Probleem & geheim dochter (8 jaar)
Graag hoor ik jullie mening over het volgende.
Dochter (8 jr) vertelde net dat zij en een vriendinnetje op school gepest worden door een jongen en soms ook 1 of 2 meisjes die 2 klassen hoger zitten. Schelden, duwen, uitdagen etc. Het schijnt al een aantal weken (voor de kerstvakantie) echt te spelen (en zelfs al voor de zomervakantie is er een keer iets voorgevallen.
Ze wilde niet dat ik het iemand zou vertellen, ook mijn man niet, en ook niet dat ik er iets aan zou doen. Ik heb wel mijn mening gegeven (dat het natuurlijk niet kan) en een paar suggesties wat ze er mee kan doen (richting die jongen) en juf vertellen samen met vriendin.
Op een gegeven moment zei ze: geef me een week om het zelf op te lossen, en vertel het zolang niet aan papa. Ze kon op mijn vraag waarom, niet duidelijk aangeven waarom hij het niet mag weten. Ik vermoed dat ze bang is dat hij zo boos wordt en dan iets gaat ondernemen wat ze niet wil.
Ik heb gezegd dat dat goed is. (ik vind het heel goed dat ze zelf haar problemen wil oplossen en ben sowieso blij dat ze het me, na wat aandringen verteld heeft, dus wil haar gevraagde vertrouwen respecteren).
Vraag:
1. Vinden jullie dat als je dochter vraagt iets dergelijks niet aan haar vader te vertellen, dat je dat inderdaad moet/kan respecteren?
2. Stel dat ze het binnen deze week niet zelf kan oplossen. Wat zouden jullie dan doen?
Overigens is ze een lief en gelukkig persoon (en niet heel timide), dus hoewel ze het door dit gedoe minder leuk vindt op school dan daarvoor is ze in zijn algemeen niet meteen heel ongelukkig.
Dank voor het meedenken.
Cecile
Ik zou
hallo Cecile.
op je vraag zou ik het volgende doen:
vr. 1 idd niet aan papa vertellen. Dat heb je beloofd en daar moet ze op kunnen vertrouwen. Dat begrijpt papa vast wel als hij dat over een paar weken hoort, toch ?
vr.2 ik zou het onderwerp over een week aan snijden en vragen of het nog gelukt is. En wat ze van plan is geweest. Ze kan je toch vertrouwen? Als het haar nog niet gelukt is dan kan je haar toch vragen of jij iet voor haar kan doen.
ik heb een dochter van 8 en dit zou bij haar in ieder geval goed werken. Heel goed van je dochter dat ze probeerd haar eigen problemen op te lossen. En jij bent er om haar te helpen als ze er om vraagt.
Groetjes ponpon
Ook
Eens met Ponpon. Alleen, ik ben er bij onszelf niet zo voor iets niet te vertellen aan (onze) pappa. Dus ik zou niet gauw voorlopige zwijgplicht toezeggen, als mijn dochter dat zou vragen. Integendeel, er zijn wel zaken geweest waarbij mijn dochter wilde dat ik die niet met haar vader zou bespreken. Ik heb toen met haar besproken dat ik het juist erg belangrijk vind dat haar vader weet van de zaken die spelen, ook als ze minder leuk zijn.
Bij ons speelt niet dat de dochter misschien bang is voor de reactie van de pappa. Dochter hier vindt dat de pappa teveel werkt en dus thuis alleen maar leuke dingen moet ervaren. Dus zich vooral geen zorgen moet gaan maken om haar probleempjes.
Maar zo zit het leven niet in elkaar. Dus dochter en ik vertellen samen aan de pappa dit soort dingen. Ze heeft er in ieder geval van geleerd dat haar vader haar serieus neemt, ook als ze komt met iets wat niet 'leuk' is. En dat hij kan meedenken, soms kan adviseren. Bovendien is het geen type wat snel naar een juf of andere ouders gaat om wat van haar te bespreken.
Het is wel heel afhankelijk van kind en ouders wat in de situatie van Cecile mogelijk is, en wat het beste is. Dat kan per keer verschillen. Hoe dan ook: veel sterkte. Vooral voor je dappere dochter.
Halve beloftes
hier 2 dochters die ook wel eens van dit soort 'verzoeken' hebben om 'iets' niet aan hun vader te vertellen.
ik weet ook wel waarom. hun papa is in veel zaken veel gemakkelijker en gemoedelijker dan ik. maar als je het te bont maakt bij hem kan hij ook érg streng zijn. en dan kan het ook nog wel 's een tijdje duren voordat dat weer recht gebreid is...(hij is dus ook langer qua tijd boos dan ik, ik vergeet het sneller). dat maakt toch dat bij echt moeilijke items ze meestal bij mij komen. óf ik merk dat er wat 'loos' is en blijf doorvragen.
zaken waarbij ze dit aan me vroegen uit het verleden: oudste die gelogen had over iets, waar ik alsnog achter kwam. oudste die verliefd was en waarbij er enige toenaderingspogingen waren van beide kanten. jongste die op school iets had uitgehaald. etc. etc.
het liefste vertellen ze het hun vader pas als e.a. al 'opgelost' is, achter de rug is. zoals wij vroeger onze ouders ook liever pas vertelden dat we een 3 hadden voor engels als we die 9 voor nederlands er 'tegenover' konden stellen.
meestal 'beloof'ik het zowiezo al niet. ik zeg wel toe dat ik erover nadenk en dat als het niet écht nodig is het nog even zal uitstellen. maar als dingen dreigen uit de hand te lopen, of zaken die té gevoelig liggen/te groot zijn vertel ik het hem alsnog. ik zeg het ze dan wel van tevoren. b.v. ze biechten iets op. ik denk er een dagje over na en overleg met hun dat ik het tóch vertel. en vertel het dan dus een dagje later. (of hunzelf)
het rare is dat ze dat dan meestal helemaal niet erg meer vinden. net of ze van de schrik dat ze het opbiechten of dat ik 'iets' weet eerst even moeten bijkomen....het op een rijtje moeten krijgen en dan pas met hun iets strengere vader kunnen dealen. ze vinden het dan juist wel prettig dat het eruit is en we het beiden weten.
het is ook 1 keer gebeurd dat jongste iets vertelde waarvan ze ook niet wilde dat iémand het wist en waarvan ik meteen heb gezegd dat dat té groot was om niet te vertellen. die was achterna gezeten door een volwassen man, die hun nariep in de geest van 'kom 's hier lekker ding' (terwijl ze pas 9 was toen en er écht nog erg jong/kinderlijk uitziet, 1.30 meter lang nu ongeveer). dat accepteerde ze ook.
als ze iets willen vertellen en zeggen van tevoren dat ik het niet aan papa of iemand anders moet vertellen zeg ik gewoon letterlijk: " vertel het eerst maar en dan zullen we wel zien of ik het aan papa moet vertellen of niet." of 'het ligt eraan wat je te vertellen hebt'. zo geef ik geen échte beloftes die ik niet kan nakomen en ze toch de mogelijkheid om door te gaan met het verhaal.
en volgens mij is het ook meisjes-eigen. ik weet wel dat ik het vroeger ook tegen mijn moeder zei. en dat terwijl mijn moeder strenger was dan mijn héél softe, zachtaardige vader. toch wel raar eigenlijk.
groeten albana
Ook hier
ga ik de belofte niet aan. Wij zijn met zijn drietjes een gezin en er is openheid over belangrijke zaken. Daar praten we dan ook met zijn drietjes over.
Tuurlijk zijn er wel dingen die bij mij of bij mijn man geuit worden, maar we stimuleren het wel om aan de ander ook te vertellen.
En bij angst voor de reaktie ook gelijk te vertellen dat de ander geen boeman is. Vaak bereid ik mijn man dan wel voor van hij gaat iets zeggen, pas op met reageren!!!
