Dochter wil niet ongesteld zijn...

Och

Och, wat sneu voor haar dat ze het er zo moeilijk mee heeft. Zou ze het nog met inlegkruisjes af kunnen? Misschien is dat minder lastig en maakt de stap naar maandverband minder groot. Misschien een pakje inlegkruisjes op haar kamer leggen samen met een briefje met wat begrip en praktisch advies? Misschien is dat minder lastig dan erover praten.

Tsja

Ik heb het met haar te doen, en ook wel met jou Ik weet niet wanneer je bent begonnen met voorlichting over wat er allemaal verandert als je gaat puberen. misschien kwam het - ook voor jou- wat onverwacht. Kan het zijn dat je een tijdje geleden hierover ook gepost hebt?
Wat op dit moment zeker níet helpt, is toch dat gesprek proberen te voeren. Ik denk dat je eerst een praatje moet hebben over waarom ze dit zo moeilijk vindt. Dat is ook niet zo makkelijk als ik het nu type, maar ik krijg de indruk uit jouw relaas beiden het onderwerp zo snel mogelijk achter jullie willen laten. Het risico dat je dan loopt is dat je over de emoties en hinderende gedachten stapt die je dochter heeft. ik zou daar dus eerst goed aandacht aan besteden als je dat nog niet gedaan hebt. Een gesprek onder de afwas, of tijdens een autorit, is dan fijn omdat je elkaar dan niet aankijkt.

Praten

Minna, wie weet vindt ze inlegkruisjes misschien inderdaad minder erg...al vrees ik dat het niet veel verschil zal maken, maar ik kan het proberen.
Aan een briefje had ik ook al gedacht, dan is het minder 'genant' voor haar leek me zo...

Sancy, je hebt gelijk, we zouden eigenlijk moeten praten over wat erachter zit. Het is namelijk meer dan alleen niet ongesteld willen zijn. Ze wil sowiezo niet opgroeien, volwassen worden, heb ik het idee. Voorbeelden: jongens, verkering en zeker seks of alleen maar kussen zijn volledig taboe (altijd al geweest). Bij haar zussen is dat heel anders. Als ik heel af en toe (lees: 1 of 2 keer per jaar) eens alcohol drink, raakt ze op een zelfde manier in 'paniek' dat ik dronken zou worden (en dan moet je weten dat ik en haar vader vrijwel nooit drinken en al zeker nooit dronken zijn!). Twee of drie jaar geleden kreeg ze eens een boek van mijn stiefmoeder, over meidenzaken zoals bijvoorbeeld verkering, pubertijd, en dat soort dingen. Dat boek wou ze pertinent niet lezen (weer 'paniek'/boze/tranen in ogen reactie). Haar 1,5 jaar jongere zus vond het best interessant en heeft het al wel gelezen.
Over ongesteld worden/zijn wordt hier in huis heel gewoon gedaan, de kinderen hebben me van jongs af aan zo nu en dan wel eens in de weer gezien met maandverband en het technisch verhaal weten ze ook wel zo ongeveer.
Maar ik denk dat ik te dicht bij haar sta om het hier met haar over te kunnen hebben, ze klapt dan echt dicht (is sowiezo een gesloten type).
Ik dacht al, en zei ook al tegen haar, dat het misschien makkelijk zou worden als een van haar vriendinnen ook ongesteld wordt en er met haar over praat. Maar vooralsnog is ze de eerste, voor zover ze weet, want ze gaat het daar ook ábsoluut niet met hen over hebben...absúrd idee van mij! ;-/
Over andere, niet volwassen-worden gerelateerde zaken kunnen we wel praten...de ene keer beter dan de andere weliswaar

Vic: ik wil er ook geen onderwerp van gesprek van maken verder, snap wel dat ze daar geen behoefte aan heeft...als ze maar gewoon zei: waar is het maandverband, en het gebruikte, vond ik het prima. Echter ik denk dat als ik een pak maandverband op haar kamer zou leggen, ze boos zou worden. Maar dat ga ik denk ik toch maar eens doen. Dan kan ze het gebruiken zonder er verder iets over te zeggen.

Onzeker

Toen ik ongesteld werd was ik een beetje trots, werd gefeliciteerd door mijn ouders en mijn moeder legde het maandverband wat al lang in huis was op mijn kamer. Ik vond het best bijzonder om nu "groot" te zijn. Wat jammer dat jou dochter er zo`n moeite mee heeft.
Ik zou een lief boekje over de pubertijd en wat verschillende soorten maandverband op haar kamer leggen en maar rustig afwachten. Komt vast goed als ze aan het idee gewend is.
Gefeliciteerd met "je grote dochter"!

Tegelijkertijd

Ik was zo te zien aan het tikken toen je reageerde op de vorige posters. Boekje is er al, maandverband ga je neerleggen op haar kamer. Afwachten maar.

Klein makeuptasje

Hier heb ik dochter een klein make-uptasje gegeven waar twee maandverbandjes (klein model) in passen. Dit gaat mee naar school als ze ongesteld is.

Diep gevoel

JS:
"Sancy, je hebt gelijk, we zouden eigenlijk moeten praten over wat erachter zit. Het is namelijk meer dan alleen niet ongesteld willen zijn. Ze wil sowiezo niet opgroeien, volwassen worden, heb ik het idee. Voorbeelden: jongens, verkering en zeker seks of alleen maar kussen zijn volledig taboe (altijd al geweest). Bij haar zussen is dat heel anders. Als ik heel af en toe (lees: 1 of 2 keer per jaar) eens alcohol drink, raakt ze op een zelfde manier in \'paniek\' dat ik dronken zou worden (en dan moet je weten dat ik en haar vader vrijwel nooit drinken en al zeker nooit dronken zijn!). Twee of drie jaar geleden kreeg ze eens een boek van mijn stiefmoeder, over meidenzaken zoals bijvoorbeeld verkering, pubertijd, en dat soort dingen. Dat boek wou ze pertinent niet lezen (weer \'paniek\'/boze/tranen in ogen reactie). Haar 1,5 jaar jongere zus vond het best interessant en heeft het al wel gelezen."
Hmm, enerzijds vind ik je dochter betrekkelijk normaal: Volgens mij zijn de meeste kinderen tot een jaar of 12 niet geïnteresseerd in sex/verkering etc -het zijn dingen die ze niets zeggen.
Anderzijds, wat je zegt over dronkenschap etc wijst op een dieperliggend gevoel, dat ook niet zoveel met sexualiteit te maken heeft. En het is mss nuttig om over dát gevoel te praten, en dat niet te beginnen met ongesteldzijn/jongens/verkering, maar bv juist met alcohol, en dan eens te kijken wat er voor dieper gevoel uitkomt.

Wat er achter zit

Ik ben het met Tinus eens, ik zou via een andere ingang er achter proberen te komen, wat er achter zit.
Ik heb wel een paar ideetjes. Ik vond het zelf verschrikkelijk om ongesteld te worden. Dat kwam omdat ik het heel erg voelde als een afscheid van 'hoe het was', ik heb dan met andere momenten op mijn leven ook altijd erg gevoeld. Vooral toen ik jong was, wilde ik eigenlijk dat de wereld niet zou veranderen. Dat mijn oudere zussen voor altijd met mij bij mijn ouders zouden blijven wonen, dat ik voor altijd de zelfde vrienden zou houden. Geen veranderingen. Dat ongesteld zijn, stond in mijn beleving voor veranderen.
Een ander idee, is dat het te maken heeft met de angst voor het verlies van controle. Dat past ook wel bij die reactie op alcohol. Over menstruatie en groei, heb je geen controle. Dat is zo vervelend. Misschien helpt het, als ze weet dat ze op een gegeven moment ervoor kan kiezen, om de menstruatie te regelen met een pil? Zodat ze wel controle heeft?

Nou ja, het zijn maar wat ideeen.

Ander geluid

Lastig voor jou en voor je kind. Maar ik geloof dat ik zelf toch anders zou reageren.

Je snot laat je ook niet lopen, een nies spetter je ook niet op het tafelkleed, en doorgelopen mascara veeg je ook niet aan je mouw.
Je gebruikt hiervoor een zakdoek, make up doekje, of wattenstaafje.
Misselijk , overgeven?? Dat doe je in een emmer of toilet..toch ook niet zo in je trui??

Menstrueren?? maandverband oid gebruiken.
Punt uit....niks geen lieve boekjes , of grote meiden kadootjes.....t is gewoon een feit dat je ongesteld wordt, leer er maar mee leven.

Ik zit ook niet te wachten op grijze haren, ouderdomsvlekken en andere kwalen.... is nu eenmaal t lot.

Moeder

Ik denk dat het belangrijk is om twee dingen uit elkaar te houden, het gebruik van maandverband of tampons en het moeite hebben met ongesteld zijn/worden.
Wat dat eerste betreft zal ik er uiteindelijk ook wel op staan dat dat gebeurt, maar ik denk wel dat ongesteld zijn een andere lading heeft dan bijvoorbeeld verkouden zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar kleding en beddegoed vol bloed is natuurlijk nooit de bedoeling, dus zal ik er echt wel voor zorgen dat ze iets gaat gebruiken (nu is het nog maar weinig, het bloedverlies).
Ik wil echter niet zomaar over haar psychische "problemen" met betrkekking tot het ongesteld worden heenwalsen.

Tinus

Wat je zegt over dat kinderen tot 12 meestal niet geïnteresseerd zijn in jongens etc is wel waar, maar bij mijn dochter is het meer dan niet geïnteresseerd zijn, het is een actieve weerstand tegen dat soort zaken...wat meer dan bij leeftijdsgenoten heb ik het idee.
Ik wil het ook weer niet groter maken dan het is hoor...misschien dat het over een tijdje wel vanzelf minder wordt of over gaat.

Koolmees

Heel herkenbaar, je berichtje.
Ik bedenk me ook opeens dat ze absoluut niet wil dat ik ook maar íets wegdoe van haar knuffels, of veel te kinderlijk speelgoed, of oude schoentjes van toen ze nog klein was. Zo staat er op haar kamer een doos met Little People, die mogen perse niet weg van haar ;-/
Hoe ben jij met dat gevoel omgegaan toen je volwassen werd, en er allerlei dingen veranderden? Heb je er nu nog steeds moeite mee?

Proces

Het was bij mijn een heel proces. Ik merkte, dat er voor de dingen waar ik afscheid van moest nemen, er ook weer andere dingen in de plaats kwamen, dat er andere dingen belangrijk werden. Ook dat ik meer autonomie kreeg, zelf kon bepalen wat ik deed en waar ik heen ging.
Dat is ook dan weer prettig. Ik heb er nu geen moeite meer mee. Ik ben nu blij, als mijn jongste opgroeit en ik bijvoorbeeld de kleutertijd achter ons kan laten. Mijn ouders zijn echt oud aan het worden en ik weet nu, dat ik ze kan missen, als ze er straks niet meer zijn. Het zal pijn doen, maar mijn leven zal dan door gaan.
Ik weet niet hoe je dat aan je dochter over zou kunnen brengen. Misschien door over afscheid en autonomie te spreken met haar? Haar de zaken zelf onder controle te laten houden? Door films te kijken en boeken met haar te lezen over opgroeien?
Misschien ook door zekerheden te bieden? sommige dingen veranderen niet. die blijven.
En ik denk door ruimte te geven en af te wachten. Het is misschien hard, maar de tijd en de hormonen winnen het uiteindelijk, daar moeten we allemaal aan geloven.

Angst voor verandering

JS:
Wat je zegt over dat kinderen tot 12 meestal niet geïnteresseerd zijn in jongens etc is wel waar, maar bij mijn dochter is het meer dan niet geïnteresseerd zijn, het is een actieve weerstand tegen dat soort zaken...wat meer dan bij leeftijdsgenoten heb ik het idee. Ik wil het ook weer niet groter maken dan het is hoor...misschien dat het over een tijdje wel vanzelf minder wordt of over gaat."
Dat lijkt me naief. Zoals je zelf schrijft, heeft je dochter een actieve weerstand tegen een aantal zaken, die te maken lijken te hebben met opgroeien -ongesteldheid/sexualiteit is daarvan alleen maar een uiting. ga er niet van uit, dat dat vanzelf over gaat, en focus je niet op het ongesteld zijn.
Nogmaals, ga eens praten over alcohol, of over knuffels. Het kan idd controledwang zijn, en/of angst voor verandering. En idd, forceer dat niet, als het niet per sé hoeft. Dus gooi idd gene knuffels weg ofzo.

Hier was het net zo

Precies dezelfde reactie hadden we hier met jongste. Het enige verschil was dat zij niet het 'verstopte' maar wel huilend op de w.c. zat en mij riep (deur op slot) en door de dichte deur zei : "Er is iets héél ergs gebeurd...".
Dat is al even geleden (2 jaar of 3 jaar) en toen waren er hier wel meer die het herkenden.
Jongste is ook in verhouding met ons en oudste 'preuts' te noemen. Meer dan ons doet ze de badkamerdeur op slot en bloot door het huis lopen zou ze nooit doen...Jongste is ook altijd meer dan ons bezig met wat 'anderen' van ons vinden. Niet in het extreme...maar die heeft wel eens opmerkingen waar ik dat uit opmaak. Als ik in mijn oude kloffie loop en er komen vriendinnen van haar, kan ze zomaar zeggen: "Mam, doe iets 'gewoons' aan en niet die oude trui.." Ofzoiets.. Ik heb toen ook getracht met haar te praten. En het enige dat ik eruit kreeg was dat ze dacht dat ze 'te vroeg' was omdat geen van haar beste vriendinnen al ongesteld was. Ja wel wat leeftijdgenootjes en klasgenootjes...maar die waren allemaal 'groter en anders' dan zij (volgens haar dan hé?). Met dat groter bedoelde ze écht lijfelijk (zij is klein en dun) en met dat anders bedoeld ze dat ze 'verder' zijn in ontwikkeling. Ze kijken al naar jongens...hangen rond in het centrum, dragen veel meer make-up en zijn veel met hun uiterlijk bezig. Haar vriendinnen en zij zijn kinderlijker, spelen nog buiten (bustrap, trampolinespringen) en jongens zijn speelgenootjes en anders niet en meer dan haren borstelen en tanden poetsen deden ze nog niet.
Qua ontwikkeling was ze er zelf nog niet aan toe...dat is mijn conclusie. Niks moeite met opgroeien, want dat dit zou gebeuren wist ze maar al te goed (oudere zus die zich nergens voor schaamt) maar ze had het liever nog even uitgesteld want was gelukkig zo...in deze levensfase zeg maar. Ik mocht het ook aan niemand vertellen. Waarvan ik meteen heb gezegd dat dat niet kon, papa en zus moésten het weten vond ik. En later kwam de moeder van 1 vriendinnetje erachter en vroeg het mij...(ik kon moeilijk ontkennen, zou liegen betekenen). Daar was ze ook nogal gepikeerd over. Alles trok bij toen ook haar vriendinnen ongesteld werden. En ook haar eigen ontwikkeling meegroeide en die van haar vriendinnen ook. Een half jaar later was het al heel anders. En de echte opluchting kwam pas toen ook haar allerbeste vriendin ongesteld was. Hé, hé die en die is óók ongesteld kwam ze mee thuis. Nu is er niks meer aan de hand. Ze meld het gewoon zonder enige schaamte als het maandverband op is of bijna op. En gebruikt ook tampons als het zo uitkomt (zwemmen of ook turnen). Zelf tut ze nu ook een half uur voordat ze naar school gaat en ze hebben zelfs interesse in jongens. Enkele meiden uit haar vriendinnenkring hebben al enigzins 'verkering', hoewel ik daar zelf mijn bedenkingen bij heb want het liefste doen ze nog steeds bustrap ook met die jongens En over die jongens is ze ook vrij 'open' vooral tegen haar zus, die het dus weer aan mij doorbrieft maar met haar toestemming. Ik snap ook wel waarom wel aan zus en niet direct aan mij, met zus is het meer ervaringen uitwisselen en met mij zou dat niet zo zijn. En aangezien ze daar wél behoefte aan heeft en niet aan alles open en bloot vertellen vind ik dat prima. Dat past ook gewoon beter bij haar. Ze is gewoon geen kind dat alles op tafel gooit...meer een kind dat liever niet teveel de aandacht trekt. Mij gaat het erom dat ze bij iemand terecht kan als ze daar behoefte aan heeft en als zus die rol vervult vind ik dat ook prima als het dit onderwerp betreft.
groeten albana

Praktische zaken

Mijn dochter wil ook absoluut niet praten over hoe ze zich voelt over haar veranderende lijf, ongesteldheid, en al die andere genante dingen die daarmee te maken hebben. Dat respecteer ik, maar staat helemaal los van de praktische zaken die erbij komen. Ik wil dus niet dat ze bij evt ongelukjes kleding gaat verstoppen, maar het even meldt of (liever nog) de kleding alvast in koud water weekt. Ik moet er soms wel een beetje om lachen hoe ze ermee om gaat. Laatst zei ze dat ze iets moest vragen, en dat ik alleen maar ja of nee mocht zeggen maar niet doorvragen of goede adviezen geven. Of ik scheermesjes wilde kopen voor haar Dan moet ik echt op mijn lip bijten om daar geen gesprek over te voeren, als ik al de kans zou krijgen want ze werpt zo'n balletje op en gaat dan heel druk in de keuken iets doen. Och ja, het zal uiteindelijk wel gewoon worden voor haar. Soms heeft het gewoon even tijd nodig

Herkenbaar

Ik herken dat ik net zo'n gevoel had als Koolmees. Was er denk ik nog niet aan toe en had ook moeite met verandering. En was denk ik ook, net als dochter van Albana gewoon nog wat kinderlijk. Speelde nog veel buiten, had niets met jongens of make-up. En ik vond werkelijk alles heel snel gênant.
En dan lees ik de oplossing van 'moeder' en daar voelde ik me toendertijd ook het prettigste bij. Heel gewoon doen, kort bondig, hier is het maandverband dat en dat moet je doen, klaar. Ik geloof dat mijn moeder nog een poging deed me te 'feliciteren' maar dat vond ik geloof ik nog erger "doe normaal !!!!" Vooral het gevoel van extra lief tegen je doen, ofzo, vréselijk.

Praktisch

Dat wat Vic zegt, dat je wel over de praktische zaken moet praten, moet je toch écht doen. Daar was met jongste dan weer wél over te praten. Maar het moest niet te 'persoonlijk' worden of over emoties gaan want dan klapte ze dicht.
Je neemt d'r gewoon mee...zegt waar het ligt (op makkelijke plek, b.v. dicht bij toilet en uit het zicht zodat ze niet met die vreselijk genante dingen over de gang hoeft te lopen of kans loopt dat iemand het ziet). En zegt kijk, ik heb daar en daar dit en dit gelegd. En áls je dan ongesteld bent doe je dat zo en zo. Eventueel doe je het voor met een slip van jezelf die je uit de kast pakt. Gewoon simpel. Je gaat zitten op toilet, doet dit streepje eraf en in de prullebak, plakt 'm erin etc.etc. En ook vooral niet vergeten hoe je 'm dan weer weggooit (in zakje!) en hoe vaak er gewisseld moet worden.
Gewoon de hele mikmak reduceren tot handelingen en die vertellen. Eventueel haar 'overhoren' (wat heb ik nu gezegd? En hoe vaak moet dat?).
Houd rekening met haar 'schaamtegevoelens', maak het haar zo makkelijk mogelijk. Niet dat ze dadelijk op het toilet zit en het niet heeft voelen aankomen en zich dan weer moet aankleden om dat maandverband op d'r kamer te pakken.
Een paar keer later kwamen hier wel vragen over hoe dat dan moest als ze op school was en moest overblijven...Moest ze dat 'spul' dan méénémen? (grote gruwel) Gelukkig hielp grote zus hier een beetje mee en die had op dezelfde school gezeten, dus kon tips geven bij welke leraar je zo even uit de les kon zonder drukte op het toilet
Later heb ik de tampons er gewoon bij gezet. Minitampons...met de gebruiksaanwijzing er duidelijk uitstekend. Ik wist gewoon dat ze die dan vanzelf 's zou gaan bekijken.
En inderdaad toen haar vriendinnen hoogzomer wilden zwemmen en zij doordat ze ongesteld was dreigde niet mee te kunnen was de keuze snel gemaakt. Mopper, de mopper en ik suggereerde dat ze dan toch die tampons kon gebruiken? Dat doet zus ook....Uitleg was niet nodig....alleen als ze me riep moest ik komen.Ze was heus niet 'achtelijk'. En vertrok om het te proberen. Ik voor de (dichte) deur zei nog dingen als : "Hij moet zo zitten dat je 'm niet meer voelt en zorg dat het touwtje eruit hangt."
Blijkbaar ging dat allemaal goed. Want met regelmaat zijn ze op.
Ook erg grappig. Ik mag géén maandverband met vleugels kopen voor haar. Want dat is toch belachelijk? Die witte dingen in je kruis? En die steken misschien wel uit...
En nu is het 'gewoon'. Al haar vriendinnen zijn ook ongesteld en ze praten er zelfs wel eens samen over, over hoe lastig het is enzo. Als 1 van hun ergens niet mee heen kan daardoor wordt het in ieder geval gewoon gezegd. Laatst sliepen ze hier met 5 meiden en werd er 1 ongesteld en die had nieuw ondergoed nodig. Dat kwam jongste gewoon melden. Dat ze die en die ondergoed geleend had want ze was onverwachts ongesteld geworden. Toen heb ik ook laten weken en erna in zakje dichtgeknoopt in tas. Geen probleem.
groeten albana

Aanvullend

In aanvulling op Albana. Je zegt dat ze nu nog niet zo hevig vloeit, maar dat kan bij die jonge meisjes per keer veranderen. Ik heb me er over verbaasd hoe hevig zo'n ongesteldheid kan zijn, en dan op zo'n manier dat in een keer de kraan opengaat zonder buikpijn o.i.d. vooraf. Wat dat betreft kan ze ook het best echt wel wat spullen in haar tas verstoppen voor op school, want het is pas echt genant als je bij de administratie maandverband moet gaan vragen.