Zoontje onbedoeld pijn gedaan
Ik ben mamma van een 5 jarig zoontje. We hebben een goede, liefdevolle band. Ik gebruik in de opvoeding geen geweld. Ik betrap mezelf erop dat ik dreig met 'dan zwaait er wat' maar in de praktijk blijft het daarbij. Mijn zoontje kan soms heel vervelend zijn en ik pak hem dan wel stevig bij de arm en zet hem dan in de time out stoel waar hij dan steeds uit probeert te komen en ik hem er steeds weer in terug zet. Van t weekend was hij weer vervelend aan het doen (mij slaan, spullen vernielen terwijl ik aan de telefoon was) en toen heb ik hem stevig vastgepakt en in de time out stoel gezet op zijn kamer. Daar bleef hij uit komen waarna ik hem stevig vastgreep en met een zwaai terug in de stoel duwde, steviger dan de eerste keer, bedoeld om aan te geven dat er een grens was bereikt. Ben daarna de kamer uitgelopen, superboos en begonnen met opruimen van de schade in de woonkamer. Ik weet niet hoe of op welk moment het gebeurde maar op een gegeven moment kwam hij de woonkamer in met bloed bij zijn mond. Ik schrok ontzettend. Hij zei dat hij bij het zwaaien in de stoel met zijn knie hard tegen zijn mond aan was gekomen en daardoor zat er een tand los. Ik voelde me vreselijk, heb hem getroost, sorry gezegd en zag ook dat het tandje er losjes bijhing. Hij trok die er iets later zelf uit en vond het hele tandje verliezen superspannend en stoer, wil het ook aan iedereen laten zien. Maar ik ben al 2 dagen misselijk van schuldgevoel, ik kan er niet van slapen. Hoe kon ik niet doorhebben dat ik mn kind met teveel kracht en onvoorzichtigheid heb benaderd. Met als gevolg dat hij een tandje verloor. Dat was nooit mijn bedoeling, maar toch. Dat zegt de man die zijn vrouw slaat ook. En mn zoontje kon zich als kleintje niet verweren tegen de zwaai waarmee ik hem op die stoel zette. Ik vind het verschrikkelijk kan het maar geen plekje geven en heb wel 10 keer een soort detailreconstructie bij hem gevraagd (hoe is het gebeurd, op welk moment, was ik nog ik de kamer, zat je tandje al los, deed het pijn want hij huilde niet) omdat ik niet in de buurt van zn gezicht was gekomen en hij toch een tand was kwijtgeraakt. En heb ook bij hem benadrukt dat het door mij is gebeurd (per ongeluk, maar toch door mijn schuld) en dat ik er heel verdietig van ben en spijt heb. Maar toch het wordt er niet beter op ik voel me n soort Lil Kleine, of iemand die met alcohol achter het stuur kruipt en dan onbedoeld een ongeluk veroorzaakt. Kan het schuldgevoel niet van me afzetten. Ik vind het misdadig en ergens een mislukking in moeder zijn
Bijtje82 schreef op 15-02-2022 om 22:31:
[..]
Ja, deels kan ik daarin mee. Maar je moet er wel voor waken dat het kind dit niet gaat misbruiken.
Zelfs baby's zijn al in staat tot manipulatie om te krijgen wat ze willen.
TO kent kind het beste, dus moet zelf kunnen inschatten wanneer accuut handelen nodig is. Net zoals jij bij jouw kind doet en ik bij de mijne.
Het lastige van advies geven via een forum, is dat je het kind in kwestie niet kent. Dus ieder advies kan juist zijn in zekere zin.
Daar denk ik dus heel anders over en volgens mij is het inmiddels algemeen bekend dat baby’s niet manipuleren en dat je ze niet kunt verwennen met aandacht.
Wat ik bij TO zorgelijk vind is het fysieke en het feit dat je daarin steeds verder en harder (meent te moeten) gaat om het kind te laten doen wat jij wilt. Zonder succes vaak, want temperamentvolle kinderen gaan gewoon door tot het bittere eind.
Mammaatje schreef op 15-02-2022 om 22:33:
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het heel waardevol om te lezen hoe jullie hierover denken en de tips en suggesties. Bijvoorbeeld de time out stoel, ik had ergens de overtuiging dat dat de manier is om een grens te stellen bij wangedrag ( en dat het mij gewoon niet lukt). Over de oorzaak van zijn gedrag, ik heb wel een idee erbij. Meestal is het een superlief kindje, luistert niet altijd even goed maar dat vind ik horen bij zijn leeftijd en het gaat met luisteren ook steeds beter naarmate hij ouder wordt. Ik ben alleenstaand en we zijn eigenlijk altijd met zn tweetjes mijn tijd en aandacht gaat vooral in hem zitten. Het gedrag is begonnen bij de eerste lockdown. Ik voelde met superschuldig om thuis aan het werk te zijn met hem om mij heen en niet mijn aandacht op hem te kunnen richten, dat voelde en voelt nog steeds superonnatuurlijk en dat vind ik soms stressvol. En dat voelt hij ook haarfijn aan. Er mag meer, ik ben coulanter op veel vlakken, vind het snel zielig voor hem etc. Vanuit het idee dit is tijdelijk, even doorstaan, mag best compenseren etc. Maar dat tijdelijk duurt nu best lang. En er wel zijn maar niet beschikbaar zijn, is voor hem de trigger. We hebben aan het begin van de lockdown bijvoorbeeld afgesproken dat een knuffel/kus komen halen altijd mag, daar mag hij me voor onderbreken altijd. Maar bijvoorbeeld niet zeuren rn huilen om snoep/onderbreken of het huis verbouwen als ik in een vergadering zit. En toch wanneer ik echt niet onderbroken mag worden is dat het moment waarop het wangedrag begint. Zo ook van het weekend, ik was in gesprek met mijn arts. Van mijn omgeving krijg ik terug dat ik te vrij ben, eerder grenzen moet stellen etc. Maar zelf vind ik dat ik ook moet voorkomen dat hij teveel last heeft van de lockdown. Wat er van het weekend gebeurde is niet eerder voorgekomen en hij wordt ook niet regelmatig hard vastgepakt of geknepen of tegen geschreeuwd of wat dan ook. Dat neemt niet weg dat wat er gebeurd is ook wat mijzelf betreft een mishandeling is geweest. Door mijn gedrag is het gebeurd. Onbedoeld, maar toch, oorzaak/gevolg. We hebben verder een rustig huis waar hij zich ook prettig en veilig voelt. Voor mij is dit een luide alarmbel van dat dingen anders moeten. Daarom startte ik deze topic om input op te halen bij anderen, te leren van andere ervaringen en zeker ook kritiek te ontvangen. Het gaat mij er alleen om dat zoiets nooit meer gebeurt.
Dit soort gedrag in iets mindere mate, zie ik bij mijn kinderen ook als er weer een lockdown was. Ze kunnen hun ei niet kwijt. Terwijl jij je energie in hem en je werk steekt, bouwt het zijne alleen maar op.
Sta je er helemaal alleen voor? Of kun je misschien terugvallen op een opa/oma? Gaat hij niet naar een Bso waar hij met andere kinderen kan spelen? Neem aan dat hij nu wel naar school gaat? Zijn die dagen beter qua gedrag?
MMcGonagall schreef op 15-02-2022 om 22:37:
[..]
Daar denk ik dus heel anders over en volgens mij is het inmiddels algemeen bekend dat baby’s niet manipuleren en dat je ze niet kunt verwennen met aandacht.
Wat ik bij TO zorgelijk vind is het fysieke en het feit dat je daarin steeds verder en harder (meent te moeten) gaat om het kind te laten doen wat jij wilt. Zonder succes vaak, want temperamentvolle kinderen gaan gewoon door tot het bittere eind.
Nee, manipulatie is ook niet het juiste woord omdat dit te negatief is. Maar naarmate een kind ouder wordt leert het welk gedrag loont. Ben ook van mening dat je een baby niet kunt verwennen met positieve aandacht. Juist die extra knuffels als het huilt geven een gevoel van troost. Dat knuffelen doe ik hier nog dagelijks met alle drie.
Opvoeden blijft een lastig iets, helaas is er geen handboek voor perfect ouderschap. Het kan alleen wel een leidraad zijn. Geweld is iig nooit goed te praten, hoe frusterend sommige situaties ook zijn.
Mijn kinderen hebben ook wel eens een tik gekregen op de kont. Duveltjes zijn het soms.
Ik vind dat een kind van vijf best zou moeten snappen dat het niet altijd NU aandacht kan krijgen als het dat wil. Op school krijgt hij ook niet direct aandacht als hij dat wil en daar wordt het ook niet geaccepteerd om spullen kapot te maken.
Als een strafstoeltje niet werkt, zou ik samen iets anders verzinnen wat wel werkt.
Als hij erover mee kan denken, heeft het wellicht meer kans van slagen omdat hij er zelf van overtuigd is dat het werkt.
Je kunt ook tegen je kind zeggen dat je even niet bereikbaar bent omdat je moet bellen. Dan kun je even naar een andere ruimte gaan zodat je er ook niet bent zonder beschikbaar te zijn. Je bent er even niet. Net als wanneer je even naar de wc gaat of gaat douchen.
Ach Mammaatje, ik dacht vroeger ook dat een time out er bij hoorde, ik zette mijn kinderen dan braaf ‘ in de hoek’. Dat hebben mijn kinderen me snel afgeleerd!
Verder denk ik dat te vaak te snel in de aandacht-trekkende- hoek wordt gezocht.
Ja, het is super irritant als ze je claimen juist op momenten dat het echt niet uitkomt. Maar mi is dat meestal geen pesten en ook geen aandacht trekkerij. Het is veel vaker een niet-snappen- van-de-situatie. Vaardigheden die nog ontbreken en onduidelijkheid die heerst. (Een situatie als mama wel aanwezig maar niet bereikbaar is een hartstikke ingewikkeld concept. Iets om flink uitgebreid te testen. Om te leren!)
En bij sommige kinderen wellicht wat onrust die ze oppikken (jij gesprek met arts?) vooral de wat gevoeligere kindjes.
ik vind het herkenbaar hoor, toen mijn kinderen jonger waren ben ik ook wel eens in zo'n situatie beland en je voelt dan dat het te ver gaat ( te boos of te ruw) of dat je zelf te emotioneel wordt. Wees niet te streng voor jezelf, hier worden tips gegeven om uit de strijd te blijven met je kind. Dat is heel moeilijk maar het levert je een goed gevoel op als je zelf kalm kan blijven. Ingaan op het vervelende gedrag is soms een valkuil. Even hem afleiden of proberen na te gaan wat er achter dat gedrag zit ( verveling, spanning, onduidelijkheid?) en daar op in spelen werkt het beste. Maar een kind even wegsturen doe ik soms nog hoor, met tot 3 tellen aan toe ( heel ouderwets) . Niet de beste oplossing maar op die zeldzame momenten maakt het nog wel wat indruk en weten ze, ik ben even te ver gegaan.
Ik zou het geen wangedrag noemen, maar gewoon kleutergedrag. Een kind van onder de <8 jaar dat de hele werkdag lief en rustig moet zijn, omdat mama aan het zomen/MS teams is. Ik snap dat je niet anders kan, maar het is voor een kleuter een onmogelijke opgave. Op de kleuterschool zijn ze ook de hele dag bezig met kring, knutselen, fruit, buiten spelen en dat is niet voor niets. Kan je kindje niet wat vaker naar opa en oma of bij om de beurt bij een vriendje wanneer jij tijd nodig hebt voor grote mensen dingen?
Corona was ook echt wel een rot tijd voor één ouder gezinnen met kleine kinderen.
MevrouwKrul schreef op 15-02-2022 om 19:50:
[..]
Ik zeg sowieso niet 'kom even heel lief bij mij zitten'. In dit geval zou ik zeggen: je slaat mij, je doet me pijn. Ga jij maar even hier op de bank zitten.' En nee, in dit geval werkt het misschien niet, maar een kind naar een stoeltje sleuren gaat de frustraties sowieso niet wegnemen.
Adviezen geven aan anderen over hele andere situaties is wel makkelijk he? Jouw dochter moet UIT de situatie en komt naast jou zitten. Dat is een prima oplossing als ze haar broertje pest. Geef dan ook adviezen waar deze moeder iets mee kan in plaats van ondoordacht je eigen niet passende situatie te beschrijven.
Pinokkio schreef op 15-02-2022 om 21:51:
[..]
Nouja, het kind is 5. Dan vind ik het op zich niet zo’n heel gek gedrag. En er zit vast een oorzaak achter maar dat kunnen er zoveel zijn en kom daar maar eens achter. Je probeert weleens wat uit en soms schiet je raak en verder doet rijping zijn ding wel en kom je met wat laveren al weer een fase verder.
Maar strafstoeltjes en dat soort rare fratsen werkten bij mijn kinderen volkomen averechts. Ik zou er nooit meer aan beginnen.
Het is zaak dat je het vóór bent, dus je kunt op dit moment met dit kind dus geen lange belangrijke telefoongesprekken houden. Sterker nog: ik zou gaan dóen of ik een lang en belangrijk telefoongesprek ga houden en hem verrassen als hij dreigt iets stuk te maken. Zo leer je het af. Dit kind erna straffen heeft geen zin.
Kerstin75 schreef op 16-02-2022 om 08:50:
[..]
Adviezen geven aan anderen over hele andere situaties is wel makkelijk he? Jouw dochter moet UIT de situatie en komt naast jou zitten. Dat is een prima oplossing als ze haar broertje pest. Geef dan ook adviezen waar deze moeder iets mee kan in plaats van ondoordacht je eigen niet passende situatie te beschrijven.
Jezus, ik bedoel het ook maar goed hoor. Wat een ongelooflijk kattige reactie.
Bijtje82 schreef op 15-02-2022 om 22:31:
[..]
Ja, deels kan ik daarin mee. Maar je moet er wel voor waken dat het kind dit niet gaat misbruiken.
Zelfs baby's zijn al in staat tot manipulatie om te krijgen wat ze willen.
TO kent kind het beste, dus moet zelf kunnen inschatten wanneer accuut handelen nodig is. Net zoals jij bij jouw kind doet en ik bij de mijne.
Het lastige van advies geven via een forum, is dat je het kind in kwestie niet kent. Dus ieder advies kan juist zijn in zekere zin.
Daar ben je toch al te laat voor. Liever voorkomen van stukmaken en slaan en dán belonen dan achteraf het gevoel te hebben te moeten straffen. Dus met kleine beetjes: Mama moet nu even bellen, je krijgt een bakje fruit en een puzzel. Als ik klaar ben en je bent lief geweest krijg je (een sticker, een snoepje, een knuffel, gaan we een spelletje doen) en de eerste keer zorg je dat je klaar bent vóór het bakje fruit leeg is (je kunt ook nep-bellen). De dag erna maak je het wat langer maar je zorgt dat je ophangt voor hij verkeerde dingen doet. Zo leer je het af! Door te belonen.
MevrouwKrul schreef op 16-02-2022 om 08:54:
[..]
Jezus, ik bedoel het ook maar goed hoor. Wat een ongelooflijk kattige reactie.
Lees je reactie over 'dicht bij mij zitten' dan eens door als de ouder die net door zijn eigen kind geslagen is en spullen stuk heeft gemaakt en vraag je af of jij dat een bruikbaar advies vindt omdat diegene haar dochter uit een situatie wilde halen? Ik bedoel het niet kattig, ik vind gewoon dat je op moet passen om je eigen tips te gebruiken voor hele andere situaties in plaats van waardevolle adviezen te geven die bij de betreffende situatie horen.
MevrouwKrul schreef op 16-02-2022 om 08:54:
[..]
Jezus, ik bedoel het ook maar goed hoor. Wat een ongelooflijk kattige reactie.
We bedoelen het allemaal goed. En zoals ik al zei, er is geen handleiding die past voor alle kinderen. Maar sommige mensen vinden nu eenmaal dat zij als enigen de oplossing in handen hebben. Maar niemand heeft die, behalve moeder zelf. Zij kent kind en zij kan de tips proberen toe te passen.
We moeten iig proberen elkaar hier een beetje te respecteren. We zijn over het algemeen allemaal een ouder en zullen het vast niet allemaal verprutsen. Af en toe misschien een beetje, maar zo leren we.
Kerstin75 schreef op 16-02-2022 om 08:58:
[..]
Lees je reactie over 'dicht bij mij zitten' dan eens door als de ouder die net door zijn eigen kind geslagen is en spullen stuk heeft gemaakt en vraag je af of jij dat een bruikbaar advies vindt omdat diegene haar dochter uit een situatie wilde halen? Ik bedoel het niet kattig, ik vind gewoon dat je op moet passen om je eigen tips te gebruiken voor hele andere situaties in plaats van waardevolle adviezen te geven die bij de betreffende situatie horen.
Ik geef dit advies omdat het bij ons werkt. Ook als mijn dochter echt uit haar plaat gaat inclusief mij slaan. Dat gebeurt niet vaak, omdat ik het meestal voor ben. Maar het komt voor, en dan werkt dit ontzettend goed. Drie minuten en ze is rustig, we kunnen erover praten en ze zegt sorry.
Viva-amber schreef op 16-02-2022 om 08:42:
Ik zou het geen wangedrag noemen, maar gewoon kleutergedrag. Een kind van onder de <8 jaar dat de hele werkdag lief en rustig moet zijn, omdat mama aan het zomen/MS teams is. Ik snap dat je niet anders kan, maar het is voor een kleuter een onmogelijke opgave. Op de kleuterschool zijn ze ook de hele dag bezig met kring, knutselen, fruit, buiten spelen en dat is niet voor niets. Kan je kindje niet wat vaker naar opa en oma of bij om de beurt bij een vriendje wanneer jij tijd nodig hebt voor grote mensen dingen?
Corona was ook echt wel een rot tijd voor één ouder gezinnen met kleine kinderen.
Ik denk dat als de pandemie was geweest toen mijn kinderen kleuters waren, het hier ook allemaal niet gezelliger op was geworden. Zeker zonder oppasmogelijkheden door (kwetsbare) grootouders.
