Aldoor bevestiging vragen
We hebben een super lieve en vrolijke zoon, hij is onze jongste. Hij is in augustus 14 geworden en zit 3 gymnasium, slimme knul dus, maar houdt niet van school (gamet liever). Heeft vrienden, sport. Zou het op school veel beter kunnen doen (staat er nu niet best voor), maar is meer van het type hard werken als het moet. Hij is jong, is ook nog niet groot, begint nu te groeien, echt nog een lieve knul die houdt van knuffelen, echt nog een jongetje terwijl hij al vrienden heeft die wat verder in hun ontwikkeling zijn. Niet allemaal gelukkig.
Hij heeft al jaren vrij veel behoefte aan bevestiging van ons, van mij denk ik nog meer dan van mijn man. Wil aldoor van mij horen dat hij aardig is, lief, slim, knap etc. Vooral als hij wat wild met mij doet en ik zeg "hou op" dan wil hij daarna weer horen dat hij toch aardig is.
Ik heb al vaker gesprekken met hem gevoerd dat het belangrijkste is dat hij zelf tevreden is met wat hij doet, en dat als ik er niet ben (als hij op kamers woont) hij van mij ook geen bevestiging kan krijgen dus het toch zelf zal moeten doen, maar hij blijft er mee doorgaan. Als hij vraagt "Ben ik aardig", reageer ik vaak wat overdreven en lachen we er om, maar volgens mij heeft hij die bevestiging nog echt nodig. Misschien heeft het met zijn onzekerheid te maken omdat hij altijd de jongste is en ook nog eens echt zo'n jongetje?
Iemand idee wat hier achter kan zitten en hoe we hier het beste mee kunnen omgaan?
Tjonge
Dus omdat hij vragen stelt als hij 14 is denk je dat je hem geen goede antwoorden mag geven omdat hij over 4 jaar wellicht alleen op een kamer zit?
Sowieso blijven studenten veel vaker thuis tegenwoordig.
Geef je kind waar het behoefte aan hebt en denk niet aan later, vergelijk niet met zijn oudere peers, er moet er ééntje de jongste zijn. Ik heb vrij lange zonen maar ze gingen pas groeien in het jaar dat ze 14 waren.
Knap!
Hij weet precies wat hij nodig heeft: bevestiging. En hij vraagt daar op een adequate manier om. Dus geef hem dat.
Hij is net 14, is een jonge leerling, zijn klasgenoten groeien hem aan alle kanten letterlijk en figuurlijk voorbij... niet zo gek dat hij zich, met de puberteit eigenlijk nog voor de boeg, onzeker voelt.
Focus niet op hoe dat later allemaal moet, doe gewoon wat nu nodig is. Lekker veel bevestiging geven, niet tobben maar genieten van deze fase die vanzelf overgaat in een andere fase waarin je weer andere vragen zult hebben.
Wees hem voor
Als je dit dan weet probeer hem dan es voor te zijn door hem op andere manieren de bevestiging te geven die hij nodig heeft zodat hij er iets om hoeft te vragen. Of voer een open gesprek erover. Niet vanuit de boodschap dat hij het straks ook alleen moet kunnen maar ik zou willen weten hoe hij zijn leven beleeft en van waaruit de vraag ontstaat. Wordt ie gepest? Is hij onzeker over zijn rol in de groep?
Onze zoon van 13 heeft veel moeite met boos worden. Voor hem is het steeds zoeken naar hoe stel ik mijn grens. Echt boos worden wil hij ontlopen merk ik. Ik weet nu ook dat bij hem de tranen snel komen. Boos is huilen. Hij vindt het ook lastig als anddren boos op hem zijn. We hebben veel gesprekjes over dat een keus maken altijd consequenties heeft. Kies je a dan kies je niet b en dan kan iemand anders daar iets van vinden en wat doe jij dan. En hoe voel je je dan en waarom?
Het wordt hem steeds duidelijker en ik zie hem er steviger in worden. Dus naast dat je als moeder de bevestiging geeft zou ik oordeelloos dit soort dingen bespreken met hem. Hoe reageer jij en wat voel je en waarom en welke keuzes heb je in je handelen?
Je zegt dat jij heel overdreven gaat doen als hij vraagt of hij aardig is. Daarmee zet je hem in de zeik. Ik vind dat zielig. Je neemt hem niet serieus. Vraag erns: lieverd ik merk dat je dat vaak vraagt. Hoe komt het dat je denkt dat je misschien niet aardig bent?
Misschien is er iets in jouw gedrag als moeder dat hem onzeker maakt? (Niet serieus ingaan op zijn echte vraag bijvoorbeeld). Grote kans dat zijn vraag naar bevestiging minder wordt als jij oprecht antwoord geeft en niet met een grap.......?
Gewoon geven
Hij heeft die bevestiging nodig dus aan jou om die te geven. Dat hij over op z'n vroegst vier jaar op kamers gaat heeft er niets mee te maken. Als je dat benadrukt loop je zelfs de kans dat hij daar dan bang voor gaat worden. Wat het tegenovergestelde is van wat je wil bereiken, want dan krijgt hij juist nog meer behoefte aan bevestiging natuurlijk.
Je kunt wel vragen waarom hij dat zo vaak vraagt. En dan niet zelf van alles gaan vertellen maar hem laten vertellen. Eens kijken wat daar uit komt. En inderdaad, pas op met grappen, als je vermoedt dat er iets serieus achter zit.
ik zou willen weten
waardoor het komt dat hij die bevestiging zo vaak nodig heeft. Dit is ook een leeftijd waarop er veel gebeurt.
Bedankt
Voor jullie reacties. Ben al blij om te lezen dat jullie eigenlijk allemaal vinden dat ik gewoon bevestiging kan geven. Dacht dat ik dat misschien om een of andere reden niet moest doen.
Zonder de anderen tekort te willen doen, m.n. Angels reactie is voor mij stof tot nadenken.
Ik reageer m.n. de laatste tijd vaak wat overdreven. Ik reageer ook erg vaak echt serieus hoor! Dat deed ik aldoor al. Maar als hij het in korte tijd (de laatste tijd) erg vaak vraagt, krijg ik toch de neiging om na een serieuze reactie wat te overdrijven.
Waarom? Omdat hij ook wel bevestiging op een wat overdreven manier vraagt. Dus bijv. "ben ik de beste?"
Kijk, als hij vraagt: Ben ik lief? Dat reageer ik natuurlijk met Ja, superlief. De allerliefste jongen van de hele wereld (we hebben maar 1 zoon 
). En dat meen ik natuurlijk ook.
Als hij vraagt "Ben ik de beste?", dan kan ik wel serieus Ja zeggen, maar dat is natuurlijk een ander soort vraag.
Ik denk ook echt dat hij wel weet dat ik hem geweldig vind (ondanks zijn minder goede kanten, die heeft nl. iedereen), dus dat hij als ik wat overdreven reageer, hij al wel de bevestiging van mij ontvangen heeft (voordat ik dus ga overdrijven). We zijn nl. ook echt heel gek op elkaar . Maar dat is een gevoel dat ik heb, weet natuurlijk niet of dat echt zo is).
Jouw idee om er eens met hem over te praten is een hele goede. Kijken of ik kan achterhalen of er nog iets achter zit. Ga ik doen.
En misschien ook wat praten over onzekerheid, keuzestress en zo. Altijd nuttig .
fijn Lise
En inderdaad is het ook zo dat ik niet weet op welke manier het precies gaat. Ik kan me ook voorstellen als hij dat zelf een soort van jolig doet dat jij dan ook anders terug reageert. Dat is lastig zo van een afstand.
Ik denk wel altijd dat er iets onder zit. Zeker bij kinderen.
Mijn dochter bv zegt heel vaak: love you.
Of: ik hou meer van jou dan jij van mij. Ze vraagt daarmee indirect om bevestiging
Zij heeft veel bevestiging nodig als ik bv boos ben geweest op haar. Of ze dan toch nog ok is. Zij heeft gesprekjes nodig over dat boos iemand zijn niks te maken heeft met houden van of dat iemand niet meer lief of aardig is. Dat boos zijn te maken heeft met gedrag en niet met hoe iemand is. En dat zelfs als ze een moord pleegt ik altijd van haar zal houden (bij wijze van 
Angel
Ja, ik benadruk ook altijd het verschil tussen wie je bent en wat je doet richting zoon.
Misschien zal ik ook daar nog eens wat uitgebreider een gesprekje met hem over voeren, weet niet of dat al goed ingedaald is bij hem .
Angel
Nou zeg, m'n mond valt open. Dat zegt zoon van net 15 ook altijd tegen mij: ik hou meer van jou dan jij van mij. En dat zegt hij nu ik erover nadenk al sinds een jaar of twee. Ik heb daar nooit veel aandacht aan besteed: we doen altijd een wedstrijdje wie er het meest van wie houdt. En daar moeten we dan om lachen. Ik heb het dus nooit serieus genomen. Maar ga toch eens nadenken en opletten of er iets achter steekt.
idd. wees hem voor.
Zelf kom ik uit een gezin waar je fijntjes werd gewezen op alle tekortkomingen, op het pijnlijke en vaak onwerkelijke af.
Het verdriet en onrealistisch zelfbeeld dat dit gaf wenste ik mijn kinderen niet toe dus te pas en te onpas vertel ik ze hoe belangrijk, lief, mooi, slim, noem maar op zijn. Alleen mijn dochter kon soms dan een beetje naar verwaandheid afwijken en vulde ik het bij haar soms aan met "maar verwaandheid is lelijk he? Met een dikke knipoog maar ze begreep het wel.
Ze hebben alle 3 hun dingen uiteraard maar ze hebben wel een gezond ego die nog prima door een deur past.
Straks als ze op hun zelf zijn aangewezen kan dit ze door moeilijke momenten heen slepen als anderen ze kleineren.
Waar ik dacht dat die mensen vast wel gelijk hadden, weten mijn kinderen dat ze echt wel oké zijn.
