Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Nickie69

Nickie69

24-09-2008 om 14:12

Wanneer/hoe vertel je kinderen over zelfdoding van (nooit gekende) opa?

Tja, De titel zegt het eigenlijk al. De vader van mijn man heeft ruim 20 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ik heb hem dan ook nooit gekend. Onze kinderen (7 en 5) zijn nu op een leeftijd dat ze wel weten dat de man die bij oma woont, niet hun echte opa is, maar dat die al lang geleden is overleden. Verder zijn er nog geen vragen geweest over hoe of wat er dan gebeurd is. Tot nu toe wordt het voor kennisgeving aangenomen. Maar er zal toch een moment komen waarop je meer gaat vertellen.
Nu vraag ik me af wanneer en hoe je ze met dit soort dingen kunt confronteren. Onze oudste is best een piekeraar; ik ben bang dat hij heel angstig kan worden van het idee dat ouders er 'zomaar' tussenuit kunnen knijpen. Dat kan natuurlijk ook gebeuren bij een ongeluk, maar het idee dat iemand daar zelf voor kiest is nog ingewikkelder om te bevatten.
Maar in onze opvoeding zijn we wel erop gericht om gewoon antwoord te geven op alle vragen (voorzover we de vragen kunnen beantwoorden natuurlijk).
Wie heeft er advies? Alvast bedankt.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Jolanda123

Jolanda123

24-09-2008 om 14:27

Wachten totdat

Er duidelijk gerichte vragen komen van je kinderen mbt tot het overlijden van die opa.

Ook mijn grootvader is al lang geleden overleden, maar daar heb ik tot nu toe nog geen vragen gehad over de details.

Een ook over het overlijden van de grootmoeder van de jongens geen vragen over de details ( oma is nu 3 jaar dood, kinderen waren toen 16 en 7).

Eerlijkheid is leuk, openheid ook, maar wees niet eerlijker of opener als dat strikt noodzakelijk is

Jolanda

*Sophie*

*Sophie*

24-09-2008 om 15:21

Eens met jolanda

Ik zou eventueel zelfs wachten tot een jaar of 16, als dat kan. Pas dan kunnen ze -denk ik- dit soort zaken een beetje beter plaatsen.

Er zal vast een stevige reden zijn geweest voor de zelfdoding. Je zou dan -bij de vraag bv van waaraan opa dan is overleden- kunnen antwoorden dat opa ziek was. Gelogen heb je dan waarschijnlijk niet, als er zich psychische problemen hebben voorgedaan. Zo kun je het best lang uitstellen zonder dat je onwaarheden hoeft te vertellen (iets wat ik liever vermijd).

Maar ik weet natuurlijk de reden niet. Je kunt een heel eind gaan zonder te liegen. Of heb je een andere reden waarom je dit vraagt?

groetjes, Sophie.

Nickie69

Nickie69

24-09-2008 om 15:40

Aanvulling

Om het verhaal nog enigszins te compliceren: Mijn man heeft nog een ander geval van zelfdoding in de familie gehad. (Toen hij zelf zo'n 7 jaar was) Daarover is tegen hem altijd gezegd dat het een ongeluk was geweest, totdat ouders van een vriendje (toen hij ongeveer 10 was) zeiden, dat het geen ongeluk was, maar opzet. Mijn man vond het vooral heel erg, dat dat dus voor hem was verzwegen. Hij is dus ook geneigd om hierover geen geheimen te gaan bewaren tegenover onze kinderen.

Mijn opa...

heeft ook zelfmoord gepleegd, bij ons is het een keer ter sprake gekomen in een gesprek, ik was toen al volwassen. Als ik er eerder naar gevraagd had hadden mijn ouders het wel verteld maar ze hebben er nooit zelf op aangestuurd. Bij mijn opa is het 11 jaar voor ik ter wereld kwam gebeurd dus het was ook voor mij gewoon dat oma alleen was. Denk niet dat je ze hier nu al mee moet belasten of ze moeten met vragen komen.

Pollewop

Pollewop

25-09-2008 om 10:50

Zit/zat in hetzelfde schuitje

Ook mijn man's vader heeft zich, 20 jaar geleden, van het leven beroofd. Onze kinderen(nu 13,10,8) hebben heel lang gedacht dat opa(vriend van oma) hun opa was. Voor een paar jaar terug vroegen ze zich ineens af wie die man op de foto in de huiskamer was. Uitgelegd dat dat papa's echte papa is en dat hij al heel lang geleden is overleden, nog niet verteld hoe hij was overleden, het feit dat was op dat moment genoeg voor ze. Nog niet zo heel lang geleden begon de oudste zich af te vragen hoe opa was overleden, en toen hebben wij de gelegenheid aangegrepen om het ze te vertellen. We hebben ze verteld dat opa ziek was in zijn hoofd en dat hij niet geholpen wilde worden en dat hij liever dood wilde zijn omdat het leven heel moeilijk was voor hem. In eerste instantie waren ze even stil en toen zeiden ze dat ze het wel heel erg zielig voor hun papa vonden dat hij geen papa meer had. Ik ga ervan uit dat ze over een tijdje nog wel een keer bij ons komen met vragen, en hopelijk kunnen wij daar dan een goed antwoord op geven. Ondanks dat ze nu alles weten is opa(vriend) nog steeds opa voor hun, andere (echte)opa hebben ze immers nooit gekend en zegt ze niks.

Nickie69

Nickie69

25-09-2008 om 12:01

Reactie

Bedankt voor de reacties.
Naar aanleiding hiervan denk ik toch maar terughoudend te zijn in uitleg over wat er is gebeurd en pas als ze echt een stuk groter zijn er meer over te vertellen. Het risico dat ze er via anderen achter komen is niet zo groot, want er woont geen familie in de buurt van wie ze het zouden kunnen horen. Dat is dus geen reden om het te vertellen. Trouwens is het nu ook nog niet aan de orde, zoals ik al schreef, maar goed, je kunt maar beter voorbereid zijn.
Vraagje nog voor Pollewop: merk je verder niet aan je kinderen dat ze angstig worden van het idee, of dat ze erover gaan piekeren?
Groet, Nickie

Aanpassen aan het niveau

Mijn dochter was 4 toen mijn zwager (haar oom dus) een einde maakte aan zijn leven. De situatie was natuurlijk anders dan die bij jouw kinderen, omdat zij hem kende en dus onmiddellijk vragen stelde bij zijn dood.
Wij hebben er nooit over gelogen, maar ook niet echt details gegeven. We hebben verteld dat oom X 'ziek in zijn hoofd' was en zich daarom van het leven heeft beroofd. Dat was voor haar op dat moment voldoende. Wel wilde ze graag allerlei details weten over hoe hij zich dan van het leven had beroofd, maar dat hebben we haar niet verteld. Uit angst voor nachtmerries, maar ook uit respect en privacy-overwegingen naar mijn zwager toe.
Vragen komen vanzelf, maar ik zou wel altijd proberen om toch de waarheid te vertellen. Zoals iemand anders al zei: kinderen kunnen zich behoorlijk bedrogen voelen als ze er via iemand anders achter zouden komen hoe het werkelijk zat.
n@nny

Pollewop

Pollewop

25-09-2008 om 14:30

Nickie

Of mijn kinderen angstig zijn of erover piekeren? Nee helemaal niet, dat ligt denk ik ook aan hoe jezelf er mee om gaat. Wij zijn heel open geweest en bij vragen kunnen ze bij ons terecht, we hebben ook uitgelegd dat opa niet de enigste is die dat gedaan heeft maar dat er meer mensen zijn die dat doen. Tegelijk hebben wij ook benadrukt dat voor die mensen het leven niet meer mooi was, maar dat wij een heel mooi leven hebben en hebben toen heel veel dingen opgenoemd waardoor wij gelukkig zijn. En de kinderen waren het heel erg met ons eens dat zij inderdaad een gelukkig leven hebben met leuke vriendjes en vriendinnetjes en een mooie slaapkamer enz enz.
Ik denk zelf dat je er niet speciaal voor moet gaan zitten met je kinderen maar dat er vanzelf een keer een gelegenheid is om het te vertellen, zo gebeurde het bij ons ook. Denk er niet te krampachtig over na wat je dan zeggen moet, als het zover is weet je zelf wel wat je kinderen aan kunnen en hoe je het moet vertellen.

Pollewop

Pollewop

25-09-2008 om 15:01

Zat me net te bedenken dat toen wij de kinderen vertelden dat opa niet meer blij was met zijn leven en met alles wat hij had keken de kinderen mijn man aan en vertelden hem dat ze het voor hem heel erg zielig vonden dat zijn vader niet blij was dat papa zijn zoon was. Toen moesten we daar natuurlijk ook nog weer een goede draai aan geven anders zouden ze daar misschien nog een groter probleem van maken dan opa's zelfdoding en dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Onze "vertel"gelegenheid deed zich vorig jaar voor toen de vader van mijn vriendin ernstig ziek werd en zou overlijden. Pas toen vroegen ze eigenlijk af waaraan papa's papa was overleden. Of hij ook kanker had gehad.

Marmar

Marmar

26-09-2008 om 00:35

Overpeinzing.

In de familie van mijn vriend komt zelfmoord voor. Ik weet niet precies van de details en het gebeurde jaren geleden, toen mijn vriend nog puber(?) was.
Het heeft wel veel indruk op hem gemaakt. Soms, als hij over die personen praat, zegt hij dat hij denkt dat het ook in zijn genen zit. Waarmee hij bedoelt dat het misschien met hem ook zo zal aflopen. Ik weet niet goed hoe ik hiermee moet omgaan, het benauwd me. Dochter weet niet dat deze mensen ooit hebben bestaan (verder weg dan opa/oma dus) en stelt geen vragen.
In mijn eigen familie komt zelfmoord niet voor, zover ik weet. Wel zijn mijn opa en oud-oom in de oorlog in een Japans krijgsgevangenenkamp omgekomen op een gruwelijke wijze. Een van hen is onthoofd, zijn vrouw was net zwanger. Deze details weet ik pas sinds ik volwassen ben, en ik heb deze mensen ook nooit gekend. En toch is dit een pijnplekje op mijn ziel. Zulke jonge mensen nog, zo gruwelijk sterven, zoveel verdriet. Op de foto's zie ik de gelijkenis met mij. Mij heeft het de overtuiging gegeven dat oorlog waanzin is, gewoon moord en door geen enkel doel te rechtvaardigen.
Mijn overpeinzing is, dat het sterven van familieleden en de manier waarop een grote invloed kan hebben op hoe iemand in het leven staat. Dat waarschijnlijk ook meespeelt of iemand die personen zelf gekend heeft, of hoe het vertelt is en op welke leeftijd. En hoe iemand zelf in elkaar steekt. Maar verder kom ik niet....

Niet uitstel tot afstel laten leiden!

Ik had een stiefoma (is jaren terug al overleden). Maar ik weet nog steeds niet hoe het komt dat mijn echte oma is overleden (het was rond de oorlog, dat wel). Dat mijn oma niet mijn echte oma was heb ik toen ik een jaar of 10 of 12 was min of meer per ongeluk via-via te horen gekregen, niet van mijn eigen vader in elk geval.

Op een of andere manier is het altijd een niet bespreekbaar onderwerp gebleven. Mijn vader leeft nog wel, maar ik denk dat het verhaal van mijn oma altijd een raadsel zal blijven. En dat is toch ook raar en jammer.

Ingrid

Marmar

Jee, ik ben net wakker (VS ), maar je berichtje maakt me best verdrietig... Jouw eigen overpeinzingen, over familie die je nooit gekend hebt en dan pas laat achter bepaalde details komt (mijn opa heeft t jappenkamp Goddank overleefd), maar vooral ook de angst die je vriend met zich meedraagt. Het kan toch niet in genen zitten? Of heb ik nou echt iets gemist? Misschien als ik mn 2e bakkie koffie op heb kan ik er wat helderder over denken...
veel liefs, Olief

Mijn moeder

heeft toen ik 21 was een einde aan haar leven gemaakt. Ook de moeder van mijn man is vroeg overleden (geen zelfdoding). We hebben elkaars moeders niet gekend.
Onze vaders hadden allebei een nieuwe partner toen wij kinderen kregen en hadden dus 'gewoon' van beide kanten een opa en een oma.
We hebben nooit geheimzinnig gedaan over onze moeders; zij leven niet meer, waren ziek en zijn gestorven en dat is heel verdrietig en we missen ze nog steeds. Aan de andere kant hebben we ook verteld dat hun oma's niet onze moeders maar dat we wel heel blij met ze zijn en van ze houden.
(Mijn zoontje (nu zes) zei vorig jaar dat hij stiefmoeder zo'n stomme naam vond en zei dat we eigenlijk 'bonusmama's' hadden gekregen. Die houden we er dus in!)
We hebben ze nooit over de details van het overlijden van onze moeders verteld. Ik vind ze nog te jong (3 en 6),maar heb er eigenlijk ook nog nooit bij stil gestaan hoe we dat zouden moeten aanpakken. Onze moeders zijn allebij op een heel nare manier gestorven. Mijn moeder dus door suicide en mijn mans moeder ging met de griep op bed, althans dat dacht ze, maar de volgende morgen was zo overleden. Geen griep dus, maar het syndrooom van Waterhouse Friderichsen.
Wel heb ik verteld dat ze heel erg ziek waren en dat je wel snel kan doodgaan, maar niet zomaar. Dan moet er wel heel iets ergs aan de hand zijn. Zelf zit ik namelijk al jaren in de lappenmand, was regelmatig opgenomen en mijn oudste zoon was en is heel erg bang dat ik dan niet meer terugkom (daar is een duidelijke oorzaak voor aan te wijzen; niet het overlijden van onze moeders oid). Maar ik zeg steeds dat ik wel ziek ben en dat ik inderdaad vaak naar dokters ed. moet, maar dat ik hier niet dood van ga.
Wat we gaan antwoorden als er vragen komen over details van het overlijden van onze moeders dan weet ik niet precies wat ik ga antwoorden. Over reacties van omgeving ed. in de vorm van dat ze er op een andere manier dan van ons achter komen ben ik niet zo bang. We wonen in een andere plaats dan waar ik opgegroeid ben en waar de familie van mijn man woonte ten tijde van het overlijden van zijn moeder.
Het draadje heeft me wel aan het denken gezet. Ik blijf meelezen.

Lin

Dirkje

Dirkje

28-09-2008 om 14:08

Ook bij ons

heeft in de familie iemand een einde aan haar leven gemaakt. Was lang geleden, voordat mijn man en ik elkaar kenden. Dus ook voor dat onze kinderen kwamen. Wij hebben altijd gewoon over deze tante van de kinderen gesproken en ook gezegd dat ze niet meer leefde. Over het feit dat ze zelf een eind aan haar leven had gemaakt heb ik nooit wat gezegd, tot oudste vroeg het het kwam dat ze niet meer leeft. Toen heb ik idd verteld dat ze zo ziek was in haar hoofd dat ze niet meer wilde of kon leven. Dat wel meer mensen dat hebben, dat soms mensen dan zelf kiezen om dood te gaan en een eind aan hun leven maken. Zo ook tante. Tweede, die dit ondertussen ook weet noemt dat heel plastisch 'die mensen maken zichzelf dood'. Op de details van de zelfdoding, die ik wel ken, ga ik niet in. Niet alleen tegenover de kinderen. De kinderen hebben daar trouwens ook nog nooit vragen over gesteld. Verder proberen we duidelijk te maken dat het uitzonderlijk is als dit gebeurt. Ze geven ook geen angst aan dat wij dat ook zouden kunnen doen.
Wat betreft het feit dat zelfdoding in sommige families vaker voorkomt of lijkt voor te komen dan in andere is het volgens mij zo dat men er steeds meer van uitgaat dat bij het ontstaan van psychiatrische stoornissen een erfelijk component een rol kan spelen. Niet dat het zo is dat je bij een erfelijke belasting zeker psychiatrisch ziek wordt, maar wel dat de kans groter is dat je onder bepaalde omstandigheden die ziekte ontwikkelt. Bij bepaalde psychiatrische ziektebeelden is de kans op zelfdoding ook groter.
groet,
Dirkje

Josje

Josje

02-10-2008 om 14:12

Zelfde dilemma

Ruim 20 jaar geleden heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Mijn man en ik hebben 3 kinderen. Wij hebben de kinderen nooit verteld hoe opa is doodgegaan.

Mijn gevoel zegt dat het te vroeg is. Met name de oudste (11 jr) is een beetje een tobberige denker en hij schiet met deze informatie denk ik niets op. Daarnaast is het voor mijn (nog steeds) erg pijnlijk en met mijn verdriet wil ik hem niet belasten.

Toch wil ik er geen "groot geheim" van maken. Familie geheimen zijn giftig. Mijn ervaring is dat als je pas na de pubertijd familiegeheimen achterhaald, dat te laat is. Alsof je plotseling een sleutel krijgt waar je al heel lang naar op zoek bent geweest.

Ik ben er nog niet uit.

Josje

Het vervelende is

dat je het beter eerder had kunnen vertellen, Josje. Hoe ouder ze worden, hoe harder het aan zal komen. Kleinere kinderen kunnen vaak verrassend veel soepeler omgaan met dergelijke zaken dan pubers.

Pelle

Pelle: "Vind jij dat je kinderen dit moet vertellen terwijl het helemaal geen vraag van ze is?"
Ja. De kans is namelijk zo klein dat ze zomaar uit zichzelf vragen of opa misschien zichzelf van het leven heeft beroofd, dat het eigenlijk niet eerlijk is om daarop te wachten. Mijn kinderen hebben ook nog nooit gevraagd hoe of waardoor familieleden overleden zijn. Daarom hebben we het op een gegeven moment zelf aan de orde gesteld.

Aanvulling

Pelle, juist het feit dat het een opa is die hij niet heeft gekend, maakt het voor een kleiner kind goed te behappen. Voor een ouder wordend kind is het een veel zwaarder brok om te verteren.

Pelle

Maar wanneer is volgens jou dan wel het goede moment om te vertellen over de manier waarop opa is overleden? Even aangenomen dat een kind zelf niet zal vragen hoe opa dan is doodgegaan? Want dat is het hem juist, de kans dat een kind daar überhaupt naar zal vragen, ook als er een ander familielid doodgaat, is tamelijk klein.
Met zelfdoding hebben wij niet te maken gehad, wel met andere precaire situaties. En ja, daar weten ze al van, omdat we het juist geen beladen familiegeheim wilden maken. Want wat dat aanricht, hebben we met eigen ogen al gezien.

Sancy

Sancy

02-10-2008 om 21:44

Misschien

komt het door wat mijn kinderen hebben meegemaakt, maar hier hebben ze heel goed door dat er een oma en een opa overleden zijn. "Jouw mama leeft niet meer hè? Waarom ging ze dood?" die vragen zijn hier in 1 adem gesteld, en dus ook volledig beantwoord (nee, geen zelfmoord gelukkig, maar longkanker en een embolie).

Pelle,

lees mijn posting in dit draadje van een week terug of zo maar even. Geen idee of mijn vader bewust van plan was een 'familiegeheim' te kweken, maar zo heeft het uiteindelijk wel uitgepakt.

ingrid

Precies pelle

"Ik begrijp het ook wel van de andere kant: als je het je kinderen niet jong vertelt, wanneer dan wel, en wordt het dan niet, zonder dat je dat wil, toch een "beladen familiegeheim"? " schrijf je. Precies dat, ja. Nu is dat "lijk in de kast" voor onze kinderen tenminste geen zwaarbeladen geheim.

Josje

Josje

03-10-2008 om 10:07

Beladen taboe

Ik wou dat ik dat kon. Gewoon tussen de regels door ze vertellen hoe het is gegaan. Maar dat kan ik niet. Hoe ik het ook benader, het onderwerp IS voor mij beladen. Als ik er zelf wat luchtiger mee om kon gaan denk ik dat het ook niet zo moeilijk was.

Zelfs in het dagelijks leven draai ik er meestal omheen. Mensen schrikken zich namelijk rot als ze op een gewone vraag als "waaraan is jouw vader overleden" vertelt dat het zelfdoding was. Inmiddels wel een hele repertoir eufemismes verzameld. "Hij heeft er zelf voor gekozen", "Hij kon het leven niet meer aan" en nog meer van die flauwekul. Het lijkt een beetje op hoe mensen vroeger om het woord kanker heen draaiden.
Dat voelt niet goed. Dus zeg ik het meestal niks. Ik wil namelijk geen medelijden en de erfelijkheidsdiscussie daar heb ik al helemaal geen zin in.

Ben het er niet helemaal mee eens dat een familiegeheim pas bestaan nadat vragen bewust fout zijn beantwoord. Ook als zaken gewoon nooit ter sprake zijn gekomen kan er wel degelijk zoiets ontstaan. Het achterhalen van zo'n geheim kan zo ontzettend veel verheldering geven. Je krijgt eindelijk de kans gebeurtenissen in het juiste perspectief te zien.

Ik ben blij met deze discussie. Heb dan ook besloten niet langer meer verstoppertje te spelen met mijn kinderen. Ze hebben er namelijk wel naar gevraagd. "Had jouw vader ook kanker", naar aanleiding van een sterfgeval dichtbij. En "waaraan is opa eigenlijk dood gegaan". Tot nu toe heb ik steeds antwoorden gegeven als: "nee hij is ergens anders aan dood gegegaan" of "dat vertel ik nog wel een keer als je wat groter bent". Met die antwoorden namen ze genoegen. Ik kreeg geen verdere vragen meer. Maar eerlijk is het niet. Ik maak het hiermee zelf zwaar beladen.

Heb bedacht dat ik een foto van mijn vader in de kamer ga zetten. Dan komen de vragen vanzelf en zal ik dit keer het echte antwoord geven. Nu nog durven...

Josje

Uit jouw berichtje spreekt dat je nu echt een knoop hebt doorgehakt - of in elk geval wilt doorhakken. Ik wens je heel veel sterkte. En ... doen! Echt!

Pollewop

Pollewop

03-10-2008 om 10:38

Josje

Als de vraag komt beantwoord hem dan eerlijk, kan voor jouw zelf ook goed zijn want als ik het zo lees heb je de dood van je vader nog niet helemaal verwerkt. Wel het feit dat hij er niet meer is, maar het feit dat hij er zelf voor heeft gekozen is voor jouw nog moeilijk te begrijpen/ te aanvaarden. Of heb ik het mis?

Josje

Josje

03-10-2008 om 10:57

Begrijpen

Inderdaad Pollewop. Begrijpen kan ik het niet. Zeker niet nu ik zelf kinderen heb. Maar als ik daar op ga wachten.....vrees dat dat nog lang gaat duren.
Lastig is dat ook de broer van opa op dezelfde manier aan zijn eind is gekomen. Dat laat ik voorlopig nog maar achterwege. Wordt een beetje veel van het goeie lijkt me .

Dirkje

Dirkje

03-10-2008 om 11:54

Eens met genista

Jaren geleden was ik via mijn werk betrokken bij een familie waar een jonge moeder een eind aan haar leven gemaakt had. Moeder had een kindje van een jaar of zes, zeven. Het plan was om kind niet te vertellen dat moeder een einde aan haar leven gemaakt had. Vanuit mijn begeleidende functie heb ik dat toen met klem afgeraden. Moeder kreeg een grote begrafenis, waar veel buren waren en ouders van klasgenootjes van kind. En er waren andere kinderen uit de omgeving van kind. Mijn stelling was dat uiteindelijk de ware toedracht altijd boven water zou komen en dat ze de keuze hadden het zelf te vertellen op een manier die ze verantwoord vonden en passend bij kind, of dat kind het op een andere manier zou horen. Al was het maar per ongeluk in de manier waarop kinderen met elkaar omgaan: die vangen thuis vaak van alles op en kunnen daar dan al dan niet terloops een opmerking tegen kind over maken. Uiteindelijk heeft de familie besloten kind in te lichten, idd zonder al te veel details. Maar het heeft goed gewerkt.
Dit was natuurlijk anders omdat het om een actuele situatie ging, maar ik ben er van overtuigd dat kinderen die in geestelijk opzicht gezond functioneren overweg kunnen met de informatie dat er andere mensen zijn voor wie het leven te zwaar geworden en en die zelf voor de dood kiezen. Verdere details zijn niet nodig.
groet,
Dirkje

Josje

Josje

03-10-2008 om 14:38

Timing

Dirkje je zegt: "maar ik ben er van overtuigd dat kinderen die in geestelijk opzicht gezond functioneren overweg kunnen met de informatie dat er andere mensen zijn voor wie het leven te zwaar geworden en en die zelf voor de dood kiezen".

Natuurlijk. Zolang die informatie abstract is, van ver af, zullen kinderen hier makkelijk mee om kunnen gaan. Toch wordt het anders als het dichtbij komt. Dan kan het wel degelijk behoorlijk beangstigend zijn. Zeker als je als kind ook nog eens opvangt dat er zoiets is als "erfelijke belasting". Dan gaat het namelijk direct over je familie en dus over jou. En dat is toch echt anders. Dat ze het aankunnen, daar twijfel ik overigens niet aan.

De vraag is meer: wanneer vertel je ze zoiets?

Kleine kinderen laat je ook niet naar het journaal kijken en nare berichten over de werkelijke wereld hou je een beetje bij ze vandaan. Juist omdat ze het niet kunnen plaatsen. Fantasie en werkelijkheid lopen nog door elkaar. In de pubertijd ben je denk ik te laat juist omdat je dan meer het risico loopt dat ze zichzelf erin gaan betrekken.

Ook de aard van je kind maakt denk ik wel wat uit. De een stapt er misschien als een gegeven overheen. De ander gaat erop zitten broeden.

Ben het met Dirkje eens dat details overbodig zijn. Maar wat nu als ze daar naar gaan vragen?

mijk

mijk

03-10-2008 om 17:06

Ietsje anders

maar toch.. Mijn oma leefde nog toen ik een kind was maar heeft de laatste 40 jaar van haar leven in de psychiatrie doorgebracht. Mijn moeder is daardoor ook niet samen met haar broers en zussen grootgebracht (en ik had ook geen contact met oma en vrijwel niet met de rest van de familie). Ik heb dat eigenlijk altijd wel geweten en het enige dat me dus wel angstig maakte was de erfelijkheid. Gelukkig durfde ik met die vragen ook naar mijn ouders toe juist omdat ik het gewoon wel wist. Dus ik denk dat het de goede keus is Josje..!

Mijk

Dirkje

Dirkje

04-10-2008 om 18:01

Josje

Ik denk niet dat kinderen per se gemakkelijker om kunnen gaan met informatie die abstract en ver weg is. Ik denk dat kinderen die goed in hun vel steken en evenwichtig zijn dit ook kunnen met informatie over mensen dichtbij. Het is niet leuk zoiets te vertellen en ook niet gemakkelijk. Maar ik denk wel eens dat het voor de ouders moeilijker is om zoiets te vertellen vanwege hun eigen emoties erbij dan dat het voor de kinderen is om zoiets te horen. Daarbij denk ik dat het bijna altijd beter is dat een kind zoiets beter kan horen van ouders in een veilige setting, dan dat ze we mee worden overvallen in een niet veilige setting. Dan kun je er over doorpraten, kun je vragen naar hun beleving en zo voorts.
Wat betreft een kind dat ergens op kan broeden: ik heb ook zo'n broedkind thuis, kan oeverloos doordenken over allerlei dingen, ook over moeilijke. Toch heb ik gemeend dat mijn kind van mij moest horen waar mijn zus aan is overleden.
Wat betreft de timing is het bij ons nooit een soort 'uur u' gesprek geworden. Het bestaan van tante is altijd genoemd net als haar dood. Ik heb gewacht tot de kinderen er zelf naar vroegen waarom ze was overleden. Toen heb ik uitgelegd wat ik in een eerder posting al eerder noemde. In situaties waar je het wilt vertellen, zou ik geloof ik vermijden dat het een groot gesprek wordt waar je echt voor gaat zitten. Ik zou eerder kiezen om het gesprek (bijvoorbeeld tijdens het eten of iets anders dat je samen doet)eens wat in de richting van de overledene te sturen en het dan aan te stippen. Of andersom: gaat het eens over zelfdoding in ander verband, dan kun je dat misschien 'op een natuurlijke manier' bij de overledene te brengen en het verband te leggen.
Wat betreft het vragen naar details, ik weet niet meer of onze kinderen naar details gevraagd hebben, maar daarvan zal ik in ieder geval voorlopig zeggen dat ik het niet weet. Niet omdat ik het niet kan vertellen, maar is niet echt belangrijk voor hen, het voegt niets toe. Of ik die details ooit wel vertel, weet ik niet. Nu denk ik van niet, maar dat staat niet voor de eeuwigheid vast.
Groet,
Dirkje

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.