Wij weten het niet meer. Zoon 9 jaar, ontspoort
Hallo
Wij zijn een gezin van 4 met een jongen van 14 jaar en een jongen van 9 jaar.
Met de jongste zitten we echt met de handen in 't haar.
Hij zit nu nog in Gr 6, maar gaat over naar Gr 7.
Vraag niet hoe, want zijn scores zijn er niet naar, maargoed dat is weer een ander "probleem" wat speelt, en waar we mee bezig zijn.
Eigenlijk zijn we al vanaf Gr 3 bezig een goede manier te vinden om met hem om te gaan.
Hij is heel pittig, had vanaf Gr 3 woedeaanvallen, hier hebben we hulp voor gekregen en hij is door "de molen" gegaan.
Hier kwam niks uit, geen enkele diagnose behalve dat hij erg pittig is.
Hierna ging het op zich erg goed thuis, tot een tijd terug, vaker politie aan de deur gehad, 1x was 't echt voor hem zelf, de andere keren was 't omdat hij ergens bij betrokken was.
Hij liegt veel, uit zich echt heel slecht.
Is niet meer vrolijk, enige wat hij leuk vind is zijn telefoon en buiten met vrienden zijn.
Het lijkt wel alsof hij 't hier thuis en op school niet meer leuk vind...
School zegt hij ook van dat hij dit echt vreselijk vind, maargoed dat is nou eenmaal een moetje...
Wij als ouders weten niet meer wat we moeten doen, en 't is dus ook echt geëscaleerd dat mijn man gezegd heeft ik ben er klaar mee. Ik weet 't niet meer. Het is hij eruit of ik eruit
Dat gevoel heb ik ook, van er klaar mee zijn, maar ook dat we iets moeten doen...
Dus vanmorgen jeugdhulp ingeschakeld, maar die hebben een enorme wachtlijst... Dat is dus wachten..
We lijden er alle 4 onder... Hijzelf 't eerste natuurlijk... Maar zijn broer ook...
Hij zegt ook altijd, ik krijg altijd de schuld, en grote broer nooit!
Tsja, dat is ook eigenlijk zo, omdat de jongste het ook altijd is... Hoe erg ik dat ook vind...
Hij voelt zich niet meer fijn hier, dat zegt hij ook...
We weten niet hoe we deze vakantie door moeten komen... Begint over 2 weken...
We willen gezellig samen leuke weken hebben, maar alles wat we aandragen vind hij saai en niet leuk... Wat moeten we dan.... Nog even een aanvulling, hij is ook nergens blij mee, hij draagt graag kleding van my brand bijvoorbeeld, nemen we hem een leuke broek mee, is er altijd wat mee... Nooit enthousiast over iets... Hij heeft altijd al gehad dat hij bepaalde kleding wilde omdat andere niet lekker zaten... Vandaar dat we met hem de molen in zijn gegaan ook, maar hier kwam niks uit zoals ik hierboven beschreef.
Pfff zie 't effe niet meer zitten, en kwam dit forum tegen... Dacht misschien zijn er mensen die 't herkennen?
Bedankt voor 't lezen.
Ik heb alleen de eerste paar pagina's gelezen, maar och wat heb ik te doen met dit ongelukkige kind😥
Hopelijk komen jullie er met hulp van de hulpverlening eruit!
Is het niet sneller om je via de huisarts door te laten verwijzen naar een particuliere jeugdtherapeut/pedagoog?
Wij zijn voor iets anders doorverwezen en hadden binnen een week de intake. De zorg is via de gemeente 100% vergoed.
We hadden trouwens ook deels te maken met gedragsproblemen bij ons kind. Wat de therapie ons wel heeft laten inzien is dat wij als ouders de sleutel zijn voor kind zijn slechte/ goede gedrag.
Hier ook een ouder zeer dominant, my way or the high way. Andere ouder probeerde dat weer te compenseren door te weinig te corrigeren. Echt een vicieuze cirkel die mede door de therapie is doorbroken.
Een leestip die ik je alvast mee kan geven ( en zeker je man!) is het boek: ouders doen ertoe. Eigenlijk gericht op hoogsensitiviteit, maar wat ons betreft kan het het net zo goed "de goede opvoeding bijbel" genoemd worden
Roodkapjeendewolf schreef op 16-07-2021 om 17:13:
ik heb niet alles gelezen maar wat bedoel je met een aanmelding bij jeugdzorg? Wie heeft die aanmelding gedaan en waar staat hij op de wachtlijst?
zover ik nu je OP leest laat je zoon moeilijk verstaanbaar gedrag zien. Dit kan in hem zelf zitten of komen door de interactie met zijn omgeving ( opvoeding, school, sociale contacten etc)
Goed dat je straks hulp krijgt. Misschien zou een second opinion ook niet verkeerd zijn. Zijn gedrag is heftig, gezien zijn leeftijd. Meestal is er dan toch spraken van een diagnose.
Tot die tijd zou ik inzetten op de basis dus structuur, kaders en grenzen. Schrijf samen een aantal (huis) regels en afspraken op papier en spreek af wat de consequenties zijn als hij ze niet nakomt. Een beloningssysteem kan ook helpend zijn. Focus op de goeie stappen
Dat gaat bij ons via de gemeente, we hebben zelf om hulp gevraagd, zijn gedrag moet ergens vandaan komen, ook het niet goed kunnen uitten... Dat willen we laten uitzoeken. Zodat we hem kunnen helpen...
Zonnig77 schreef op 16-07-2021 om 15:24:
Marieke1980, een kind van 9 jaar mag nog niet alleen of met vriendjes buitenspelen?
Gezinvan4, ik ben ook benieuwd hoe het gesprek uiteindelijks is verlopen. En hoe het deze week is gegaan.
Deze week is met ups en downs gegaan. Vandaag schoolreisje, wordt ik gebeld door de juf, hij was bij een ruzie geweest, en de juf wilde weten wat er was gebeurd, maar hij liep ervan weg, dus de juf kon niet met hem praten. Hij dacht namelijk dat hij weer de schuld zou krijgen. De juf wilde dat ik hem kwam ophalen.... Terwijl hij ditmaal niks gedaan had. Dus ik heb hem gesproken aan de telefoon, gezegd dat hij gewoon kan vertellen wat er gebeurd was, en de juf alleen even luistert. Dit ging goed, heb hem niet hoeven halen. Maarja hij dacht dus echt dat hij de schuld zou krijgen, en dat is ook een beetje 't probleem op school, hij heeft de sticker "lastig" en dan denken ze gelijk als hij erbij staat dat hij de boosdoener is...
Gesprek thuis is goed verlopen, zie mijn reactie hierboven.
'.... dus de juf kon niet met hem praten.' Je hoeft ook niet alles uit te praten. Soms is het beter als iemand zegt dat de ruzie afgelopen moet zijn. Uitpraten betekent: kijken naar wat er fout ging en wie daarvoor verantwoordelijk is (schuld). Ik kan me voorstellen dat het jongetje uitpraatmoe is.
Tsjor
tsjor schreef op 17-07-2021 om 07:44:
'.... dus de juf kon niet met hem praten.' Je hoeft ook niet alles uit te praten. Soms is het beter als iemand zegt dat de ruzie afgelopen moet zijn. Uitpraten betekent: kijken naar wat er fout ging en wie daarvoor verantwoordelijk is (schuld). Ik kan me voorstellen dat het jongetje uitpraatmoe is.
Tsjor
Ja dat is 't ook... 't feit dat ze me ook opbellen dat ik hem moet halen terwijl ze helemaal niet weet wat hij ermee te maken heeft en of hij er mee te maken heeft.
Hij is gisteravond met papa onder blijven slapen, groot luchtbed in de kamer, gezellig TV kijken tot laat☺️ vind hij leuk.
Probeer het eens met gewoon heel veel van hem te houden. En laat los hoe het hoort of hoe het moet zijn. Het is niet altijd gezellig, niet iedereen is altijd vrolijk, er gaan soms dingen mis. Hij is pas 9, dan kun je niet verwachten dat hij nooit iets verkeerd doet.
Ik herken veel van de dingen, zeker ook van de autoritaire vader ("ja maar hij moet toch..." "waarom doet hij niet normaal?").
Laat het los en houd van hem. Leef voor hoe het moet. Kinderen luisteren niet naar wat je zegt maar kijken wel naar wat je doet. Opvoeden is geen puppytraining, en ook puppies moet je niet met harde hand trainen maar met veel liefde.
Als hij zich niks waard vindt, als hij weet dat iedereen hem afkeurt, waarom zou hij dan nog moeite doen?
Daarom: houd van hem. Onvoorwaardelijk.
Goed dat je naar hem luistert. En dat zijn vader iets leuks met hem heeft gedaan. Het zijn de kleine dingen die het verschil kunnen maken.
Ik zou op school ook zeker het gesprek aangaan met juf en/of IB'er. Dat een positieve benadering beter helpend is. Dat ze naar hem moeten luisteren. Dat niet alles uitgepraat hoeft te worden. Wat wel en niet geaccepteerd mag worden van hem (geen slaan/schoppen/schelden bijv en wel weglopen uit de situatie of niks zeggen, niet aankijken etc).
Even over uitjes, is het een idee om een vriendje/vriendinnetje bij de uitjes te betrekken? Hij klinkt als sociaal en misschien maakt het voor hem de drempel wat lager. Mijn dochter is echt niet van de uitjes behalve als er een vriend/in meemag. Dit vraagt ze ook altijd meteen als ik met een idee aankom, ik vind dit prima (ze is enig kind) en dan heb je geen kind aan haar. Maar alleen meegaan, ze doet het wel maar voor haar hoeft het niet. Ik heb trouwens via het CJG (onderdeel van een therapie in het kader van hechtingsproblematiek (licht)) video training gehad en dat gaf (al snel) een heel goed resultaat. Ik denk dat elk gezin (ook zonder 'problemen') hier baat bij zou kunnen hebben. Je ziet heel goed je eigen gedrag en de reactie van je kind daarop en dat kan echt een eye opener zijn. Wel eng maar ze gingen er super respectvol mee om naar de ouder (ik dus). Misschien een idee, zeker gezien de houding van je man. Je krijgt ook veel handvatten hoe om te gaan met verschillende situaties.
1. Is autisme uitgesloten?
2. Heb je hem met een psycholoog laten praten om (seksueel) misbruik uit te sluiten?
WendelmoedM schreef op 17-07-2021 om 08:47:
Probeer het eens met gewoon heel veel van hem te houden. En laat los hoe het hoort of hoe het moet zijn. Het is niet altijd gezellig, niet iedereen is altijd vrolijk, er gaan soms dingen mis. Hij is pas 9, dan kun je niet verwachten dat hij nooit iets verkeerd doet.
Ik herken veel van de dingen, zeker ook van de autoritaire vader ("ja maar hij moet toch..." "waarom doet hij niet normaal?").
Laat het los en houd van hem. Leef voor hoe het moet. Kinderen luisteren niet naar wat je zegt maar kijken wel naar wat je doet. Opvoeden is geen puppytraining, en ook puppies moet je niet met harde hand trainen maar met veel liefde.
Als hij zich niks waard vindt, als hij weet dat iedereen hem afkeurt, waarom zou hij dan nog moeite doen?
Daarom: houd van hem. Onvoorwaardelijk.
"Hoe het hoort" en "normaal" is zó ontzettend schadelijk voor kinderen. Er zijn ouders die jaar in jaar uit hun kind in het "normale" hokje proberen te proppen, wat natuurlijk nooit lukt en het kind diep ongelukkig maakt. Hem accepteren zoals hij is en houden van hem zoals hij is lijkt mij inderdaad een veel beter plan.
Ma_Flodder schreef op 17-07-2021 om 15:29:
[..]
"Hoe het hoort" en "normaal" is zó ontzettend schadelijk voor kinderen. Er zijn ouders die jaar in jaar uit hun kind in het "normale" hokje proberen te proppen, wat natuurlijk nooit lukt en het kind diep ongelukkig maakt. Hem accepteren zoals hij is en houden van hem zoals hij is lijkt mij inderdaad een veel beter plan.
Ik snap wat je zegt. Wat dit niet zo gemakkelijk maakt is dat er wel in de buitenwereld 'gefunctioneerd' moet worden en dat dit eisen stelt aan een kind die je als ouder niet zomaar naast je neer kan leggen. Wat betekent het om 'gewoon van je kind te houden' als je geregeld door school op het matje wordt geroepen omdat er bijvoorbeeld gevochten of gepest zou zijn of politie aan de deur krijgt omdat er ergens iets vernield zou zijn? En nog dieper ingezoomd: hoe kijk je dan aan tegen grenzen stellen? Betekent 'gewoon van je kind houden' dat je alles goed moet vinden? En als dat niet zo is, hoe voorkom je dan dat 'nee' door een kind wordt opgevat als een afwijzing?
Ik heb ook zo'n temperamentvol kind. Die moet grip krijgen op zijn sterke emoties en zijn forse energie en leren beseffen dat andere mensen er ook nog zijn. Als dit een kwestie was van 'gewoon van je kind houden en hem accepteren zoals hij is' was dit een eitje maar ik vrees dat het iets ingewikkelder in elkaar zit.
Ik zeg niet dat het simpel is. Maar keer het even om, als zijn ouders niet van hem houden, wie dan wel?
Het is heel makkelijk om afstand van je kind te nemen, en te bedenken hoeveel leuker hij zou zijn met ander gedrag, andere eigenschappen, ander karakter etc. Tot het moment dat je beseft dat je eigenlijk niks leuk vindt aan je kind.
Maar hoe vreselijk is dat, dat je niet onvoorwaardelijk van je kind houdt? En dat je niet onvoorwaardelijk zijn kant kiest?
Ga eerst achter je kind staan. Daarna kun je altijd nog met hem in gesprek over wat er nou precies gebeurd is, wat hij ervan vindt en of je hem kan helpen het de voglende keer eventueel anders te doen.
( en voor mensen mij onkunde gaan verwijten: ik heb er vier, en de jongste is nu 16, en nee, het was niet altijd makkelijk. Maar wij hebben geleerd. En ik zou graag zien dat anderen niet eerst al die fouten hoeven maken waar ik nu nog met buikpijn op terug kijk).
https://www.outbackexplorers.nl/
Ik weet niet waar je woont maar kijk hier eens naar! Jongenstherapie, vader en zoon therapie etc
Wij hebben dit gedaan met onze zoon en heel veel aan gehad, wij wonen in de buurt van Rotterdam en zijn in Zevenhuizen geweest. BUITENGEWOON goede ervaring.
Je kunt hiervoor een PGB aanvragen bij je gemeente, ik ken veel mensen bij wie dit gelukt is. Wij hebben het uiteindelijk zelf betaald, maar ja dat moet je ook kunnen.
Uiteindelijk kon hij onze zoon ook niet helemaal verder helpen en heeft hij ons doorgestuurd voor EMDR.
Maar heel snel duidelijk gekregen wat er bij onze zoon allemaal speelde. Ook SOVA training bij hem gevolgd, wat onze zoon abnormaal leuk vond 
Er speelde bij onze zoon wel heel andere problematiek maar ik weet van anderen met dreigende ontspoorde relaties zoals bij jullie gezin, ook goede ervaringen hebben gehad.
Sterkte!
WendelmoedM schreef op 17-07-2021 om 08:47:
Probeer het eens met gewoon heel veel van hem te houden. En laat los hoe het hoort of hoe het moet zijn. Het is niet altijd gezellig, niet iedereen is altijd vrolijk, er gaan soms dingen mis. Hij is pas 9, dan kun je niet verwachten dat hij nooit iets verkeerd doet.
Ik herken veel van de dingen, zeker ook van de autoritaire vader ("ja maar hij moet toch..." "waarom doet hij niet normaal?").
Laat het los en houd van hem. Leef voor hoe het moet. Kinderen luisteren niet naar wat je zegt maar kijken wel naar wat je doet. Opvoeden is geen puppytraining, en ook puppies moet je niet met harde hand trainen maar met veel liefde.
Als hij zich niks waard vindt, als hij weet dat iedereen hem afkeurt, waarom zou hij dan nog moeite doen?
Daarom: houd van hem. Onvoorwaardelijk.
Meer als we houden enorm veel van hem! Kan ik echt niet antwoorden... Sorry dan zeg ik misschien dingen die niet goed zijn... Je zult 't vast goed bedoelen denk ik maar.
