Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
Heeft je man de diagnose Narcistische Persoonlijkheidsstoornis? Of heeft hij een aantal trekken die jij ziet als narcistisch? Bij het eerste zou het heel goed mogelijk zijn dat je dochter dezelfde kant op gaat. Het hebben van een ouder met NPS kan een aanzet zijn tot het zelf ontwikkelen van NPS.
Bij het tweede: je wordt nogal afgefakkeld hierboven en ik ben het niet met alles eens. Als je dochter zwaar narcistische trekken zou hebben ontwikkeld is het enige wat je nu nog kan doen hele sterke eigen grenzen hebben gecombineerd met empathie en liefde. Niet in gevecht gaan of dingen eisen. Niet je laten vangen in emotionele drama's. (want dat doe je nu doordat je zo reageert op haar boze bui op het feestje) En ja, the silent treatment is tactiek die nog al eens gebruikt wordt door narcistische persoonlijkheden. Hou daar mee op. Want ja, het zou zo maar eens de puberteit kunnen zijn. Steek je licht op over narcisme én je eigen rol daar in.
Lexus schreef op 25-04-2023 om 09:42:
Heeft je man de diagnose Narcistische Persoonlijkheidsstoornis? Of heeft hij een aantal trekken die jij ziet als narcistisch? Bij het eerste zou het heel goed mogelijk zijn dat je dochter dezelfde kant op gaat. Het hebben van een ouder met NPS kan een aanzet zijn tot het zelf ontwikkelen van NPS.
Bij het tweede: je wordt nogal afgefakkeld hierboven en ik ben het niet met alles eens. Als je dochter zwaar narcistische trekken zou hebben ontwikkeld is het enige wat je nu nog kan doen hele sterke eigen grenzen hebben gecombineerd met empathie en liefde. Niet in gevecht gaan of dingen eisen. Niet je laten vangen in emotionele drama's. En ja, the silent treatment is tactiek die nog al eens gebruikt wordt door narcistische persoonlijkheden. Hou daar mee op. Want ja, het zou zo maar eens de puberteit kunnen zijn. Steek je licht op over narcisme én je eigen rol daar in.
Deze vraag had ik ook al gesteld en heeft TO niet op geantwoord. Ik vermoed zomaar dat ze dus vind dat hij een narcist is anders had ze wel graag willen vertellen dat hij gediagnosticeerd is met narcisme.
Moradora schreef op 25-04-2023 om 09:58:
[..]
Deze vraag had ik ook al gesteld en heeft TO niet op geantwoord. Ik vermoed zomaar dat ze dus vind dat hij een narcist is anders had ze wel graag willen vertellen dat hij gediagnosticeerd is met narcisme.
Nou ja zo'n diagnose zegt ook niet alles. Iemand kan we degelijk zwaar narcistische trekken hebben. Des te moeilijker voor dierbaren die wel lijden onder het gedrag maar nooit erkenning zullen krijgen. (ik zeg niet dat dat hier het geval is trouwens)
Veel mensen zeggen van anderen dat het een narcist is, veel anderen zeggen dat je dat niet mag zeggen en daar ben ik het wel mee eens. Maar dat betekent nog niet dat man in kwestie geen narcistische trekken heeft. Narcisten laten zich nou eenmaal niet makkelijk diagnosticeren. En afwezigheid van bewijs is nog geen bewijs van afwezigheid.
misschien zijn ze allebei wel narcist. Zowel to als man. Wie zal het zeggen. Maakt helemaal niet uit in hoe je omgaat met je dochter
absor schreef op 25-04-2023 om 10:09:
misschien zijn ze allebei wel narcist. Zowel to als man. Wie zal het zeggen. Maakt helemaal niet uit in hoe je omgaat met je dochter
Ja inderdaad en misschien zijn ze wel alle drie narcist vader, moeder en dochter. Iedereen heeft ten slotte narcistische trekken. En het maakt inderdaad niet uit in hoe je met je dochter omgaat: niet meegaan met drama en niet zelf iemand doodzwijgen zijn omgangsvormen die zowel bij pubers als narcisten goed zijn
Begin haar eens wat meer te zien als een apart individu. Ze zal heus wel kleine kantjes hebben, want die hebben we allemaal. En over sociaal wenselijk gedrag kan je het vast met haar hebben op een rustiger moment. Jij op jouw beurt kan je afvragen of het wenselijk is dat puber hele lange dagen op feestjes aanwezig is, waar ze geen flikker aan vindt.
Ik ben door mijn moeder vroeger uitgescholden met "je bent precies je pa" en dat was erg schadelijk. Ik voelde me er erg afgewezen en onbegrepen door. Terwijl ik op dat moment enkel bezig was mezelf te ontdekken en mijn eigen grenzen te verkennen. Dus mijn raad is in ieder geval om het nooit zo naar haar uit te spreken.
Pimpelmees67 schreef op 25-04-2023 om 09:02:
Ik lees mezelf toen ik 16 was.... Ben blij dat ik van mijn ouders niet de silent treatment kreeg. Die sleepten mij trouwens niet mee naar een feestje waar ik geen zin in had.
Nou, ik vind dat je van kinderen ook zeker mag verlangen dat ze af en toe iets voor hun ouders of omgeving mogen doen. Maar ik lees geen onwil van puber maar onkunde en denk daarbij ook aan autisme.
APw schreef op 24-04-2023 om 22:58:
[..]
Ze vertelt veel over school, maar weinig over de contacten die ze er heeft. Ze heeft in onze regio geen vriendinnen. Alle vriendschappen die ze had in het verleden, en heel hecht waren, zijn stukgelopen. Ze heeft wel een goed contact met een aantal binnen- en buitenlandse fans van de artiest die ze volgt, en met de mensen uit de leiding van het speelplein waar zij ook bij is. Allemaal jongeren die een 2-tal jaren ouder zijn.
Oh, dit klinkt niet goed. Hoe komt het dat ze zo weinig sociale contacten heeft? Ligt hier niet de echte hulpvraag?
Ik ging even googlen op narcistische trekjes, een narcist zou graag het stralende middelpunt willen zijn staat er, maar dat slaat dan bij jouw voorbeeld toch helemaal niet op jouw dochter die op het feestje zich terugtrekt? (https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/21-dingen-waaraan-je-een-narcist-herkent/)
Ik zie ook eerder een puber. Ik heb twee hele leuke kinderen maar op hun 16e hadden ze zich waarschijnlijk ook zo gedragen, veel kinderen zijn dan nog niet in staat om te socializen met volwassenen, combineer dat met misschien een boze bui die dag, of een ander iets om sacherijnig van te worden en ze trekken zich terug. Ik denk dat mijn kinderen niet eens mee hadden willen komen. Over een paar jaar gaat het vast al weer een stuk beter.
Qua communicatie vanaf jouw kant valt er ook wel wat te verbeteren, mijn moeder was ook een ster in het negeren als je iets fouts had gedaan. Waarom? Wat wil je duidelijk maken als je niets zegt? Hoe lang wil je zoiets volhouden, een soort passief agressief gedrag vind ik het. Het is uiteraard prima om aan te geven aan je dochter dat je graag ander gedrag had gezien, dat je dit niet zo gezellig van haar vond maar daarna, streep eronder. Volgende keer beter. Je kunt haar vragen bij het volgende uitje of ze mee wil en zo ja, of ze dan gezellig kan doen, wil ze dat niet, dan kan ze beter thuis blijven, iedereen tevreden.
Kan je nog wat meer voorbeelden noemen waarvan je het idee hebt dat het typisch narcistisch is? Of check eerst ook eens of dit ook onder pubergedrag zou kunnen vallen (pubers denken ook dat de wereld om hen draait he)
"Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar."
Ligt daar niet je grootste ongemak? Probeer daar aan te werken. Niemand verwacht dat jij iets kan doen aan de puberbuien van je kind. (en als ze dat wel verwachten is dat hun probleem, niet het jouwe).
1968 schreef op 25-04-2023 om 11:31:
Ik ging even googlen op narcistische trekjes, een narcist zou graag het stralende middelpunt willen zijn staat er, maar dat slaat dan bij jouw voorbeeld toch helemaal niet op jouw dochter die op het feestje zich terugtrekt? (https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/21-dingen-waaraan-je-een-narcist-herkent/)
Nou dat artikel is achterhaald hoor, tegenwoordig spreken de deskundigen ook over de covert of verborgen narcist. Die is best bescheiden en hoeft niet in het middelpunt te staan maar heeft allerlei sneaky manieren waardoor het toch weer over hem/haar gaat. Nog afgezien of de bron van het gedrag van tsdochter narcistisch dan wel puberaal is: zitten mokken in een hoekje en de sfeer naar beneden halen (stonewalling) is gedrag wat verborgen narcisten veel vertonen. Pubers ook maar pubers hebben ook narcistisch gedrag en dat mag ook want is een fase. Je moet hetzelfde omgaan als met narcisten: niet in hun drama en machtsstrijd meegaan, je grenzen waanzinnig goed aangeven, zelf geen spelletjes als doodzwijgen spelen, evengoed wel empathie voelen want ze voelen zichzelf ook rot.
Daarom doet de discussie of het hier om puber- dan wel narcistisch gedrag gaat er eigenlijk niet toe
Lexus schreef op 25-04-2023 om 11:39:
[..]
Daarom doet de discussie of het hier om puber- dan wel narcistisch gedrag gaat er eigenlijk niet toe
Hoe verhoudt bovenstaande nu met:
Lexus schreef op 25-04-2023 om 10:18:
[..]
Ja inderdaad en misschien zijn ze wel alle drie narcist vader, moeder en dochter. Iedereen heeft ten slotte narcistische trekken. En het maakt inderdaad niet uit in hoe je met je dochter omgaat: niet meegaan met drama en niet zelf iemand doodzwijgen zijn omgangsvormen die zowel bij pubers als narcisten goed zijn
Door het te benoemen (waar ik helemaal niet op tegen ben) is het niet meer uit de conversatie weg te denken. En vervolgens zeg je doodleuk, niet belangrijk. Wat blijft dan hangen? Een soort veroordeling nav een hypothese. Leg dan uit, geef een tip oid..
Overigens, misschien om eens bij stil te staan, narcisme en autisme worden vaak door elkaar gehaald.
Philou schreef op 25-04-2023 om 12:06:
[..]
Hoe verhoudt bovenstaande nu met:
[..]
Door het te benoemen (waar ik helemaal niet op tegen ben) is het niet meer uit de conversatie weg te denken. En vervolgens zeg je doodleuk, niet belangrijk. Wat blijft dan hangen? Een soort veroordeling nav een hypothese. Leg dan uit, geef een tip oid..
Overigens, misschien om eens bij stil te staan, narcisme en autisme worden vaak door elkaar gehaald.
ik begrijp niet wat je niet begrijpt hoor. Ik zeg (of bedoel althans, misschien formuleer ik het niet goed) : een diagnose doet er niet toe, je moet als moeder toch zo goed mogelijk reageren op het gedrag of het nu uit narcisme of uit pubergedrag komt. Vervolgens geef ik een tip:
niet meegaan met drama en niet zelf iemand doodzwijgen zijn omgangsvormen die zowel bij pubers als narcisten goed zijn
Maar misschien bedoel je iets anders?
Lexus schreef op 25-04-2023 om 12:16:
[..]
ik begrijp niet wat je niet begrijpt hoor. Ik zeg (of bedoel althans, misschien formuleer ik het niet goed) : een diagnose doet er niet toe, je moet als moeder toch zo goed mogelijk reageren op het gedrag of het nu uit narcisme of uit pubergedrag komt. Vervolgens geef ik een tip:
niet meegaan met drama en niet zelf iemand doodzwijgen zijn omgangsvormen die zowel bij pubers als narcisten goed zijn
Maar misschien bedoel je iets anders?
Het grote verschil is wel dat de puberteit vanzelf overgaat en een narcistische persoonlijkheidsstoornis niet. Maakt voor de aanpak niet uit, wel voor het toekomstbeeld.
AlisonH schreef op 25-04-2023 om 12:20:
[..]
Het grote verschil is wel dat de puberteit vanzelf overgaat en een narcistische persoonlijkheidsstoornis niet. Maakt voor de aanpak niet uit, wel voor het toekomstbeeld.
ja maar dat zeg ik toch ook: bij pubers is het een fase. Mocht het wel NPS zijn, vwb tsdochter dan kan ts niet meer doen in my humble opinion dan wat ik al aangeef: grenzen stellen, niet mee gaan of reageren op drama, niet zelf toxische gedragingen hebben als doodzwijgen. En evengoed empathie hebben en van ze houden. binnen de grenzen
Er is op dit moment geen cure voor NPS; meer dan dit kan je als moeder niet doen. Waarbij het natuurlijk voor ts heel rot zou zijn als dochter uiteindelijk wel NPS zou blijken te hebben.
