Dochter scheldt me uit en respectloos, vader treedt niet op.

1 lijn

Tja, je zal eerst eens een goed gesprek moeten hebben met je man en afspraken maken over de aanpak zodat jullie 1 lijn trekken, anders is het hek van de dam.

En dan het liefst samen met dochter in gesprek gaan en een aantal duidelijke regels (en eventuele sancties) afspreken.

Hier wordt brutaal gedrag zonder pardon afgestraft. Mijn dochter weet dat als ze brutaal is dat ik dan zonder aankondiging naar haar laptop kan lopen, en die dan 24 uur in beslag kan nemen. Direct een brutale reactie daarop, dan komt er 24 uur bij.

Ik heb deze actie in het afgelopen half jaar nog maar 2x hoeven uitvoeren, maar ik wens niet op een bepaalde manier door mijn puberella te worden aangesproken. En: 24 uur is ook echt 24 uur. Als je iets doet, moet je je ook aan je woord houden.

Hier werkt dat goed, ze weet dat we woord houden en wat de grenzen zijn. En dat is het hem ook eigenlijk he, je dochter zoekt de grenzen op. Uh.... gaat er danig overheen. Het is aan jou om de grenzen scherp te stellen. Maar dan wel samen met je man.

Ja maar

Marjan:
"WIlde ze niet dus voordat ik echt boos ging worden aan mijn man gevraagd de telefoon in te nemen."
Dit begrijp ik dus echt niet. Waarom laat je hem die telefoon innemen? Waarom doe jij dat niet? Of -als je bang bent voor een letterlijke krachtmeting- waarom doen jullie dit niet samen?

Marjan

Ik denk dat je met je man moet bespreken wat te doen aLs de andere ouder een straf geeft. En liefst ook eens worden over wat voor straf je geeft. Als mijn man een in mijn ogen een te zware straf geeft (die hij ter plekke verzint) voor iets kleins dan trek ik ook niet 1 lijn met hem.
Maar bij schelden wel, dat is iets wat wij allebei niet accepteren. Toevallig heeft jongste gisteren zijn vader uitgescholden en zal de straf die hij daarvoor van mijn man kreeg helemaal ondersteund worden door mij. Ook al was het allemaal niet zo vreselijk (heb twee versies van het verhaal gehoord ging over iets kleins), je scheld je ouders niet uit.

1 lijn trekken

"Als mijn man een in mijn ogen een te zware straf geeft (die hij ter plekke verzint) voor iets kleins dan trek ik ook niet 1 lijn met hem."
Ik trek wel 1 lijn met mijn man op het moment zelf, alleen zal ik wel met hem bespreken, buiten de kinderen om, waarom ik vind dat die straf veel te zwaar is. Het is dan aan mijn man of hij die straf doorzet of niet.

Tja conference

Ik vind dat heel knap. Voordat ik mijn man zonder kinderen kan spreken, dat kan lang duren en dan is de straf al gegeven. Je mag soms ook wel voor je kind opkomen vind ik. Als ik onredelijk ben zegt man er ook wat van. En natuurlijk praten we er samen ook wel over. Maar ik vind het serieus knap, ouders die echt altijd 1 lijn trekken.
Gelukkig hebben we samen wel duidelijke grenzen: bijv dat er niet wordt gescholden of lelijk gedaan door de kinderen tegen ons.

Natuurlijk 1 lijn

Voor je kinderen opkomen, tegen de andere ouder? Dat is wat mij betreft zowel onaanvaardbaar naar je partner als een foute oodschap aan je kind.

Tenzij, vanzelfsprekend, het gaat om mishandeling oid.

En dat is dus ook precies waarom het wmb gewoon niet kan. De boodschap aan je partner is dat hij/zij zo extreem in de fout gaat, dat je je kind moet redden. De boodschap aan je kind is dat zijn/haar ouders geen eenheid zijn, dat een van beide de ander extreem fout vindt.

Kortom, ik vindhet zowel in je relatie als pedagogisch volkomen vanzelfsprekend dat je 1 lijn trekt.

Als je vindt dat de ander het niet goed doet, dan bespreek je dat zonder de kinderen er bij, vind ik. Zou mijn vrouw me vragen de telefoon van puber in te nemen, dan zouik dat doen, maar zo snel mogelijk daarna vragen waarom ze dat niet zelf doet, en vooral, waarom ze een dergelijke straf inzet.

Misschien hebben wij erg makkelijke kinderen, misschien komt het ook wel omdat we nooit onze eenheid verbreken, maar wij hoeven echt geen telefoons of laptops in te nemen. Vanaf een jaar of 8-10 hebben we dat soort straffen niet meer nodig gehad, omdat onze kinderen oud en verstandig genoeg zijn om hun gedrag te bespreken.

Niets hiervan als kritiek voor wie dan ook, alleen bedoeld om onze ervaring te delen.

Niet mee eens

"Extreem fout" vind ik overdreven, maar ik ben het niet altijd eens met mijn man. Ouders kunnen ook onredelijk zijn. Ik vind niet dat ik daar in mee hoef te gaan. En ja, soms zeg ik er meteen wat van waar de kinderen bij zijn. Wat ik echt irritant vind als man mij er bewust bij betrekt ("zeg jij nou ook eens wat hiervan") terwijl hij op zijn vingers na kan tellen dat ik het niet met hem eens ben. Ik heb dan geen zin om een toneelstuk op te voeren, lekker met z'n tweeen tegen een kind.
Ik kom wel op voor mijn man als kind brutaal doet tegen hem. En man ook voor mij. Op de grote lijnen zijn we het zeker met elkaar eens. Maar niet met alles.
Onze kinderen zijn over het algemeen ook niet moeilijk. Het gaat hier best lekker hoor, ook al doen wij het pedagogisch niet perfect. We zijn maar mensen.

Ook niet mee eens

Bij ons ligt de lat om elkaar als ouders te corrigeren iets lager dan mishandeling.

Als mijn man doelbewust een straf uitdeelt zal ik hem daarbij niet afvallen en ik zal zeker nooit een straf ongedaan maken. Maar als ik vind dat ie een beetje te flink uitpakt om niks (dat heb je soms weleens) dan zal ik dat wel laten merken. Ik zeg alleen wat ik vind en laat het dan verder bij hem. Wachten tot er geen kinderen bij zijn is niet altijd een optie omdat inderdaad nog wel eens even kan duren.

Andersom heeft man dat ook weleens bij mij gedaan. Ik kan niet zeggen dat ik dat heel fijn vond, maar het zette me wel aan het denken. Het is toch wel fijn als er in ieder geval iemand is die het hoofd koel houdt bij oplopende gemoederen.

Overigens marjan

Ik vind wel dat jouw man je hoort te steunen als je dochter brutaal doet en zeker als ze je uitscheld.
Spreek met hem een straf af hiervoor. Vertel samen aan dochter wat de consequenties zijn van brutaal doen en schelden.
Hoef jij je bij een volgende uitbarsting van dochter niet boos te maken, maar kan je rustig wijzen op de consequenties als ze door gaat met dat gedrag. Rustig reageren op een boze puber scheelt jou een hoop energie.
En blijf zeker ook leuke dingen doen met dochter. Hoeft niks spectaculairs te zijn. Samen winkelen of samen TV programma kijken.

Zelf weten

Ik zei niet dat ik de wijsheid in pacht heb, eens of oneens boeit me niet, ik probeer niemand van mijn gelijk te overtuigen.

Als je denkt dat het je relatie en/of de opvoeding goed doet als je elkaar afvalt waar je puber bij is, vooral doen. Wel een beetje raar als je dat een goede keuze vindt en je tegelijk zegt "we zijn ook maar mensen". Een soort excuus voor iets wat je goed vindt.

Maar als je het geen probleem vindt je partner af te vallen, waarom moet Marjan dan wel eisen dat haar man haar steunt? Misschien is de reactie van haar dochter wel gevolg van haar eigen optreden, en heeft haar man gelijk?

Grenzen kees

Een kind hoort zijn ouders niet uit te schelden. Zelfs als dat schelden veroorzaakt zou worden door onredelijk gedrag van de ouder. Dat accepteren wij hier allebei niet.
Je stelt het allemaal erg zwart wit Kees. Dat we maar mensen zijn slaat er ook op dat we er als ouder richting kind weleens naast kunnen zitten. Dan hoeft de andere ouder daar niet in mee te gaan. Dat is iets anders dan elkaar constant af te vallen. Er zijn duidelijke grenzen.

Vraag aan kees-jan

*Vanaf een jaar of 8-10 hebben we dat soort straffen niet meer nodig gehad, omdat onze kinderen oud en verstandig genoeg zijn om hun gedrag te bespreken. *

Vraag ik me toch af of jouw kinderen de puberteit hebben overgeslagen? geen enkele puber is altijd *oud enverstandig*genoeg om hun gedrag te bespreken.
tenzij uit angst voor represailles.

Marjan

Ik weet niet hoe het bij jullie gaat met straf voor puberdochter?
Hier proberen we vooraf regels op te stellen:bijvoorbeeld: bij schelden mag je niet op msn die dag.
We gaan af en toe in gesprek en bespreken wat wel en niet kan en mag in huis en wat de consequenties zijn mocht het toch gebeuren.( passend bij hun leeftijd)
Op die manier krijg je geen hevige discussie,op het moment dat een kind gaat schelden zeggen we zo rustig mogelijk,oke ,je weet wat dit betekend,vandaag geen msn.
daarna gaan we als puber weer rustig is praten over waarom en hoe,en niet acceptabel enz.
overigens vind ik ook dat jij en je man om de tafel moeten om af te spreken dat jullie op het moment van ruzie wel proberen 1 lijn te trekken.

Fay

Ik herken het wel hoor Fay. Natuurlijk zou het het beste zijn om een lijn te trekken. Over het algemeen doen we dat ook wel, maar hier kan man ook wel eens onredelijk uit de hoek komen en dan zeg ik er ook terplekke iets van. Niet om man meteen af te kraken, zo hard doe ik het niet maar ik probeer dan nog wel iets nuance aan te leggen. En ik kan blijkbaar ook wel eens iets doen wat man niet handig vindt, en dan zie ik hem oogcontact maken met dochter en iets handgebaren van (hou nu maar op vaak kan ik er dan al wel om lachen ook.
Soms hou ik wel mijn mond en heb ik wel de kans om man er later op aan te spreken, het is ook wel voorgekomen dat man dan alsnog naar dochter gaat om het uit te praten en zijn excuus aan te bieden voor het onredelijke gedrag. (en ook haar aandeel van wat er gebeurd is wordt besproken)
Nou ja 99% van de tijd zijn we het wel met elkaar eens gelukkig, en we hebben redelijk makkelijke kinderen. Ze zijn niet zo van het opzoeken van de grenzen (of het er overheen gaan)

Herken het ook

Wij zijn het ook niet altijd helemaal met elkaar eens. Maar wel op de grote lijnen. En daar hoort 'respect tonen naar je ouders' bij en ook 'niet schelden'. Dus ongeacht wat de oorzaak van de discussie was, man zou mij zeer zeker steunen, mocht zoiets voorkomen. Maar in details zijn we het niet altijd helemaal eens....Ik ben wel eens té ongerust. En man wel eens té streng. En daar discussieren we gewoon over waar de kinderen bij zijn. Als ik b.v. kind niet op de fiets wil laten gaan (te ver of te gevaarlijke route of te late tijd) en dus niet toesta dat ze gaat, gaat man wel aangeven of dat nu wel zo nodig is...Hij geeft aan dat ik nog 's moet nadenken erover en vraagt kind wie er nog meer mee gaat en mogen die dan wel? Hij onderhandeld tussen kind en mij. En zo komen we gedrieën alsnog tot een oplossing. Man is wel eens té streng....deelt dagenlang straf uit als er 's wat is b.v. Ik vind dat te ver gaan en denk ook dat we dat niet volhouden, dus troost ik het kind met de belofte dat ik nog 's met papa zal praten. Dat doe ik ook...meestal is kind daar dan bij. Er blijft dan zeker wel een straf staan, maar ik laat man de andere kant zien...Als kind 3 dagen huisarrest heeft mag ze dan ook niet naar muziekles morgen? Zoiets....
Daar zie ik niks fouts in. Wij zijn het niet altijd op details eens. Wat is daar mis mee? Het gaat om de grote lijnen. Daarin steunen we elkaar. Gebeurd er wat gebeurd er, dat is de basis. En daarin zijn we 1. De details kunnen verschillen, de uitwerking zeg maar
Dat mogen de kinderen ook best weten, dat weten ze zowiezo wel...zij kennen ons toch ook zoals wij hen kennen? Ze wéten heus wel dat papa strenger is en ik bezorgder. Daar hoeven we niet stiekum over te doen.
En dat je zelf wel eens onredelijk bent is ook een item. Ben ik écht héél erg onredelijk zou man kunnen ingrijpen. Maar dan zou hij het anders doen. B.v. kind naar boven sturen omdat hij even met mij moet praten ofzo. En andersom zou ook best kunnen. Maar onredelijk zijn en elkaar daarop aanspreken waar de kinderen bij zijn zouden we proberen te voorkomen. En als het écht niet kan dan weer wel. Ik herinner me wel 1 voorval waar man écht onredelijk was en we in 1 kamer zaten (vakantie) en geen andere plek hadden. Uiteindelijk heb ik de kinderen meegenomen om een ijsje te eten, zodat papa kon afkoelen. Bij terugkomst had hij nagedacht en was afgekoeld dus was er geen discussie meer nodig, hij bood bij meteen zelf zijn excuses aan, aan kind. En kinderen zijn enorm vergevingsgezind.
Vaders en moeders zijn ook maar mensen en zolang je het op grote lijnen eens bent kun je prima consequent opvoeden. En nee, ook hier geen grote problemen en wel 2 pubers.
groeten albana