Vriendschap
Zoon van 9 heeft een VRIEND. Het is heel erg close geworden in korte tijd. Daarvoor veel losse contacten maar nooit zo echt vriendschap als nu. (muv een periode in groep 2)
En jee, ik heb er wat gemengde gevoelens over. Alles draait om die vriend, andere kinderen tellen bijna niet meer enz. Blijf ik wel stimuleren overigens maar daar gaat het me even niet om. Waar het me om gaat is dat ik zelf ook moet omschakelen, omdat het ook veel invloed op mijn eigen leven heeft merk ik nu er opeens zo'n heel exclusieve vriendschap is. Mijn andere kind had ook een vriendinnetje dat heel vaak over de vloer kwam, maar dat lag nooit zo heftig emotioneel, was vooral leuk en ik kon goed met de moeder overweg, we zaten goed op één lijn.
Maar nu voelt het allemaal anders dus. De afhankelijkheid die erbij komt kijken. Voor zoon is het allemaal HEEL BELANGRIJK. Moeder is een leuk mens maar ik zit totaal niet met haar op één lijn. Ik vind haar wat onvoorspelbaar in de opvoeding, soms mag haar kind vanalles, dan wordt kind opeens weer heel kort gehouden etc. Terwijl mijn zoon op een leeftijd is gekomen dat hij zich steeds meer los wil gaan maken van huis, maar dat ook graag wil delen met vriend! Lastig om precies uit te leggen (zonder enorme lappen tekst) maar ik merk dat ik het hele gebeuren heel vermoeiend vind, hoe blij ik ook ben met zoon dat hij eindelijk een vriendschap heeft zoals hij altijd al graag wilde. Het lijkt net alsof ik opeens ook met een heel ander gezin een hoop van doen heb. Ik vind de jongen aardig en het gezin ook, maar nu het dé vriend is eigenlijk opeens niet meer zo. Terwijl ik weet dat als er iets meer afstand was, dat het prima zou zijn. We zitten teveel in elkaars vaarwater, zeg maar. Terwijl we natuurlijk niet voor elkaar gekozen hebben, maar de jongens. Omdat vriend vrij 'klein' (naar mijn idee) wordt gehouden 'moeten' we nog veel met elkaar regelen, terwijl ik dat liever meer aan de jongens zou overlaten, mijn zoon is er oud genoeg voor. Vriend gaat ook niet leuk om met mijn dochter, zou ook geen probleem zijn als hij minder hier kwam, maar nu het zoveel is irriteert me dat ook. Zo zijn er een hoop kleine dingen.
Hoe houd ik het leuk? Wie herkent hier iets van?
O ja!
Hier twee dochters, waarvan één met een Beste Vriendin. En inderdaad, de jongste dochter wordt buitengesloten. De Vriendin is hier ook echt altijd, wat ik ook wel eens vermoeiend vind. Gelukkig kan ik het met de moeder heel goed vinden, al is er ook wel wat verschil in opvoedstijl.
Ik probeer maar te denken: heerlijk voor dochter om een vrieindin te hebben die haar nooit verraadt of over haar roddelt, en waar ze alles mee kan delen. Ze heeft daar duidelijk behoefte aan en ik begrijp dat. Voor mij en de jongste is het onhandig, maar ja...dingen die ik doe zijn misschien ook wel weer onhandig voor mijn dochter en ze is te jong om op zichzelf te wonen, dus ze heeft geen alternatief dan haar vriendin hier te ontvangen. Ik probeer de verandering maar te accepteren zoals ik vroeger gebroken nachten accepteerde.
Negen jaar!
Dus waarom zou jij dan zoveel 'moeten'? Jij hebt je eigen regels thuis, dus die hou je ook zo. Soms kunnen spelen, soms wat jou betreft niet, om wat voor reden dan ook. Wat andere moeder doet moet ze zelf weten, toch?
Gr. Bibi
Moeten
Dat 'moeten' sloeg op vanalles regelen met betreffende moeder. De speelafspraakjes, alles wat daar rondom komt. Ze willen steeds meer clubjes, hobbies, activiteiten ed samen, hetgeen ik niet gek vind, en ook passend bij de leeftijd. Alleen had ik zelf denk ik de verwachting gehad dat met die vergrote behoefte aan meer samen delen met vrienden ook minder bemoeienis van mij nodig zou zijn. En zoon wil dat dus wel, maar dat lukt dus niet. Enerzijds omdat vriendje weinig zelf mag regelen, anderzijds omdat vriendje daar ook wel slecht in is, vergeet veel etc. Zijn moeder vergeet dus ook veel. Ze wil wel vanalles, maar geregeld wordt het niet. Dus regel ik heel veel, omdat zoon gewoon heel graag vanalles met vriendje wil. En ik hem dat zeker ook gun. Maar zo wordt er bijv heel simpel vaker bij ons gespeeld, ook omdat moeder vrij makkelijk is en misschien ook wel misbruik maakt van een beetje.
En hoe moeilijker zij doet over bepaalde dingen, hoe meer geroepen ik me weer voel soepeler te zijn, omdat er anders niets van samen spelen komt. (en tsja, da's weer mijn probleem natuurlijk maar vind dat erg sneu voor zoon) En zoals gezegd is ze nogal wispelturig in dit soort dingen, dat vind ik vermoeiend.
Grenzen stellen en accepteren
Monica,
Ik snap jou wel een beetje hoor. Met sommige moeders klikt het beter en met sommige minder. En als je juist met die laatste categorie heel veel te maken hebt, dan is dat minder prettig.
Volgens mij moet je wat betreft het bij jou thuis spelen niet alleen met zoonlief rekening houden maar ook met jezelf, grenzen stellen dus. Je kan heus wel eens nee zeggen als het niet goed uitkomt (voor jou). Maar hoe vaak (per week) spelen ze nou eigenlijk samen?
Als vriend niet aardig doet tegen zusje, zou ik daar wel wat van zeggen (als het een reaktie waard is, ligt er dus aan hoe erg). Wie weet gaat hij zich dan (na een paar keer commentaar, probeer het wel positief te brengen) toch wat aardiger gedragen..
En verder: moeder toch maar accepteren, en als jij geregel overneemt door haar, wees dan niet boos. Je HOEFT dingen niet over te nemen. Als je dat wel doet is het jouw keus (omdat je het je zoon gunt), maar verwijt het haar dan niet..
Sterkte ermee. En wees maar blij voor zoonlief. Wie weet is het over een tijd weer over....
Tsja
Ja, ben heel blij voor zoon. Maar juist omdat het zo emotioneel voor hem ligt allemaal wil ik misschien wel teveel doen om het goed te houden.
Welke keuzes ik ook maak, ik voel me daarin toch afhankelijk van dat gezin. Ik heb nu bijv idd de neiging om meer grenzen te gaan stellen, maar doe dat als reactie op moeder. Want mijn grenzen zouden eigenlijk veel ruimer liggen. Zoon mag hier best veel, en er mogen bijna altijd kinderen mee. Van mij zou hij bijna zoveel mogen afspreken met vriendje als hij wil, maar nu heb ik de neiging het af te gaan grenzen. En van de andere kant geef ik juist meer ruimte door hen. Zo krijgt vriendje weleens de straf om een hele week niet te mogen afspreken, daar voelt zoon zich dan net zo goed gestraft door, vindt dat echt vreselijk. Dus probeer ik alles zo te regelen dat ze weer kunnen spelen zodra dat weer mag van moeder..(ook al zou het me niet echt uitkomen) Ik weet het niet. Misschien loopt het toevallig met haar wat ingewikkelder, of het komt alleen doordat vriendje voor zoon zo ontzettend belangrijk is. Heb soms het gevoel dat ik er flink achteraan moet, om een afspraakje te krijgen. Terwijl het niet zo is dat de vriendschap minder van vriendje uitkomt, die is net zo gek op zoon als zoon op hem. Vriendje zou het liefst alles samen doen met zoon, maar heeft niets te vertellen thuis zodat moeder de persoon is om zaken mee te doen, en ik zoon niet zaken met haar kan laten doen, want het is voor mij al lastig genoeg laat staan voor zoon. In die zin voel ik me al iets belemmerd want ik zou hem veel meer verantwoordelijkheid gunnen/willen geven met zijn vrienden zelf, maar aangezien hij leunt op dat vriendje alleen..
Tsja, hoe vaak spelen ze. Dat is eigenlijk een vraag die precies uitkomt bij mijn pijnpunt, want dat bepaalt zij, realiseer ik me nu je dat vraagt. Waarschijnlijk dus omdat ik makkelijker ben. En dat is dus heel wisselend, soms mogen ze vaak, soms weinig. Omdat ik het vervelend vind voor zoon als hij de afhankelijke, wachtende partij is, trek ik meer naar me toe etc.
Lastig is dat vriendje niet vervelend doet tegen zusje als hij hier is, Daar past hij wel voor op, iig zeker als ik in de buurt ben. Het gebeurt meer als we eens daar zijn, of samen iets doen bijv. en moeder treedt daar niet echt tegen op voor mijn gevoel, en als moeder erbij is voel ik me niet geroepen hem aan te spreken. Maar het meeste komt van verhalen van dochter, hij doet die dingen niet echt openlijk. Het ligt iig erg ingewikkeld allemaal. Niet echt zoals ik me een leuke vriendschap had voor gesteld. Het is een supervriend voor zoon hoor, echt waar, maar de bijkomende zaken vind ik niet echt makkelijk, en zeker niet ontspannend. En ik heb juist zo het gevoel dat dit niet snel voorbij gaat zijn. Het is zo ontzettend hecht gelijk, ik vrees dat we nog wel even met elkaar opgescheept zitten. Vandaar ook mijn vraag om tips om het wat leuk en soepel te houden. Ik vind haar trouwens heel aardig hoor, maar kan moeilijk zaken met haar doen en over opvoeding denken we totaal verschillend. En omdat zoon zich aan wil passen aan vriend heb ik soms het gevoel dat ze op indirecte wijze nogal mijn opvoeding overneemt.(beetje overtrokken maar daar lijkt het wel op)
