Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
Bepaald typisch pubergedrag is narcistisch gedrag. In die zin maakt het voor het omgaan ermee niet uit. De mate waarin, hoe vaak, hoe heftig, hoe patroonmatig, valt er achteraf over te praten, maakt natuurlijk wel uit. Ook voor je eigen incasseringsvermogen. Als het helemaal de spuigaten uitloopt, dagelijks voorkomt, over alles, veel dwingend gedrag, verbale agressie en manipulatie, raak je als ouder zwaar ondermijnd en uitgeput. Uit dit verhaal is niet zo goed te peilen hoe ernstig het is. Bokkig en stuurs gedrag als ze ergens geen zin in hebben of in vast lopen is immers nogal veelvoorkomend bij pubers.
Ik kan me goed voorstellen dat je er extra gevoelig voor bent als je met de andere ouder veel hebt meegemaakt. En je kan ook niet met zekerheid zeggen dat het niks met elkaar te maken heeft. Maar je moet ook uitkijken met conclusies trekken. Een kind is nog in ontwikkeling. Er wordt wel eens gezegd: persoonlijkheidsstoornissen zijn slechte oplossingen voor reële problemen die een vast patroon geworden zijn. Zo lang er nog flexibiliteit is, er nog andere oplossingen gekozen (kunnen) worden, is er nog ruimte voor een positieve ontwikkeling. In de situatie die hier beschreven wordt, kan de ouder bijdragen aan een positieve ontwikkeling door te kijken: wat is het probleem voor het kind in die sociale situaties en daar samen een andere oplossing voor te bedenken: minder vaak of minder lang mee, helpen in de keuken in plaats van moeten praten in de kring, tussendoor even naar buiten voor een wandeling, een boek mee etcetera etcetera.
Lexus schreef op 25-04-2023 om 12:16:
[..]
ik begrijp niet wat je niet begrijpt hoor. Ik zeg (of bedoel althans, misschien formuleer ik het niet goed) : een diagnose doet er niet toe, je moet als moeder toch zo goed mogelijk reageren op het gedrag of het nu uit narcisme of uit pubergedrag komt. Vervolgens geef ik een tip:
niet meegaan met drama en niet zelf iemand doodzwijgen zijn omgangsvormen die zowel bij pubers als narcisten goed zijn
Maar misschien bedoel je iets anders?
Bij een diagnose als autisme maakt dat wel uit. Waarbij ik niet wil stellen dat dat zo is. Je kan pas adequaat reageren als je begrijpt wat het is, lijkt mij.
Omnik schreef op 25-04-2023 om 12:42:
Bepaald typisch pubergedrag is narcistisch gedrag. In die zin maakt het voor het omgaan ermee niet uit. De mate waarin, hoe vaak, hoe heftig, hoe patroonmatig, valt er achteraf over te praten, maakt natuurlijk wel uit. Ook voor je eigen incasseringsvermogen. Als het helemaal de spuigaten uitloopt, dagelijks voorkomt, over alles, veel dwingend gedrag, verbale agressie en manipulatie, raak je als ouder zwaar ondermijnd en uitgeput. Uit dit verhaal is niet zo goed te peilen hoe ernstig het is. Bokkig en stuurs gedrag als ze ergens geen zin in hebben of in vast lopen is immers nogal veelvoorkomend bij pubers.
Ik kan me goed voorstellen dat je er extra gevoelig voor bent als je met de andere ouder veel hebt meegemaakt. En je kan ook niet met zekerheid zeggen dat het niks met elkaar te maken heeft. Maar je moet ook uitkijken met conclusies trekken. Een kind is nog in ontwikkeling. Er wordt wel eens gezegd: persoonlijkheidsstoornissen zijn slechte oplossingen voor reële problemen die een vast patroon geworden zijn. Zo lang er nog flexibiliteit is, er nog andere oplossingen gekozen (kunnen) worden, is er nog ruimte voor een positieve ontwikkeling. In de situatie die hier beschreven wordt, kan de ouder bijdragen aan een positieve ontwikkeling door te kijken: wat is het probleem voor het kind in die sociale situaties en daar samen een andere oplossing voor te bedenken: minder vaak of minder lang mee, helpen in de keuken in plaats van moeten praten in de kring, tussendoor even naar buiten voor een wandeling, een boek mee etcetera etcetera.
mooi en mee eens
Philou schreef op 25-04-2023 om 12:45:
[..]
Bij een diagnose als autisme maakt dat wel uit. Waarbij ik niet wil stellen dat dat zo is. Je kan pas adequaat reageren als je begrijpt wat het is, lijkt mij.
Ja maar ik vind autisme hier er echt bij gesleept. Ts heeft het zelf over narcisme en uit de leeftijd zien we dat het om een puber gaat. Er is verder geen info over autisme. We kunnen het ook wel over een depressie of bipolaire stoornis gaan hebben nav dit gedrag maar het wordt sowieso gissen of het nu over narcisme, puberen, autisme of wat dan ook gaat. Dus hoe stel je voor dat ts het moet aanpakken? Dochter op alles laten testen? En mocht het iets in het spectrum zijn, is het dan evengoed niet het beste om grenzen te stellen in combinatie met empathie?
Het is moeilijk dat het actuele gedrag van je dochter (waarvan velen al schrijven dat dit niet uitzonderlijk is voor pubers) je zo ergert, dat je haar zo door de bril waarmee je je man ziet, beziet. Je hebt iemand nodig met wie je je frustratie en zorgen kunt delen, dat kan je helpen.
Dat je dochter wellicht op haar vader lijkt, is haar beslist niet te verwijten - elk mensenkind draagt genen uit de vorige generaties mee.
Sterkte. Laat jullie verbinding niet vernielen door deze donkergrijze bril die op je neus is beland. Dat zou ontzettend jammer zijn.
ik was benieuwd...wat zegt dochter er zelf over?
Hoe staat ze tegenover de scheiding tussen haar moeder en vader?
Heeft ze jou nieuwe vriend geaccepteerd en is oke met je nieuwe relatie? En daar uit volgend of ze wel zit te wachten op een nieuwe familie?
Ik denk dat iedereen op dat feest je dochter gewoon had moeten laten en denken ' ach een pubber' en verder niks.
Juist door al die acties om haar erbij te betrekken, maakte dat je steeds op haar gedrag werd gewezen en het 'schaamtevol' werd voor jou.
Ik zou gezegd hebben' laat haar maar hoor'
Wel vervelend voor je dat je nog zoveel negatieve emotie voelt over je vorig huwelijk. Dat is heel verdrietig.
Proberen met hulp dit te verwerken?
Lexus schreef op 25-04-2023 om 12:56:
[..]
Ja maar ik vind autisme hier er echt bij gesleept. Ts heeft het zelf over narcisme en uit de leeftijd zien we dat het om een puber gaat. Er is verder geen info over autisme. We kunnen het ook wel over een depressie of bipolaire stoornis gaan hebben nav dit gedrag maar het wordt sowieso gissen of het nu over narcisme, puberen, autisme of wat dan ook gaat. Dus hoe stel je voor dat ts het moet aanpakken? Dochter op alles laten testen? En mocht het iets in het spectrum zijn, is het dan evengoed niet het beste om grenzen te stellen in combinatie met empathie?
Daarover verschillen we dan van mening. Veel thuis narcisme diagnoses zijn mi verkapte autisme diagnoses. Als je alleen wat weet over narcisme dan zie je het alleen als narcisme natuurlijk.
Met de opmerking over bipolair en depressie (die laatste komt overigens ook veel voor bij mensen met autisme en de omgeving van mensen met autisme) maak je mi eea belachelijk dus daar reageer ik maar niet op.
Philou schreef op 25-04-2023 om 15:35:
[..]
Daarover verschillen we dan van mening. Veel thuis narcisme diagnoses zijn mi verkapte autisme diagnoses. Als je alleen wat weet over narcisme dan zie je het alleen als narcisme natuurlijk.
Met de opmerking over bipolair en depressie (die laatste komt overigens ook veel voor bij mensen met autisme en de omgeving van mensen met autisme) maak je mi eea belachelijk dus daar reageer ik maar niet op.
"Veel thuis narcisme diagnoses zijn mi verkapte autisme diagnoses." Heb je daar een link van? Of denk je dat omdat je zelf meer bekend bent met autisme?
Ik zelf weet toevallig ook vrij veel over autisme omdat mijn ouderpaar bestond uit een narcist en een autist. Beiden met diagnose overigens
"Met de opmerking over bipolair en depressie (die laatste komt overigens ook veel voor bij mensen met autisme en de omgeving van mensen met autisme) maak je mi eea belachelijk dus daar reageer ik maar niet op.""
Tja dat is makkelijk, het weg te zetten als belachelijk maken, dan hoef je niet inhoudelijk te reageren. Ik meen het echter serieus en het is geen poging tot ridiculisering van mijn kant. Je komt met autisme aanzetten terwijl ts daar geen link ziet en wel een link met narcisme. Maar.... op een feestje niet 'aanwezig' zijn en lijken te mokken komt ook voor bij mensen met een bipolaire stoornis én bij mensen met een depressie. Dus ja waarom mag autisme wel genoemd worden en die zaken niet? We hebben maar een voorbeeld (sacherijnig op een feestje) wat in talloze hokjes zou kunnen passen.
Maar weet je dat narcisme en autisme ook samen kunnen voorkomen. Heel weinig maar het komt voor.
"While autism and narcissism have some overlapping symptoms, such as difficulty with social interaction, it is important to note that they are two distinct conditions. However,there have been cases where individuals with narcissistic personality disorder (NPD) have been misdiagnosed with autism spectrum disorder (ASD) "
Wil je er meer over weten? Zoek op: Autism comorbid with Narcissistic personality disorder
Het komt dus ook andersom voor: mensen die met autisme worden gediagnosticeerd terwijl ze NPS hebben.
Depressie komt ook veel voor bij mensen met verborgen narcisme én bij pubers en bij bipolaire mensen dus zegt niets over een eventuele stoornis. Maar goed, waar hebben we het hier over? Een zestienjarige die een pestbui heeft. Laten we het vanaf hier geen label toedienen. Ik blijf bij wat ik gezegd heb: liefdevol grenzen aangeven en niet meegaan in drama.
Maar afgezien daarvan: stel dat dochter op het spectrum zit, hoe anders zou dan je advies zijn aan ts?
Lexus schreef op 25-04-2023 om 16:00:
[..]
Maar afgezien daarvan: stel dat dochter op het spectrum zit, hoe anders zou dan je advies zijn aan ts?
Ik zou opperen om een volgende keer haar dochter voor te bereiden wat komt en daarin te bespreken wat er van haar verwacht wordt, hoe lang dat duurt, wat zij daarna kan doen. Heel praktisch: we gaan dan en dan naar een feestje, zoveel mensen komen, familie, vrienden, er is muziek/eten, hoe zou het zijn als jij de eerste 20 minuten bij ons staat en mensen groet (of 10 min.. wat er lukt) en daarna zoek je een rustig plekje uit, waar je op je telefoon kan en dan roepen wij jou weer als we gaan eten. Dus situatieschets, onderhandeling over de verwachtingen en afspraken daarover en dan mogelijkheid tot terugtrekken uit de situatie. Voor mensen met autisme is het fijn om precies te weten waar ze aan toe zijn en meestal lukt het om daar afspraken over te maken.
Philou schreef op 25-04-2023 om 16:16:
[..]
Ik zou opperen om een volgende keer haar dochter voor te bereiden wat komt en daarin te bespreken wat er van haar verwacht wordt, hoe lang dat duurt, wat zij daarna kan doen. Heel praktisch: we gaan dan en dan naar een feestje, zoveel mensen komen, familie, vrienden, er is muziek/eten, hoe zou het zijn als jij de eerste 20 minuten bij ons staat en mensen groet (of 10 min.. wat er lukt) en daarna zoek je een rustig plekje uit, waar je op je telefoon kan en dan roepen wij jou weer als we gaan eten. Dus situatieschets, onderhandeling over de verwachtingen en afspraken daarover en dan mogelijkheid tot terugtrekken uit de situatie. Voor mensen met autisme is het fijn om precies te weten waar ze aan toe zijn en meestal lukt het om daar afspraken over te maken.
Nou ja, dat kan iets zijn wat ts in ieder geval kan proberen en kijken of dat een goede uitwerking op haar heeft. Als dat zo is, en ts heeft meer onderzoek gedaan in wat autisme en narcisme inhoudt, kan ze misschien ook die richting uit gaan denken. Ik kan me ook voorstellen dat een 16 jarige daar heel geirriteerd door kan raken, maar dan heb je ook informatie waar je iets mee kan: dan gaat het wellicht meer de kant van puberen uit
Dochter is sjaggerijnig omdat ze haar vrije dag moet doorbrengen met mensen die ZIJ niet heeft uitgekozen op een plek die zij niet heeft uitgekozen en krijgt meteen -tig labels opgeplakt van de specialisten alhier...
Gewoon een puber die pubergedrag vertoont. Ik ben als tienjarige misschien één keer bij mijn "cadeau opa en oma" geweest en dat was het dan ook wel. Toen was ik nog niet eens puber.
Poezenmeisje schreef op 25-04-2023 om 16:36:
Dochter is sjaggerijnig omdat ze haar vrije dag moet doorbrengen met mensen die ZIJ niet heeft uitgekozen op een plek die zij niet heeft uitgekozen en krijgt meteen -tig labels opgeplakt van de specialisten alhier...
Gewoon een puber die pubergedrag vertoont. Ik ben als tienjarige misschien één keer bij mijn "cadeau opa en oma" geweest en dat was het dan ook wel. Toen was ik nog niet eens puber.
als je goed gelezen hebt, kun je zien dat niemand hier een label plakt hoor, ik althans niet. alleen ts in de openingspost Integendeel ik benadruk steeds dat dit gewoon pubergedrag kan zijn.
Lexus schreef op 25-04-2023 om 17:26:
[..]
als je goed gelezen hebt, kun je zien dat niemand hier een label plakt hoor, ik althans niet. alleen ts in de openingspost
Ik lees anders heel veel aannames over autisme.
AlisonH schreef op 25-04-2023 om 17:29:
[..]
Ik lees anders heel veel aannames over autisme.
ik benadruk steeds dat dit gewoon pubergedrag kan zijn.
