld is en dat hij ook raar is. Die een op een gesprekjes hebben hem zo machteloos gemaakt. Want die hielpen niets... dus was zijn reactie "iedereen praat met mij, iedereen doet zijn best, het helpt niet dus doe ik iets fout" Hij weet nu wel verstandelijk dat dit niet waar is ( hij is nu 12) maar emotioneel is een ander verhaal. Ik zal altijd een schuldgevoel blijven houden dat ik ons kind daar zo lang heb laten zitten.
Ik ben mij er overigens wel van bewust dat dit ons verhaal is en dat het met je dochter anders kan lopen. En er zijn ook verhalen van kinderen die na een aanvankelijke moeizame start beter in hun vel komen te zitten. ( en helaas ook kinderen die op de nieuwe school weer gepest worden ..dat maakt het ook zo moeilijk, maar ik had wel heel duidelijk gekregen dat de klas waar zoon in kwam een kleine klas was en ook een hele lieve klas, de klas daarboven niet en daar hebben ze ook even tijdelijk mee gezeten maar toen was corona onze vriend want daarna hebben ze de groep 7 en 8 gesplitst wat heel goed uitpakte. Doorvragen Kipspies. Wij hadden een heel goed gevoel en voelden ook dat ze eerlijk naar ons waren)
Ik zou voor nu heel heel duidelijk je grenzen aangeven en sturend zijn.
Geen eindeloze gesprekjes met dochter en ja pesters moeten aangesproken worden maar ik zou met name aandringen en duidelijk proberen te krijgen hoe het in de klas gaat. Als je dat niet duidelijk krijgt, of iemand hebt die zegt "in de klas is geen probleem dat ligt bij jullie kind en ja er zijn soms pesters" dan is dat foute boel.Iemand bij de kin pakken en zeggen dat ze haar bek moet houden is zo fout. wat zeggen de andere kinderen dan? Of zijn die ook bang? Wat zeggen de andere ouders? Zijn er meer kinderen die er buiten vallen, is er vaak ruzie tussen verschillende kinderen? Is er sterke groepsvorming? Voelen meer kinderen zich onveilig? Als je daar overal ja op zegt en school komt niet met een duidelijk plan waarmee ze de hele klas aanpakken, zou ik weggaan..
Sterkte met de beslissing
( jij wil alleen maar het beste voor je kind maar het is ongelooflijk moeilijk om een beslissing te maken, het is goed dat jij haar veiligheid biedt...echt lieve kipspies wees niet al te hard naar je zelf toe)
Allereerst bedankt voor je uitgebreide verhaal.
Ik merk dat ik nog steeds geen duidelijk beeld heb van hoe het geregeld is in school. Dochter wil geen 1 op 1 gesprekjes meer. Toen ik dat aangaf zei juf dat dit soms toch wel nodig is ook al wil ze dat niet, maar dat ze het wel snapt. De betreffende klasgenoot, die van het 'hou je bek' is aangesproken en zijn ouders ook.
Ze pakken het dus individueel aan heb ik het idee. Maar waar ik ook mee zit, is dat ik mij afvraag of eea aan dochter ligt. En dan bedoel ik niet iemand bij het gezicht pakken en hou je bek etc, daar is geen excuus voor. Maar wat ik wel bedoel is dat dochter blijft aangeven met niemand te spelen en geen vriendinnen te hebben. Terwijl hier elke week thuis de laatste tijd iemand speelt. Ik kan dat dus niet rijmen met elkaar. Ik heb hier niks over tegen juf gezegd overigens. De juf zei laatst wel dat er van uit dochter zelf ook niets komt. Dat ze er vaak maar wat bijstaat en ook niemand vraagt te spelen. Dochter zegt dat ze altijd iets spelen wat zei niet leuk vindt of durft.
Kortom: ik heb dus nog steeds geen beeld van waar het misgaat. Alleen losse puzzelstukjes zeg maar. Maar dat ligt misschien aan mij.
Kipspies schreef op 22-11-2022 om 17:06:
[..]
Allereerst bedankt voor je uitgebreide verhaal.
Ik merk dat ik nog steeds geen duidelijk beeld heb van hoe het geregeld is in school. Dochter wil geen 1 op 1 gesprekjes meer. Toen ik dat aangaf zei juf dat dit soms toch wel nodig is ook al wil ze dat niet, maar dat ze het wel snapt. De betreffende klasgenoot, die van het 'hou je bek' is aangesproken en zijn ouders ook.
Ze pakken het dus individueel aan heb ik het idee. Maar waar ik ook mee zit, is dat ik mij afvraag of eea aan dochter ligt. En dan bedoel ik niet iemand bij het gezicht pakken en hou je bek etc, daar is geen excuus voor. Maar wat ik wel bedoel is dat dochter blijft aangeven met niemand te spelen en geen vriendinnen te hebben. Terwijl hier elke week thuis de laatste tijd iemand speelt. Ik kan dat dus niet rijmen met elkaar. Ik heb hier niks over tegen juf gezegd overigens. De juf zei laatst wel dat er van uit dochter zelf ook niets komt. Dat ze er vaak maar wat bijstaat en ook niemand vraagt te spelen. Dochter zegt dat ze altijd iets spelen wat zei niet leuk vindt of durft.
Kortom: ik heb dus nog steeds geen beeld van waar het misgaat. Alleen losse puzzelstukjes zeg maar. Maar dat ligt misschien aan mij.
Nee ik denk niet dat het aan jou zelf ligt dat je geen duidelijk beeld hebt. Het kan soms verdraaide lastig zijn. Was bij zoon ook. Wij vonden ook dat hij soms wat 'out of touch' reageerde. Nu was hij heel open en wilde altijd graag meedoen. Maar sociaal was hij niet heel handig. Ook heeft zoon vaak dat kinderen hem in eerste instantie aardig vinden, hij kan heel vrolijk en joviaal overkomen maar we zagen dat het hem soms toch niet helemaal lukte om vriendschappen vast te houden. Wij hebben speltherapie gedaan en op verzoek van school is zijn intelligentie getest door een aan de school verbonden orthopedagoge, daar kwam toen een verbaal/performaal kloof uit. En de speltherapeute zei: Dit zijn type kinderen die niet veel vrienden hebben op de basis school. Beiden zeiden dat er geen reden was om hem verder te testen op autisme/ADD etc. Toen hij helemaal vastliep en EMDR nodig had heeft de psychologe van de GGZ instelling wel gelijk haar twijfels geuit en ons geadviseerd hem op autisme te testen. Toen bleek hij net boven het afkappunt te zitten wat betreft wel/geen autisme.
Maar dat verklaarde niet het hele plaatje want in andere omstandigheden lukte het zoon wel om met anderen om te gaan en vriendschappen op te bouwen ( op vakanties, bij de scouting) En de ellende is dat als je niet mee mag doen en je gepest wordt je ook geen "sociale meters" kan maken en alleen maar meer er buiten komt te staan + dat zoon ook sociale angst ontwikkelde. Waar hij nog last van heeft. Hij is er nog niet die jongen van ons. Het gaat boven verwachting goed op het middelbaar onderwijs. Maar we merken toch dat hij nieuwe vriendschappen aangaan nog heel eng vindt.
Ik vind het wel goed dat ook de ouders van die jongen geïnformeerd zijn overigens. En is snap dat je ook wel weer het hele plaatje duidelijker wil krijgen, je wilt ook voorkomen dat het op een andere school weer fout loopt. Heel lastig..
Wie nodigt die kinderen dan uit die bij jullie thuis komen spelen? Is dat jullie dochter zelf of nodigen die kinderen zichzelf uit. En hoe loopt het met die kinderen. Wat zie je? Spelen ze met elkaar of naast elkaar?
Het kan een ingewikkelde kluwen zijn, maar ik blijf erbij dat pesten een klassenproces is. Dochter zat in een klas waar ook kinderen met een rugzakje zaten ( waarvan er één echt veel afwijkender gedrag vertoonde dan onze zoon) en dat lukte ook prima. In de nieuwe klas waar mijn zoon kwam zaten ook kinderen met een rugzakje en één die ook probleemgedrag veroorzaakte maar ook daar werd niet gepest. Dat het ene kind meer vrienden heeft en het makkelijker in de groep ligt zal waar zijn maar kinderen moeten zich niet onveilig voelen.
Kipspies schreef op 22-11-2022 om 17:06:
[..]
Allereerst bedankt voor je uitgebreide verhaal.
Ik merk dat ik nog steeds geen duidelijk beeld heb van hoe het geregeld is in school. Dochter wil geen 1 op 1 gesprekjes meer. Toen ik dat aangaf zei juf dat dit soms toch wel nodig is ook al wil ze dat niet, maar dat ze het wel snapt. De betreffende klasgenoot, die van het 'hou je bek' is aangesproken en zijn ouders ook.
Ze pakken het dus individueel aan heb ik het idee. Maar waar ik ook mee zit, is dat ik mij afvraag of eea aan dochter ligt. En dan bedoel ik niet iemand bij het gezicht pakken en hou je bek etc, daar is geen excuus voor. Maar wat ik wel bedoel is dat dochter blijft aangeven met niemand te spelen en geen vriendinnen te hebben. Terwijl hier elke week thuis de laatste tijd iemand speelt. Ik kan dat dus niet rijmen met elkaar. Ik heb hier niks over tegen juf gezegd overigens. De juf zei laatst wel dat er van uit dochter zelf ook niets komt. Dat ze er vaak maar wat bijstaat en ook niemand vraagt te spelen. Dochter zegt dat ze altijd iets spelen wat zei niet leuk vindt of durft.
Kortom: ik heb dus nog steeds geen beeld van waar het misgaat. Alleen losse puzzelstukjes zeg maar. Maar dat ligt misschien aan mij.
Heb je enig idee hoe de speelafspraakjes verlopen? Is het gezellig, gelijkwaardig en dergelijke? Houden ze het speelafspraakje vol tot de eindtijd of zijn ze ruim voor tijd verveeld en moet je ze bezighouden met tv of een spelletje bijvoorbeeld?
Het kan ook zijn dat je dochter toch wat aansluiting mist en ze net pech heeft dat er niemand met dezelfde interesses in de klas zitten. Dat had mijn zoon ook op de eerste basisschool waar hij op zat; in grote lijnen hielden alle andere jongetjes in de klas van voetbal en hij van dino's en niet van sport).
Meestal zijn het de anderen die dochter vragen om te spelen. Ze spelen gewoon samen eigenlijk. Heel soms is de tijd te lang, maar kinderen willen ook vaak niet naar huis. Vorig jaar viel mij wel op dat dochter haar eigen plan trok. Dan zei ik gok je hebt visite he. En als de visite niet deed wat zij wilde, trok ze haar eigen plan. Dit is wel veranderd, ze spelen nu echt samen.
Wat mij wel opvalt is dat het meisje dat deze week kwam spelen, alleen met dochter speelt als het meisje waar ze veel mee omgaat, ziek is.
Hoe was de school die je hebt bezocht kipspies?
kleinejongen schreef op 23-11-2022 om 19:16:
Hoe was de school die je hebt bezocht kipspies?
Op zich wel oké. Ik heb een het idee dat ze dingen klassikaal oppakken op deze school. De directeur noemde wat voorbeelden en hoe ze er dan mee omgaan. Bijvoorbeeld groep 8 hebben ze sessies meiden Praat gedaan. Etc. Maar in merkte ook wel dat ik het heel jammer vindt om ergens anders te moeten starten. Maar goed, het is niet voor mij maar voor mijn meisje. Verder begonnen ze op deze school ook over proefdraaien.
Dat proefdraaien geeft geen zekerheid. Maar het klinkt ook niet onoverkomelijk. Zou je dat zien zitten voor haar? En heb je nog andere scholen als optie waar je langs kunt?
hoi allen,
Omdat dochter een glas half leeg mentaliteit heeft, al vanaf dat ze heel klein was, had ik bedacht dat we in een dagboekje elke dag een positief ding opschrijven.
Dat is hier in dit topic ook al als voorbeeld genoemd. Ik doe dit nu een week, maar het gaat min of meer onder dwang. Dochter gaat er compleet van steigeren. Ik dacht eerst omdat ze echt niets kan opnoemen op schooldagen, maar dat is het niet. In het weekend waren we met lego in de weer geweest wat zij erg leuk vindt, maar zelfs dat kon ze niet benoemen.
Ook praatte ze vandaag honderd uit over een speelafspraak maar benoemd ook dit niet als iets dat goed ging voor in het boekje.
Als ik het dan benoem, wordt ze boos. Ik wil dit niet meer doen mama. Ik haat dit.
Ik begrijp deze felle reactie van haar echter niet. Ze zet compleet de hakken in het zand. Wat zie ik over het hoofd? Ik voel mij meer en meeer een slechte moeder. Waarom kan ik mijn kind niet meer 'lezen'?
Ik wil dit ook niet afdwingen dus ik stop maar weer met het boekje.
Iemand nog een andere suggestie?
Mijn zoon deed dit soms ook toen we dit een fase deden. (hij was veel somber en boos en deze tip kregen wij toen ook).
Ik had bij hem het idee dat hij niet wilde zeggen dat er iets leuk was geweest omdat hij dacht dat ik dan niet meer geloofde dat hij somber en boos was. Het was voor hem heel belangrijk dat ik begreep, en vooral ook erkende, hoe rot hij zich voelde. En voor hem leek het - volgens mij - of ik met deze opdracht wilde aantonen dat het wel meeviel.
Wat ik deed is dat ik iedere dag erkende dat hij zich vaak rot voelde. En dan zei ik dat je je nooit de hele dag 100% rot voelt, dat er altijd iets van wisseling is. En vroeg ik wat een beter moment was. En als hij niks wist, dan zei ik wat ik gezien had, en dan schreven we dat op (bijvoorbeeld: toen je met de lego speelde). Ik ging daarover niet in discussie. Ik zag dat hij er blijer uit zag tijdens het lego spelen, ik kan niet weten hoe hij zich toen voelde.
Ik heb de indruk dat dit toch wel hielp. Doordat hij leerde dat er variatie is in stemming en dat je daarover kunt praten. En dat je niet de hele tijd hoeft aan te tonen dat je je rot voelt.
Geen idee of het bij jouw dochter ook zo is hoor.
Trijsje schreef op 12-12-2022 om 20:31:
Mijn zoon deed dit soms ook toen we dit een fase deden. (hij was veel somber en boos en deze tip kregen wij toen ook).
Ik had bij hem het idee dat hij niet wilde zeggen dat er iets leuk was geweest omdat hij dacht dat ik dan niet meer geloofde dat hij somber en boos was. Het was voor hem heel belangrijk dat ik begreep, en vooral ook erkende, hoe rot hij zich voelde. En voor hem leek het - volgens mij - of ik met deze opdracht wilde aantonen dat het wel meeviel.
Wat ik deed is dat ik iedere dag erkende dat hij zich vaak rot voelde. En dan zei ik dat je je nooit de hele dag 100% rot voelt, dat er altijd iets van wisseling is. En vroeg ik wat een beter moment was. En als hij niks wist, dan zei ik wat ik gezien had, en dan schreven we dat op (bijvoorbeeld: toen je met de lego speelde). Ik ging daarover niet in discussie. Ik zag dat hij er blijer uit zag tijdens het lego spelen, ik kan niet weten hoe hij zich toen voelde.
Ik heb de indruk dat dit toch wel hielp. Doordat hij leerde dat er variatie is in stemming en dat je daarover kunt praten. En dat je niet de hele tijd hoeft aan te tonen dat je je rot voelt.
Geen idee of het bij jouw dochter ook zo is hoor.
Dankje.
Ik probeer haar inderdaad bij te brengen dat niet altijd alles in de hele dag 'stom' is.
Maar wellicht heb je gelijk. Ik wil haar vervelende gevoelens niet wegwuiven. Misschien toch maar weer terug naar de avond gesprekjes algemeen.
Kipspies schreef op 12-12-2022 om 19:25:
hoi allen,
Omdat dochter een glas half leeg mentaliteit heeft, al vanaf dat ze heel klein was, had ik bedacht dat we in een dagboekje elke dag een positief ding opschrijven.
Dat is hier in dit topic ook al als voorbeeld genoemd. Ik doe dit nu een week, maar het gaat min of meer onder dwang. Dochter gaat er compleet van steigeren. Ik dacht eerst omdat ze echt niets kan opnoemen op schooldagen, maar dat is het niet. In het weekend waren we met lego in de weer geweest wat zij erg leuk vindt, maar zelfs dat kon ze niet benoemen.
Ook praatte ze vandaag honderd uit over een speelafspraak maar benoemd ook dit niet als iets dat goed ging voor in het boekje.
Als ik het dan benoem, wordt ze boos. Ik wil dit niet meer doen mama. Ik haat dit.
Ik begrijp deze felle reactie van haar echter niet. Ze zet compleet de hakken in het zand. Wat zie ik over het hoofd? Ik voel mij meer en meeer een slechte moeder. Waarom kan ik mijn kind niet meer 'lezen'?
Ik wil dit ook niet afdwingen dus ik stop maar weer met het boekje.
Iemand nog een andere suggestie?
Lijkt erop dat ze het moeilijk vindt om activiteiten te vertalen naar emoties. Het lijkt eenvoudig begrippen als stom of leuk maar hoe bepaal je nou waar iets onder valt; dat kan best lastig zijn om daar onderscheid in te maken. Vooral als de activiteit wellicht voor haar afgerond is; daar denkt ze misschien al niet meer aan en dus benoemd ze het niet. Wil niet zeggen dat ze de speelafspraak of het lego spelen niet leuk vond maar ze het komt wellicht niet bij haar op dat je dat bedoelde.
Wij sluiten al jaren de dag af met iets positiefs te benoemen. Dat kan ook iets heel kleins zijn als een lekkere traktatie van een jarig klasgenootje of een leuk spel tijdens de gymles of zo. Maar op dagen waarop iets is gebeurd dat echt heel vervelend was en alle leuke momenten overstemt, bieden we wel ruimte voor verdriet en boosheid.
Wat je ook kan doen, is na zo'n speelafspraakje waar ze het naar haar zin heeft gehad iets zeggen als 'goh, wat heb je leuk gespeeld met Truusje, ik zie dat je ervan genoten hebt'. Dan hoeft ze dat alleen nog te bevestigen. En dan 'zullen we dat in het boekje schrijven?'
Hoe gaat het inmiddels op school? En hebben jullie al een andere school gevonden?
Is een diagnostisch traject niet toch iets?
Ik (46 jaar) zit zelf in een traject (na 20 jaar verkeerde behandelingen) en er wordt nu toch echt gedacht aan autisme.
Wat betreft die emoties, kan het (dan) moeilijk zijn ze te benoemen. Dat kan ik ook niet. Op bijvoorbeeld een vraag hoe iets voelt als iets leuk is, val ik stil. Ik weet dat gewoon niet.
Ik bedoel niet te zeggen dat er sprake is van autisme bij je dochter.. Maar ik weet wel dat ik veel en veel zieker ben geworden doordat ik jarenlang overvraagd en verkeerd behandeld ben, ook in "hulp"verlening. Een juiste diagnose kan ook helpen.
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 23:29:
Is een diagnostisch traject niet toch iets?
Ik (46 jaar) zit zelf in een traject (na 20 jaar verkeerde behandelingen) en er wordt nu toch echt gedacht aan autisme.
Wat betreft die emoties, kan het (dan) moeilijk zijn ze te benoemen. Dat kan ik ook niet. Op bijvoorbeeld een vraag hoe iets voelt als iets leuk is, val ik stil. Ik weet dat gewoon niet.
Ik bedoel niet te zeggen dat er sprake is van autisme bij je dochter.. Maar ik weet wel dat ik veel en veel zieker ben geworden doordat ik jarenlang overvraagd en verkeerd behandeld ben, ook in "hulp"verlening. Een juiste diagnose kan ook helpen.
Ja, daar dacht ik ook al een beetje aan. Momenteel werk ik met leerlingen met autisme en daar heb ik ook geleerd dat emoties benoemen moeilijk is. Of zelfs eng (ik verdenk mij moeder ernstig van autisme en die vindt alles met gevoelens en emotionele nabijheid véél te spannend.)
troelahoep schreef op 13-12-2022 om 00:01:
[..]
Ja, daar dacht ik ook al een beetje aan. Momenteel werk ik met leerlingen met autisme en daar heb ik ook geleerd dat emoties benoemen moeilijk is. Of zelfs eng (ik verdenk mij moeder ernstig van autisme en die vindt alles met gevoelens en emotionele nabijheid véél te spannend.)
In mijn geval weet ik het dan gewoon niet en als iemand dan blijft aandringen, voelt dat als enorme druk, met prikkelbaarheid tot gevolg. Omdat er dus iets gevraagd wordt wat ik echt niet weet.
Situaties inschatten is dan ook moeilijk. Of dat ik naderhand niet weet of mijn gevoel klopt.
