Surpise gekregen in sigarettendoosje!

En ik heb er nog 1

niet zelf gedaan maar dat vertelde een vriend vroeger, die had zo'n vreselijk opgezet eendje gekregen van zijn oma. Dus een opgezet eendje. (hoe kom je erbij om een opgezet eendje te kopen, laat staan om die aan je kleinkind te geven !!!!!).

En dat eendje is dus ook een keer gebruikt voor een surprise. Opengemaakt en er dus iets ingepropt.

Ik hoop dat ze daar niet thuis rooktte want een opgezet eendje met sigarettenlucht KAN gewoon niet NATUURLIJK !Dat zou ZO ASOciaal zijn geweest.

(oh ik ben weer zo grappig vandaag, ik amuseer mijzelf al de hele dag met schunnige gedachtes, ach ja het is een steeds terugkerende afwijking in mijn cyclus).

Zucht...

Laat ik even duidelijker zijn, misschien maakt dat nog iets uit.
Het doosje was niet eens verpakt dus er was ook nog eens duidelijk op te lezen wat er in had gezeten en dat roken dodelijk was (ook gezellig als surprise). Er was dus ook heel duidelijk Geen moeite gedaan het te verbergen.
Verder kan ik idd erg slecht tegen de geur van nicotine en krijg ik er nog net geen ademhalingsproblemen van maa bedwelmend is het wel..
En als laatste heb ik idd erg nare ervaringen met mensen die het vertikken in mijn bijzijn hun sigaret te laten liggen, ik ben nog nooit een roker tegen gekomen die zich sociaal gedroeg! En dat meen ik serieus.
En verder ga ik me niet verdedigen op dit forum, ik geloof dat ik hier een beetje als pispaal gebruikt word omdat ik toevallig over een aantal dingen wat anders denk. Moeilijk is dat toch om respect te hebben voor de andere mening van iemand anders..

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Eira

"En verder ga ik me niet verdedigen op dit forum, ik geloof dat ik hier een beetje als pispaal gebruikt word omdat ik toevallig over een aantal dingen wat anders denk. Moeilijk is dat toch om respect te hebben voor de andere mening van iemand anders.."
Uh... jij plaatst toch een bericht hier om reacties van anderen te krijgen? Dat betekent inderdaad dat het kan gebeuren dat je bijval verwacht, maar allerlei kritische reacties krijgt.
Ik schreef het je net al: probeer niet een ander te veranderen, maar probeer zelf op een andere manier om te gaan met de minder leuke kanten van het leven. Of het nu gaat om een flutsurprise, of tegengestelde meningen (want ook in jouw laatste reactie probeer je de bal bij de anderen neer te leggen "jullie moeten meer respect hebben". Je kleurt een en ander nogal sterk in, voor mijn gevoel. Je lijkt de reacties te lezen als "geen respect". Ik lees er wat anders in.

Heel blij

Denk dan dat je heel blij mag zijn dat je kind neit bij het mijne in de klas zit en mijn kind nou net het jouwe getrokken heeft.

Ik heb het niet breed en gebruik dus wat er maar voor handen is om te knutselen aan dit soort dingen. Regel een bij Emine thuis: we maken geen onnodige kosten....(on nee, regel een is dat we van mekaar houden...). Anyway, we gebruiken dus wat er is en och, als dat zo'n pakje is....(toevallig niet-rokers). Och.....Maar ik doe nog wel 'gekker' dan dat. Dit jaar was de surprise een taart van kranten, afwasmiddel en scheerschuim....oke wel een paar rubber handschoenen erbij gedaan....

Ik heb vorig jaar voor een medeleerling van kind die kort daarvor gesnapt was met een sigaretje een groot pak marlboro gemaakt, met binnenin allemaal lege pakjes sigaretten (even verzameld onder de collega's) en daartussen zat dus het kado. Er zat een gedicht bij in de trant van 'maar het is goed, bij deze is afgesproken dat je dat niet meer doet...' De hilariteit was enorm geweest...... Ik snap het punt niet. Als niet-roker.

Reactie op p. en bijval voor eira

Ja, de geur van sigaretten (in een pakje) kan hier wel degelijk tot problemen leiden. Maar toch zou ik, denk ik, niet zo boos zijn geweest als Eira nu is.
Ik leef in een rookvrije omgeving, en heb dan ook nooit meer te maken met het gevecht dat rokers het maar aanstellerij vinden als je er niet tegen kan. En je nog wat extra rook in het gezicht blazen. Die strijd heb ik in de jaren tachtig gestreden. Maar als ik terugdenk aan die tijd, en ik had toen een sigarettenpakje als surprise gekregen, dan was ik ook dodelijk beledigd geweest.
Ik vermoed dus dat Eira in haar directe omgeving te maken heeft met mensen die nog niet meegegaan zijn in het huidige niet-roken, en het in de eerste plaats rekening houden met de niet-roker. Die strijd, om dus de lucht die je inademt, rookvrij te willen hebben, kan heel grote impact hebben. En dan doet deze 'surprise' de emmer overlopen. Dat begrijp ik dan ook wel weer.

Gezichtspunt

Hoe weet je nu of er geen moeite in is gestoken? Misschien heeft dit kind het helemaal alleen gedaan en er z'n best op gedaan. En was er geen kritisch toeziende ouder in de buurt. Dit is geen mening, dit is een gezichtspunt, zo kunnen er meerdere zijn. Je moet niet altijd van het slechtste uitgaan. Daar word je humeur niet beter van.

Jij bent nooit een roker tegen gekomen die zich sociaal gedroeg? In wat voor kringen begeef je je? Ik ken wel rokers maar die gaan buiten roken en willen mij niet tot last zijn. Heel prettig, want ik vind de lucht vies, maar dat is totaal onafhankelijk van hoe ik denk over de persoon in kwestie.

En natuurlijk krijg je iedereen over je heen met dit soort zwartgallige eenzijdige oordelen.

Eira

Dus, als jij een andere mening hebt dan ik, dan word jij gebruikt als pispaal, en als ik een andere mening heb dan jij, dan snap ik het niet.
okeee..... ik snap het niet.
Maar ik geloof dat je wel een aardig beeld krijgt hier over het al dan niet afwijkend zijn van jouw mening. Je KUNT daar iets mee doen, of niet. Dat mag je helemaal zelf weten.

Flut?

Oh help, ik was dit jaar zo blij dat de surprise in een half uur af was. Ik hoop maar dat de ontvanger het geen flutsurprise vond.

En ik begrijp niet waarom je zo over de zeik gaat van een leeg sigarettendoosje.

Liora

Grutjes zeg

stel je zelf eens wat vaker de volgende vraag "waarom maak ik mij hier nu eigenlijk zo druk om ?"

is dat niet = waarom maken die mensen zich niet druk om mij ?

of te wel = ik besta, zie mij bestaan. Jij bent asociaal omdat je mij niet erkent.

En dan kan je jezelf afvragen "waarom heb ik het nodig dat een ander mij erkent".

En als je dat antwoord weer hebt ontrafeld kom je er achter dat die ander helemaal niet zo belangrijk is in dat gevoel, dat het slechts passanten zijn die je confronteren in de menselijke interactie met je gevoel van leegte, van het niet gehoord, gezien en erkent worden.

En dan is het nu een flut surprise, de andere keer is het een sigaret in jouw bijzijn, een persoon die iets te dicht op je komt staan in de rij bij de supermarkt, iemand in het verkeer, een kind wat de door jou gezogen vloer weer vies maakt etc etc

Ik kwam er laatst achter dat ik dit jaar (bijna 38 ben ik al weer) voor het eerst echt kan zeggen gelukkig te zijn met mezelf. Dat ik eindelijk de boodschap van de reis ipv het einddoel besef. Ik heb geen haast meer en dus veel minder frustraties. Ik ben hiermee ook veel egoistischer geworden in de zin dat ik bewuster en vanuit mijzelf bezig ben, toekomst is niet beter, het is nu.

En ja natuurlijk kom ik de dingen en mensen tegen die ik vroeger ook irritaties veroorzaakte maar ik hecht er geen of weinig waarde meer aan, want het gaat niet om hen of dat waar je tegen aan loopt. Het gaat lekker allemaal alleen nog om mij, hoe ik reageer, hoe ik het waardeer en inschat en label. Het is fijn te merken dat ik milder ben, veel prettiger is dat voor jezelf, echt het maakt niet uit dat je kind een keer een flutsurprise ontvangt, dat hoort bij de reis. Het mooie is dat er volgend jaar weer een heel andere surprise kan binnen komen en dan het jaar daarop weer een heel verrassend aparte ofzo. Snap je, het is allemaal ok, het komt allemaal langs.

Dank je wel manda en kaatje

Kaatje, je hebt gelijk, ik heb zeer slechte ervaringen wbt rokers, daardoor ben ik heel fel geworden.
Manda, je hebt gelijk, ik heb over mezelf nagedacht en ben zelf ook tot deze conclusie gekomen. Ik ben op van de stress en het gaat idd niet zo lekker met me de laatste jaren.

Eira

Met deze conclusie ben je al heel hard onderweg naar de oplossing.

Ik heb hetzelfde als Manda. Hoe ouder ik word (nu al 36), hoe milder ik word, en hoe minder ik me irriteer aan anderen. Ik maak veel meer een deling en kies bewust om dingen van me af te laten glijden. Ik vraag me ook regelmatig af of ik zin heb om energie te steken in het verbeteren van anderen. Zijn ze niet belangrijk genoeg, dan is het het ook niet waard om me druk over te maken over wat ze zeggen of doen

Ik maak me zelfs niet meer druk over een kind dat vrolijk sneeuwvlokken knipt en de hele net gestofzuigde grond bezaait met kleine papiersnippertjes. Ik laat gewoon lekker rommelen, en pak de stofzuiger gewoon als ze klaar zijn.

Toevallig had ik vandaag een discussie met mijn leidinggevende. Ik werk sinds kort op een school als receptioniste en de staffroom staat om 09.00u vol met niet afgewassen kopjes. Zij maakt zich er druk over en vindt dat het niet mijn taak is om die af te wassen en kwam met wilde plannen om iedereen te verplichten een eigen mok mee te nemen en daar zelf voor te zorgen. En ik vind dat de 5 minuutjes die het me kost om die dingen even af te wassen, het niet waard zijn om herrie over te schoppen. De leraren kunnen beter hun energie besteden aan de kinderen. En als ik nog wat af moet maken, dan blijf ik met liefde 10 minuutjes langer. En weet je, het is niet mezelf opofferen, maar een hele egoistische daad. Ik vind het namelijk heerlijk om voor anderen te zorgen. Zo maak ik ook uit mezelf thee en koffie voor het management als ik tijd heb. Hoort ook niet bij mijn taak, maar vind ik gewoon gezellig!

Je kunt je leven stressvol of juist leuk maken, gewoon door anders tegen dingen aan te kijken.

En nu ik toch op de praatstoel zit, ik geloof ook dat mensen die lief zijn voor zichzelf, milder zijn naar anderen toe. Als ik jou zo lees, dan denk ik dat je heel hard naar jezelf toe bent. En bovendien je grenzen niet goed bewaakt. Daar kun je gelukkig allemaal aan werken!

Mooi

mooi gezegd dc, helemaal mee eens.

Hele mooie en wijze woorden en ik wou dat ik het zo kon maar ook bij mij lijkt het wel omgekeerd; ik begin me, ook door enorm veel negatieve ervaringen, steeds meer te ergeren aan anderen en dingen waar ik geen vat op heb. Ik voel me dagelijks opgejaagd en heb het gevoel dat ik altijd aan het kortste eind trek.
Ik ben hier al heel lang mee bezig hoor om mezelf te veranderen maar niks lijkt te werken bij mij. Denk ook dat het met karakter te maken heeft want ik ben van nature ook een moeilijk mens (wat een zelfkennis toch).
Voel me snel aangevallen, denk dat mensen expres dingen doen/zeggen omdat ik het ben enzo. Ik zou er heel wat voor over hebben om zo te zijn als jij Dc!
Dat sigarettendoosje, tja, ik zou het nog steeds zelf niet hebben gedaan, maar ja, er zal wel niets mee bedoeld zijn nee, dat besef ik nu ook wel.. Ik vermoed ook idd dat het kind de surprise zonder hulp in elkaar heeft geknutseld.
Heb dus ook al weer spijt dat ik naar juf gemaild heb
De vraag is dus nu: Hoe word ik mild en besteed ik minder energie aan nutteloze zaken?
Als iemand mij dat eens zou kunnen leren..

Eira

deels met dc eens, maar ook zéker met knurf.
Ik ben eindelijk groot genoeg om ergens iets van te durven zeggen zonder me te schamen, zonder me de minste te voelen die geen mening mag hebben of die wel weer eens zal worden uitgelachen.
En daar geniet ik vét van
Maar waar ik ook op oefen: laat losssssss, laat gaan!
Ik gun mezelf bv een uurtje om te mopperen, ik schrijf iets via mail/chat af naar een ander en dan moet het langzaam minder worden. Daarna mag het gebeurde/de persoon geen negatieve invloed meer op me hebben.
Gaat soms best mis hoor, zit ik zomaar te lang te mopperen, maar hey, wie maakt mij wat, ik ben 46 en de wereld ligt aan mn voeten!
Pep jezelf op, liefst met humor, praat tegen jezelf, wees lief tegen jezelf, geduldig met jezelf en (soms) de ander

Hoe vaak ik niet roep: vergeef het hen, zij weten écht niet wat zij doen!

Het ís ook heel moeilijk

Onthou dat ene zinnetje vooral: 'je hebt de wereld niet aan een touwtje'. Waarschijnlijk ben jij iemand die graag de controle wil houden over de dingen en word je angstig en voelt het onveilig als het niet gaat zoals jij wilt. Heel herkenbaar hoor.

En mag ik er nog een boeddhistische tegelwijsheid tegenaan gooien? 'Het is voor ons belangrijk om goede gedachten te hebben, want wij worden wat wij denken.'

Chris

En bedenk

dat je anderen niet kan veranderen, alleen jezelf. Die anderen moeten het toch echt zelf doen, als ze willen. En misschien willen ze niet.

Eira

wat mij helpt is de 4 stappen van Mindfulness;

1 stoppen. gewoon letterlijk. stop. Niet dat mailtje sturen, niet uit vallen even helemaal niets.
2 waarnemen / kijken: zonder oordeel, wat is er nu echt aan de hand. Hoe voel jij je daar bij. Is dat reeel? Of toch niet. Wat zijn de andere kanten van het geval.
3 kiezen; bewust kiezen: wat ga ik nu doen.
4 en dan dat uitvoeren.

Juist als je gestrest raakt, geirriteerd of wat dan ook, is het even achterover leunen en objectief naar de situatie kijken vaak de beste oplossing.
En dan kun je nog steeds heel Mindfull boos worden zoals Knurf en ik eerder al geconstateerd hebben. Maar dan doe je het wel bewust en niet overhaast.

Het stuk meditatie dat je ook altijd bij mindfulness hoort doe ik slechts weinig want het past niet bij me. Maar dit stukje heb ik echt overal opgehangen zodat ik het zeer regelmatig zie en het daardoor ook veel meer toepas.

Apart

Volgens mij luidt het spreekwoord 'verstand komt met de jaren' omdat je naarmate je ouder wordt wijzer en berustender wordt. Misschien lukt het ooit zelfs wel eens om oordeelsloos door het leven te gaan. Het verbaast me dan ook als mensen zeggen dat ze kritischer worden en zich juist meer ergeren naarmate ze ouder worden. Dat zeurderige hoort juist weer bij erge ouderdom.
Nou ja, ik ben ook pas 40 en heb de wijsheid nog niet in pacht. Ik wordt wel milder, of in ieder geval minder zwart/wit dan toen ik 25 was. Toen was ik echt irritant

En zo'n sigarettendoosje

Dat zou ik niet gebruiken want voor de kinderen ben ik een niet-roker. Maar als ik het wel zou doen en een ouder zou op hoge poten naar me toekomen, dan zou ik zeggen 'goh, wat vervelend dat je het zo erg vindt. Ik had me niet gerealiseerd dat het zo zou kunnen overkomen en ben blij dat je het me vertelt.' Persoonlijk vind ik het gezeur, maar als de ander het op die manier beleeft (en het is zoiets onbeduidends), wil ik dat gevoel best erkennen.

Moeilijk

ik ben heel erg moeilijk, als kind vonden omstanders mij moeilijk, als puber werd ik vreselijk moeilijk, depressies, ellende, randje leven, ruzies overal, onrustig tot en met.

Ik vind het eigenlijk ergens heel knap van mijzelf dat ik niet dood ben gegaan, geen zelfmoord heb gepleegd, geen strafblad heb en ook niemand anders dus iets vreselijk/onoverkomelijks heb aangedaan.

Wat bleef dan over: onrust (waar hoor ik thuis, bij wie met wie wil ik zijn, waar wil ik naar toe, wat is nog beter etc) en boosheid, heel veel boosheid.

En die boosheid, dat ben ik voor een groot gedeelte kwijt. Klinkt heel arrogant maar: ik gun het mensen hun eigen domme gedachtes en handelingen. Ik laat het lekker bij hun en neem het niet mee, want dat is zonde van mijn gedachtes en energie, ik heb wel meer te doen dan mij druk te maken om allerlei irritante situaties en interactie.

Ik weet mijn grenzen nu aan te geven zonder absurd assertief te zijn. Kan ook iets totaal negeren terwijl ik dat vroeger had geconserveerd tot het laatste stofje.

Eira

Ik vind het knap dat je zo'n draai kunt maken in dit draadje. En ik denk dat een volgende keer dat er iets voorvalt waar je je erg over opwindt, deze ervaring je al zal helpen om er net ietsje anders in te staan. Dus op je vraag: "Hoe word ik mild en besteed ik minder energie aan nutteloze zaken?" is het antwoord: door ervaring. En je bent alweer een stap verder dan eergisteren. Goed bezig!

Manda!

Wow, manda, wat ontzettend herkenbaar. Ook en vooral die boosheid (en je beschrijving van je pubertijd). Ik ben inmiddels 40 en een heel stuk milder geworden, maar nog steeds is mijn primaire reactie steevast boosheid. Al duurt dat steeds korter en kom ik steeds eerder uit bij de emotie die er werkelijk achter zit (oh nee, ik ben niet boos, ik ben verdrietig/moe/teleurgesteld/ongerust/enz.enz.). Wellicht lukt het ooit nog wel om die boosheid gewoon over te slaan...

Ik merk...

Ik merk dat het heel erg afhangt van drukte en overbelast zijn. Als ik het een periode veel te druk had, ergerde ik me aan alles en iedereen. Ik probeer hier al enige tijd op te letten en ik zit beter in mijn vel en kan veel meer hebben. Daarbij hebben wij zeker met onze oudste zoon het nodige meegemaakt en dat relativeert nogal...

Knurf

het vervelende is dat je je hele leven allerlei rottige opmerkingen, mensen en situaties tegen zal komen. Dus als je nu bedenkt dat je nog 100.000 x dan ECHT VERSCHRIKKELIJKE ONDRAAGLIJKE LAST zal ervaren dat wel erg zonde is van je leven vind je niet.

Nou dat realiseren is al een halve bevrijding. Je kan ook voelen "zoek het uit, deze opmerking/situatie/ persoon neem ik niet mee". Weg dat extra gewicht telkens, maak het jezelf lichter, daar heb je een keuze in te maken elke keer en hoe vaker je op die momenten voor je eigen wellbeing kiest ipv je punt/gelijk/erkenning/bestaansrecht/recht op eigenheid/recht op ruimte claimt hoe makkelijker het proces wordt.

Want je kan wel bezig blijven in dit leven, zonde van het leven wat je ook kan leven.

Bootje op zee

Eira, ik probeer mijzelf altijd te zien als een bootje. Een zeilbootje. Op de wind en op de zee heb ik geen invloed, maar wel op hoe ik de zeilen zet. En daar word ik steeds beter in. Daranaast heb ik door de jaren heen geleerd dat een hoge golf of windstoot zelden onverwacht komt. Soms word ik nog wel eens door verrast, maar ik ben handig genoeg met de zeilen om daar dan weinig last van te hebben.

Toch wel

Ik ben het helemaal met je eens dat ik hier niet de lichtbaken in de verruwende maatschappij ben, maar ik sta wel achter mijn eerdere betoog. Ik ben echt veel gematigder en 'leven en laten leven' dan zeg 15 jaar geleden. Irritant gedoe van anderen kan ik heel goed bij hen laten en kritiek zegt meer over de zender dan over de ontvanger. Mijn laatste leermomentje was afgelopen week toen we de reïntegratie van een collega (met burn out) bespraken. Ik vind ons werk helemaal niet zwaar en belastend, en die collega heeft ook nog eens geen kinderen, dus vroeger had ik daar wel iets van gevonden. Onlangs kwam het besef dat het niet draait om wat ik van dingen vindt, maar hoe anderen hun leven/werk/belasting beleven. Ik zou nog steeds geen maatschappelijk werker moeten worden, maar er zit progressie in