Dochter van 12 pubert - hoe gaan andere ouders ermee om?

Nou absor, het kan wel wat aardiger. Opvoeden is ook maar wat aanklooien en fouten maken.

Ik snap best dat je zorgen hebt als je kind net 12 is, nog op de basisschool zit en er dan al jongens van 17 achter haar aan zitten. Daarin heeft ze goed gehandeld, al snap ik niet dat die vriend van je dochter het een goed idee vond om haar en hem te koppelen.

Verder weet ze dat jullie controle hebben. Ik zou dus stellen dat jullie af en toe samen naar berichtenverkeer kijken. Dat is geen afspraak, maar een voorwaarde. Die kun je als ouder nu nog gewoon stellen. 
Geef ook aan dat haar leugens jullie vertrouwen beschamen en dat ze meer vrijheid krijgt als ze laat zien dat ze dat aan kan. 

Je komt straks wel in een fase (en misschien ook nu al) dat je niet iedereen kent die jouw kind ook kent. Dat is een gegeven. Op de middelbare ken je niet alle klasgenoten en van de sportclub misschien nu ook al niet. Dat is niet erg, je dochter kent hen wel. 

Heb je aanleiding om bang te zijn dat ze ontspoort? Ik zou toch proberen te vertrouwen op je eigen opvoeding tot nu toe en het gezonde verstand van je kind.

Zeker het kan aardiger en het is altijd lastig op papier maar ik probeer hetzelfde shock onaardige effect te creeeren zoals die ouders overkomen bij hun dochter als die gewoon even met telefoon naar de wc gaat voor een grote boodschap.  Iets wat de ouders wellicht zelf ook weleens doen

Op die leeftijd moesten ze van mij laatst gezien aan hebben op watts app.  Vanaf de bank heel makkelijk controleren. Als dat uit staat kan je dat zo zien en zat kind dus na bedtijd op de telefoon. 
De afspraak gemaakt dat de telefoon 24 uur ingenomen zou worden als ze na bedtijd nog bezig was op de app. 1x hoeven doen toen was het klaar.  Want naar school zonder telefoon was wel zo lastig dat ze dat niet nog een keer wilde. 
Verder wens met veel schrijvers hier,  hoe erger je er bovenop zit hoe weerbarstiger een puber wordt.

hier is de afspraak, basisschool dan ken ik de code en lees ik regelmatig al je berichtjes na. Vanaf de middelbare hebben ze de privacy dat ik het niet mag nalezen zonder hun.  Ze weten de afspraken en die bespreken we nog weleens; online gebruik je niet je eigen naam, je bent online alleen vrienden met mensen die je in het echt kent.  Maar ja mijn oudste is bijna 17 en natuurlijk heeft die mensen op snap die ze via via kent.  Afspraak is dat je niet met zo iemand afspreekt natuurlijk maar ja ze heeft ook weleens lang gesnapt met een jongen die ze via via via kende en nooit echt gezien had uit andere kant van het land.     Maar ja ik heb dat vroeger ook op ICQ wel gedaan

toen ze 12 waren gingen ze om 21:30 naar bed en telefoon bleef beneden.  Inmiddels is de oudste bijna 17 en is die regel niet meer.  En die van 13 die versliep zich vaak dus heeft netjes gevraagd of ze haar tel als 2e wekker mag. Nou vooruit maar aan de andere kant van je kamer en als je gaat slapen er niet meer op. Ik heb gezegd dat ik wel af en toe binnenloop voor een steekproef en dat was een goede afspraak.    In principe alles wat een puber vraagt dat neem ik serieus in overweging en samen bedenken we hoe het redelijk is dat ik me er ook in kan vinden

Weet je het is wel een beetje kiezen of delen. De akelige waarheid is nu eenmaal dat je je dochter NIET, echt NIET kunt beschermen. Hoogstens heb je een beschermend cocon aangebracht, maar dat doe je tót het moment dat kind ‘uitbreekt’. Sommigen doen dat nooit (jij) je dochter is daar nu mee begonnen. 
Nu moet je gaan kiezen of je dochter gaat vertrouwen. Doe je dat niet, loop je (meer) risico dat zij jullie ook niet meer vertrouwt en meer stiekem gaat doen. Of, nog veel erger: niet bij jullie terecht durft/wil als er iets misgaat. 
Ik zelf heb bewust nooit meegekeken bij mijn kinderen, maar dat is ook wel kindafhankelijk, bij een ander kind had ik dat wellicht wel gedaan. 
Wel had ik, (in goed overleg met puber!) afspraken over tijdstippen. Dus bij slapen telefoon uit. Ik weet niet meer wanneer ik dat precies heb los gelaten, maar met 12 zeker nog niet. 

Ik kan me je bezorgdheid en angsten ("dat ze volledig ontspoort straks") goed voorstellen. En ook je controledrang die daar uit voort komt. Je voelt de buitenwereld aan haar trekken, en ziet hoe gretig zij op al die spannende nieuwe dingen afstuift. Ze klinkt inderdaad best voorlijk voor een meisje op de basisschool. En met haar ADHD loopt ze ook echt meer risico verkeerde beslissingen te nemen. Jouw zorgen om haar en behoefte aan controle voel je niet voor niets (al is het ook goed dat je er aan werkt nu je beseft dat er ook een diepere oorzaak is).
Puberende adhd-ers moet je op een andere manier ruimte geven dan de gemiddelde puber. Behalve het boek van Tischa Neeve zou ik dan ook boeken lezen die speciaal over pubers met adhd gaan. Zoals Pittige Pubers van Marije Kuin. 

Misschien kun je ook vast eens advies inwinnen over de jeugdzorg /opvoedhulp in jouw gemeente. Alleen al om te weten hoe het geregeld is, of om zelf opvoedgesprekken te voeren. Zodat je weet waar je terecht kunt mocht je echt vast lopen, of als het gedrag van je dochter echt problematisch wordt.
Dit klinkt misschien dramatisch, maar je kunt maar beter voorbereid zijn. Mijn dochter met adhd was juist als puber wat jong voor haar leeftijd, maar had wel veel andere problemen in de middelbare schooltijd. Vanaf haar bijna-17e ontspoorde ze volledig en toen was er qua hulpverlening weinig meer mogelijk en zodra ze 18 werd helemaal niet meer. 
Misschien is het wat dat betreft juist een voordeel dat jouw dochter 'er vroeg bij is'. 

Tegelijk moet je beseffen dat je als moeder niet alles kunt voorkomen, hoe goed je ook je best doet. 

Als docent weet ik hoeveel ellende er van Social media komt.
Ik vind het altijd fijn als ik van ouders hoor dat zij hun brugklassers hierop  controleren . Elk jaar is er gelazer, van pestgedrag tot naaktfoto’s sturen tot serieuzere zaken als contact met vreemden die niks goed in de zin hebben.
En ook elk jaar zijn ouders stomverbaasd als zij bv. screenshots zien van hun kinderen.
Ik vind je dus zeker niet controlerend als je regelmatig in die telefoon kijkt op deze leeftijd.Dat je kind daar woedend van wordt, is logisch en dat mag best. Maar geen reden om niet te controleren. Kinderen moeten leren omgaan met de telefoon en dat red je volgens mij niet alleen met erover te praten.

Frikandelspeciaal schreef op 20-02-2023 om 16:16:

Ik weet heel goed dat ik daar mee aan de slag moet en ik kijk ook graag naar mijn eigen aandeel in dit verhaal. Ik weet dat ik het niet perfect doe en dat er dingen fout gaan en vaak sla ik mezelf achteraf voor mijn kop dat ik gehandeld heb zoals ik deed. Maar we doen alles uit liefde en met heel veel liefde, in de hoop dat ze straks goed terechtkomt. Voor mij zelf is inmiddels een verwijsbrief van de huisarts onderweg naar een hulpinstantie, omdat de controledwang en dat wat maakt dat ik doe wat ik doe onderdeel is van een dieperliggend iets, maar de wachtlijsten zorgen ervoor dat ik waarschijnlijk nog wel even op mijn beurt moet wachten. Ik hoop dus dat als ik met mezelf aan de slag kan, dat me dat andere inzichten geeft ten aanzien van onze dochter, want mijn angst is inderdaad, zoals Poekewiki zegt, dat ik juist het tegenovergestelde bereik van wat ik wil bereiken. En geloof me, ik doe echt mijn gillende best om mezelf te verbeteren.

Ik heb een boek besteld net van Ticha Neeve. Het kan nooit kwaad om dat eens te lezen om ook te leren begrijpen wat er in onze dochter en haar puberbrein omgaat.

Ja, ik was ook ooit een puber. Die opmerking krijg ik heel vaak. Punt is, en dat wordt beaamd door mijn ouders, dat ik nooit de behoefte had om de grenzen op te zoeken. Dingen te doen waarvan ik wist dat mijn ouders liever niet hadden dat ik dat deed. Ik was ook niet nieuwsgierig, in tegenstelling tot mijn dochter, en als ik om 17.30 uur thuis moest zijn, dan was ik er om 17.25. En mijn dochter om 17.40. Ik haalde het niet in mijn hoofd om een grote mond tegen mijn ouders op te zetten. En ik zal ook heus weleens een bui gehad hebben, maar ik herken niet wat mijn dochter doet uit mijn eigen jeugd.

Zij zoekt graag de grenzen op, kent geen angst, is heel ondernemend. Een allemansvriend. Dit was ze al als klein meisje en komt vermoedelijk ook weg bij haar ADHD.

Tegelijkertijd wéét ze ook echt wel heel goed wat die grenzen zijn, maar geef je haar 1 vinger….. Afspraken maken met haar is moeilijk. Je krijgt soms weleens de neiging om alles schriftelijk te bevestigen, want ze kan het allemaal heel makkelijk naar haar hand zetten. Maarrrrr het is een fantastisch leuk kind, die haar stinkende best doet op school, met goede normen en waarden die een graag gezien persoon is bij velen. Dus dat zit wel goed en ze heeft hopelijk inderdaad genoeg tools om niet in meerder sloten tegelijk te lopen.

Of ik aanleiding heb om te denken dat ze ontspoort zoals MamaE vraagt. Aanleiding denk ik niet echt, behalve dan wat ik hierboven schreef over de ADHD en wat dat met zich meebrengt, ben ik wel bang dat ze straks naar alles nieuwsgierig wordt etc. Naief ook, maar dat zijn ze allemaal, net als eigenwijs. En dan hoop ik maar dat we haar genoeg tips en tools hebben meegegeven om normaal te blijven doen.

Inderdaad, de fase dat we niet iedereen meer kennen waar ze mee omgaat is al hier. Zoals ik aangaf is ze enorm sociaal. Ze heeft veel vrienden en vriendinnen, onder andere van school, maar ook via via. En dat we niet iedereen kennen, daar kan ik me uiteraard an sich wel bij neerleggen, maar de vraag die in mijn hoofd opdoemt is dan of het nodig is om met iedereen die je een keer gezien hebt oid, contact te moeten houden via Snap. En dat proberen we haar duidelijk te maken.

Absor, ik schrok ook wel een beetje van de toon, maar wat je zegt is het altijd lastig met geschreven tekst. Je hoort de intonatie niet. En evenals dat het moeilijk is om de toon in een bericht te vinden, vind ik het ook moeilijk om ‘op papier’ te krijgen hier hoe ik dingen voel en beleef en zoals ze gebeurd zijn.

Maar waar ik dan wel benieuwd naar ben, is of jij dan bijvoorbeeld vindt dat een kind van 12 volledig haar gang kan gaan op een telefoon zonder controle en weten waar ze mee bezig is, en als je haar niet tegenhoudt het liefst tot diep in de nacht op de telefoon zou zitten.

Dat is natuurlijk ook wel een beetje een dooddoener. Juist doordat je zelf ook een puber bent geweest, probeer je je kind te sturen en te helpen in niet dezelfde valkuilen te stappen als waar je misschien zelf in stapte. Dat mensen dat te pas en te onpas gebruiken om van alles maar goed te keuren is een beetje een verbastering van die opmerking.

Tenminste, ik merk dat ik mijn zoon soms wel door elkaar wil schudden in de zin van: Joh, ik heb die fouten ook allemaal gemaakt. Je word niet populair door dit gedrag.

Maar zoals ik hetzelf allemaal doorstaan heb, zal hij dat zelf ook moeten. Hij moet zelf dingen inzien. Hoogstens kun je daar af en toe wat in bij sturen. Verschil in tijdsgeest doet inderdaad ook een boel. Ik kan me niet herinneren dat wij de god ganse tijd op die telefoon zaten. Maar toen ik 12 was, had je dan ook een Nokia 3310 en niet zo'n mini computer als je nu hebt.