Zoontje van 4 jaar slaat kinderen

Je hebt voor thuis al een orthopedagoge ingeschakeld, wellicht kan de school dat ook doen voor op school. 
Succes met het gesprek, ik kan me voorstellen dat het heel erg vervelend is in alle opzichten. 
Tsjor

Dikke knuffel voor jou en ja verschrikkelijk als dit gebeurt, ik snap je gevoelens helemaal! Onze zoon kan ook wel eens zijn zusje slaan en stompen, duwen etc.... wat ons verteld is, dat we altijd rustig moeten blijven, eerst het kindje wat pijn heeft troosten, uitleggen dat slaan pijn doet en dat we onze woorden moeten gebruiken, stop houd op etc... maar het is een process en niet een oplossing van 1 dag. 
Dus je ziet er al verbetering, super! Nu nog doorpakken en blijven uitleggen dat kinderen slaan niet mag, alleen lieve aanrakingen, geen boze aanrakingen. Wij gaan ook thuis kaartjes ophangen (net zoals op school) wat wel en niet mag en hopelijk gaat het dan nog beter.

Succes! Je kan dit!

Gesprekken helpen jou maar niet je kind van 4. Ik herken het wel, het is moeilijk afspraken maken. Hier heeft speltherapie goed geholpen. Ik vond een speltherapeut in de buurt waar ze meteen terecht kon. 

ACE100889 schreef op 21-11-2023 om 10:00:

[..]

(....) Ook vond ik het shockerend om te horen dat de juf zei "de veiligheid van de andere kinderen waarborgen". Ik denk; hij is toch geen crimineel, hij is een kleuter die zwaar in zijn ontwikkeling zit en moeite heeft met zijn emoties te reguleren... Misschien klinkt dat erg naïef maar, het is en blijft mijn kindje en als er dan zulke dingen geroepen worden, schiet ik er in de verdediging

Probeer je eens in die ouders te verplaatsen. Ik snap natuurlijk dat dit voor jou heel lastig is. Maar hun kind voelt zich niet veilig op school en wordt geslagen! Dat is niet ok en niet veilig. Dat maakt van jouw kind geen crimineel, maar het is wel een probleem. In de verdediging schieten helpt niet mee aan een oplossing. 

Kun je het probleem erkennen? En de ervaring van die kinderen los zien van een veroordeling van het gedrag van je eigen kind?

"Ook vond ik het shockerend om te horen dat de juf zei "de veiligheid van de andere kinderen waarborgen"

Ik snap dat dat bij jou hard aankomt, maar wat denk je dat het met (de ontwikkeling van) een kind doet als het elke dag angstig naar school gaat omdat daar een kind rondloopt dat hem/haar regelmatig zomaar opeens slaat? 

Thuis aanspreken op iets wat op school is gebeurd, heeft op die leeftijd echt geen zin. En het zet de goede sfeer thuis onder druk en duwt hem weer in de 'rol' van het broertje dat het altijd verpest.

Je kunt wel thuis oefenen met sociaal gedrag, bijvoorbeeld vragen om mee te doen of vragen om een beurt. En je kunt oefenen met acceptabele uitingen van frustratie/boosheid. Maar ja, dan moet je wel eerst een idee hebben op school wat het gedrag veroorzaakt. Is hij uit op gewin (speelgoed afpakken), slaat hij vanuit frustratie/emotie, of het experimenteergedrag (steeds ietsje harder aanraken tot het andere kind reageert). En als het ligt aan frustratie/boosheid zul je toch eerst met school moeten overleggen voordat je hem thuis iets gaat aanleren (bijv. weglopen) waar ze op school niet van gediend zijn.

Dus tja, observeren op school is superbelangrijk; vraag in dat gesprek vooral wat ze op school zien vlak voordat hij slaat. 

Jammer dat de focus nu is op hoeveel stickers hij elke dag niet verdient. Dan is het toch weer een straf. Ervaart hij dat zelf ook zo, of is dat hoe jij het ziet? Beloningen moeten eigenlijk onvoorspelbaar zijn, precies om te voorkomen dat je deze omdraaing van beloning naar straf krijgt. In plaats van een vast aantal stickers voor als er 'niets fout' gaat en daar bij elk incident één van af trekken, zou het beter zijn als hij een sticker kan krijgen (geen garantie!) als hij zich inhoudt, als hij woorden gebruikt in een lastige situatie, als hij boosheid/frustratie ervaart en dat oplost zonder slaan (en de juf of een andere volwassene op school ziet dat).

Maar goed, dat is veel te veel gedacht in termen van oplossingen - en ook nog eens oplossingen die de andere partij moet implementeren - voor een eerste gesprek. Dat kun je beter voor je houden. In een eerste gesprek moet je vooral je eigen observaties delen en luisteren naar de ander, niet de ander vertellen wat ze moeten doen. Als je iets 'nieuws' hoort waar je van schrikt, niet meteen proberen een reactie te geven, maar benoemen dat dat nieuwe informatie is en dat je daar over na moet denken. Speel open kaart over wat er thuis speelt, benoem dat je vooruitgang ziet, maar ook dat het je veel moeite kost. Vraag wat tot nu toe gewerkt heeft op school en vertel wat tot nu toe gewerkt heeft thuis. Probeer ongeacht wat voor ideeën er uit het gesprek komen alvast een vervolgafspraak te maken. En neem eventueel die orthopedagoog mee naar de vervolgafspraak .

Onze dochter heeft andere kinderen geslagen, gebeten en is heel gemeen geweest richting haar broertje die 1,5 jaar jonger is.

Op school was het niet zo erg, daar gebeurde het wel eens maar het was vooral als dreumes op de opvang, op de BSO en thuis. Wij hebben het erkend en zijn nooit in de verdediging gegaan. Het is abnormaal gedrag wat ergens vandaan komt. Ik ben gaan kijken naar wat wij voor haar kunnen doen want ze baalde er zelf ook van. Zelf noemde ze het de tijger in haar buik die haar overnam.

Via de huisarts heb ik opvoedhulp aangevraagd en is er een gesprek gekomen met een psycholoog en wijkteams (vanuit de gemeente gesponsord). Hun conclusie was dat wij geen opvoedhulp nodig hadden maar dat er meer gekeken moest worden naar de oorzaak en het gedrag van dochter.

Via hun zijn wij bij speltherapie terecht gekomen. Je doet samen verschillende oefeningen en spellen terwijl dit word opgenomen. Haar gedrag word geanalyseerd en hieruit zagen ze dat ze een pre verbaal trauma had. Dat hebben we aangepakt met o.a. EMDR. Dat was ons geval maar de aanleiding kan bij jou heel anders zijn.

Met school en de BSO heb ik altijd een kort lijntje gehouden, gesprekken daar vond ik juist fijn. Zij hebben het beste voor met alle kinderen en zullen je echt niet zomaar laten vallen. Wel kan het zo zijn dat hij zo'n grote invloed heeft op de rest van de klas dat ze hier acties voor moeten ondernemen waar jij niet blij mee bent. Zij hebben meerdere kinderen waarvoor ze er moeten zijn.

Ik vond het ook zwaar, je bent druk met werk, alledaagse dingen en dan komen deze zorgen en alle tijd die je kwijt bent aan gesprekken er nog bij. Het contact met wijkteams vond ik heel fijn, ik weet dat zij zelfs kijken naar steungezinnen en dergelijke als het echt niet gaat.

Lang verhaal zo maar hopelijk kan je er iets mee. Zoek de hulp die je kind nodig hebt ook al kost dat veel tijd en energie, het helpt jullie uiteindelijk allemaal.

Wij hebben dit op de BSO gehad met een jongen. Daar heeft speltherapie heel erg geholpen. Dit gedrag komt namelijk ergens vandaan, maar dat kan hij zelf niet uitleggen, waarschijnlijk weet hij ook niet waarom hij het doet. 
Je kind doet dit niet omdat hij een rotkind is die kinderen graag pijn wil doen. Ik zou daarom speltherapie adviseren. 
Nu is hij nog jong en als het gedrag nu veranderd is dat ook fijn voor de hele klas, zo maakt hij straks ook beter vriendjes en staat hij niet bekend als kind dat alleen maar slaat.

Bij ons is dit kind op de bso een tijd niet geweest, in overleg met zijn ouder, want ja de veiligheid van anderen kinderen ging echt even voor. Hij mepte maar in het rond en we kregen veel klachten daarover van ander ouders die, terecht, het zat waren dat hun kind elke keer geslagen werd op de bso. 

Op de school van mijn kinderen heb ik dit meerdere malen zien gebeuren. Ouders zijn essentieel in het bijsturen van hun kind. Dus trek het boetekleed aan en laat zien dat jij er alles aan doet. Je kind verdedigen past daarin niet. 

Ik heb situaties gezien waarbij op een gegeven moment de maat vol was van een kind dat continu geslagen werd en gepest. Een oudere broer heeft met zijn vriendjes het kind toen flink aangepakt en duidelijk gemaakt wat er zou gebeuren als het slaan niet zou stoppen. Andere ouders begrepen het wel (verdiende loon, wie niet luisteren wil moet voelen reacties). Ouders werden met de nek aangegeven en waren onderwerp van roddels. 

Achteraf bleek dat de ouders van het geslagen kind hier volledig achterstonden en zelf ook ten einde raad waren (en boos) over de veiligheid van hun kind. Ze hadden zowel kind en ouders al eens aangesproken op het gedrag maar die bleef doorgaan.