Dochter wil niet meer naar kerstviering (14 jaar)

Dit ga je niet winnen

Dit is een strijd die je als ouders niet gaat winnen. Ik zou haar thuislaten en hopen dat ze later de waarde van deze traditie gaat inzien.

laten gaan

ik ben katholiek opgevoed, een keer per week naar de kerk, communie, vormsel, catechesatieclubjes enzovoort. Toen ik de leeftijd van je dochter had, ben ik me er tegen af gaan zetten. Ik kreeg mijn eigen gedachten over waar ik wel en niet in geloofde, wat ik belangrijk vond. Mijn ouders hebben me 'gedwongen' om mee te blijven gaan maar dat heeft alleen maar tegen gewerkt. Ik heb nadat ik uit huis ging geen kerk meer bezocht.

ik denk dat het belangrijk is om in gesprek met je dochter te gaan waarom je graag wil dat ze mee gaat. Laat haar weten dat 'geloven in god' een eigen keuze is, dat je dat niet kunt dwingen. Dat ze niet naar de kerk hoeft te gaan om het geloof zelf.
Een andere zienswijze is namelijk dat ze gaat voor de familie. Om het bewust zijn van kerst, met alle normen, waarden en tradities die daar bij horen. Ik geloof niet in God maar wel in het belang van gemeenschapszin, om het gevoel te hebben samen te zijn en steun te hebben aan elkaar. zo kun je een kerk ook zien.
ben het ook met haar eens dat het mee nemen van een vriendin niet gaat helpen.

en als ze dat dan echt niet wil, dan zou ik dat ook prima vinden. al dan niet naar een kerk gaan vind ik een keuze die ze op haar 14e al wel kan maken, en geloof kun je niet dwingen.

ik moet wel zeggen dat ik ook geen kerstonbijt meer doe op kerstavond, voor mij hoort dat traditiegetrouw na een kerkdienst, die er bij ons niet meer is....en ik moet zeggen dat ik het jammer vindt dat ik dat niet meer mee maak. maar zonder kerkdienst, is een avond ontbijt toch ook niets :-s

misschien

Heeft ze wel een onkerkelijke vriendin die wel graag een keer meegaat om te kijken hoe het toegaat in een kerk. Dat zou je nog kunnen verbazen. Verder ben ik het eens met Elske, leg haar uit wat de keuzes zijn voor een kerkgemeenschap. Maar je kunt haar niet meer dwingen, dan roep je aversie op.
Ik vind het ook al heel goed bedacht dat ze dan voorstelt dat zij voor het ontbijt na afloop zorgt. Zo draag je ook bij aan de gemeenschap.

met vriendinnen naar jeugddienst?

Wat vind je belangrijk aan de dienst? Het samen zijn, de traditie? Blijkbaar vind je de kerkgang niet leuk genoeg om de rest van het jaar te gaan. Je dochter voelt dat natuurlijk haarfijn aan.
Als je het belangrijk vindt dat ze toch wat van het "kerkgebeuren" meekrijgt is het misschien een idee dat ze met vriendinnen naar een jeugddienst gaat? Die zijn er vast wel ergens bij jullie in de buurt. Dat is voor een puber vaak leuker dan een "standaard" kerkdienst.

Niet dwingen!

Als ze echt niet mee wil, dwing haar dan niet om mee te gaan. Geef haar de vrijheid om zelf te kiezen in haar geloof. Geloof is iets dat uit jezelf moet komen, dat kun je niet opleggen. Dwing je haar, dan zal ze zich alleen maar meer tegen de kerk verzetten. Laat haar zelf kiezen! Het is toch hartstikke lief dat ze het kerstontbijt klaar wil zetten? Geniet daarvan!

Wacht even

Door dochter mee naar de dienst te nemen dwing je haar niet iets wel of niet te geloven. Als gezin onderneem je wel meer samen: dat ik met mijn kinderen wel eens in een subtropisch zwemparadijs lig, zegt echt niet dat ik dat nu zo geweldig vind. Wel dat ik rekening met mijn kinderen en hun voorkeuren houd. En zo moeten kinderen zich ook aanpassen aan hun ouders. Van het bijwonen van een dienst houd je echt niets over hoor, zelfs een "ongelovige" kan van de gemiddelde preek nog wat opsteken of in ieder geval wat te overdenken hebben. Ook als je het met de inhoud oneens bent. Juist dan heb je wat om tijdens het ontbijt over van gedachte te wisselen!

welnee...

je moet het niet willen afdwingen maar respecteren dat zij haar eigen keuzes maakt. En ze gedraagt zich in wezen al heel sociaal door zich op te werpen als thuiswerker, zeg maar.☺
Ik 'moest' vroeger ook mee naar de kerk en ook ik heb het gevoel dat dat de grootste redenvoor mijn aversie.
Ik heb ooit tegen mijn vader gezegd:'Een keer, een keer krijg je mij de kerk nog in,speciaal voor jou, maar verder never nooit niet' Ik hoefde het niet uit te leggen.

maar

als dit het geloof nu heel erg belangrijk was voor het gezin zou het nog wat zijn om echt over na te denken. maar in dit geval, waar ouders slechts 1 keer per jaar naar de kerk gaan? Waarom zou je dan dochter dwingen om mee te gaan?

Nils

Volgens mij heb jij nog geen pubers.

Laat haar mooi dat kersteten klaarzetten

En dan zie je op termijn wel of ze ooit nog eens meegaat naar een kerstavondviering.

' wij gaan als goed katholiek maar een keer per jaar naar de kerk'
Misschien een leuk idee om eens naar de paaswake te gaan in 2014, in plaats van de kerstnachtmis? Is een prachtige viering, met al die kaarsjes die worden aangestoken aan de nieuwe paaskaars !

Wij hebben wel pubers,

maar die van ons moeten met kerst ook mee naar de kerk. Ze gaan wel eens vaker mee (wij gaan ook niet iedere week trouwens, maar wel met enige regelmaat), maar ze hoeven echt niet altijd mee. Op kerstavond verwachten we dat ze meegaan. Daar doen ze gelukkig niet moeilijk over, hoort in hun beleving blijkbaar ook bij kerst vieren. Maar als ze dat wel zouden doen, zou dat een pittige discussie geven.

Aagje

eigenlijk

vind ik het vrij hypocriet om, terwijl je zelf eens per jaar naar de kerk gaat, je kinds gedrag te veroordelen omdat die 'zelfs' met kerst niet naar de kerk wil...

En nog eens een vraagje: wanneer mag je je zelf een 'goed' katholiek noemen? Als je eens in het jaar naar de kerk gaat? Als je je kinderen dwingt mee te gaan? Of als je voor en na het eten je gebedje keurig opzegt?

alsjeblieft niet

Laat haar thuis blijven en haar eigen keuze maken. Als er iets is waar ik nog steeds negatief aan terugdenk en grote moeite mee heb (na al die tijd voelt het nog steeds onacceptabel) dan is het dat ik tot mijn 18e gedwongen werd mee te gaan naar de kerk, terwijl ik dat absoluut niet meer wilde en ook heel bewust afwees (ik wist op mijn 14e al heel zeker dat ik niet geloofde, en dat is zo gebleven. Voor de vorm in de kerk zitten terwijl je niet gelooft wijs ik af). Door die dwang ben ik in plaats van gewoon atheist een tijdlang anti-theist geweest (dat slijt nu eindelijk een beetje). Als mijn ouders mijn keuze serieus hadden genomen en gerespecteerd, was ik veel minder heftig in de contra gegaan na mijn 18e (toen het kon) en vast nog wel eens mee gegaan naar een speciale dienst oid (nu boycotte ik zelfs begrafenissen).
Het verschil is misschien wel dat het hier om elke zondag ging, niet om alleen de kerstdienst. Maar toch: neem haar wens serieus, respecteer het. Kerkgang moet een persoonlijke keuze zijn, geen afgedwongen familiegebeuren.

en verder

geheel eens met Polletje Piekhaar!

Gaan of niet

Het gaat maar om één keer per jaar dus ik zou er niet zo'n probleem mee hebben om haar te dwingen. Je kan uitleggen dat dit iets is wat jullie als gezin willen samendoen en dat ze daarom gewoon meegaat ondanks dat ze het misschien saai vindt. Ze is 14 jaar en ze kan zich best heen zetten over een uurtje wat iets minder spannend is.
Aan de andere kant kan je inderdaad je afvragen wat de intrinsieke waarde is van 1x per jaar haar mee naar de kerk te nemen en of het iets is wat je wilt eisen. Waarom zou je willen dat ze meegaat? Hoop je dat ze er iets van mee gaat krijgen wat betreft geloof? Of gaat het puur om het samenzijn als gezin en dit samen te doen?
Als het voor jou belangrijk is dat ze meegaat zou ik er geen probleem mee hebben om dat van haar te eisen.
Er zit een heel verschil tussen elke week van een tiener te eisen mee te gaan of dat 1x per jaar te eisen. Net zoals je misschien ook wel eens eist dat ze meegaat op bezoek bij een oudtante of een boswandeling met het gezin maakt kan je ook best van haar vragen dat ze naar de dienst mee gaat.
Overigens kan ik me ook best voorstellen dat ouders er op staan dat hun thuiswonende kind elke week mee gaat naar de kerk. Zeker als de kerk een belangrijk onderdeel van de gezinscultuur is en het geloof een grote rol speelt snap ik die wens/eis goed voor de ouders. Je kan er over debatteren of het verstandig is. Sommige tieners zullen hierdoor inderdaad zich nog verder van de kerk afkeren maar ik ken ook mensen die blij zijn dat ze altijd mee moesten omdat er zo betrokkenheid bleef bij de geloofsgemeenschap en toen ze het geloof weer terugvonden de band met de kerk nog steeds sterk was.
Maar als het gaat om één keer per jaar spelen dat soort zaken niet en kan je er gewoon op staan dat ze dit doet om jullie een plezier te doen. Niks mis mee omdat een keer te vragen.

hypocriet

Jaina: “Overigens kan ik me ook best voorstellen dat ouders er op staan dat hun thuiswonende kind elke week mee gaat naar de kerk. Zeker als de kerk een belangrijk onderdeel van de gezinscultuur is en het geloof een grote rol speelt snap ik die wens/eis goed voor de ouders.”

Oef, wat ben ik dat oneens met je. Althans: ik snap ook de wens van de ouders wel, maar ik zou er nooit of te nimmer een eis/dwang van maken (bij oudere kinderen/pubers). Voor mij persoonlijk voelde het totaal hypocriet, onecht en verraderlijk, daar in de kerk te zitten en braaf mee te zingen, bijbel lezen en de schijn op te houden, terwijl ik zeker wist dat ik het niet geloofde en alles in mij schreeuwde dat het niet klopte. In het algemeen gesproken vind ik het ook werkelijk een voorbeeld van typische christelijke hypocrisie: als het plaatje maar klopt (hele gezin in de kerk) en je aan de regels voldoet, het gaat niet om wat je werkelijk gelooft of denkt.

Als je later ooit het geloof terugvindt, is die betrokkenheid en band met de gemeenschap er zo weer. Dat is juist het enige aspect dat ik wel eens mis doordat ik niet geloof: de verbondenheid.

Stenna

Nee, meezingen en meedoen wat je niet geloof, dat moet je nooit doen. En ik denk dat mensen anno nu dat meestal ook niet meer doen.

Maar aanwezig zijn met de rest van het gezin omdat dat gebruikelijk is en dat uurtje benutten voor rust en nadenken, niks mis mee. Je moet als gezinslid wel vaker mee naar iets waar je op dat moment de zin of het nut niet zo van inziet. Zeker als je pas 14 bent.

Achtergrond

Ik denk dat je eigen achtergrond in de beantwoording van deze vraag leidend is. Op mijn middelbare school was godsdienstles een serieuze aangelegenheid. Daar moest je ook gewoon bij zijn. Niemand werd gedwongen iets te geloven en als je geen zingeving uit de lessen haalde, dan in ieder geval toch een flinke portie bijbelkennis. Voor een atheist of agnost heeft dat ook nut. Als geloof een belangrijke rol speelt in het gezin, vind ik het niet vreemd om als gezin de kerk te bezoeken. Een puber, ook een die aangeeft niet te geloven, kan altijd wel wat uit de dienst halen. Ruimte geven voor andere beleving vind ik belangrijk. Juist door samen naar de kerk te gaan, kan je dit bespreekbaar maken. Op die manier laat je ook zien dat je "respect" hebt voor andere opvattingen.

Wat ik in mijn omgeving veel zie is dat leeftijdsgenoten die opgegroeid zijn in de "SGP-kerken" een overstap hebben gemaakt naar andere gemeenten, maar dat heeft met de boodschap te maken, niet met het gedwongen kerkbezoek (en dat twee keer iedere zondag).

hemeltje

"Je moet als gezinslid wel vaker mee naar iets waar je op dat moment de zin of het nut niet zo van inziet. Zeker als je pas 14 bent."
Dank de hemel (als die zou bestaan) dat ik geen 14 meer ben dan. Ben bijna 50 maar zie nog steeds de zin van kerkdiensten niet in.

De boodschap speelt zeker mee Nils, dat maakt het ook zo onverdraaglijk, steeds weer gedwongen naar een preek luisteren waarvan je wel wilt uitschreeuwen dat het niet kan kloppen en onverdraaglijk is. Ik kon en kan nu eenmaal niet zo goed "uitschakelen" op zo'n moment (en zou dat ook hypocriet vinden, waarom daar gaan zitten je niet wilt luisteren, dan gaat het dus toch alleen om het plaatje en voldoen aan andermans normen). In iedere kerk.

andere beleving

Nog een aanvulling voor NIls: godsdienstles op school vind ik toch echt wat anders. Daar is inderdaad ruimte voor andere beleving en discussie. In kerkdiensten niet, dat is compleet eenrichtingsverkeer, met steeds dezelfde boodschap (zeker met kerst). Ik kan er wel wat uithalen, maar na 3x heb ik dat er wel uit hoor. En juist dat "ruimte geven aan andere beleving" en het "laten zien dat je respect hebt voor andere opvattingen", dat is dus exact wat ik mis bij de dwang tot kerkdienstgang voor niet gelovige pubers. Het hele respect en de ruimte moet van 1 kant komen blijkbaar en geldt niet de andere kant op.
Ik blijf het hypocriet vinden: moeten voldoen aan het ideale plaatje van hele gezin braaf en gezellig in de kerk. Ook voor de vraagstelster, om daar even naar terug te gaan. Waarom moet die 14 jarige perse mee? omdat het "familietraditie" is, ofwel: in het traditionele plaatje hoort.

Tja Stenna

Jij maakt van iets wat ik als positief aan mijn opgroeien heb ervaren (ik ben ook een tijd gedwongen om mee te gaan en ben daar nu blij mee) wel iets heel lelijks. Jouw ervaringen zijn de mijne niet. Mijn ouders hebben me niet gedwongen mee naar de kerk te gaan om aan jouw "typisch christelijke hypocriete plaatje van het gezin" te voldoen, maar omdat ze het beste met hun kinderen voorhadden. Moeilijk te begrijpen misschien, maar zo is het wel.

ja maar NIls

Heb je dat destijds ook als positief ervaren? Dan was het dus niet echt dwang. Zou jij, als je niet gedwongen zou zijn, niet ook bij het geloof gebleven/teruggekeerd zijn? Daar was die dwang toch niet voor nodig, als je gelooft, dan geloof je. Dat respecteer ik ook. Maar niet als je het geloof, of de manier van geloofsbeleving (in de kerk of niet) aan anderen oplegt die daar anders over denken, of ze nou 50 of 14 zijn. En als het niet om het geloof gaat, die kerkgang, waarom dan wel (toch het plaatje?).
Als ouders het beste met hun kinderen voor hebben laten ze ze zelf hun geloof en eigen geloofsviering ontwikkelen, door ze de ruimte en vrijheid te geven wat anders uit te proberen dan de geijkte traditie. Ik mocht bijv. wel experimenteren met vieringen van (destijds) meer op jongeren gerichte christelijke groepen, zoals youth for Christ of navigators. Maar niet met mijn eigen beleving gewoon thuis, of op een heel andere manier, of bewust kiezen voor atheïsme. Wat is het verschil? Laat deze 14 jarige haar eigen bezinning vinden, alleen thuis in alle rust terwijl ze voor haar familie het ontbijt klaarmaakt. Misschien gaat ze over een paar jaar weer mee, misschien ook niet. Nu dwang uitoefenen gaat bij die keuze niet helpen.

Dat je als 14 jarige wel meer iets moet doen wat je niet wilt, dat vind ik anders dan dit. Dit heeft te maken met fundamentele levenswaarden en keuzes (waar pubers juist soms erg mee bezig zijn) en met een voor mij heel erg zwaar wegende basisvrijheid (vrijheid van godsdienst). Voor mij geldt die vrijheid ook (of zelfs juist) voor pubers. Dat is (voor mij) toch anders dan verplicht aanzitten aan het kerstdiner of naar familiebezoek.

Stenna

Het is ook een aanname dat het gaat om ouders die een ideaal plaatje tegenover de buitenwereld willen creëren. Dat zal ongetwijfeld bij sommige gezinnen zo zijn maar zeker niet bij elk gezin.
Deel uitmaken van een kerkelijke gemeenschap is ook deel uitmaken van een familie voor veel gelovigen. Met je gemeenschap deel je net als je familie lief en leed en heb je vriendschapsbanden. Het kind maakt door de ouders ook deel uit van die gemeente. Het kind niet meer meenemen naar de kerk staan dan op hetzelfde niveau als het kind niet meer meenemen naar de familie alleen omdat het kind daar geen zin in heeft. Dat zullen de meeste ouders ook niet accepteren. Het kind komt dan los te staan van de gemeenschap waarin het kind leeft. Ik kan me voorstellen dat dit voor veel ouders geen keuze kan zijn. Net zoals het kind ook gewoon mee gaat op familie bezoek.

Een andere reden is bijvoorbeeld omdat je als ouder een verplichting ben aangegaan tegenover God om je kind in het geloof groot te brengen. Dan dwing je het kind om naar de kerk te gaan omdat je de overtuiging hebt dat dit de beste keuze is en de beste manier om aan je belofte tegenover God te vervullen. Niet omdat het een ideaal plaatje is maar omdat je oprecht meent dat je op deze manier de meeste kans maakt dat je kind behouden blijft voor het geloof.

Het is ook een moeilijk dilemma. Laat je het kind vrij in de hoop dat het de juiste keuzes maakt? In de hoop dat een periode van vrijheid bezinning oplevert en een uiteindelijke keuze voor het geloof? Een keuze die dan veel sterker is omdat het een keuze is die zelf gemaakt wordt door de jongere. Of redeneer je dat door het kind steeds weer te betrekken bij de kerk ze een betere manier hebben om antwoorden te krijgen op levensvragen die ze hebben? Dat ze op deze manier banden krijgen binnen de gemeenschap, vriendschappen sluiten en hierdoor de kans groter is dat ze bij de kerk en het geloof blijven? Daar is niet echt een juist antwoord op.

Wat ik zie is dat kinderen uit de strengere en hechtere en meer zware geloofsgemeenschappen vaak bij de kerk blijven. Dat zal deels ook komen doordat een keuze tegen de kerk ook grote gevolgen heeft voor het sociale leven. Bij wie de kerk niet zo'n centrale rol heeft zal ook het verlies minder groot zijn. Maar misschien komt het ook wel doordat deze jongeren veel meer doordrongen zijn van het geloof en veel meer kennis van zaken hebben en door hun uitgebreide geloofsopvoeding beter in staat zijn om antwoord te geven op levensvragen en om het geloof te beredeneren.

Iemand uit mijn kerk had ook twee opstandige tieners die niet meer naar de mis mee wilden.Deze kerkgenoot heeft toen tegen zijn kinderen gezegd dat ze inderdaad niet meer naar de mis hoefden te gaan maar dat ze wel catechismus lessen moesten volgen. Zijn redenatie was dat alleen een grondige geloofskennis hun zou kunnen helpen het geloof weer terug te vinden. Die redenatie kan ik me ook van alles bij voorstellen.

Al met al is het geen gemakkelijke beslissing en het lijkt me iets te kort door de bocht om te redeneren dat gedwongen kerkgang alleen is om een ideaal plaatje in stand te houden.

Dank en mijn reactie

Dank voor al jullie reacties en invalshoeken. Grappig dat dingen over het geloof toch vaak veel reacties opleveren.

Hierbij mijn reactie op jullie reacties :
1. Wij als “goed” katholiek, had tussen haakjes gemoeten. Eigenlijk een beetje (zelf)kritisch. We zijn niet erg gelovig. Ik eigenlijk nog het meest en al zeer “licht”gelovig en al niet echt (veel) praktiserend (geen kerkgang behalve met kerst, af en toe bidden, maar niet met het gezin). Mijn man gelooft niet meer.
2. Wij willen onze dochter helemaal niet dwingen te geloven, als dat al kan. Vreselijk! Ieders eigen keus. Dat respecteer ik volledig.
3. Wij zien de nachtmis op kerstavond als een mooie traditie, een moment van bezinning, en willen dan samen met het gezin doen en daarna kerstontbijt. Het gaat ons om de gezamenlijkheid (inderdaad zoals bijv. Nils en bromvlieg goed omschrijven), niet om het feit dat dochter daar moet doen alsof ze gelooft of dat we dat aan de buitenwacht willen laten zien. Ik zou niet eens per se naar een katholieke mis hoeven te gaan, maar dat doen we uit gebruik en vind ik wel fijn.
4. Dus dochter naar apart jongerenviering heeft voor ons geen zin. Ik heb wel vorig jaar gezocht naar een (leuke) jongerenviering hier in de buurt (andere kerken), waar we dan als gezin naar toe zouden kunnen gaan. Helaas niet gevonden.
5. Uiteindelijk gaat het dus (wat mij betreft) om de vraag: mogen we haar hiermee vragen ons een plezier te doen een gezamenlijke traditie in ere te houden of moeten we haar wens niet te gaan respecteren? Ik denk dat we het haar mogen vragen mee te gaan. De opoffering in tijd (en een saaie mis aanhoren is haar bezwaar, niet dat ze gedwongen wordt te geloven) is volgens mij te overzien voor haar. En als je ziet wat we allemaal voor haar doen ….
6. Polletje Piekhaar en Stenna, ik heb echt met jullie te doen. Wat heeft dat kerkbezoek jullie veel weerzin tegen het geloof opgeleverd. Het moet wel echt erg geweest zijn. Maar wees niet bang dat onze dochter van deze ene keer per jaar (niet wekelijks!) een bezoek aan de kerk zoveel (weerzin) overhoudt als jullie. Als middelbare scholier wilde ik trouwens op een gegeven moment ook niet meer elke zondag naar de kerk (enige dag om uit te slapen). En uiteindelijk na wat gedoe hoefde dat ook niet meer. Maar 1x per jaar…. Waar hebben we het over?
7. Stenna: ze hoeft niet per se mee te gaan, maar we vinden het gezellig en leuk als we dit met het gezin doen en daarna het kerstontbijt. Ik zie het dus meer als “ons een plezier doen bij een gezamenlijke traditie” dan haar dwingen gelovig te zijn en doen. Dat is ook iets wat ik haar wil meegeven, dat je af en toe anderen een plezier doet, zoals die anderen jou ook vaak een plezier doen.

kennis en geloof

Even voor alle duidelijkheid: geloven en naar de kerk gaan vind ik niet hypocriet. Wel niet geloven en toch in de kerk zitten (al dan niet gedwongen). Dat bedoel ik met "voor het plaatje".

Jaina, ik kom uit zo'n zwaardere hechtere gemeenschap en had, op mijn 14, een heel grote geloofskennis (altijd zeer christelijke scholen, twee keer per dag uit de bijbel voorlezen thuis, elke zondag kerk en preek, en van mijn 14e tot 18e verplicht naar catechisatie). Juist met al die kennis op zak beseft ik dat ik dit niet kon geloven en me er niet in thuis voelde. Dus dat was het niet. Ik merk wel, in deze discussie, hoe het me nog steeds raakt. Dat disrespect voor mijn overtuiging, het platwalsen van mijn keuzes, de dwang. Het ging tot aan het willen afdwingen van mijn belijdenis, rond mijn 18e (daar ging gelukkig zelfs de dominee niet mee akkoord, dat dit niet mijn eigen keuze was). Dat gaat ver, veel verder dan een keer mee met kerst natuurlijk, maar de algemene vraag is wel waar je plicht en dwang laat ophouden als die voortkomen uit je drang om je kinderen voor het geloof te behouden.

Mijn eigen kind heb ik overigens bewust wel naar een (niet zware) christelijke school gedaan. Zodat hij er kennis van heeft en ook zelf de keuze kan maken. Thuis als tegenwicht onze eigen (niet christelijke) overtuiging ook verteld, maar daarbij wat hij op school leerde in waarde gelaten. Hij gelooft niet, op dit moment, maar als hij er voor zou kiezen wel christelijk te worden en naar de kerk te gaan zou ik dat niet verbieden.

Cecile

Ben je al in gesprek gegaan met je dochter waarom ze het saai vindt? Saai is een zeer algemeen woord natuurlijk. Waarom vind ze het saai?
Saai is naar mijn beleving geen woord wat je makkelijk kan toepassen op de mis. In de eucharistie heb je een ontmoeting met de levende Heer. Voor je ogen voltrekt zich een wonder. De Heer treedt daadwerkelijk binnen, het brood en de wijn veranderen in Zijn lichaam. Zijn opoffering krijgt opnieuw gestalte en geeft ons elke keer opnieuw nieuw leven. Hoe kan dat saai zijn?
In de mis zelf heeft elk gebaar, elk woord, elk ritueel een langdurige geschiedenis, het staat in de traditie van meer van 2000 jaar, overal zit betekenis achter en het wordt op dezelfde wijze gevierd in alle landen en alle volkeren die bij dezelfde kerk behoren. Hoe bijzonder is deelname dan wel niet? Een verbondenheid tussen heden en verleden en de gehele mensheid.
Ik weet persoonlijk niet of ik jullie geval haar zou dwingen wel of niet mee te gaan maar ik zou wel het gesprek aangaan over de vermeende saaiheid. Ik zou heel benieuwd zijn naar wat mijn kind dan saai vindt en het gesprek daarover aan te gaan.

Stenna

Waar die plicht en dwang stoppen zal voor een ieder ander zijn. Ik denk overigens dat er een verschil bestaat tussen volkomen over de wensen en ideeën van je kinderen heen walsen en ze volkomen vrij laten. Iemand dwingen belijdenis te doen of te geloven kan natuurlijk niet. Ik zou zelf niet vlug een soort dwang toepassen op gewetensvrijheid en geloof (als dat al mogelijk is).

Ik vind dat overigens ook niet perse hetzelfde als de verwachting dat het kind meegaat naar de kerk. Je kan ook met het kind serieus een gesprek aangaan over zijn/haar (on)geloof en zijn/haar mening respecteren maar daarnaast de boodschap uitdragen dat je wel wilt dat ze naar de kerk gaan want ze maken door hun ouders nou eenmaal deel uit van die gemeenschap. Dat ze niet hoeven te participeren in rituelen maar dat er wel de verwachting is dat ze deel blijven uit maken van de kerk zolang ze thuis wonen.

Maar inderdaad je zal ergens een grens moeten leggen wat je wel en niet kan verwachten van je (minderjarige) kinderen en welke vrijheid je ze geeft. Met name voor zeer orthodox gelovigen zal dit een moeilijke beslissing zijn.

Geen respect hebben voor de ideeën en overtuigingen van je kind vind ik erg zonde. Je mist dan de kansen om echt samen in gesprek te gaan en echt naar elkaar te luisteren. En een constructief gesprek krijg je zeker niet als je de mening van je kind niet respecteert.

saai, en omgekeerd

Cecile, ik had ongeveer dezelfde vraag als jaina: waarom vindt ze het saai? Is saai vinden niet gerelateerd aan de boodschap niet meer voelen? Ik weet nog niet zo zeker of het echt niets met geloof /niet geloven te maken heeft.

Jaina, grotendeels kan ik me wel vinden in wat je schrijft. Als het gesprek er was geweest, serieus en met respect voor mij, dan was het anders geweest. Maar ik vind toch de lijn tussen een ongelovige jongere naar de kerkdienst dwingen en een belijdenis afdwingen heel dun. Beiden komt voort uit opleggen van de overtuiging van de ouders en het vasthouden aan tradities, zonder rekening te houden met de visie van de jongere. Wanneer is dat nog acceptabel en wanneer niet meer? Wat als mijn zoon zich zou bekeren, en elke zondag naar de kerk zou willen, en wij zouden dat verbieden zolang hij thuis woont? Omdat we overtuigd atheist zijn (dat is echt zo), en het niet past in onze leefwijze en zondagstradities (=sport)? Dat zou toch raar vallen, is het niet? (ook voor Nils, deze vraag). En toch komt het op hetzelfde neer.
Hoe streng je je opvoeding ook wilt maken, een jongere kan fundamentele waarden kiezen die niet de jouwe zijn en heeft daar recht op. De dwang en het keurslijf moeten dan toch ergens ophouden.

pastoor

Mijn oom was pastoor. Hij vond het verschrikkelijk dat er mensen waren die nooit naar de kerk gingen maar met de nachtmis acte de presence gaven. Omdat het zo een sfeervol gebeuren was, die houding had volgens hem niets met geloof te maken maar met oppervlakkigheid. Ik vind ook dat je niets te zoeken hebt in de katholieke kerk met kerst als je de rest van het jaar kerkbezoek niet de moeite vindt.
Ik kom zelf overigens nooit in een kerk, ik ben niet gelovig.

Cecile, bij punt 5 van je reactie, laatste zin staat: En als je ziet wat we allemaal voor haar doen... Dat is toch logisch dat je veel doet voor je kind? Je dochter geeft ook veel terug, terwijl jullie zitten te 'bidden' in de nachtmis maakt zij het ontbijt klaar.