Zoon van 8 verteld over het "ware" verhaal van sinterklaas; nu wil hij het helemaal niet meer vieren
Mijn zoon van nu 8 jaar kwam verleden jaar medio december thuis met het verhaal dat kinderen bij hem op school vertelden dat Sinterklaas niet echt bestaat. Ik dacht: "aha, de tijd is blijkbaar rijp om hem te vertellen hoe het werkelijk zit". Hij reageerde er vrij laconiek op. Dit jaar echter is hij er alsnog helemaal ondersteboven van! Hij vind het echt vreselijk dat het allemaal "nep" is en snapt niet dat mensen dit gewoon door blijven vieren terwijl het allemaal verzonnen is 
Hij heeft nog een oudere broer die er ook niet meer in gelooft maat wel erg van het feest geniet en een kleiner zusje die er nog helemaal in zit en het erg spannend vind allemaal.
Nu wilt hij dus niet meer zijn schoen zetten, zingen, het vieren op school en zelfs pakjesavond ziet hij gewoon niet meer zitten!Ik heb er uitgebreid met hem over gesproken. Hem verteld over het verhaal dat de Sint heeeeel lang geleden wel degelijk heeft bestaan, dat het een echt Hollands kinderfeest is, dat het om de pret gaat die je met zijn allen kan hebben enz enz. Hij blijft echter heel stellig in zijn mening en wilt er niks mee te maken hebben. Ik sta versteld van zijn stelligheid, ook omdat ik zie en merk dat het hem verdriet doet. En ik voel me schuldig omdat ik misschien te snel er van uit ben gegaan dat hij de "waarheid" wel zou accepteren.
Wie weet raad hoe ik hem toch weer op een positieve manier bij het grote feest kan betrekken?
Even laten betijen?
Ik zou het even zo laten,hem even alles laten overdenken.Mijn jongens kunnen zeer stellig zijn in een weigering,en als ik erover doorga,worden ze alleen maar stelliger.Ze volharden erin.Als ik ze even laat betijen,denken ze er rustig over na,en draaien ze wel bij.
Groetjes,Bastet
Dat zou ik ook doen
hier hadden we ook een 'boos' kind toen ze het verhaal hoorde. het 'moest' wel want er was geen kind meer van haar leeftijd die geloofde alleen zij nog.
het betijën moet wel tussen jullie blijven. ik vondt dat dochter ook een 'taak' had t.o.v. haar jongere zusje om het 'geloof' in stand te houden. dus op sommige punten moést ze wel meespelen. praten over hoe leuk het allemaal was hielp niks. praten over hoe zielig het zou zijn voor d'r zusje als die door haar gedrag van d'r geloof zou vallen zorgde ervoor dat ze enigzins schuchter en morrig alsnog met d'r zusje voor de schoorsteen stond te zingen. het is ook een kwestie van 'niet weten de juiste houding te vinden', je gelooft niet meer oké, maar hoe doe je dan? sta je dan ook enthousiast te zingen? en ga je mee kijken naar de sint.maak je tekeningen? praat je ook mee over verlanglijstjes? ik geloof dat dit vooral speelt bij kinderen te vroeg van hun geloof vallen. zelf het 'goede' voorbeeld geven helpt ook. gewoon in bijzijn van gelovigen zelf over de sint gaan praten mét die gelovigen. dus het hele 'spel' van sint voor doen. niet verwachten dat hij daar een aandeel in heeft...als hij het maar hoort/meekrijgt. na een paar keer zo'n voorbeeld gegeven te hebben draaide dochter hier om en ging ook meedoen aan het grote-sint-toneel-spel. net of ze opeens door had hoe het nu moest. als ongelovige zeg maar...
groeten albana
Doet me denken (licht o.t.)
aan mijn neefje, die toen hij het hoorde eerst moest huilen, toen heel boos werd en aan zijn moeder vroeg of er 'soms nog meer was waarover papa en mama gelogen hadden?!?'
Die boosheid is ook nog een tijdje blijven hangen, maar na het ontvangen van de kado's zag hij er toch ook wel weer het leuke van...
Ik zou het inderdaad ook maar even laten gaan. Hij draait wel weer bij.
Meehelpen
Toen ik mijn zoon destijds vertelde dat de Sint inderdaad niet bestaat, vond hij het een goeie grap. Hij begon gelijk een surprise voor zijn bijna-evenoude neefje te maken.
Mijn advies is dan ook: kun je je zoon niet bij het feest betrekken? Het leukst is natuurlijk dat hij kan helpen bij een fopcadeau, surprise of melig gedicht, bijvoorbeeld voor zijn oudere broer. Het mooist zou zijn als oudere broer geen idee heeft dat broertje nu ook een ongelovige is, dan blijft het spannend wie de gever is.
Ik heb de indruk dat je zoon een nieuwe invulling aan het feest moet gaan leren geven en ja, dat moet zoon zelf doen, al kunnen ouders daar natuurlijk bij helpen.
Onlangs verzuchtte mijn oudste zoon (inmiddels 14)dat Sinterklaas voor hem vroeger een stuk makkelijker en goedkoper was...
Grote kinderen
Je kan vertellen dat het een soort spel is en dat alleen "grote kinderen" mee mogen doen om het leuk te maken voor kleine kinderen. En omdat hij al zo groot is mag hij dit jaar ook meedoen met het kadootjes uitzoeken en kopen voor de anderen. En zijn kleine zusje nog niet.
Zo wordt het misschien weer iets leuks?
Hij bestaat wel...
Wij hebben onze twee oudste kinderen destijds verteld dat Sinterklaas niet *meer* bestaat. Dat hij in zijn leven zoveel uitdeelde en iedereen zo blij met hem was, dat de mensen daarmee doorgegaan zijn toen hij doodging en dat hij door al die mensen die meehelpen eigenlijk nog steeds bestaat. Alle 'groten' zorgen met z'n allen dat sinterklaas doorleeft.
Die benadering heeft bij beiden heel goed uitgepakt. Het sluit net een beetje meer aan bij hun sinterklaasbeleving van voorheen, het is de waarheid en geeft toch niet het gevoel dat ze voorheen altijd bedonderd zijn.
Je hebt het al verteld, dus op deze manier brengen lukt niet meer - maar zou je het daarmee misschien een beetje kunnen bijstellen? Als de eerste teleurstelling en boosheid gezakt zijn natuurlijk, het lijkt me dat dat inderdaad eerst moet gebeuren.
Nog meespelen?
Misschien mist hij het spel-effect erg? Misschien kun je in zijn schoen een brief van de sint doen, waarin je eea uitlegt of waarin je aangeeft dat sint het jammer vindt dat hij niet meer ´gelooft`. Misschien wil hij met ´sint`wel communiceren?
Hier nog gelovigen, maar het zou hier kunnen aanslaan in zo´n situatie.
De essentie is: elkaar iets geven
Wij hadden toen onze oudste een jaar of 2 was, allebei geen zin om dat spel te gaan spelen en dan als Spechtekind 7 was moeten toegeven dat het allemaal gelogen was.
Omdat we met de kinderen wel van jongs af aan samen cadeautjes gingen kopen voor elkaar, steeds met een Spechtje iets kleins kopen voor papa en oma en opa en het zusje werd de essentie van het feest: je wilt elkaar iets geven en er ook iets gezelligs van maken, voor ons Het Sinterklaasfeest. Ook het surpriseverschijnsel werd niet vergeten; gekke kleine dingen uitzoeken, of iets heel gek inpakken. Voorpret alom.
We hebben eigenlijk altijd zo min mogelijk over Sinterklaas zelf gepraat. Dat werd uiteraard steeds moeilijker, omdat zowel op het KDV, als de basisschool en de BSO iedereen wel heel sterk bezig is met het Sinterklaasfeest en met die verklede man zelf.
Wat ik hiermee wil zeggen is eigenlijk: probeer samen een nieuwe vorm voor dat feest te vinden, waarbij je allemaal een wezenlijke taak hebt om er iets van te maken.
Herkenbaar
onze zoon reageerde ook heftig toen hij hoorde dat sint niet bestond. Hij was zo woedend dat hij het (ondanks onze uitdrukkelijke verzoeken en uitleg hierover aan hem ) aan al zijn goeie vrienden vertelde omdat hij niet wilde dat zij 'ook zouden geloven in leugens'.
Zijn gevoel draaide weer bij toen hij zich leek te gaan realiseren dat hier ook pakjes bij horen... En dat hij nu, wat dit betreft
, bij 'de groten' is gaan horen,kon hij uiteindelijk wel gaan waarderen ,uiteindelijk....
Het heeft tijd nodig, denk ook ik.
