Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Pleegzoon verzuimt steeds te laten weten waar hij is

Wij hebben -sinds begin augustus- een pleegzoon in huis die dol is op buiten spelen en fietsen. We hebben met hem de afspraak gemaakt dat hij ons steeds laat weten waar hij is, en dat hij ons vertelt waar hij heen gaat als hij de straat uit gaat. Een vrij doodnormale afspraak toch? Hij mag van ons in het dorp fietsen, maar dan verwacht ik dat hij zich af en toe even laat zien. En als hij ergens naar binnen gaat wil ik weten waar dat is. Ik merk dat ik me heel onrustig voel als ik niet weet waar hij uithangt en wie daar nog meer is.

Vanmiddag ging hij na school weer naar buiten, op straat speelden op dat moment ook enkele andere kinderen. Hij wilde een vriendje verderop in de straat ophalen om ook buiten te spelen. Prima! Even later merkte ik echter dat hij niet in de straat was.

Hij was wel netjes op de afgesproken tijd weer thuis, maar toen pas hoorde ik dat hij elders in het dorp in het pannenkoekenrestaurant was geweest en daar een beetje had geholpen. Toevallig waren ze daar vanmiddag met school geweest, dus vandaar. Hij had me dus niets laten weten, dat spreekt voor zich.

En dat is niet de eerste keer, het gebeurt regelmatig. Nu doet hij dat niet uit kwaadwil of om met opzet "stout" te zijn, daarvan ben ik wel overtuigd. Hij is gewoon heel erg vergeetachtig -en dat heeft te maken met alle trauma's die hij heeft meegemaakt, er wordt aan gewerkt door professionele hulp- en hij begrijpt heel vaak dingen anders. Als ik dan zeg dat hij thuis moet zijn on half 6, vertaalt hij dat gelijk in zijn hoofd dat hij dan niet meer hoeft te laten weten waar hij uithangt. En we hebben er nu toch al enkele keren heel serieus over gesproken met hem.

Boos worden heeft volgens mij geen enkele zin, omdat hij het niet met opzet verkeerd doet. Ik voel er dan ook weinig voor om straf uit te delen. Maar ik wil wel heel graag dat hij zich aan onze afspraken gaat houden. Vandaag hebben we maar weer eens een ernstig gesprek gehouden, en dan belooft hij weer dat hij het wel zal doen in het vervolg.

Maar toch: hebben jullie nog andere adviezen voor een bezorgde ouder? Wat zouden we nog meer kunnen doen? Of laten wellicht?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Thea

Thea

04-10-2012 om 19:45

Gewoon uitleggen...

Ik ga even wat dingen invullen. Misschien heeft nog nooit iemand tegen hem gezegd dat het fijn is dat jij weet waar hij uithangt? Misschien is hij altijd aan zijn lot overgelaten en heeft hij nog nooit uit hoeven leggen waar hij is en zwierf hij uren op straat? Misschien heeft nog nooit iemand zich bekommerd waar hij uithing.

Ik denk dat het goed is dat je ervan uitgaat dat hij het niet uit kwade wil doet. Hij weet misschien echt niet beter. Een kind wat latijd bij je heeft gewoond, laat je los in stapjes. Eerst alleen in de tuin spelen, dan blijf je erbij als hij op de stoep blijft, dan mag hij ook alleen op de stoep spelen, daarna samen naar speeltuintje om de hoek, daarna alleen, daarna alleen naar een vriendje straat verderop, etc. Steeds een stapje verder. Steeds bijsturen als het even niet helemaal goed gaat.

Ik denk dat hij - maar nogmaals dan vul ik het in - hierin een heel stuk heeft gemist.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

04-10-2012 om 20:02

Duidelijk zijn?

Ik denk dat ik het wel snap.

Kun je niet met hem afspreken dat hij zich bijvoorbeeld ieder half uur moet melden bij je? En dat dan langzaam opbouwen? Hij wil zich blijkbaar wel aan de afspraak houden, maar neemt deze nogal letterlijk. Wellicht dat je daarom de afspraak in kleinere stukjes moet knippen en dat dan langzaam opbouwen. Dus in feite wat Thea beschrijft: in stapjes loslaten, maar dan op zijn (grote kind) niveau.

Idd

in stappen zou ik ook doen. Kun je hem geen horloge met wekerfunctie of iets meegeven( op mn werk geven we een kindje een kookwekker mee op de speelplaats maar ja dat zit zo lastig in je jaszak )

Leeftijd?

Je pleegzoon mag alleen in het dorp fietsen, dus ik neem aan dat hij niet echt klein meer is? Hij gaat na schooltijd naar buiten en is keurig om half 6 thuis. Eigenlijk doet hij het prima.Maar er moet nog een stuk vertrouwen opgebouwd worden, dat begrijp ik, zodat je weet dat hij niet in 7 sloten tegelijk loopt.
Misschien kan je hem een goedkoop mobieltje geven zodat je zelf na een uurtje ofzo even kunt bellen waar hij zit? (zo heb ik het gedaan, maar dat was voornamelijk omdat mijn zoon nooit netjes op tijd thuis was, hij vergat de tijd...)

Evanlyn

Evanlyn

04-10-2012 om 23:28

Hier precies hetzelfde

En hij doet het echt niet om mij te plagen. Hij is gewoon lekker bezig. "Af en toe je laten zien" is veel te vaag. Zoon heeft nu idd een goedkoop mobieltje. Je kan ze al krijgen voor 16 euro, en dan zitten er nog leuke spelletjes op ook, dus hij is er heel blij mee. Alleen moeten we er nog aan werken dat hij hem dan ook meeneemt, maar dat gaat steeds beter.

dc

dc

04-10-2012 om 23:42

Dacht ik ook aan

Dan is de enige afspraak die je met hem moet maken, dat hij altijd opneemt als jij belt. Je kunt hem een prepaid geven, en afspreken hoeveel jij er per maand op zet, en dat hij verder dus moet zorgen dat hij altijd opgeladen en bij hem in de buurt is.

Ik was trouwens net zo'n kind. Ik was gewoon lekker bezig, en dat snapte mijn moeder toch wel? En preken gingen echt het ene oor in, en het andere uit. Ik beloofde verbetering en geloofde er op dat moment echt in, tot het volgende moment dat ik buiten was. Als een van mijn kinderen op mij lijkt, ga ik eens kijken of er een chip in te plaatsen valt

lisbeth

lisbeth

05-10-2012 om 10:23

Ook

Mijn oudste heeft ook een goedkoop mobieltje. Ze heeft het niet altijd bij zich maar als ze een middag met vriendinnetjes in de buurt aan het spelen is vind ik het wel handig.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jasmino

Jasmino

05-10-2012 om 19:46 Topicstarter

Telefoon zie ik niet zitten

@Thea: ik denk zeker dat dat allemaal meespeelt. Wij hebben het hem al wel tig keer uitgelegd, en dan lijkt hij het ook te begrijpen, maar toch gaat het weer mis daarna. Dan staat hij er gewoon niet bij stil of zo.

@Ginny: ieder half uur melden vind ik eigenlijk wel een beetje klinken als een strafmaatregel.......
@Lilian: hij heeft een horloge. Het probleem is niet dat hij de tijd vergeet, hij komt meestal wel netjes op tijd thuis.

@Wil40: hij is bijna 10, en hij loopt zeker niet in 7 sloten tegelijk. Het gaat ook niet zozeer om het vertrouwen alleen, ik wil alleen weten waar hij uithangt. Bij wie, met wie en waar.

Ik begrijp dat de meesten ons adviseren om hem een mobieltje te geven, maar dat zie ik eigenlijk helemaal niet zitten om verschillende redenen. Ten eerste vind ik hem daar nog te jong voor. Ten tweede duurt het niet lang voordat hij dat ding kwijt is. Hij is zo vergeetachtig, dat hij hem binnen de kortste keren kwijt raakt, en dat weet ik bijna zeker. We hebben namelijk al genoeg voorbeelden in de afgelopen 2 maanden. En ten derde: ik ben zelf ernstig slechthorend en kan helemaal niet goed telefoneren.

Ik ben benieuwd of er nog andersoortige reacties komen, maar anders moeten we maar vooral duidelijke afspraken maken telkens als hij de deur uit gaat en steeds maar weer blijven herhalen, herhalen, en herhalen........

dc

dc

05-10-2012 om 19:49

Sms'en?

met een mobiel kun je toch ook even sms'en?

Ik zou het toch eens uitproberen met een oude telefoon.

Jasmino

Jasmino

05-10-2012 om 20:16 Topicstarter

Over sms-en

Ja, met een mobiel kun je sms-en, maar dan moet ik mijn mobiel dus ook continu in de gaten houden. Ik ben zo slechthorend, dat ik dat ding niet hoor. Naar de vaste telefoon kun je niet sms-en. Daar heb ik een waarschuwingssysteem op aangesloten, met een flitslamp en een trillertje aan mijn broekband. Voor de mobiele telefoon kun je zoiets niet aansluiten.

Telefoneren heb ik eigenlijk een beetje verbannen, als er iemand telefoneert in huis is het mijn man of onze pleegzoon. Zelf doe ik het dus nauwelijks, en dat wil ik ook zo houden. Dat levert al genoeg gedoe op, maar dat is niet anders.

Een oude telefoon hebben we trouwens niet....

Annet

Annet

05-10-2012 om 21:12

Toch een mobiel

Een mobiel voor een bijna 10-jarige is juist bij zelfstandig buiten spelen heel handig. Wij hebben een 10-jarige die zelfstandig reist van school naar huis en van huis naar sport. Hij belt als hij veilig aangekomen is.
Ik snap dat bellen bij jou niet werkt. Een sms werkt prima omdat je als ouder de mobiel op trillen kan zetten. Mobiel in de broekzak en je wordt op tijd gewaarschuwd.
Je pleegzoon zal steeds zelfstandiger worden en bereikbaar zijn als ouder hoort daarbij. Ik zou toch maar aan die sms gaan wennen.

Waarom precies weten waar hij is?

Als hij bijna 10 jaar is, netjes op tijd thuis is en je weet dat hij niet in zeven sloten tegelijk loopt, dan is dat toch prima? Ik zou het wel fijn vinden als mijn kinderen op die leeftijd zelf rondscharrelen en op de afgesproken tijd thuis zijn, lijkt me heerlijk voor ze (deed ik vroeger ook).
Waar ben je bang voor?

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

05-10-2012 om 22:36

Half uur was maar een voorbeeld hoor

Wat ik bedoel is dat je hem korter laat buiten spelen. En dan meerdere malen achter elkaar. Dan gaat ie vanzelf minder ver.

Dat is geen straf, dat is voorlopig even de vinger aan de pols houden.

Snuggle's

Snuggle's

05-10-2012 om 23:54

Mobiel

Juist met jouw gehoorbeperkingen zou ik me eens gaan verdiepen in mobiele telefoons. Sms'en is voor jou toch ideaal denk ik?
Iedere telefoon heeft een trilstand en op mijn telefoon kun je ook nog instellen dat hij gaat flitsen bij een sms (iPhone).

Mijn dochter is ook tien en hoewel je kunt discussiëren over te jong of niet voor een mobiel ben ik er erg blij mee dat ze er een heeft. Ik vind het een veilig en fijn idee dat ik haar altijd kan bereiken en zij mij.
Kwijtraken was ik ook bang voor en daarom heeft ze hem lang in een hoesje met een touw eraan om haar nek gehad en dan onder haar kleding. Zaten we sluitingen op die snel zouden breken als ze ergens achter zou blijven hangen trouwens.

Meike2

Meike2

06-10-2012 om 10:40

Waarom moet je weten waar hij is?

Een kind van 10 dat buiten gaat spelen en altijd netjes op tijd thuis komt hoeft toch niet te laten weten waar hij is? Je maakt afspraak hoe ver hij mag gaan in het dorp en bij wie hij wel en niet naar binnen mag, klaar. Ik zou daar als kind erg zenuwachtig van worden als (pleeg)ouders alles willen weten. MIjn kinderen mogen ook zelf hun gang gaan binnen de afgesproken kaders en ik merk dat de meeste kinderen hier in de buurt vrij gelaten worden.

Jasmino

ik bedoelde een horloge dat gaat piepen, zodat hij even naar huis komt, dus een "roep"functie zeg maar.

Cabra

Zelf zou ik daar als kind helemaal kriegel van worden als ik er constant rekening mee moet houden dat ik plotseling een oproep kan krijgen dat ik direct naar huis moet. Een noodgeval? Hoe vaak gebeurt dat in een kinderleven waar je persè bij moet zijn?
Als ik onverwacht weg moet, leg ik een briefje op het aanrecht "Ik ben zo weer terug, kus mama". Ik zit al lang met de kat bij de dierenarts, ik ga echt niet op wie dan ook wachten als er serieus sprake is van een noodgeval.Ook zoon schiet niet in de stress omdat mama er even niet is. Hoe deed jou moeder dat vroeger dan als je buiten ging spelen?

Thea

Thea

06-10-2012 om 19:47

Wil en meike

Goh, mijn zoon van 10 laat ook altijd weten waar hij is. Dus hij is bij dat en dat vriendje, hij is aan het vissen, of aan het voetballen in het park, of hij haalt een boodschap. Maar ik weet altijd wel waar hij uithangt. Zomaar 2 uur in het dorp hangen, vind ik maar niks...

Cabra

Eigenlijk heeft P het al uitgelegd. Ik weet altijd precies waar mijn kind uithangt. Ik weet waar hij speelt en ik ken de kinderen met wie hij omgaat.Ik zeg alleen dat hij niet ieder half uur thuis verantwoording hoeft af te leggen of zich melden.
En ja bij een noodsituatie zou ik zeker gaan, ook als mijn 10 jarige dan even alleen is.Als ik een telefoontje krijg dat mijn moeder een hartaanval heeft gehad en naar het ziekenhuis is gebracht kan ik in principe zo de deur uitlopen.Als er maar een briefje in de keuken ligt.
Maar goed, toen mijn zoon 10 was kon ik ook gerust een boodschap gaan doen terwijl hij buiten aan het voetballen was of met een vriendje t.v. keek. Dat is toch allemaal niet zo bijzonder voor een 10 jarige? Misschien als ik de oppas zou zijn van een 10 jarige dat ik ook meer controle zou uitoefenen. Gewoon omdat ik mijn eigen kind door en door ken en bij het kind van een ander is dat toch lastiger. Dat is bij de pleegzoon van Jasmino natuurlijk ook zo. Ze weet niet waar zijn grenzen liggen en ze moet de hare nog afbakenen.

Met 12 zitten ze op het VO, en dat is hier iedere dag veel kilometers van huis.Dat is nog veel moeilijker loslaten dan een 10 jarige die in de buurt buiten speelt.
Als ze op het VO zitten weet je inderdaad niet ieder half uur waar en met wie ze uithangen.

liora

liora

07-10-2012 om 09:32

Sleutels

Mijn 9-jarige hoeft me niet te vertellen waar hij is en weet precies waar hij mag spelen. Maar weggaan bij noodgeval zou niet kunnen want hij heeft geen sleutels bij zich als hij buiten speelt. Hoe doen jullie dat?

Evanlyn

Evanlyn

07-10-2012 om 10:47

Liora

hij heeft een sleutel die ik met een stuk broekelastiek aan een lusje van zijn broek vastmaak. Dus niet los in zijn zak, en hij kan het elastiek uitrekken als hij de deur moet openmaken.

Sleutels

Kinderen hadden einde basisschool een sleutel in hun schooltas en er was een reservesleutel in een bloempot in de tuin. Ook konden ze terecht bij een buurvrouw of bij mijn vriendinnen of bij hun vader die ook in de buurt woonde. Of ze konden bij mij op het werk vlakbij een sleutel halen. En ze konden mij altijd bellen. Zelf met hun mobiel of vragen aan andere kinderen of volwassenen met een telefoon. Mijn nummer kenden ze uit hun hoofd. Het is maar zeer incidenteel voorgekomen dat een kind een sleutel kwijt was en een oplossing moest vinden.

Jasmino

Jasmino

07-10-2012 om 14:47 Topicstarter

Ik wil toch weten waar hij uithangt

Ik wil inderdaad precies weten waar onze pleegzoon, en zo gek vind ik dat ook niet. Ik sluit me aan bij Cabra, ik wil hem in no time kunnen vinden. Hij heeft de vrijheid om zich in het dorp te bewegen met de fiets, maar als hij ergens gaat spelen (of het nu binnen of buiten is), dan wil ik weten waar dat is. En als hij binnen is bij andere mensen, dan wil ik dat die mensen weten wie wij zijn, dat ze ons telefoonnummer hebben en andersom wil ik ook de gegevens van hen hebben. Als er iets is, dan ga ik niet de deur uit zonder hem, ik laat hem in principe niet allee, zeker niet als het langer dan een half uur is. Nu ga ik wel eens de honden uitlaten zonder hem, maar verder dan dat ga ik niet. Als als hij niet onder supervisie is van volwassenen die ik persoonlijk ken, dan mag hij dus ook niet alleen blijven als ik het dorp uitga. Ik voel me nu wel vreselijk ouderwets als ik dat vergelijk met veel andere opvattingen hier, maar hé, daar kan ik mee leven Mijn moeder wist vroeger trouwens ook altijd waar we waren en hoefde nooit te zoeken.

Een mobiele telefoon komt er trouwens voorlopig echt nog niet. Ik heb het met mijn man besproken, en we voelen er allebei niets voor. Ik voel er niets voor om mijn mobiel continu te moeten "bewaken". Mijn slechthorendheid maakt toch al dat ik continu heel alert moet zijn, en dat heeft een bepaalde mate van vigilantie tot gevolg. Dat wil ik niet nog verder opvoeren. Ons dorp is relatief klein, hij heeft een fiets, en hij kan heel gemakkelijk even laten weten waar hij is. Daarnaast vinden wij hem ook nog te jong voor een mobiel, en we vertrouwen hem nog niet voldoende met dat soort dure spullen. En dan zijn er nog een aantal andere redenen die mijn man aanhaalde, en die inderdaad ook belangrijk genoeg zijn om het nu nog niet te doen, maar die redenen zouden teveel van zijn situatie prijsgeven als ik die zou noemen, die houd ik dus even voor mezelf.

Pleegzoon heeft trouwens wel een huissleutel, en die hangt aan een keycord dat hij om zijn nek heeft, die kan hij dus niet gemakkelijk kwijtraken of verliezen.

Risico

Je kunt kinderen niet ongestraft blijven controleren. Daar zit een grens in. Uiteindelijk is het een motie van wantrouwen waar kinderen niet blij van worden. Daar moet je ook een beetje in groeien. Op een gegeven moment weet je wel ongeveer waar een kind uithangt. En ja, het kan ook voorkomen dat je het even niet weet en langer zoekt dan je voor je gemoedsrust zou willen. Dat is een samenspel en een balans. Misschien kun je een tussenvorm vinden. Aangeven waar de grenzen zijn waar hij naar toe mag maar als hij bij iemand binnen gaat spelen dat hij daar dan vraagt of hij even naar huis mag sms-en wat het adres is waar hij binnen is. Ook al hoor je dat niet dan heb je dat in je telefoon als het nodig is. Dan heb je altijd een laatste contactpunt. In het mobielloze tijdperk kwamen mijn kinderen even naar huis om te melden waar ze naar binnen gingen. Dan waren ze ook nog zo jong dat ik even meeging om polshoogte te nemen. Dat speelt zich bij een kind dat niet bij jou geboren is toch later af denk ik. Het is anders. Maar het is ook een fase. Later vergeet je weer dat het zo'n issue voor je was. Mijn moeder controleerde mij niet en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Ik heb vast heel wat risico gelopen op pedofielen, verdrinking, verkeersongelukken, pesterijen en ongevallen, maar er zijn meer mensen op de wereld als mijn moeder er niet is en dat leer ik mijn kinderen ook. Dan vraag je even assistentie of aanwijzing aan een andere volwassene, het liefst iemand die je kent, in een winkel of zo of een busschauffeur of zo. En als je man niet gehoorgestoord is kan je pleegzoon ook altijd nog met je man bellen in een noodgeval. Maar ik zou dat toch van me afzetten dat je elke minuut wil weten waar hij is. Het leven zit vol risico het is niet anders en geen reden om in een kooitje te gaan leven.

Bij jou thuis

Je kunt het misschien voor je zelf en voor je pleegzoon ook wat makkelijker maken door de mogelijkheden voor andere kinderen om bij jullie thuis te spelen wat te faciliteren. Neem een WII. Zorg voor een schommel en een grote trampoline in de tuin. Deel limonade uit en koekjes, wees niet te betuttelend of te bestraffend. Zorg voor een doos met pleisters en jodium. Zorg voor spannende dvd's zodat je pleegzoon ook in jou huis met andere kinderen om kan gaan. En dan is hij in elk geval bij jou in de buurt.

sinas

sinas

07-10-2012 om 15:47

Mijn kinderen

moeten mij ook laten weten waar ze zijn. Ze kunnen hiervoor op het plein spelen, daar kan ik een klein oogje in het zeil houden, maar soms willen ze een plein verder. Dat mag, maar dan wel even komen zeggen. Of ze willen bij een buurtgenootje binnen spelen, geen enkel probleem, maar wel even komen zeggen. Ik vind dat niet gek hoor.

Afgeleid

Ik kan me wel voorstellen dat een kind niet voortdurend bezig is met zijn of haar ouders. Je kunt er routines inslijten en dat zal met een pleegkind wat nadrukkelijker zijn omdat er nog geen geschiedenis is. Maar ik had zelf op die leeftijd dat soort dingen ook niet in de gaten. Mijn eigen kinderen zijn daar veel preciezer in. Het is ook een kwestie van karakter. Ik weet nog dat ik opgenomen was in het ziekenhuis en de zuster wees op mijn horloge dat ik zo en zo laat uit de speelkamer weer terug naar zaal moest. Dat vergat ik dan vervolgens. Het gaat er toch om dat je een leefbare constructie bemiddelt. Het ene kind is het andere niet en je hebt met elk kind een eigen geschiedenis. Je kunt ook blij zijn met wat er al is. En geen eisen stellen die voor een kind niet haalbaar zijn omdat dat voor andere kinderen wel zo is. Elk kind is uniek.

Cabra

In de controle door werkgevers zit ook een grens. Als je die overschrijdt gaan werknemers onderpresteren.

Jasmino

Jasmino

07-10-2012 om 17:30 Topicstarter

Controleren is het niet

Het is geen kwestie van controleren, het is een combinatie van verantwoordelijkheid (2 maanden is te kort om een kind door en door te kennen) en de redenen die Cabra ook aanhaalt. Bovendien hebben we zelf geen kinderen, en ken ik dus ook nog weinig ouders van kinderen in onze omgeving, anders dan onze eigen vriendenkring. Ik wil wel een gevoel hebben bij de mensen en kinderen met wie pleegzoon om gaat. Dat is geen kwestie van controle, het is een kwestie van verantwoordelijkheid hebben en inschattingen kunnen maken die hij zelf nog niet kan maken. Er zijn een heleboel dingen gebeurd in het verleden van pleegzoon, en dat heeft begeleiding nodig. Dat is wellicht anders bij eigen kinderen, waar die traumatische en zorgwekkende historie geen issue is. Ik zie dat niet als een kooitje trouwens, en ik weiger me dat ook te laten aanpraten.

Van mijn man weet ik trouwens ook waar hij is, en die kan ik ook bereiken als dat nodig mocht zijn. Dat geeft mij een prettig gevoel. Andersom is dat dus ook altijd zo geweest.

Valkyre

Valkyre

07-10-2012 om 20:17

Begrijpelijk

Ik vind het heel begrijpelijk dat Jasmino haar pleegzoon nog niet geheel vrij laat. Er is weetikwat in zijn leven gebeurd, hij heeft niet voor niets een trauma en is vast ook niet voor niets uit huis geplaatst. Daar komt nog bij dat de band met een pleegkind misschien nog wat fragiel is, en je (nog) niet precies kunt inschatten hoe goed of slecht het kind met risicosituaties (foute vrienden, onbetrouwbare volwassenen, weetikveel) kan omgaan. Dat hij lekker zelf kan rondfietsen is toch al prima, het lijkt mij in zo'n situatie logisch dat je wil weten waar hij is als hij bij iemand binnen speelt, en dat je wil weten met wie hij omgaat.

Dat hij wegens redenen die wellicht met zijn verleden te maken hebben (nog) geen mobiel mag, kan ik ook nog begrijpen, maar dat maakt het wel een stuk lastiger op te lossen dat hij contact moet onderhouden. Dan blijft denk ik alleen het (steeds opnieuw) praten over.

Bespreek je iedere dag weer opnieuw de regels, vlak voor hij de deur uit gaat? Ik weet dat bij trauma's het geheugen vaak is aangetast, misschien kan de therapeut jullie hiermee helpen? En als jullie "ernstige gesprekken" voeren, benadruk je dan voornamelijk de regels, of leg je ook het waarom uit (dat je je anders zorgen maakt, dat je hem wil kunnen bereiken in een noodsituatie, etc)? Misschien helpt het ook als je ingaat op jullie band, en dat je hem eerst beter wil leren kennen voor hij meer vrijheid krijgt? Zou het helpen als je hem meer vrijheid op de lange duur in het vooruitzicht stelt?

Ik denk dat veel van deze dingen ook samenhangen met zijn specifieke situatie, dat kun je niet vergelijken met het gemiddelde OO-kind, denk ik. Daarom zou ik ook overleggen met de therapeut. Heel veel sterkte in ieder geval. Ik vind dat je als pleegouder iets geweldigs doet voor dit kind.

Valkyre

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.