Wat kunnen we hieraan doen? [zoon bijna 9 zit zichzelf zo in de weg]
Onze jongste zoon wordt over 2 weken 9 jaar.
Op school gaat alles goed met hem en hij heeft het er naar zijn zin. Thuis zegt hij ook dat alles oke is, maar waar ik me een beetje zorgen over maak is dat hij zichzelf zo in de weg zit.
Hij vraagt mij altijd wat hij moet gaan doen omdat hij zich verveelt. Na van alles te hebben opgesomd is het niet naar zijn zin en blijft hij doorvragen. Soms stuur ik hem naar zijn kamer omdat ik geen zin heb om naar het gejammer te luisteren. Als er een vriendje te spelen is, weet hij ook niet wat hij moet doen en geeft hij geen antwoord als de ander vraagt wat te gaan doen. Hij kan op een gegeven moment zichzelf zo in de weg zitten door steeds in de bank te duiken en te kermen en te zeggen dat hij niet weet wat hij moet doen, dat hij uiteindelijk moet huilen. Ik probeer er achter te komen wat er is en hij geeft alleen maar aan dat hij niet weet wat hij moet doen. Gelukkig heeft hij geen speelgoed 
Ik kan niet zeggen dat hij somber is, maar wel heel erg nukkig. Hij lijkt het leuk te vinden om te doen alsof hij je niet hoort en hij lijkt af te wachten wanneer je grens is bereikt. Pas als ik boos word houd het gedrag op. Ik wil alleen niet steeds boos worden en hem naar zijn kamer sturen als hij ons allemaal bezig houdt met zijn gejammer. Want dat is wat hij doet. Hij eist op dat moment alle aandacht op door te jammeren.
Ik denk wel eens aan een psycholoog, omdat ik vermoed dat er wel iets dwars zit, maar tegelijkertijd wil ik het ook niet zwaarder maken dan het is. We vangen hem op met aandacht en liefde, maar dat lukt pas als je boos bent geweest en hij erom heeft gehaald. Ik vind het sneu voor hem, maar ook vervelend voor ons. Het drukt erg op de stemming in huis.
Is het soms prepuberteit? (al ruim 1 jaar) en heeft er iemand een tip?
Misschien...
Zou het helpen om alvast iets klaar te zetten en even verplicht te laten doen, al is het maar 10 minuten? Of even op weg te helpen met een spel ofzo? Hier werkt dat goed met neefje (ook 9). Die heeft gewoon even dat moment aandacht nodig.
Hopelijk heb je er iets aan...
Aandacht
Hoi Heidi,
Ik kan het niet uit je verhaal halen, maar het lijkt erop of hij op een negatieve manier om aandacht vraagt? Misschien heb ik het mis hoor, maar doe je wel eens dingen 1 op 1 met hem, gewoon iets voorlezen, samen koekjes bakken of even met lego spelen?
Club
Kun je hem niet op een clubje doen? Of afspraken met hem maken over zijn buitenschoolse bezigheden? Van zo laat tot zo laat verwacht ik dat je buiten speelt/op je kamer speelt/bij je vriendje speelt/de afwas doet*.
En bij ons is het motto: Prima als JIJ je verveelt, maar verveel MIJ er niet mee.
Ik zou, even afgezien van de oorzaak
in eerste instantie even wat meer structuur bieden. Stel inderdaad de regel 'vervelen oke, maar niet hier bij mij' en stel daarnaast duidelijk wat hij wel en niet van jou mag verwachten. De vakantie moet nog beginnen! Ik zou een beetje van te voren afspreken en bedenken wat je in de vakantie gaat doen: wat en wanneer je iets samen met hem gaat doen, wat voor klusjes hij moet doen en op welke tijden hij zichzelf moet vermaken. Daarvoor kun je hem nog wat aangeven; bij door een kaartensysteempje te maken met leuke ieetjes erop en hem daaruit te laten kiezen als hij zich verveelt. Maar dan ook niet accepteren dat hij gaat lopen zeuren.
Verder is het zaak te gaan kijken wat hem, dwarszit als dat de reden is van zijn landerigheid.
Kan het zijn dat hij in een fase zit dat sommig speelgoed te klein voor hem is, minder interessant en dat hij toe is aan nieuwe dingen?
