Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
APw schreef op 24-04-2023 om 20:45:
[..]
Ze moet niet geaccepteerd sociaal zitten doen, maar een beetje beleefdheid is op haar plaats. Er waren nog mensen van ongeveer haar leeftijd aanwezig. Er was er eentje die zich zo gedroeg, en dat was zij.
Mag je dan niet meer wat beleefdheid van je kind verwachten?
Mijn ouders wilden dat ook graag, toch zat ik als 16jarige met een walkman op in de kerk met kerst naar harde punkmuziek te luisteren.
En ik had vaker van dat soort buitjes, vertellen mijn vriendinnen die wel beleefd bleven. Ik was boos op de hele wereld, heel gevoelig juist en niemand begreep me. Dat voelde ik, ellendig was het, misschien voelt je dochter dat ook en haar moeder begrijpt haar dan iig niet als ik het zo hoor.. lees je eens in over het puberbrein misschien kun je dan milder naar haar kijken en ook meer contact met haar maken omdat je het dan misschien wel begrijpt.
APw, ik herken een beetje van wat je schrijft. Ik herken ook trekken van ex die ik heel onaangenaam vind in mijn dochter. En de dingen die jij schrijft, deed mijn puber ook. Dat zie ik inderdaad als typisch pubergedrag, wat anderen hier ook schrijven.
Inmiddels is mijn dochter 23 en ben ik enorm trots op haar. Ondanks allerlei grote obstakels doet ze het supergoed en is ze ook heel gemotiveerd om te studeren, werken, etc. Ik zie nog steeds trekken van ex, dat kan ook niet anders, maar ik vind het minder lastig dan eerst. Misschien ook omdat ik echt afstand van ex heb genomen. Hoe lastig dat soms ook is.
Hoe lang zijn jij en je ex uit elkaar? Misschien gaat je dat ook helpen, meer tijd.
Junio schreef op 24-04-2023 om 21:04:
[..]
.. lees je eens in over het puberbrein misschien kun je dan milder naar haar kijken en ook meer contact met haar maken omdat je het dan misschien wel begrijpt.
Dat deed ik, en gedurende een hele tijd lukte het me. Maar nu speelt het negatieve weer heel erg op en heb ik het er erg moeilijk mee 😔
Snoeske schreef op 24-04-2023 om 21:06:
Hoe lang zijn jij en je ex uit elkaar? Misschien gaat je dat ook helpen, meer tijd.
4 jaar. Maar de laatste tijd voel ik het verdriet dat ik bij hem had helemaal terugkomen door de houding van mijn dochter.
ga hier zelf mee aan de slag, want het is niet niks. Maar probeer het gescheiden te houden, zodat je haar kunt helpen/opvoeden met wat zij nodig heeft, niet met wat jij vreest dat 'gecorrigeerd' of 'voorkomen' zou moeten worden.
gr Angela
Ik denk toch aan autisme hoor, hoe zijn haar contacten op school?
Mijn eigen kind zegt tegenwoordig zelf ‘oh nu klink ik net als papa’. Dat vindt ze zelf (ook) niet fijn, maar ik heb allang geleerd ermee om te gaan. Het is nu eenmaal niet altijd een vrolijk zorgeloos mensje, nooit geweest, en dat is erger voor haar dan voor mij.
MMcGonagall schreef op 24-04-2023 om 22:33:
Ik denk toch aan autisme hoor, hoe zijn haar contacten op school?
Mijn eigen kind zegt tegenwoordig zelf ‘oh nu klink ik net als papa’. Dat vindt ze zelf (ook) niet fijn, maar ik heb allang geleerd ermee om te gaan. Het is nu eenmaal niet altijd een vrolijk zorgeloos mensje, nooit geweest, en dat is erger voor haar dan voor mij.
Ze vertelt veel over school, maar weinig over de contacten die ze er heeft. Ze heeft in onze regio geen vriendinnen. Alle vriendschappen die ze had in het verleden, en heel hecht waren, zijn stukgelopen. Ze heeft wel een goed contact met een aantal binnen- en buitenlandse fans van de artiest die ze volgt, en met de mensen uit de leiding van het speelplein waar zij ook bij is. Allemaal jongeren die een 2-tal jaren ouder zijn.
Pubers horen zich onhebbelijk en onaangenaam te gedragen, anders kom je als ouder veel te moeilijk los van ze.
Ik zou dan ook vooral wat meer afstand van haar nemen. En haar zeker niet meer verplichten tot sociale dingen waar ze geen trek in heeft! (En die ze misschien ook helemaal (nu) niet kan.)
Hoe dan ook moet je echt iets met de negatieve koppeling die jij maakt naar haar vader toe.
Ik adviseer niet snel hv, maar die koppeling is echt wel potentieel schadelijk voor je dochter, dus ik zou het niet afwachten maar toch op zoek gaan naar een goede (!) hulpverlener.
Ik zou je ex en je dochter toch echt zien als twee verschillende personen. En ja, tuurlijk heeft ze dingen van hem, want ze is genetisch 50% hem. We hebben allemaal mooie en minder mooie eigenschappen van onze beide ouders.
Je kunt best grenzen en verwachtingen stellen aan gedrag, thuis en in het openbaar.
In het geval van zo'n feestje; zelf weten of je mee gaat, maar als je meegaat verwacht ik wel enigszins sociaal gedrag. Niet heel de avond met de telefoon in een hoekje zeggen en dat er nog geen woord vanaf kan. Dan blijf je maar thuis. Vooraf kiezen.
Bij overprikkeling kun je ook op een andere manier daarmee omgaan. Ik hield als kind vaak lange toiletsessies of trok me even terug in een rustig hoekje ergens. Niemand had last van me en ik was ook niet vervelend/lastig/nukkig. Nou oké, heel soms dan want ik was ook wel gewoon een kind, maar dat had dan wel altijd consequenties en tot gevolg.
Als ze eenzaam is, weinig/geen vrienden heeft, mentaal misschien wat moeilijker in haar vel zit, dan is ze vooral gebaat bij gezien worden.
Ik vind het ook naar pubergedrag klinken. Lekker laten.
Ze is 16!!
Waarom moet ze meegesleept worden naar de familie van je vriend en verplicht gezellig zitten doen?
Het lijkt me toch geen kleuter die nog niet alleen thuis kan blijven
"Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige."
Wie is de narcist in dit verhaal? Ben je bekend met de silent treatment waar narcisten vaak heel goed in zijn?
Voelt het onzinnig als ik suggereer dat jij narcistische trekken hebt?
Probeer je voor te stellen hoe je dochter zich voelt als ze erachter komt dat jij dit over háár denkt.
Ze is aan het puberen!
APw schreef op 24-04-2023 om 20:44:
[..]
Waar leid je dat uit af? Ik schrijf niet elk negatief gedrag toe aan haar vader. Maar ik begin er wel een patroon in te zien en dat baart me zorgen.
Nou ja, ik mis wel de reflectie in dit verhaal. Zij laat, in jouw ogen, niet heel sociaal gedrag zien. Dit zou dan van vaders kant komen. Maar zelf laat je je ook niet van je al te sociale kant zien als je niet kan invoelen dat deze puber een andere behoefte heeft dan jij. En tegen kind zwijgen na een conflict is niet bepaald een sterke copingstrategie. Daarmee niet zeggend dat het allemaal aan jou ligt, maar meegevend dat jullie kind het resultaat is van jullie beider genen, jullie opvoeding en haar eigen karakter. En op het deel dat over jou en jouw opvoeding gaat heb jij invloed. Dus probeer hand ook in eigen boezem te steken. Sta open te denken dat haar negatief gedrag óók prima het resultaat kan zijn van een mindere kant van jou, samen met die van vaders kant en haar eigen puber ontdekkingsreis. Ik denk dat het anders echt heel ongezond is voor je dochter, jullie relatie en ook niet fair richting jezelf en waarschijnlijk ook je ex.
Courage schreef op 25-04-2023 om 00:19:
"Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige."
Wie is de narcist in dit verhaal? Ben je bekend met de silent treatment waar narcisten vaak heel goed in zijn?
Voelt het onzinnig als ik suggereer dat jij narcistische trekken hebt?
Probeer je voor te stellen hoe je dochter zich voelt als ze erachter komt dat jij dit over háár denkt.
Ze is aan het puberen!
Inderdaad
je partner na een ruzie een uur de silent treatment geven, nou niet fraai maar kan gebeuren. Even afkoelen en daarna goedmaken
Je kind (dagen?!?) de silent treatment geven dat is emotionele mishandeling
Ik lees mezelf toen ik 16 was.... Ben blij dat ik van mijn ouders niet de silent treatment kreeg. Die sleepten mij trouwens niet mee naar een feestje waar ik geen zin in had.
Ze is een puber! En waarom kon ze niet thuis blijven?
En over haar vader: die Man was leuk genoeg om er een kind mee te krijgen.....Dus misschien moet jijzelf aan de slag....
