zoon (10) sombert teveel
Een vraag voor een niet heel groot probleem (maar ik zit er toch een beetje mee), onder tijdelijk nick. Onze zoon van 10 (groep 7) is de laatste tijd vrij somber. Hij vindt het niet echt leuk om naar school te gaan. Hij vindt het te makkelijk wat hij moet doen. En daarbij vindt hij het gewoon heerlijk om vrij te zijn, thuis. Hij is van nature iets vlugger somber of negatief.
Opmerking over school: het is een fijne school, veel buitenspeelruimte, veel aardige kinderen, we zijn tevreden over de leerkracht. Zoon speelt buiten school zelden bij kinderen, maar heeft toch wel wat vriendjes en ligt verder goed in de klas.
Opmerking over thuis: hij heeft niet heel veel vrije tijd, want school is even fietsen (ruim half uur) en hij besteedt dagelijks ongeveer een uur aan muziekoefening. Maar hij wil niet van de muzieklessen af.
Verder is thuis een stabiele en liefdevolle omgeving.
Zoon trekt zich veel dingen erg persoonlijk aan (heel herkenbaar voor mij trouwens) en laatst kreeg hij een matige beoordeling voor zijn werkstukpresentatie en was thuis in tranen. Ik denk dat hij het niet zo goed heeft gedaan, maar hoe dan ook heeft hij veel over het onderwerp geleerd. Zoon dacht zelfs min of meer dat juf wat tegen hem had en hem niet slim vond (hij vindt zichzelf wel best wel slim en dat klopt vast ook wel, maar ook weer niet briljant 
).
Al met al vonden we hem de laatste tijd te vaak verdrietig of gefrustreerd, dus heeft man een gesprek met juf gehad. Dat was prettig verlopen. Ze wist niet dat hij vaak zo'n weerzin tegen school had. Meteen kregen we ook de citoscores terug van afgelopen januari. Spelling een B (een II, of misschien ook wel een III), begrijpen lezen en rekenen waren I-scores, dus dat was goed.
De juf dacht dat speltherapie misschien wat voor hem kon zijn. Dus daar denken man en ik nu over na. Moeilijk! Wij zijn alletwee wat terughoudend met psychologische hulp maar willen het even onderzoeken. Ik heb me er nooit in verdiept. Ik kan me er iets bij voorstellen dat hij niet ter plekke wil spelen (hij speelt zelden, wil wel tekenen, maar zonder fantasie), dus dat gewoon praten logischer zou zijn voor hem.
Lang verhaal, maar de vraag is eigenlijk: is dit probleem misschien toch te klein voor extra hulp voor hem? Of is het juist wel een mooi moment, voordat hij gaat puberen?
Alvast dank, groeten, A.
ik denk het inderdaad
als juf zoiets oppert zal ze toch ook bij hem iets zien wat extra aandacht behoeft, anders dan bij anderen.
Mijn neef is enorm opgeknapt van speltherapie, wel voor een iets ander probleem.
Het voordeel van speltherapie is ook juist dat het allemaal wat speels gaat en niet zwaar op de hand. Precies wat hij nodig lijkt te hebben. Juist omdat gewoon praten logischer lijkt zou het heel goed kunnen dat speltherapie een onderbelichte kant van hem stimuleert!
Ik weet niet wat je op psychologische hulp tegen hebt, maar juist omdat het om een spelenderwijs-vorm gaat kun je er weinig op tegen heb, toch?
Mooi moment
Ik zou ook speltherapie een logische stap vinden.
Het is laagdrempelig. En die therapeut kan heus wel 'spel' bedenken wat bij de intesse en het niveau van je zoon past. Het is haar/zijn werk namelijk.
Ik vind dit, vlak voor de puberteit, een mooi moment. Want nu kan je zoon misschien wel nog een aantal essentiele vaardigheden leren, waar hij de komende jaren de vruchten van kan plukken.
Onze zoon is ook vaak somber en hij heeft veel aan 'helpende gedachten'. Dat werkt echt.
Hij is nu 15 en met geen tien paarden meer naar een therapeut te krijgen. En daar is hij niet uniek in. Dus als je zoon er nu open voor staat, zou ik nu de koe bij de horens pakken en er iets mee doen.
nee
Zeker geen therapie, nu. Hij geeft aan een probleem op school te hebben, eerst daar oplossen. Geef hem niet het gevoel dat het bij hem ligt, maar neem hem serieus en kijk samen hoe je het (deels) op kunt lossen. Onderbelichte kanten, daar geloof ik niet zo in, de focus daarop. Zeker niet op moeilijke momenten. Liever focussen op sterke kanten, dan loopt de rest vanzelf waarschijnlijk soepeler.
Overigens klinkt dit niet alsof je dit op kunt lossen met de leerkracht, ik denk dat je de ib'er (als je daar vertrouwen in hebt) erbij nodig hebt.
Doen!
Ik begrijp dat je aarzelt over het inzetten van psychologische hulp. En toch: Als je je zorgen maakt en je zoon is er voor te porren zou ik zeker hulp inschakelen. Met een paar uur extra aandacht in de vorm van speltherapie of een kindercoach kan je zoon net even een steuntje in de rug krijgen zodat hij zich beter voelt en jullie het samen weer zelf kunnen.
bedankt
Bedankt allen, voor jullie reacties.
Juf heeft op school nog met zoon gepraat en hij mag nu wat extra moeilijk werk doen (een projectje) en hoeft niet bij de instructies te blijven zitten als hij het al weet. Dat heeft hem al erg opgelucht.
Ik heb vandaag toch gepraat met hem over extra hulp ('een soort cursus'), zodat hij 'tips' zou kunnen krijgen om zich niet te snel somber te voelen, en om zich niet te veel persoonlijk aan te trekken.
Ik vertelde het nog zo voorzichtig en vrijblijvend, zoon had door waar het over ging. "Mam, als ik naar een spiegel-loog moet - of hoe heet dat, psycholoog - dan vind ik dat echt heel erg. Dan denk ik dat er iets echt fout is met mij".
Precies wat Bella schreef dus.
Ik heb verteld dat hij een goed kind is, dat er niets fout is, en dat iedereen wel eens ergens hulp bij nodig heeft, of tips kan gebruiken. Dat als we het wel zouden doen, dat dat alleen is om hem zich beter te laten voelen, en natuurlijk niet om zich daar rot over te voelen!
Ik heb gevraagd of hij daar nog even over na wilde denken. Het was een fijn gesprek. (ik heb ondertussen ook op websites gekeken en gezien dat speltherapie nogal wat gaat kosten trouwens….). We zien nog wat het gaat worden! We hebben gelukkig geen speciale haast, maar Als we het doen, dan lijkt me dit wel een goed moment.
Nogmaals dank,
Adrienne
herkenbaar
Je verhaal komt me heel bekend voor, bijna in alle details 
.
Bij ons gaven de juffen zelf al aan dat ze niet goed wisten hoe ze Zoon moesten stimuleren op school. Er kwam niet zoveel uit, terwijl er genoeg in zat, zogezegd. En hij haalt prima scores.
Thuis speelt hij weinig, weinig initiatief en vaak een negatief beeld van vandaag en morgen. Onze opvoedkundige trukendoos raakt een beetje uitgeput.
Mijn zoon begint na de vakantie met speltherapie, dus ik kan je nu nog niet vertellen of het nuttig was, maar we zijn alvast opgelucht dat we de stap hebben gezet.
Geen therapie
Je zoon geeft heel duidelijk aan wat hem dwars zit: hij krijgt niet voldoende uitdaging.
Als daar iets kleins in verandert gaat het al beter. Ik zoubgewoon die lijn doorzetten.
Mijn dochter krijgt pluswerk, geen herhaalinstructies, plusklas, geen 'gemakkelijk' werk. Dan gaat het goed.
Als een nieuwe juf het wat laat liggen ("ze moet toch wel alle nstructies horen"), wordt ze snel somber en moeten we met juf praten.
Ga jij maar eens een jaar op de sociale werkplaats zitten of ander werk onder je niveau doen...
Speltherapie vind ik afschuiven van juf. Hem eerst aanspreken op zijn niveau! Kan ik zo boos van worden!
Dan kan je daarna zien wat er al dan niet nog aanvullend is.
Loes
Caro en Loes
Bedankt Caro en Loes. Weer een pro en een contra, lastig voor mij! Het is vakantie en het gaat (dus) weer goed met zoon. Maar eerlijk gezegd ging het de week voor de vakantie ook al beter.
Speltherapie ja/nee is nog altijd in beraad, maar ik vrees dat zoon niet graag wil omdat hij het als eigen falen ziet, al zeg ik nog zo hard dat het daar niet om gaat.
Caro, wat goed dat jullie nu iets hebben om naar uit te kijken. Hopelijk heeft het veel zin voor je zoon! Wellicht laat je het nog weten na een paar keer, hoe je zoon ertegenaan kijkt?
Loes, enerzijds ben ik het geheel met je eens. Ik denk ook dat het helpt dat hij het extra werk mag doen en niet te lang bij instructies hoeft te blijven. Fijn ook dat het voor je dochter nu goed werkt.
Anderzijds: we zijn behoorlijk positief over deze juf (al hebben we eigenlijk niet veel idee, ik kom nog zelden op school en zoveel vertelt zoon niet), de school differentieert ook veel. Zoon heeft van nature de neiging om van een kleine tegenslag iets groots te maken. Ik moet vaak op hem inpraten om alles wat te relativeren. Hij vindt zichzelf ook wel wat gauw zielig. En die laatste dingen zijn niet geheel opgelost al het op school wat moeilijker wordt.
Nogmaals dank, groeten, Adrienne
inzet speltherapie
Zoon krijgt in de klas al het extra werk wat er is, maar zodra het niet meer 'leuk' is, lees: frustratieniveau/aan eisen voldoen, geeft hij het meteen op.
Het doel dat we met die speltherapie hopen te bereiken is vooral om
te zorgen dat Zoon gaan communiceren met de buitenwereld over de frustraties en dilemma's die hij nu in zijn eentje in zijn hoofd afhandelt.
We willen graag dat Zoon zijn mond wat vaker open doet in de klas. Dat als juf zegt 'Heb je de sommen nog niet af', hij niet wegkruipt in een hoekje met tranen in zijn ogen, maar zegt 'Juf, dit is echt zo saai, ik ben traag omdat ze zo makkelijk zijn'. Even gechargeerd
Zoon heeft in elk geval zelf wel zin in die spelsessies, want hij wil graag leren 'om boos te worden'.
Ik zal je op de hoogte houden, Adrienne! Maar hopelijk kunnen jullie het zonder oplossen.
Caro
Ben benieuwd hoe het gaat!
Loes
update speltherapie
Voor wie interesse heeft:
Mijn zoon heeft inmiddels een stuk of 10 sessies gehad bij de 'speeljuf' en we beginnen langzaam wat veranderingen op te merken:
- hij begint van zich af te bijten to zijn zusje in plaats van direct kwaad naar zijn kamer te rennen
- hij kan makkelijker iets bedenken om te doen als zijn schermtijd er op zit
- hij kan nu rustig uitleggen wat er is, als we zien dat hij boos kijkt
We hebben inmiddels ook geleerd dat we zelf niet erg het goede voorbeeld geven bij frustraties en conflicten!
Nu nog een afspraak met de juf maken om te zien of er op school iets verandert. Terug praten tegen je zusje is natuurlijk een instapniveau
