Zaken waarvan wordt geacht dat onze kinderen die leuk vinden

Rapport laten zien

En dan geld krijgen. Dat vond ik vroeger echt verschrikkelijk. Het geld was natuurlijk wel fijn en mijn rapporten waren echt prima, maar ik geneerde mij dood om het hele gebeuren.

Rapporten

Ik had vroeger een vriendin die drie keer per jaar met haar rapport langs de deuren ging voor geld en dan moest ik van haar mee. Ik geneerde me dood.
Het was daarnaast een vriendin die het helemaal niet zo goed deed op school (ook niet erg slecht), ze zag waarschijnlijk het krijgen van een rapport als een algemeen "nu-moment" voor geld van de buren.

Zelf vroeg ik niet eens familie om geld voor mijn rapport. Al weet ik niet of dit geld vragen een typisch kinderding is. Ik heb er weleens van gehoord, dat wel, maar is het een algemene regel dat kinderen geld horen te krijgen voor hun rapport?

Vroeger

Vroeger wel bij mij, maar bij ons in huis geldt nu het inzicht dat een beloning (of straf) voo rleerprestaties slecht is voor de 'intrinsieke motivatie' en dat is misschien wel een van de waardevolste zaken die je een kind kunt leren.

griezelen

Onze kinderen houden niet van alles wat met griezelen te maken heeft; Halloween, thema Kinderboekenweek van vorig jaar...

Zo jammer dat je in de efteling, als je in de wachtrij voor de vliegende Hollander staat (wat een hele leuke attractie is), je de meest griezelige dingen hoort en ziet, enge stemmen, een spiegel waar ineens een eng hoofd in verschijnt...

Zoon heeft jarenlang een spiegeltrauma gehad!

Hier ook appelmoes, taart, (niet)slaapfeestjes, verkleden, erg herkenbaar allemaal

zeg dat wel

Oh ja, zo herkenbaar allemaal.
Ik kreeg allebei mijn kinderen met geen stok op zeilkamp of dat soort dingen. Ze haatten schmink en wilden nooit verkleed naar school. Geen vriendjes maken op campings, want ze vermaakten zich toch wel. Geen animatie op campings. Harde muziek. Op een toneel staan. Liedjes zingen (muziekles was stom).
En vooral ook: televisie en film. De meeste kinderfilms vonden ze doodeng. Zelfs schooltelevisie vonden ze in de laagste groepen eng. Moffel en piertje: nachtmerries. Dat was wel een probleem, want dat werd klassikaal gekeken en de meester of juf snapte echt niet waarom ze dat niet wilden. Ik voelde me soms wel wat eenzaam daarin, als ik dat weer moest komen uitleggen en heel raar werd aangekeken.
Dus hoewel ze inmiddels stoere, sterke pubers zijn, doet het mij nog steeds goed om zoveel vergelijkbare verhalen te lezen.

schiet me ook nog te binnen:

Kinderpostzegels of sponsoracties... De opbrengst was altijd nul. Nou ja niet nul, dankzij opa en oma.

Mijn dochter van 11 is al 2-3 jaar in een fase dat alles wat gericht zou zijn op kinderen tot 12 jaar niet leuk is. En dat zijn dan onder meer voedingsmiddelen met stripfiguurtjes erop, kinder/tiener disco's en indoor speeltuinen. Sinterklaas vond ze ook een tijdje stom maar afgelopen jaar vond ze het met de surprises in de klas toch leuk en de kruidenoten ineens lekker.

Mijn beide kinderen hebben beide al van kleins af aan een hekel aan: voedingsmiddelen met een aardbeismaakje zoals fristi, appelmoes, raspatat en slaapfeestjes. Die laatste de een omdat het kinderachtig is en de ander vind het gewoon stom

Wat ik vroeger irritant/stom vond:

- Schmink, bah!
- Paarden en paardrijden. Ik heb er nooit chemie mee gevoeld. En toen ik in de brugklas door sociale druk toch maar eens een proefles ging doen bleek dat ik erg moest niezen op de stal en dus zelfs allergisch ben.
- Alles waar mijn ouders het leuk vonden dat ik iets deed als activiteit, en ik hen dus aan het entertainen was. Zoals activiteiten als de Sinterklaasviering van het werk van mijn ouders, waar de kinderen dan samen met sint en piet moeten dansen en de ouders er als publiek bij zitten. Of waar na afloop van een kindertentoonstelling (ook weer werk van mijn ouders) er iets te drinken wordt uitgedeeld, er muziek op staat en alle kinderen met elkaar dansten behalve ik. Vreselijk en ongemakkelijk vond ik dat! Ik deed bij dat soort activiteiten dan ook altijd niet leuk mee.
- Dat als ik vroeger met mijn zussen speelden mijn ouders het, vooral op vakanties, bijna al-tijd kwamen filmen. Mijn ouders hebben daardoor een filmpje waarin ik roep "optieven met die kutcamera"
- Kindermenu's die bestaan uit (meestal) patat en nuggets. De nuggets vond ik altijd heel vies. Ik ben een paar jaar terug naar de McDonald's geweest voor een kindermenu en lustte het toen nog steeds niet.
- Pannekoeken, poffertjes en patat. Voor mij was het smakeloos. Pizza en pasta (gevuld of met saus) lustte ik wel

Ik zie in dit topic meermaals dat kinderen die (soortgelijke) dingen zoals ik stom vonden dat pas vanaf een bepaalde leeftijd hadden. Ik had, op dat kamp na, alles echt al vanaf dat ik het me kon herinneren! En dan vooral de aversie tegen gefilmd worden, schmink en nuggets.

Leuk detail: volgens mij zijn alle films van mijn zussen en ik inmiddels al kapot/weg en in die tijd was er geen Facebook en Whatsapp

IngerC schreef op 21-06-2019 om 15:24:

zeg dat wel

Oh ja, zo herkenbaar allemaal.
Ik kreeg allebei mijn kinderen met geen stok op zeilkamp of dat soort dingen. Ze haatten schmink en wilden nooit verkleed naar school. Geen vriendjes maken op campings, want ze vermaakten zich toch wel. Geen animatie op campings. Harde muziek. Op een toneel staan. Liedjes zingen (muziekles was stom).
En vooral ook: televisie en film. De meeste kinderfilms vonden ze doodeng. Zelfs schooltelevisie vonden ze in de laagste groepen eng. Moffel en piertje: nachtmerries. Dat was wel een probleem, want dat werd klassikaal gekeken en de meester of juf snapte echt niet waarom ze dat niet wilden. Ik voelde me soms wel wat eenzaam daarin, als ik dat weer moest komen uitleggen en heel raar werd aangekeken.
Dus hoewel ze inmiddels stoere, sterke pubers zijn, doet het mij nog steeds goed om zoveel vergelijkbare verhalen te lezen.

Camping ben ik nooit geweest. Maar op kamp gaan... Vreselijk! Op mijn basisschool ging de eerste jaren iedereen vanaf groep 3 jaarlijks op 2-daags kamp (groep 8 3-daags), en in groep 5 was het gelukkig het laatste jaar want toen vond ik het niet meer leuk. Ik vond het ontzettend kinderachtig om samen met de anderen in een zaal op een matje te moeten slapen. (het pretpark waar we tijdens het kamp heen gingen was wel alle keren heel leuk. Het 2-kamp was ook meer dagje pretpark/speeltuin + spelletjesavond op school, dan echt een kamp, al heette het wel zo) Ik weet ook nog steeds goed dat een jongen in mijn klas bij de juf verschillende keren zeurde over dat hij geen zin had in kamp, en ik dus  niet de enige was. Het jaar erop was het jaarlijkse schoolkamp ook ineens vervangen voor een educatieve uitje naar plaatsen als het Archeon etc.

Ik was in groep 8 gelukkig niet de enige (wel de enige die zich afmeldde) van het 3-daagse kamp, want achteraf bleken er een stuk of 10(!) kinderen zich ziek te hebben gemeld. Ik vond het altijd ongemakkelijk als leeftijdsgenootjes vertelden dat ze op kamp gingen met sport of op zeilkamp of op weet-ik-het-kamp. Zo'n hekel had ik eraan.

Bagga schreef op 13-04-2019 om 17:59:

Als kind

Schoolfeestjes op het VO. Hier zal ik dan wel niet de enige zijn die het in de eerste klas nog wel leuk vond en daarna er niets meer aan vond. Klasgenootjes lachten me uit. Ik lachte andere kinderen dan wel niet uit, maar ik vond het dan wel weer raar dat zij stonden te "schuren" op een schoolfeest.

(stiekem) bier en wijn drinken. Wat is daar leuk aan? Ik vond het eigenlijk maar sneu, vooral als (veel te jonge) leeftijdsgenoten foto's maakten waar ze met de alcohol op staan en die op social media plaatsen.

Uitgaan, festival etc. Ik ben een keer op een festival geweest en ik vond het allemaal maar een triest zooitje bij elkaar. Als mensen er plezier in beleven, prima, maar ik beleef geen plezier aan een feest waar iedereen aangeschoten is (of onder invloed van drugs) en waar je na afloop piepende oren aan overhoudt. Dan ga ik liever thuis met een groepje vriendinnen een film kijken.

Tot slot: openbaar foto's e.d. posten op sites zoals Hyves (nu vervangen door Instagram). Ik ben wel een tijdje op soortgelijke sites actief geweest, voornamelijk voor contact met bekenden en dus "afgeschermd", maar ik zag geen nut in een openbare pagina waar +100 foto's (en youtubefilmpjes) op stonden en waar iedereen op kon reageren. De keren dat andere kinderen mij vroegen waarom mijn Hyvespagina niet vol stond met filmpjes, foto's en weet ik het wat zijn niet op een hand te tellen.

Als tiener redelijk herkenbaar lijstje voor mij.

Aanvulling erop: doelloos rondhangen in de stad, bij voorkeur bij de McDonald's. Wat is er leuk aan om met anderen af te spreken om ergens in de stad te gaan hangen, pff. Ik ergerde mij vroeger vooral aan dat bepaalde types hier in de stad elkaar allemaal leken te kennen van dat "hangen" en mij dan gingen vragen waar ik dan ('s avonds) ga hangen (of feunen zoals dat hier ook heet)

Mijn kinderen vonden schoolfeesten niks, vooral op de middelbare school hadden ze een hekel aan. Ze zijn allebei precies 1x geweest, en als ze dan terugkwamen "eens maar nooit weer". Uitgebreid stappen hebben ze ook nooit gedaan. Van andere ouders kreeg ik dan te horen, dat komt nog wel! Maar ze zijn nu al een aardig eindje in de 20, ze houden er nog steeds niet van. En volgens mij hebben ze dat van hun ouders, mijn man en ik vinden dat ook niet leuk.

ik vond en knutselen niet leuk. Mij te rommelig, te veel gedoe en vooral wat moet je ermee. Ik gooide alles ook altijd meteen weg als ik uit school kwam. Verjaardags partijtjes die in het teken van knutselen stonden vond ik ook een crime.

Mijn kind lust geen aardappels, dus ook geen friet of chips. Ik zei dat bij kinderfeestjes meestal vooraf, zodat ouders een passende oplossing konden bedenken. Het kwam wel eens voor dat het enige naast “friet met een snack” de dure “grotemensenkaart” was. Kreeg mijn vijfjarige een grote hamburger, terwijl de andere feestgangers op een frikandel zaten te knagen. Niet alle ouders en speeltuinen zijn zo flexibel dat ze kunnen bedenken dat mijn kind echt niet dood zal hongeren als hij alleen een snack eet. Of twee snacks. Of een broodje bij de snack.

wolkewitje schreef op 15-04-2022 om 19:16:

Mijn kind lust geen aardappels, dus ook geen friet of chips. Ik zei dat bij kinderfeestjes meestal vooraf, zodat ouders een passende oplossing konden bedenken. Het kwam wel eens voor dat het enige naast “friet met een snack” de dure “grotemensenkaart” was. Kreeg mijn vijfjarige een grote hamburger, terwijl de andere feestgangers op een frikandel zaten te knagen. Niet alle ouders en speeltuinen zijn zo flexibel dat ze kunnen bedenken dat mijn kind echt niet dood zal hongeren als hij alleen een snack eet. Of twee snacks. Of een broodje bij de snack.

O bij een feestje in een binnenspeeltuin zei ik meestal dat mijn zoon wel tosti lust en dat is vaak goed betaalbaar. Zoon lust dus ook geen friet, aardappels heeft hij leren eten en chips lust hij maar 1 smaak van ofzo. Juf op school heeft zelfs een zakje met uitdeelsnoep liggen omdat er zo vaak chips getrakteerd wordt vond ze het zielig worden. 

Ik zie veel herkenbare dingen voorbij komen.

Hier houdt oudste nier van logeren, dat doet ze nog niet bij opa en oma. Dus slaapfeestjes en kamp zijn ook niet aan haar besteed, prima, dan haal ik je wel op. Daar is nog nooit vreemd op gereageerd, helemaal prima, leuk dat ze wil komen en dan gaat ze maar lekker thuis slapen. Ook vanuit schoolkamp was dit helemaal geen probleem. Ik heb haar opgehaald en de volgende ochtend weer gebracht.

Mascottes, beide kinderen houden er niet van. Toen ik ze verteld had dat het een verkleed mens was, werd het meer een sport om te ontdekken waar het kijkgat zat. Zo vroeg oudste een keer aan pardoes: waar zitten je ogen?

De cliniclowns vond mijn zoon ook vreselijk, gelukkig hadden de clowns het snel door en gingen ze verder naar het volgende kind. Nu, 4 jaar later heeft hij het we nog steeds weleens over: weet je nog die clowns? Dat was eng hè? Als ik nog eens naar het ziekenhuis moet, kun je dan een briefje aan de deur van mijn kamer hangen dat er geen clowns binnen mogen?  Dus dat zit nog hoog.

Schmink houden ze ook allebei niet van. Dochter vindt het kriebelen.

Ik vond vlechtjes in mijn haar als kind echt afschuwelijk.

IngerC schreef op 21-06-2019 om 15:28:

schiet me ook nog te binnen:

Kinderpostzegels of sponsoracties... De opbrengst was altijd nul. Nou ja niet nul, dankzij opa en oma.

Hahaha, wij hebben deze week onze eerste sponsorloop. Nou ja, mijn kinderen. En ze hebben er geen zin in. Van de juf moeten ze langs de deuren, "daar snap ik niks van, ik ga toch niet bij vreemden aanbellen. En Pietje, Klaasje, Roosje en  Sophietje wonen ook in de straat en gaan dan ook dus dat is helemaal niet handig!" 

De ander heeft geen zin om te rennen.

Verder vond mijn dochter het heel leuk om bij een kinderdisco te kijken. Maar meedoen niet gezien. En daar vond men wat van. We hebben het over 4 a 5 jaar oud he. 

Als kind hield ik niet van kinderdisco's, clowns, mascottes schminken en drukte. Dat mijn kinderen daar ook niet van hielden vond ik dus volkomen logisch. Wie vind clowns nu wel leuk? Wie gaat er voor zijn lol met allemaal andere kleine kinderen op disco muziek dansen? Ik dacht er nooit zo over na maar het leken mij meer activiteiten die andere mensen dachten dat kinderen leuk vinden. 
Toen kreeg ik mijn derde kind (nu 5) en dat kind is dus enorm dol op al dat soort activiteiten, kindershows, clowns, schminken, muziek, dansen, drukte, optochten... allemaal prachtig. Alles wat voor kinderen is bedoeld storten mijn jongste twee kinderen zich vrolijk op. Ze gaan altijd de muziek achterna. Dus er zijn echt kinderen die dat soort dingen leuk vinden heb ik tot mijn grote verbazing gemerkt.
En langs de deuren gaan een sponsorloop en sowieso een sponsorloop vonden mijn oudsten vreselijk. De derde heeft dit jaar de eerste sponsoractie op school gehad en was zo het hele dorp afgelopen voor sponsors. Vond het een fantastisch plan.  Ik durf nog steeds niet echt bij mensen aan te bellen om te vragen om sponsoren. Mijn oudste kinderen ook niet. Maar zij doet dat gewoon zonder enige vrees of moeite.