Boer zoekt zoon

Ach

Je mist je zoon dat snap ik wel. Meer nog dan ik me mogelijk voor kan stellen omdat het al zo lang aan de gang is en omdat het zo'n dagelijkse zaak is. Dat had je toch niet in gedachten als gezin. En dan het gevoel dat je moet concurreren met dat andere echtpaar.
Ik vind het echt wel heel jammer. Ik probeer het maar zo lang mogelijk te vermijden, maar misschien zie je dat zelf al lang aankomen. Je zoon heeft het naar zijn zin en ze bieden hem zelfs mogelijkheden voor een toekomst waar hij overduidelijk zin in heeft, welke puber heeft dat nou? De meesten weten niet wat ze willen worden, proberen eens wat, en jou zoon heeft ongelooflijke mazzel dat hij al in een soort gespreid bedje terecht komt. Zou het niet voor iedereen veel makkelijker zijn als je dat gewoon zou kunnen accepteren? En misschien zelf wat meer contact zoeken met deze mensen, omdat jullie blijkbaar ook iets delen, de liefde voor je zoon en zijn toekomst.
Misschien een kleine vergelijking, maar mijn zoon is ook al anderhalf jaar regelmatig weekenden en vakanties in het gezin van zijn vriendin. Ja, dan mis ik hem maar ik weet dat hij het daar erg naar zijn zin heeft. Ook gaat hij met de vader en vriendin allemaal handige reparatiedingen doen, stallen uitmesten en hekjes zetten, reparatiewerkjes binnen en buitenshuis.
Met de Kerst waren we daar uitgenodigd en hebben we met veel plezier samen Kerst gevierd. Het voelt als familie.
Uiteindelijk groeien kinderen van je af en daarvoor geef je ze de ruimte. En ja, daar hoort ook het kosthuis gevoel bij ook al is het in jou geval al veel langer aan de orde en ook veel extremer.

Ik kan me uiteraard jullie gevoel voorstellen. Anderzijds: je zoon heeft zich helemaal gevonden in het boerenleven: DAT is wat hij wil (ontdekt heeft en inmiddels veel ervaring in heeft) en dat vindt hij dus bij deze mensen. Jullie buren gaan natuurlijk wel ver met die dure cadeaus en 'pakken' hem daarmee natuurlijk helemaal in. Dat ze gek zijn op jullie zoon en zelf geen kinderen hebben, verklaart wellicht e.e.a. Toch blijft het feit dat jullie zoon zijn 'roeping' gevonden heeft én de kans heeft om straks te starten met een boerderij wat hij zo graag wil. Het is zijn toekomst...... én hij is straks 18.
Nogmaals: ik begrijp jullie gevoel, maar het is ook zijn geluk en toekomst. Verder is het (in het stadse-leven) ook niet geheel ongebruikelijk dat kinderen op die leeftijd veel uithuizig zijn (school, chillen, vrienden). Misschien kun je het op een andere, meer positieve, manier met je zoon bespreken. Jullie geven aan dat het heel fijn is dat hij zijn roeping heeft gevonden, dat hij daarmee door wil en dat dat zijn toekomst is. Maar..... dat jullie het wel fijn zouden vinden om wat meer contact met hem te hebben. Bespreek met hem of hij niet een paar dagen per week thuis eet, gewoon als gezin gezellig onder elkaar. Verder moet hij zelf weten wat hij met z'n vrije tijd doet.
Per slot van rekening is hij bijna volwassen, en zou een ander kind wellicht 200 km verderop gaan studeren en die zie je dan ook helemaal niet vaak.
Gr. Bibi

Begrijpelijk

Je mist hem, het gaat allemaal anders dan je had verwacht. Als je zoon fanatiek was gaan sporten, een drukke bijbaan had, een vriendin die hem hele aal claimde, dan had je een vergelijkbare situatie, wat uithuizigheid en het ' uit elkaar groei gevoel' betreft.

Je buren met wie je een goede band zegt te hebben, hebben zelf geen opvolger voor hun bedrijf. Het is voor hen een geschenk uit de hemel dat ze een buurjongen kregen die veel plezier kreeg in het boerenleven. Een buitenkans.
Die dure cadeaus, dat zouden ze beter kunnen laten ( weet niet of jullie meer kinderen hebben?) daar zou je over kunnen praten. Maar dat hij zijn toekomst ziet in het boerenbestaan, niks mis mee.

Sterkte en wijsheid gewenst in het vinden van een goed evenwicht voor allemaal. En een troost: hij verhuist niet ver weg, zoals het er nu uitziet

Gemiddeld gesproken

Is hij ongeveer net zoveel thuis als de meeste 17-jarigen. Alleen is hij nu bij de buren i.p.v. bij vrienden/vriendin/bijbaantje/hobby,chillen. Ik denk dat zoon het prima doet...hij gaat naar school, heeft toekomstplannen, doet geen domme dingen, heeft plezier in het leven.
Ik denk dat jullie grootste probleem is dat zijn toekomst alleen héél anders is dan jullie je hadden voorgesteld. Hij voldoet dus niet aan 'jullie verwachtingen' zoals wel meer pubers doen. Ik denk dat je een weg moet zoeken naar acceptatie van die toekomst en moet zoeken naar een manier om daar op jullie manier een rol in te spelen. Dat als je daar je rol in gaat vinden als ouders zijnde je je er meer bij betrokken voelt...want dat dat het hele probleem is.
De grote kado's daar zou je best wat van kunnen zeggen, maar misschien is dat hun manier van 'uitbetalen' van loon?
groeten albana

Compromis?

Inderdaad is het uithuizig zijn ongeveer hetzelfde als mijn 17 jarige, alleen zit er hier misschien ook een ander gevoel bij (het is bij de buren leuker). Bij ons is het kind op veel verschillende plekken, als zij niet thuis is.
Maar hij is toch oud genoeg om er met hem over te praten, dat je hem mist, dat je het leuk zou vinden als hij 'iets' vaker thuis is. Desnoods dus na school wél even naar huis komt, nog even een kopje koffie/thee/fris drinkt en dan weer op pad gaat? Hier komt mijn 17 jarige natuurlijk ook wel eens thuis chillen met vrienden en vriendinnen (kan jouw zoon moeilijk doen met de buren
Aan de andere kant zitten er denk ik ook wel weer fijne dingen aan, je weet waar hij is (hangt niet ergens voor een supermarkt mensen lastig te vallen en zakken chips en energydrink te drinken en al het vuil achter te laten op straat) (gelukkig doet mijn kind dat ook niet, maar ik zie ze hier wel zitten)
Of, wat mijn kind doet, op zaterdag tot 5 uur 's ochtends uitgaan (en ik kan dus niet slapen, en lig tot 5 uur te waken tot ze thuis is)

Dus mijn advies zou zijn, vraag hém er zelf over na te denken, en wellicht komt hij met een hele goede oplossing?

Enig kind?

Is je zoon enig kind? Ik kan me voorstellen dat je het liefst had gehad dat hij nog langer jullie gezelschap had willen houden, maar wat inderdaad hiervoor ook al is gezegd: je zoon wordt volwassen en je moet probereen hem los te laten. Fijn dat hij weet wat hij wil, en fijn dat hij in de toekomst misschien wel dichtbij blijft wonen. Hoe meer jij nu hem vasthoudt, hoe meer hij zal proberen zich los te rukken, en hoe minder goed jullie band zal worden. Met pijn in je hart, maar laat het gaan. Laat hem gaan. Andere kinderen vertrekken naar Australië, of inderdaad gaan 200 km verderop studeren. Vat het niet persoonlijk op. Hij komt wel weel terug als hij daar behoefte aan heeft.
En die rijlessen, daar zou ik dan even over gaan praten. Prima dat ze hem willen sponsoren, maar doe dat dan onder "verkapt loon", omdat hij altijd zo goed helpt, dan is het beter te verklaren, ook voor jou, en lijkt het niet op "wegkopen". Alhoewel ik echt niet denk dat zij dat willen doen.
Sterkte, het is niet makkelijk om je eigen verwachtingen bij te stellen maar echt zo belangrijk voor jullie relatie!

Herkenbaar!

En vanwege de herkenbaarheid even onder een andere naam. Mijn zoon heeft een 'adoptie-gezin' gevonden, waar hij veel tijd doorbrengt en veel leuke dingen doet. Ook doet hij er veel klussen. Hij is helemaal opgenomen, kent opa's en oma's en overige familie ook. Er zijn twee kinderen met wie hij het goed kan vinden, maar daar komt hij niet specifief voor. Ik hoor hem soms dingen zeggen, waarin ik de vader van het gezin herken en op de manier van de vader. Hij vindt deze vader geweldig (maar ook de moeder)en hun namen worden veel door hem genoemd. Het zijn prima mensen, maar hebben een hele andere manier van leven en hun denkbeelden staan ver af van die van mij en mijn man. En ja, ik gun het hem van harte (we hebben een zorgenkind en daar heeft zoon veel last van), zo'n plek waar hij het gezellig heeft en waar hij dingen leert, die voor ons niet zo voor de hand liggen. Maar, ik kan soms ook heel jaloers zijn. Want, ik wil ook deze gezellige, vrolijke jongen in huis en niet een jongen, die overal commentaar op heeft en de indruk wekt het liefst weer weg te gaan. De laatste tijd is hij weer wat meer thuis en komen er weer vrienden en vriendinnen langs. Ik geniet er maar van, zolang als het duurt.
Aq72, ik probeer mijn zoon steeds positief te benaderen en met hem mee te leven. Hij vertelt nog steeds enthousiast over de dingen die hij in het andere gezin meemaakt en (ondanks dat mijn jaloerse gevoelens soms de kop op steken) probeer ik daar met hem van te genieten. Mijn zoon heeft een auto in gebruik gekregen, maar wij vonden dat veel te gek. Nu werkt hij ervoor (klusjes e.d.) en dat voelt in elk geval beter. Wij kunnen (en willen) hem geen auto geven, dus ik kan me jouw gevoel t.a.v. de dure cadeaus goed voorstellen. Ik zou daar toch echt met de buren én je zoon over willen hebben. Sterkte!

Koeien mais en trekkers

Misschien is het een idee om als je het contact dat je nu zo ziet afglijden te 'herstellen' je verdiept in wat hém interesseert. Ik proef ook een beetje in je stukje dat jullie niets afweten van koeien mais en trekkers (ik ook niet hoor) maar het ook niet wíllen weten. Het niet interessant vinden....Maar als dát zijn levensdoel is en hij er zo van geniet, hoort bij 'loslaten' ook een andere manier van communiceren met elkaar. Dat is ook iets dat andere ouders gebeurd op deze leeftijd. Het is geen vanzelfsprekendheid meer dat hij thuis komt omdat hij je de hele tijd nódig heeft...(met wassen, aankleden etc.) dus moet je een manier vinden om het zó gezellig te maken dat hij graag thuis komt om de gezelligheid. Om een voorbeeldje te benoemen.Mijn vriendin heeft een zoon die helemaal gek is van auto's, motoren, crossen, opknappen van oldtimers. Eigenlijk alles om mijn vriendin maar na te spreken 'wat naar benzine of diesel stinkt'. Zoon is na zijn vwo ook een HBO technische opleiding gaan doen, ook iets met autotechniek (weet niet eens precies wat). Moet je net dat gezin hebben, haar man heeft 2 linkerhanden en auto's zijn om je te verplaatsen en vooral zij zijn ook 'bang' om vieze handen te krijgen. Zien er altijd tiptop uit en dan hebben ze opeens een zoon die het liefst na school door de modder crosst en erna klust aan die motor en zijn zwarte handen aan een doek even afveegt en aan tafel ploft waarbij de modder in de tiptop schone keuken in de rondte spat. Dat gaf ook de nodige frictie in het begin. Zoon zat alleen maar in de schuur...bij zijn geliefde motor. Vriendin heeft daar een weg in gevonden door zich te verdiepen in dat motorcrossgedoe...haar man door zich te interesseren voor die oldtimers. Ze hebben weer een ingang om met het te práten als hij dan zo vies aan tafel zit. Vriendin gaat zelfs mee als hij een crosswedstrijd heeft...na 1 wedstrijd kwam ze er al achter dat hoge hakken bij zo'n wedstrijd een slecht idee is Ik merk als ik langskom ook dat door die interesse zoon zich wat meer in huis bevind dan 2 jaar geleden. Ik geloof dat ik haar zoon toen alleen heb gezien op zijn verjaardag, waarbij hij enigzins zuchtend op de visite zat te wachten en duidelijk uitstraalde dat hij er niet écht van genoot. Nu zit hij met regelmaat weer gewoon aan de keukentafel...met een of ander automagazine voor z'n neus, zijn koffie te drinken met zijn moeder en gaat pas als vriendin en ik ons geïnstalleerd weg naar die schuur..hij maakt zelfs een geïnteresseerd práátje met mij. En vriendin verteld enthousiast over de cross van afgelopen weekend en dat hij toch zulke aardige kameraden daar heeft gevonden, die ook nog op dezelfde opleiding zitten. En dat hij 17de is geworden in die en die klasse.
Nou dat was 2 jaar geleden ondenkbaar. Toen hadden ze amper nog contact met zoon en hadden ook bijna geen idee wát hij daar nu precies in die schuur en op die motorcross deed.
Zorg dat je weer kan práten met zoon.
groeten albana

Albana

Wat een goede raad geef je!
Inderdaad, verdiep je in die wereld van de boerderij. Het heeft echt zijn charmes. Ik kan me voorstellen dat je zoon daar een beetje verliefd op is geworden. Als jij er dan negatief over bent, is het net alsof je zijn vriendinnetje aan het afkraken bent.
Lees het blad 'Boerderij' of een ander agrarisch blaadje eens. Er zijn echt slimme boeren met intelligente bedrijfsvoering, die proberen te vernieuwen.
Een boerderij is zo interessant, omdat het een complexe organisatie is, met veel verschillende variabelen. (wetgeving, het weer, de gezondheid van de koeien, de prijs van de grondstoffen, etc.) en daarnaast praktische aspecten (trekker rijden, melken, kalfjes die geboren worden). In die combinatie een optimale situatie creëren is een uitdaging.

Wat een leuk verhaal albana!

Top van die vriendin van je! En je ziet, dat werkt. Leuk zoals jij het verhaalt: Ik zie het al helemaal voor me: Tiptop geklede ouders aan een keurig gedekte tafel, waar zoon met z'n modderkleren neerploft. Hihi.
Gr. Bibi

Om helemaal eerlijk te zijn...........

Ik zou ook het contact verliezen als mijn kinderen iets zouden gaan doen in de boerderijwereld of in de auto-techniek. Als er iets is wat mij écht niet interesseert is het zoiets wel...en man al net zo goed. Ik zou er niets van snappen, nog net het verschil weten tussen een koe en een kalf en dat die koe melk geeft weet ik ook wel. Maar dieper gaat mijn kennis niet. Ik kan het me dus erg goed voorstellen dat dat enorm lastig is. Vriendin pakte het op een gegeven moment op onder het mom van 'belangstelling' voor zoon...Dus géén belangstelling voor die hobby an sich die haar totaal niet aansprak, maar in zoon. Volgens mij maakt dat een verschil in je eigen beleving van het geheel. Ze ging zoon aanmoedigen op die cross, niet om naar de cross te kijken. Hoeveel moeders staan er wel niet op het voetbalveld in de weekenden die normaal geen enkele interesse hebben voor dat voetbal? Talloze denk ik...die staan daar alleen maar omdat hún zoon (of dochter) meedoet! En om er dan enigzins iets van te snappen wat daar gebeurd en op het goede moment te schreeuwen van "Kom op nou!" of weet ik wat is het handig dat je iéts begrijpt van dat potje voetbal en weet wat het verschil is tussen Atjes en het 1ste enzo
Overigens weet ik óók al niks van voetbal.
Hemeltjedank wat ben ik blij dat ik meiden heb die zich voor zulke ingewikkelde zaken totaal niet interesseren !
groeten albana

Maar albana....

als het je kind is, dan interesseert het je toch per definitie? Niet het vak op zich, maar dan heb j eeen andere invalshoek?

Koentje

Niet perse hoor. Twee van mijn zoons hebben op voetbal gezeten en hebben ook nu nog veel interesse in voetbal. Ik heb eigenlijk helemaal niks met voetbal. Ik wil natuurlijk best af en toe naar een voetbal verhaal luisteren maar het is niet iets wat we echt delen. Die interesse heb ik nog steeds niet echt terwijl het voor hun wel belangrijk is.

Het zou misschien anders zijn als ze er echt hun beroep van zouden maken. Dan zou ik vast met veel belangstelling de uitslagen van hun club volgen. Maar alsnog zouden ongetwijfeld veel details mij ontgaan.

Meedenken

Je noemt de keus voor een een agrarische HBO opleiding en een eventuele mogelijkheid om een boerderij over te nemen in een adem. Het zijn 2 wezenlijk verschillende dingen. Ik zou met zoon mee proberen te denken maar ook aan hem proberen duidelijk te maken dat het verschillende keuzes zijn. Zijn vervolgopleiding bepaald zijn beroepsmogelijkheden voor de toekomst. Biedt de agrarische opleiding hem de kansen die hij wil?

Een agrarisch bedrijf overnemen is niet eenvoudig. Voor een melkveebedrijf met toekomst moet je volgens mij toch minimaal een half miljoen tot een miljoen investeren. Als hij dat aan het eind van zijn opleiding toch niet ziet zitten zal hij toch met de opleiding die hij gevolgd heeft op de een of andere manier zijn geld moeten verdienen. Biedt de opleiding hem genoeg mogelijkheden zijn de andere mogelijkheden werk wat hij graag wil doen?

Goeie vraag janet

Maar ter geruststelling, ik ken best wat agrarisch geschoolden (mbo, hbo en wo) die niet de landbouw zijn ingegaan, maar toch aardig terecht zijn gekomen.

Als handhaver heb je ook veel baat bij een agrarische achtergrond. En verder biedt een HAS ook opleidingen aan die niet direct aansturen op overname van een boerenbedrijf. Ik zou dan wel veel energie stoppen in het bezoeken van opendagen en het uitzoeken van het een en ander. Is meteen een mooie gelegenheid om de banden weer een beetje aan te halen. Ik heb zelf ooit overwogen om in Wageningen te studeren, en echt niet met de intentie om boerin te worden. Verre van dat.

Inderdaad ginny

Een groot deel van de mensen die een agrarische HBO opleiding gaat doen zal dat doen met een ander doel dan boer worden. HBO agrarisch omvat volgens mij ook levensmiddelentechnologie, natuur en landschap, milieu,...

Van degene die begint met een agrarische HBO opleiding en die tegelijkertijd overweegt om zelf boer te worden zal een groot deel dat niet doen omdat:
1. Het is financieel niet haalbaar (bedrijf wat ze over kunnen nemen is te klein, ze moeten teveel betalen om familie uit te kopen etc.
2. ze komen tot de conclusie dat ze zelf toch iets anders willen (andere interesses, geen motivatie om nog jaren met bijv ouders samen te werken op het bedrijf alvorens het te kunnen overnemen, ze maken andere plannen met een (toekomstige) partner, etc.;

Met andere woorden, zolang er bij iedereen maar beseft dat het doel van een HBO opleiding agrarisch niet het worden van boer is is er geen probleem.

Ja maar wanneer?

Wat ik bij vriendin zag is dat zo'n interesse van kind eerst wordt gezien als 'een hobby-tje' waarvan er al zovele zijn langsgekomen...Dan is het een bevlieging waarvan je nog steeds een beetje hoopt dat het overwaait en later wordt er nog steeds gepraat in de geest van 'puberkunsten' in de hoop dat áls kind 18 is hij toch héél andere interesses heeft...Zoiets ontstaat niet in 1 dag, de interesse groeit en groeit bij kind tot het een belangrijk onderdeel van zijn leven is. En vooral als het iets is wat erg ver van je af staat zoals in de voorbeelden is het lastig om te bepalen wanneer nu het moment komt dat je zeker weet dat het echt serieus is en iets blijvends. Misschien is het ook een beetje jezelf voor de gek houden, dat je dat moment uitstelt omdat je zo kan blijven hopen dat het overwaait ofzo en hij/zij andere interesse's hobby's gaat krijgen. Iets wat meer bij je gezin past...iets waar jij ook geinteresseerd in bent.
En dan is je kind tegen die tijd al 10 stappen verder dan jij en zie dat maar eens in te halen. Mijn vriendin heeft de hobby van haar zoon ook eerst heel lang weggewimpeld...hoeveel jongens krijgen rond hun 15/16de niet enorme interesse in brommers en motoren? En wie kent niet de voorbeelden uit onze eigen jeugd van nu keurige doornormale mannen die jarenlang op hun rug op de oprit lagen te klussen onder zo'n ding? En dan komt het rijbewijs in zicht en opeens heeft die brommer afgedaan...Nou zoiets hoopte vriendin ook. Maar hij is allang 18 en heeft al zijn rijbewijs en het is nóg niet over. Sterker nog hij wil er zijn beroep van maken! Dat is héél wat anders dan een beetje klussen voor de lol. Het is zijn 'levendoel' geworden en heel serieus, dus niet een bevlieging. Die omslag is niet altijd precies te duiden. Dus het moment dat je je écht inhoudelijk gaat interesseren ook...en het zijn ook nog geen onderwerpen waar je je zo even op inleest een beetje en mee kan praten. Dat vergt wel de nodige 'verdieping' of in ieder geval dat je er de nodige tijd in investeert. En dan moet je ook nog een manier vinden waarop het aanvaardbaar is die interesse van jouw en ook kind het leuk vind dat je dat doet. Als mijn vriendin nu opeens ook in die schuur zou willen 'helpen' zou zoon denken dat ze niet goed wijs is geworden. Of in ieder geval tijdelijk d'r verstand is verloren...Dat 'past' gewoon niet bij haar. Zoon zou dat w.s. ook niet accepteren en er zeker niet voor open staan. Dat aanmoedigen op de cross kan weer wel. Maar vind zo'n ingang maar eens! Dat gaat niet vanzelf en kost tijd en je moet ook nog een beetje ervan af weten voordat je zo'n ingang gevonden hebt.
groeten albana

En voor aq72

Uit jouw stukje spreekt hoop dat dit nog 'over' gaat. En ik denk niet dat dat over gaat...misschien kan jij een ingang vinden om het contact te herstellen door mee te gaan naar open dagen van die landbouw-HBO opleidingen. Zoek op internet op wanneer ze zijn en stel het voor! Voordat hijzelf de buren vraagt om mee te gaan. En kijk je ogen daar uit! Dat vind hij vast hardstikke leuk! Misschien zijn er verschillende richtingen die w.s. veel op elkaar lijken en dan kan je hem helpen om het verschil precies te duiden en te bespreken.
groeten albana

Twee zaken

Er is toch niets mooiers te bedenken wanneer je kind zijn passie vindt. Ik geniet ervan als ik zie dat mijn kinderen iets met volle overgave doen. Dat het misschien niet mijn keus is geeft niet, want zij hebben hun eigen leven. En het belangrijkste is dat ze gelukkig worden.

Maar is het probleem niet veel meer dat aq72 het gevoel heeft dat zoonlief hun huis als hotel gebruikt, niet meer bij het gezin aanwezig is? Voor een deel hoort dat bij opgroeien, maar ik denk dat je toch ook je kind kunt vragen om deel uit te blijven maken van je gezin.