Wij weten het niet meer. Zoon 9 jaar, ontspoort

bij wat ik lees vraag ik me af in wat voor vriendengroepjes je zoon zit

Moeilijk hoor, heel moeiijk.
Ik herken het gevoel van machteloosheid wel. Onze oudste heeft ADHD en dit zorgt ook geregeld voor problemen.

Op advies van de kinderarts zijn mijn man en ik daarom samen naar een coach gegaan om beter te leren omgaan met de aandoeining. Wij wilden o.a. meer positiviteit in huis omwille van de oudste omdat er door de ADHD vaak boos gedaan wordt tegen elkaar en dit de sfeer allemaal niet ten goede komt. Nu zijn onze situaties niet vergelijkbaar, maar ken ik wel de machteloosheid van het niet meer weten wat je moet en wat er toch misgaat dat het niet volgens het boekje loopt. 

Deze coach heeft ons in een paar gesprekken heel veel geleerd. Onder andere heb ik met haar een familie-opstelling gedaan. Confronterend en verdrietig, maar wel heel verhelderend. 

Ik wil hier ivm herkenbaarheid geen woonplaats of naam van de coach neerzetten, maar als je wil mag je me een pb sturen.

Wasmachine schreef op 18-07-2021 om 18:18:

Het doel van opvoeden is natuurlijk zo goed mogelijk functioneren in de samenleving. De weg daar naar toe kan anders dan gemiddeld zijn. Bij mijn jongste werkt straffen bijvoorbeeld niet maar op een rustig moment een gesprek voeren wel. Sinds ik gestopt ben met straffen omdat het zo hoort gaat het veel beter thuis.
De behoeften van jouw zoon kunnen heel anders zijn.

Op zich waar, maar het doel van opvoeden is toch ook wel om je kind zich onbelemmerd te laten ontwikkelen. En hem ondertussen niet steeds het gevoel te geven dat hij niet goed genoeg is, niet waard om van gehouden te worden, dat alles mislukt etc. Want dat leidt ook niet tot goed functioneren in de samenleving, ook al weet hij dan wel wat het juiste handje is. Wij zijn er wel achtergekomen dat niet elke professional die met kinderen werkt, zo'n positieve invloed heeft. En dat het daarom belangrijk is dat je als ouders altijd vierkant achter je kind staat (maar niet altijd achter wat het doet, natuurlijk). Want wat je verteld wordt, is niet altijd hoe het gegaan is.

En soms kom je daar pas later achter (zo'n juf die een enorme bitch is als er geen ouders bij zijn, maar poeslief tegen de ouders bijvoorbeeld. Ja, ze bestaan. Of een juf die de hele klas tegen je kind opzet en dan doodleuk tegen jou zegt "ze vinden hem raar, ze moeten hem niet" terwijl het jaar daarvoor, bij een andere leerkracht, je kind geen enkel probleem had met klasgenoten. Zij vond hem raar, want hij kwam naar school met nagellak op, en dus was hij aangeschoten wild).

De juiste school vinden kan wonderen doen. De juiste aanpak vinden met de juiste coach kan wonderen doen. En dat zijn natuurlijk geen wonderen, dat is voor die mensen heel gewoon maar voor jou is het dan een zegen.. 

Wij zijn op een gegeven moment ook gestopt met straffen, eigenlijk had dat veel eerder gemoeten (en we kijken echt niet trots terug op hoe het ging toen onze zoon 9 was). Straf heeft alleen zin als iemand a) weet wat het niet mag b) zichzelf wel kan beheersen maar daar geen zin in heeft en dus c) het toch doet.

Straf is dan de prijs voor het toch doen, zodat hij de volgende keer hopelijk een andere afweging maakt. Maar als hij het niet snapt, of zijn impulsen gewoon niet kan beheersen, dan is straffen alleen maar wreed en maakt kopschuw en ongelukkig. En dan moet je praten, over hoe het anders zou moeten, hoe je daarbij zou kunnen helpen, wat een goede aanpak zou zijn. Hoe je dingen weer herstelt of goedmaakt, hoe je het voorkomt.

Daar is liefde voor nodig en veel vertrouwen. Dat toch af en toe beschaamd zal worden, over en weer, en dat moet je dan weer uitpraten.