Weet het soms allemaal niet meer

erg snel

Als je pas anderhalf jaar samen bent met je nieuwe vriend (hoe lang wonen jullie al samen) en nu al een kind verwacht, dan lijkt me dat ook wel erg snel allemaal. Dat zijn een hoop dingen voor je zoon om in 1x aan te wennen: eerst al de nieuwe vriend, dan het samenwonen (verhuizen?) en nu weer de komst van een baby. Ik kan mij goed voorstellen dat dat even te veel is.
Maar goed, daar kun je natuurlijk weinig meer aan veranderen. Wat je wel kunt doen is veel begrip voor hem tonen. En verder zijn leven zo veel mogelijk verder laten gaan zoals het was (dus niet nog meer veranderingen op dit moment). Ik weet niet in hoeverre je nieuwe vriend zich bemoeit met je zoon? En zijn jullie ook nog wel eens echt met zijn tweeën? (dus zonder de nieuwe vriend)? Want misschien helpt het als jullie ook af en toe met zijn tweeën wat ondernemen.
Ik denk dat je zoon niet meer naar zijn vader wil, omdat hij bang is zijn plek bij jou helemaal kwijt te raken. Daar is immers wel de nieuwe vriend en straks ook nog een ander kind. Toch lijkt me het contact met zijn vader wel heel belangrijk. Misschien kun je de omgang iets veranderen: dat hij ook af en toe een weekend bij jou is, maar dan door de week bij zijn vader is, bijvoorbeeld?
En ga er vanuit dat het best nog eens nog moeilijker kan worden als de baby er is. Juist ook dan heeft je zoon veel aandacht nodig (positieve aandacht!).

hij komt niets te kort en is best verwend

Wat mij opvalt is dat je schrijft dat je zoon niets te kort komt en best verwend is. Jij ziet dat misschien zo. Maar hij natuurlijk niet. Hij weet niet anders, dus hij gaat heus niet ineens denken: 'oh, mama heeft de afgelopen elf jaar zi goed voor mij gezorgd, ik kan de komende elf jaar wel met minder.'
Juist omdat hij gewend is aan een aangenaam leven, is het voor hem bedreigend als daar ineens allerlei dingen in veranderen. Hij was eerst het middelpunt van jouw bestaan en nu moet hij jouw delen met je relatie en de baby. Juist een ouder kind kan dan in de knel komen met zijn gevoelens. Jaloers zijn is te kinderachtig, hij kan niet meer als een drenzende peuter op de grond gaan liggen krijsen. Maar de emotie is er wel natuurlijk.

Daarnaast valt het me op dat je het over je 'zoontje' hebt. Hij is elf jaar. Heeft hij wel voldoende autonomie?

Leuke dingen

Ik ben regelmatig samen met mijn zoontje, we ondernemen ook leuke dingen met zijn drie bijv. Zwembad, Apenheul en dat soort dingen. Soms gaan mij vriend en hij in de ochtend hardlopen met ze tweetjes en samen boodschappen doen dat vind hij heel leuk want komt thuis met wat alleen hij lkkr vind haha.en tuurlijk heb ik begrip voor hem tis ook niet niks zo snel allemaal en ineens regels hij moet bijv nu ze eigen kamer opruimen wat ik altijd voor hem heb gedaan. Of ze vuile was in de was doen. Tis niet veel maar misschien voor hem wel. Hij is een schat van n kind maar het word mij soms ook teveel hij roept 10 keer per dag mij of als hij een schrammetje heeft kan hij zich vaak aanstellen. Als we samen zijn hangt hij zoveel aan mij letterlijk en figuurlijk. En dan zeg ik hem ook dat ik van m hou hij mij niet kwijtraakt maar dat ik ook soms moe word van dat aan me gehang. Hij is verder ook altijd met mij bezig en met de grote mensen dingen ipv kind te zijn. Hij is heel zorgzaam naar mij toe en dat waardeer ik heel erg maar dan denk ik jongen maak je niet zo druk om mij bijv kijkt hij naar mij en vraagt mam wrm heb je tranen in je ogen terwijl ik dat helemaal niet heb. Of mam als je dalijk moet bevallen gaat er dalijk wat mis omdat je veel bloed verliest dat soort dingetjes. Hij is dat altijd geweest toen we ook nog met ze twee waren. Mijn vriend bemoeit zich niet met mijn kind Igg hij zegt weleens wat maar geeft hem niet op ze kop ofzo. Ons huis waar wij in wonen met ze drie woonde ik er eerst met alleen me zoontje. We hebben heel het huis verbouwt op positieve manier want het zag er niet uit. Hij heeft ook n nieuwe leuke kamer gekregen en we hebben alle oude dingen weg gegooid dus nieuw bankstel nieuwe eettafel alles is nieuw in huis. Soms zegt hij tegen mij mam ik mis alles zo dat we samen op ons oude bank lagen. Samen met de tram. Terwijl ik nu mijn rijbewijs ook sinds kort heb gehaald. Dan zeg ik m ook wil je dan weer net als vanouds een keer weer met de tram en dan zegt hij nee mam daar gaat het niet om ik mag het toch wel missen. Dan zeg ik tuurlijk mag jij dat maar nu hebben we het toch veel beter. Hij mist de tijd dat hij nog klein was zegt hij dan. Dan zeg ik ook maar schat de tijden veranderen. Elk fase heeft weer iets leuks. Soms denk ik ook dat hij aan het puberen al is. Verder speelt hij vaak buiten en heeft genoeg vriendjes. Als ik soms alleen ben en hij is buiten dan vraagt hij mam wil je wel dat ik naar buiten ga anders zit je zo alleen

Missen

Het is beter geworden zeg je. En als ik het zo lees is het voor jou eenbstuk beter geworden, een nieuw leven haast. Leuke vent zo te lezen, rijbewijs, huis opgeknapt. Leuke uitjes, met z'n drietjes. In anderhalf jaar een hele omwenteling.

Je zoon hield van het oude leven, het was wat hij kende, wat hij vertrouwde, wat hij wist.

En nu is zijn moeder haast iemand anders. En nee, dat los je niet op door nog eens met de tram te gaan,mdat snapt hij ook wel.

Ik denk dat jij onderschat hoe groot de verandering voor hem is, hoe weinig regie hij daarop gehad heeft, het overkwam hem allemaal. Zijn referentiekader is nog klein, dat was zijn leven en nu is het omgegooid, ook al is het misschien ten goede.

Blijf niet herhalen dat het beter is geworden, daarmee ontken je eigenlijk zijn gevoel. Beaam liever dat het allemaal zo anders is, dat je snapt dat dat wennen is. Zeg en toon dat hij jouw jongen is. Ga nog vaker iets alleen met hem doen. Zijn reactie is heel normaal denk ik, mijn dochter zou nog veel meer over de zeik zijn, die is al van slag als er een nieuwe bank komt.

Loes

gevoelig kind

Het klinkt als een gevoelig kind. Ik heb er ook zo eentje.

Ik ben bang dat je hier toch gewoon even met hem doorheen moet. Nu hangt hij zoveel aan je rokken dat jij er gestoord van wordt en dan ben je ook nog zwanger, maar het blijft niet zo. Hij heeft dat nu gewoon even nodig. Gewoon blijven knuffelen, blijven herhalen dat je hem lief vindt en dat dat altijd zo zal blijven, zoals je nu ook doet.

Als het kind er eenmaal is, en je vriend past af en toe op terwijl jij leuke dingen met hem alleen doet, en je betrekt hem ook bij de zorg voor zijn broertje/zusje, komt het wel goed. Volgens mij doe jij het gewoon goed, al zou ik verwachtingen over kamer opruimen en zo voorlopig eventjes naar beneden schroeven.

Wij hadden voor onze oudste af en toe een "verwendag", dan bepaalde zij wat er ging gebeuren en gingen zij en ik samen op stap. Dat werkte goed.

sneu

Ik heb te doen met je zoon. Wat is er veel veranderd in zijn leven. En dan is hij niet verhuist, maar wel zijn alle vertrouwde spullen veranderd. Logisch dat hij zich wat 'onveilig' voelt. Een kind kan zich ook afvragen: word ik straks ook afgedankt, als er een nieuw kind is? Zelfs al is 'ie al 11.

Ik zou ook vooral niet benadrukken dat dingen beter zijn geworden. Dat is voor jou misschien zo, maar niet perse voor hem. Volgens mij is het beste wat je kunt doen veel 1 op 1 aandacht aan hem geven, ook juist straks als de baby er is. Het duurt jaren (gemiddeld 4 - 7 jaar) voor een stiefgezin echt vorm krijgt, voor iedereen gewend is aan de situatie. Houd dat vast in je achterhoofd. Je kunt zo'n proces wel proberen te overhaasten, maar dat levert zelden iets positiefs op.

Veranderde rol

Het zijn echt heel grote veranderingen waar hij mee te maken heeft gehad. Hij stond altijd naast jou en jullie deden alles samen. Nu is er ineens een tweede volwassene in huis, die ook zijn stempel wil drukken op hoe het eraan toe gaat en die misschien wel nieuwe regels heeft geïntroduceerd. Mannen (zeker die zonder kinderen) hebben over het algemeen toch wat andere ideeën over hoe je kinderen moet opvoeden.
Een kind in een eenoudergezin heeft bijna als vanzelf een andere rol, misschien meer naast de ouder, dan een kind dat met twee ouders samenwoont. Bijvoorbeeld tijdens het eten. Ik merk dat ik (als alleenstaande ouder) meer rekening houd met de kinderwensen, omdat ik anders de enige ben die met smaak zit te eten. Aan tafel hebben we het vooral over kinderdingen, omdat mijn verhalen over het werk voor hen nu eenmaal niet zo spannend zijn. Als je met twee ouders en een kind aan tafel zit zal het veel meer over volwassen zaken gaan, en dan voelt hij zich misschien wel buitengesloten omdat hij het altijd anders gewend is.
Straks met de nieuwe baby wordt weer een hele verandering. Ik heb aan mijn oudste dochter gemerkt dat ze heel veel moeite had met het feit dat ze er een groot deel van de tijd niet bij is in het nieuwe gezin van haar vader. Als die in het weekend met zijn nieuwe vrouw en jongere kinderen en misschien ook nog met opa op pad gaat, zijn dat dingen waar zij geen deel van uitmaakt en dat steekt. Dat gaan jullie straks ook krijgen, zeker als je zoon ieder weekend bij zijn vader is. Het weekend zijn toch vaak de dagen dat je met het hele gezin op pad gaat.
Ik kan me voorstellen dat jouw nieuwe vriend, en het samenwonen, heel veel voordelen biedt, voor je zoon ook zeker in materieel opzicht. Maar qua rol in het gezin, mogelijkheden om zaken naar zijn hand te zetten, 'mee te beslissen', moet hij natuurlijk nogal wat inleveren.
Ik denk dat je hem zoveel mogelijk moet betrekken bij de veranderingen en alles niet te snel te laten gaan. Ik kan me voorstellen dat de hakken in het zand gaan als hij ineens zijn vuile was moet opruimen terwijl dat nooit hoefde. Dan kun je uitleggen dat als je samen in een huis woont, je ook samen moet zorgen dat het netjes blijft. Dat dat niet alleen een beslissing is van je vriend, maar dat jij ook vindt dat hij zelfstandiger moet worden omdat hij al 11 is. En het gaat heus niet in een keer goed. Ik roep ieder weekend dat ik 'nú een was ga draaien en alles wat niet in de wasmand ligt wordt niet gewassen', en dan wordt er paniekerig onder bedden gezocht naar vuile sokken

eigen wasmand

Ik heb zoon een eigen wasmand op zijn kamer gegeven. Als ik dan ga wassen vraag ik daar even om of ik pak die zelf.

Cindy,

Je zoon heeft al eens mogen meemaken dat zijn moeder is verlaten door haar man. Die ervaring heeft diepe wonden gemaakt. Het lijkt erop dat hij dit heeft verwerkt door jou te beschermen, zoals zonen wel vaker zich als een man gaan opstellen om te voorkomen dat hun moeder (die hen zo dierbaar zijn en altijd voor hen klaar staan) weer wordt gekwetst.

Als het huwelijk tussen zijn moeder en vader is gestrand, welke garantie heeft een kind dat de relatie tussen zijn moeder en haar vriend overeind blijft. Dergelijke emoties zijn voor een kind moeilijk onder woorden te brengen wanneer hij ziet dat jullie zo gelukkig zijn.

Je denkt dat hij bang is op de derde plaats te komen als je dochter geboren is. Ik denk dat de scheiding zijn vertrouwen is de volwassen mannen heeft geschaad. Dergelijk wantrouwen moet slijten. Hou er allebei (jij en je vriend) rekening mee en probeer het te begrijpen dat herstel van vertrouwen tijd kost. Je hebt een heel lief en bezorgde zoon, wiens fundering is aangetast.

Kinderen worden op TV en op straat vaak geconfronteerd met scheidende ouders. Het lijkt wel of het niets is, vanuit het oogpunt van een kind. Die onzekerheid knaagt. Pas als je vriend en jij bewezen hebben bij elkaar te blijven, kan hij zijn taak als beschermer laten varen.

ps. Het huwelijk tussen twee ouders is voor een kind als de fundering van zijn stabiele toekomst. Zij zorgen voor hun kind. Door de scheiding is hij zijn vader al kwijt, hij wilt jou (bevalling) niet ook nog eens verliezen want wie zorgt er dan voor hem..

Regel 1 over het hoofd

Oeps, ik zie dat ik regel 1; het altijd alleen opvoeden over het hoofd hebt gezien. Toch leeft de angst voor het alleen zijn en de zorgen voor moeder in een kind.

Bedankt

Bedankt allemaal voor deze reacties dat doet mijn goed en ik moest bij sommige stukken even n traantje weg pinken. Bedankt Loes jij heb echt gelijk en ik zal hem ook zeker blijven zeggen dat hij mijn jongen is. Wat ik wel rot vind is dat hij altijd tegen mij zegt mam ik wil op nummer 1 blijven staan. En dalijk krijgt zijn zusje een hoop aandacht als het net geboren is. Ik wil hem niet t gevoel geven dat hij mij kwijt is. Want dat is hij natuurlijk zeer zeker niet.en evanlyn hij is zeer gevoelig ja ik weet daar soms niet mee om te gaan. Hij kan niet tegen veranderingen heb ik wel gemerkt. Als ik bijv zeg ik kom je om 2 uur halen en ik ben 2 min te laat kan hij zo boos worden. Of als ik iets met hem heb afgesproken moet ik mij daaraan houden anders word hij boos. Ja er is veel verandert is ze leventje ik dacht er goed aan te doen. Mijn vriend heeft zelf twee grote kinderen en helpt mij enorm met hoe ik soms moet doen kwa opvoeding omdat ik soms mij geduld kan kwijtraken als mijn zoontje grote monden heeft want hij probeert altijd nog de baas te zijn.ik ben al alleen met hem vanaf dat hij 6mnd was dus heeft hij er denk ik niet veel van mee gekregen. Wel heb ik n relatie gekregen toen hij 1 was die 7 jr heeft geduurd het was niet samenwonen maar wel n vreselijke relatie met komen en gaan van mij ex. En veel ruzies. De vader van mijn zoon heeft zelf een nieuw gezin zijn nieuwe vrouw kent mijn zoontje al vanaf zijn 4de en ze kunnen het vreselijk leuk vinden. Een jaar geleden is zij zelf moeder geworden. Ik heb mijn zoontje nooit gehoord over dat hij bang was dat hij niet meer op 1 zou staan. Soms zei die weleens mam straks vergeet pa mij. Maargoed hij merkt daar wel wat verschil zegt hij niet vanuit ze vader maar wel vanuit zijn vrouw. En ja ik vond vroeger alles goed en zei overal ja op omdat ik geen zin had in n vervelend kind. Ik had niet zozeer regels maar merk wel aan hem dat hij van regels houdt dat hij dat ook bij ze vader heeft. Ik vond altijd alles goed en heel de dag stond ook Nickelodeon op. Ik vond altijd alles zielig voor hem ik denk dat ik dat had uit schuld gevoel. Hij sliep ook altijd naast mij maar toen ik mijn vriend kreeg zei mijn zoontje zelf mam je mag wel vragen of hij komt slapen dan ga ik wel in mijn eigen bed dat vond ik zo super lief en zonder problemen sliep hij in ze eigen bed.

Nickelodeon

Ga je zelf nou niet verwijten dat je Nickelodeon voor je zoon aan hebt gezet. Met of zonder Nickelodeon is het leven voor je zoon gewoon verandert. Schuldgevoelens van jou kant helpen echt niet en kunnen het verhaal vertroebelen.
Wat misschien wel helpt is om de veranderingen, hij krijgt een zusje, wat meer voorspelbaar te maken. Neem hem mee als je naar de vroedvrouw gaat, samen met je man, met daarin uitleg hoe de verzorging van zo'n baby gaat en wat je praktisch kunt doen. Maar ook wat de betekenis is van broers en zussen en vertel over je eigen relatie met je broers en zussen. Je deelt een geschiedenis samen en als je ouder bent kan dat een groot genoegen zijn in het leven.
Laat je zoon helpen om de materialen voor de zorg van je baby uit te zoeken. Leg dat natuurlijk ook uit aan je man. Als het een grootmoedig iemand is, lijkt erop, kan hij snappen dat je zoon die betrokkenheid nodig heeft. Misschien heeft je man nog wel een paar goede tips.
Maar die schuldgevoelens zou ik maar snel aan de kant zetten.
En je zoon heeft waarschijnlijk meer voorspelbaarheid nodig, niet noodzakelijkerwijs meer regels. Maar doen wat je zegt kan helpen.
En aangeven als er veranderingen zijn en wat de reden daarvan is.

Leg uit wat een baby nodig heeft

Een baby heeft heel veel verzorging nodig, die kan niets zelf.
Dat betekent dat de baby veel aandacht zal krijgen.
Maar dat is ook heel praktische aandacht, naast de liefde.
Hij heeft veel minder praktische aandacht vanwege zijn leeftijd. Maar aan liefde heeft hij evenveel nodig. En dat kun je hem wel toezeggen. De praktische aandacht uiteraard niet.

Jongetjes van 11,12

Afgezien van alle dingen die hier boven al genoemd zijn, kunnen jongens van 11 erg vermoeiend zijn voor hun moeders. Ik heb er twee, en ik werd bij oudste echt gek op die leeftijd. Hij hing zo ontzettend aan mij, het leek me niet gezond en bovendien wilde ik soms gewoon letterlijk dat hij me even losliet. Wist ik veel dat dit de laatste stuiptrekking was voor Het Grote Loslaten, van zijn kant dan he? Inmiddels raakt hij me nog maar zeer sporadisch aan, vindt hij me ouderwets en ook licht achterlijk (al is hij wel zo wijs om dat laatste niet in m'n gezicht te zeggen) en hebben we nog maar een of twee keer per week een gezellig vertrouwelijk moment.
Jongste is nu 12 en precies zoals z'n broer toen. Extreem knuffelig en lief tegen me, en ik herken ook wat je zegt over bezorgdheid. Hij kan echt serieus vragen of ik huil als ik gewoon een boek zit te lezen. Elke ochtend kruipt hij naast me en slaapt het laatste uurtje ongeveer bovenop me. Ik geniet er nu maar van en laat hem, want ik weet helaas echt honderd procent zeker dat het over een jaar heel anders is. En dan heb ik nooit meer zo'n knuffelig aanhankelijk jongetje. Ach ja, zo gaan die dingen.

Mussie (o.t.)

O wat jammer Mussie, dus mijn knuffeltje van 11 (hij stinkt tegenwoordig al een beetje naar zweet) is waarschijnlijk ook bezig met zijn laatste liefheidsaanvallen...he. Jammerjammer.