Zoon met liefdesverdriet
Vanmiddag kwam zoon verdrietig thuis, omdat zijn vriendinnetje het heeft uitgemaakt. Ze waren als sinds groep 3 een item, en nu dus halverwege groep 8 is het over.
Ach, echt verkering was het niet, maar in hun ogen natuurlijk wel. Ze heeft pas op vakantie nog hun 2 namen in een steen gekerfd en ze stuurde mailtjes met heel veel xxx eronder. Zoon begrijpt het dus niet. Hij reageerde vanmiddag alleen met 'oke', hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen.
Ik vind het zo sneu voor hem.
Vanmiddag heeft hij even gehuild en daarna wilde hij er niet meer over praten. Morgen zal hij wel met lood in zijn schoenen naar school gaan ( ze zitten ook nog eens in hetzelfde groepje en iedereen in de klas weet niet beter dan dat zij verkering hebben) Er si wel veel onrust in de klas door 1 bepaalde jongen, hij zit iedereen uittedagen en heeft het altijd over 'koppeltjes'etc.... ik weet niet of dat ermee te maken heeft, maar goed.
Hoe kan ik hem het beste opvangen?
Ik heb hem natuurlijk verteld dat hij best verdrietig mag zijn, mag huilen en dat hij er altijd over mag praten met ons.
Ik vind het moeilijk om hem zo te zien. En ik moet eerlijk bekennen dat ik er zelf ook moeite mee heb, omdat ze al bijna de hele basisschool tijd 'iets' hadden.
Mosie
Iets
lekkers, of leuks met een lief briefje op zijn kussen leggen. MIsschien zegt hij er wat over misschien niet, maar dan weet hij iig dat jij het sneu en rot voor hem vindt dat hij verdriet heeft.
Tja, helaas zal dat nog wel een keertje gebeuren in zijn leven. Ach vreselijk, liefdesverdriet is zo erg, ik heb staan snotteren toen de kinderen van de creche af gingen (mijn dochtertje had 4 jaar lang daar een heus vriendje) en elkaar verdrietig dag zeiden. Gelukkig zien ze elkaar elk jaar een paar keer.
Nou, even een kus in de vorm van een lief kadootje.
Manda
dank je voor het reageren!
Hij is er nu heel kalm onder. Ik vroeg aan hem of hij eigenlijk nog verliefd op haar was, en hij zei dat hij haar wel heel lief vindt, maar echt vlinders in de buik had hij allang niet meer.
Tja, of hij zich nu groothoudt of dat hij de waarheid spreekt, het verdriet is er niet minder om.
Ik zit te denken om morgen even langs haar moeder te gaan, ik ken haar persoonlijk en we komen zo nu en dan ook bij elkaar op de koffie. Ik wil gewoon weten of er niet iets anders is.
Het jochie waar ik het over had, is namelijk nogal grof in zijn mond en heeft al een 'verkering' weten uit te maken door onwaarheden, en als dat zo is zou ik het echt heel vervelend vinden voor mijn zoon.
Wat vinden jullie, is het verstandig om er heen te gaan morgen?
Mosie
Jammer
Het is heel jammer dat zo'n lange verkering nu uit is. Maar ze zijn nog zo jong! Laat je zoon lekker verdrietig zijn en verwen hem een beetje extra. Hij komt er echt wel weer overheen. Ik zou me er verder zeker niet mee bemoeien en niet bij die moeder gaan polsen hoe het nou precies zit. Laat die kinderen het fijn zelf uitzoeken!
Mosie
Het valt me op dat je het liefdesverdriet van je zoon wel erg serieus neemt, terwijl je ook aangeeft dat het geen echte verkering was. Nou wil ik zeker niet zeggen dat er daarom geen verdriet zou kunnen zijn, want een vriendschap verbreken kan ook behoorlijk pijnlijk zijn.
Maar anderzijds lees ik ook dat je al in aan het vullen bent dat hij morgen wel met lood in zijn schoenen naar school zal gaan, dat hij mag huilen, mag praten met jullie.....
Ik zou zeggen: HO!
Kijk eerst eens even wat er gebeurt.
Ik zou zeker niet nu naar de moeder van het vriendinnetje gaan. Bemoei je er niet mee hoor! Dat is wel heel genant voor je zoon zeg!
En even hard gezegd wat betreft het andere jongetje uit de klas die zijn schuld het misschien wel is... Dat meen je toch niet he? Dat je echt iemand anders de schuld wil geven hiervan?
Nee, ik denk echt dat het grote loslaten voor jouw begonnen is nu! Ik wens je sterkte en wijsheid!☺
Ja zelf laten uitzoeken
ik zou er niet over bellen ofzo. Zoals ik al zei kan je even je zoon laten weten dat je ziet dat hij verdrietig is. En verder komt het echt wel goed.
Koentje en manda
Jullie hebben gelijk. Ik zal zeker niet naar de ouders gaan.
Ik had liever gezien dat de 'verkering' wat zou 'doodbloeden' tot ze naar de middelbare school zouden gaan, dan was het misschien niet zo pijnlijk als de woorden: "ik maak het uit".
Maar ja, ik ben benieuwd hoe het op school is geweest, en ja Koentje, je hebt gelijk! Ik moet gaan loslaten, maar wat is dat lastig zeg!!
Mosie
Op school is het goed gegaan
gelukkig. Ze zitten bij elkaar in het groepje, en er is gelachen en gepraat, alsof er niets aan de hand is.
Toch heb ikzelf een vraag: Hoe kan het dat ze 2 dagen voor ze het uitmaakte een mailtje stuurde met een heleboel hartjes en kusjes en dan 2 dagen later het uitmaakte.
Dat stukje vind ik moeilijk te begrijpen, zoon trouwens ook, maar goed. Ik heb geen dochter, ben natuurlijk zelf ook ooit in die fase geweest, alleen kan me niet herinneren hoe dat vroeger ging.
Hij heeft gister een mailtje gekregen met daarin nog een keer de "uitleg"dat ze niet meer verliefd is, maar wel gewoon vrienden wil blijven. De tekst was te volwassen geschreven vonden mijn man en ik. 1 van haar ouders zal het denk ik geschreven hebben.
Mosie
Pelle
jij kan er misschien wel heel makkelijk mee omgaan, maar dat doe ik niet.
Ik wil er serieus mee omgaan, omdat zijn verdriet ook serieus is, daar doe ik niet lacherig om.
Als ikzelf een beetje begrijp hoe en waarom, dan kan ik hem ook een beetje uitleggen waarom!!!
Dit is de 1e keer na 5 jaar "verkering" en daar doe ik niet lacherig om.
Mosie
Verschil
Er zit een groot verschil tussen lacherig doen of het te serieus op nemen en dat laatste doe je mijn inziens. Tuurlijk hoef je het niet weg te wuiven maar de hele situatie minder serieus nemen lijkt me niet verkeerd. Negeer het en als hij er over wil praten dan komt hij vanzelf wel. Persoonlijk vind ik dat je er veel te veel bovenop zit.
Ja hij komt daar vanzelf wel mee
dat zei ik al. Gewoon even iets laten blijken van medeleven, ik zie jou. En dan echt er af gaan !
Geef hem de ruimte en de kans zelf dit te verwerken en als hij jou nodig heeft dan komt hij wel naar je toe.
De kans is ook nog eens heel groot dat hij niet naar jou toe komt maar naar een andere volwassene gaat om te praten. Dus kom, hup, erken dat hij nu de leeftijd heeft om dingen zelf te verwerken zonder zijn moeder er direct op te hebben.
