Een moeilijke situatie
Ik kan even nergens anders mijn verhaal kwijt, hopelijk vind ik hier mensen die me van advies kunnen voorzien.
De situatie; ik zorg al zo’n 15 jaar in mijn eentje voor mijn dochter, ze is nu bijna 18 jaar. Vader is wel in beeld maar kan worden getypeerd als de pretpark weekend vader. (Woont te ver weg voor co-ouderschap) Hij heeft zich ook nooit beziggehouden met opvoeden.
Sinds een paar jaar zet mijn dochter zich af en gedraagt ze zich als een echte puber met bijbehorend egoistisch gedrag. Omdat ik alle ballen alleen in de lucht moet houden heb ik haar door de jaren heen gevraagd om wat kleine klusjes te doen. Dit ging altijd zeer moeizaam en de hakken gingen in het zand. Anderhalf jaar geleden kreeg ze een vriendje. Zij hielden zich niet aan de huisregels, herhaaldelijk niet. Dachten dat dit een hotel was. De ruzies liepen steeds hoger op en ik ben er niet trots op, maar mijn emmer liep vol en ik ontplofte steeds vaker. Ja ik heb haar uitgescholden, een paar keer een klap verkocht. Het is pure onmacht, wat ik ook probeer, ik dring niet tot haar door. Ik heb geprobeerd te straffen, te praten, te overleggen, in redelijkheid een compromis vinden. Uitleggen wat haar wangedrag met mij doet, alles. Maar niks werkt.
Kort gezegd behandelt ze mij als de huisslaaf. Alles wat ze pakt of gebruikt laat ze liggen, servies, spullen, afval. Ik word er knettergek van. Lege verpakkingen blijven in de kast, rotzooi vind ik overal terug. Vaak klagen over het eten, nooit zelf eens een simpele maaltijd maken. Het is alleen maar profiteren/nemen en denken dat het zo hoort. Ze heeft er tenslotte niet om gevraagd geboren te worden en hey, ik ben toch de moeder. Voor de duidelijkheid, ze hoeft niet de helft vh huishouden te doen. Het gaat mij om dingen als; gooi een stinkende vuilniszak eens in de gemeentebak ipv klagen over de lucht, zet een nieuwe keukenrol neer als de oude op is. Pak mee naar boven wat op de trap ligt. Gooi eens wat chloor in de wc als je die zelf vies hebt gemaakt. Bied eens aan om boodschappen te doen als je ziet dat ik druk ben en je zelf de halve dag ligt te chillen. Ruim eens je placemat op, was die pan even af. Zo kan ik nog wel doorgaan. Het komt allemaal op mij aan terwijl ik genoeg werk heb. Ik vind dat kinderen ook wat kunnen bijdragen, en meer nog als ze ouder worden. Alleen is het hier nooit gelukt. Deze week kwam het weer tot ontploffing. Er is echt iets geknakt bij mij. Weer heb ik gezegd dat ze op kan donderen, ze hoeft hier niet te wonen. Ik kan haar niet meer verdragen. Ze gaf na de ruzie aan dat ze denkt dat ik me verveel en daarom ‘op haar let’. Alleen die gedachtengang geeft al aan dat ze het gewoon niet snapt. Ik heb nu iets gezegd dat nieuw is: als je hier wilt wonen dan doe je mee. En als je niet meedoet dan doe je het dus alleen. Ik kook nu voor mijzelf, ik was voor mijzelf, ik doe niks meer voor haar. Maar het doet me wel pijn, het knaagt aan me. Maar ik weet dat het niet zal veranderen als ik nu niet doorzet. Ze wordt binnenkort 18 en dan komen er nog meer dingen bij waar ze zich tegen af zet. Zo heb ik gezegd dat ze waarschijnlijk wat kostgeld zal moeten betalen omdat ik er door haar leeftijd veel op in ga leveren. Welke moeder wil nou geld verdienen aan haar kind, hoor ik dan. De situatie hier verhardt zich. Ik ben bang dat dit voor een permanente verwijdering tussen ons zorgt, het zit gewoon niet goed. Ik voel me ongeschikt als ouder, ik flip, voel me getergd. Ik kan die rustige, kalme ouder niet zijn, het lukt me niet. Ik voel soms gewoon niks voor haar, alleen maar ergernis. De gedachte dat dit nog een aantal jaren zo gaat, breng mij maar weg. Naar haar vader wil ze niet, haar leven is hier. Wie weet raad.
Heel eerlijk, ik vind dat je overdreven reageert. Toen ik het stukje las over schelden , slaan en dreigen dacht ik dat ze heel wat ernstigers had uitgevreten. Maar ik lees verder niets over wangedrag, alleen dat ze niet uit haarzelf meewerkt in het huishouden. Maak duidelijke afspraken met haar en ga er niet vanuit dat ze alles zelf ziet en oppakt. Spreek bijvoorbeeld af dat ze één keer per week kookt, haar eigen vaat in de vaatwasser zet, de vaatwasser uitruimt als hij klaar is. En dat ze bijvoorbeeld één keer per week de wasmachine aanzet en de was op hangt. Of verzin zelf wat taken die je graag gedaan wil hebben.
Ook waarom ze zou moeten gaan betalen snap ik niet. Dat ze vanaf dan meebetaald aan de boodschappen dat snap ik, maar waarom zou ze een gat in jouw salaris op moeten vangen?
Goede gesprekken over afspraken en verwachtingen moet je niet voeren in het heetst van de strijd, maar op een rustig moment. Dan kun je dingen rustig uitleggen. Bijvoorbeeld 'ik krijg nu x bedrag per maand van je vader voor jou. Straks krijg je dat zelf. Maar dat geld besteed ik nu aan eten/sportclub/kleding voor jou, dus dat betekent dat je bepaalde dingen straks (deels) zelf moet gaan betalen van dat geld, want het is nog steeds voor dergelijke dingen bedoeld'. Volwassen worden gaat gepaard met verantwoordelijkheden. En dat is niet altijd leuk of makkelijk, maar wel nodig.
Samenleven doe je samen. Ik vind het niet gek om kinderen al vanaf jonge leeftijd verantwoordelijkheden te geven en mee te laten helpen. Een lege verpakking gooi je weg en een kast of lade is geen prullenbak. Dat is voor een peuter/kleuter al te snappen.
Een volle vuilniszak gooi je weg. Als de wc-rol leeg is of de keukenrol, dan vervang je die. Ik ben het niet eens met het advies om de lat op de grond te leggen. Daar gaat ze zich niet socialer van gedragen, hooguit erger jij je dan minder omdat je toch al niet meer verwacht dat ze dergelijke dingen doet.
Maar de dynamiek tussen jullie is echt niet gezond. Schelden, slaan, dreigen met uit huis zetten, dat is nogal wat. Ik snap je onmacht, maar het helpt niet. Je wil niet dat ze met ruzie vertrekt. Je wil ook niet dat ze op deze manier op haar jeugd terugkijkt. En dreigen met dingen die je niet kunt waarmaken, helpt niet want je kunt het niet uitvoeren.
Wel zou ik uitgaan van het 'voor wat hoort wat' - principe. Zoals ik al schreef; samenleven doe je samen. Dus niet alles door de helft, want ieder voor zich boodschappen doen, koken en de was doen is niet erg efficiënt, maar je doet ook wat voor elkaar.
Als zij dat niet doet, dan moet het kwartje misschien toch maar vallen door het 'ieder voor zich' - principe. Dan merkt ze vast al snel dat het toch niet zo fijn is om overal zelf voor op te draaien en dat ze beter kan kiezen voor het samenwerkingsmodel.
Ik ben niet zo fan van zoeken naar diagnoses als excuus voor dit gedrag. Ook met een diagnose kun je dingen doen. Misschien vergt het wat meer sturing, maar het is geen reden om de lat op de grond te leggen. Als je een concrete opdracht geeft 'ik wil dat je de vuilzak wegbrengt voordat je naar school gaat' of 'als ik straks thuiskom uit werk, wil ik dat jij naar de winkel bent geweest om product x, y en z te kopen'.
Wat ik wel herken van vroeger is dat alleen klagen over dingen die niet gedaan zijn niet helpt om het de volgende keer wel te gaan doen, zo lang je het daarna toch zelf doet.
Want een paar minuten luisteren naar een moeder die klaagt dat je niet hebt gestofzuigd kost minder moeite dan het hele huis stofzuigen.
Tafelblad schreef op 06-12-2023 om 21:55:
Het is lastig om op alle posts uitgebreid te reageren maar ik merk dat jullie het ‘zien’ en ‘snappen’. Ik lees veel ‘ware’ dingen. De machtstrijd. Die was er altijd en is er nog steeds. Ik voel me de huisslaaf en trek me dat persoonlijk aan omdat ik het voel alsof ze wint als ik loslaat en haar laat begaan. En een kind mag nooit winnen. Dit komt ook uit mijn eigen jeugd, is dus erg herkenbaar.
Iemand zegt, kom uit die dynamiek. Dat zou ik graag willen, ik heb daar wel hulp bij nodig en ik zal daar eens naar gaan kijken. Mindkorrelatie kende ik nog niet.
Deze situatie is zeker niet goed voor mijn dochter, en het zal haar zeker raken en een onveilig gevoel geven. Ik zie nauwelijks nog leuke dingen in haar, ze is heel erg veranderd. Ze wil niet met mij gezien worden dus samen dingen doen is er niet bij. We lachen soms om een grappige situatie maar meestal is het een grote klaagzang wat ze over me heen dumpt. Ze kraakt mij ook af, niks deugt. Zal mogelijk ook bij die machtstrijd horen.
bridgetjones, als ik inzet op verbinding en het gezellig maak, dan kan ze toch doorgaan zoals het is en is ze de lachende derde? Dan blijf ik alsnog achter haar kont aan opruimen. Iets in mij verzet zich daar hevig tegen.
En je hebt gelijk, zij geeft ook aan helemaal niet na te denken bij een lege doos in de kast terug te zetten, of die wc rollen op de trap die naar boven moeten. Het komt niet in haar op. Wat zegt dat over haar, is daar iets loos? Of herken je dat als typisch pubergedrag? Zij leeft in haar eigen wereld.Bedankt voor jullie adviezen tot zover.
Er wordt uit jou post, wel meer duidelijk.
Je schrijft dat je het herkent vanuit jou jeugd, dst jij een kind niet wil laten winnen...de lachende derde...je een huisslaaf voelen....het is hier geen hotel....dreigen...ruzie....en meer.
Heb jij zelf vroeger een 'warm nest' ervaren, een veilige haven en onvoorwaardelijke liefde gekregen van jou ouders? Mocht je fouten maken? Werd je geaccepteerd zoals je bent? Heb je het gevoel gehad dat jou ouders een stabiele factor waren en met alle liefde zorgden voor jou?
Verder vroeg ik mij af of her gedrag van je dochter wellicht voort kan komen vanuit ADHD?
Madamecannibaal, afspraken maken al tig keer geprobeerd. Werkt niet. Zij hoeft mijn inkomensval niet op te vangen, maar alles kost geld in het leven en als je volwassen bent (voor de wet) mag je die les ook leren. Zoals ik al zei, de alimentatie gaat vanaf dan rechtstreeks naar haar maar alle kosten blijven voor mij, logisch verhaal toch.
bridget, Nee geen adhd.
Ik wil niet teveel ingaan op mijn eigen jeugd maar daar is zeker wat op terug te voeren. Jij haalt dat uit de wijze waarop ik de dingen zeg?
Hier een 17-jarige met ADHD die zijn klusjes niet ziet. Wat helpt is het invoegen in de routine. Hij ruimt de vaatwasser in na het eten, verschoont elke zaterdag het beddengoed en als hij thuis is terwijl ik werk schrijf ik drie dingen op die gedaan moeten worden op die dag. Het aanrecht ruim, een was draaien en stofzuigen bijvoorbeeld. Voor hem heel overzichtelijk en zo klaar, voor mij scheelt het enorm als ik thuis kom.
Misschien kun je routines inbouwen? Tafel dekken of afruimen, of na de koffie een wasje draaien, op een vast tijdstip met de hond lopen, etc. Het voordeel kan zijn dat het na aanvankelijke strijd onderdeel gaat uitmaken van de routine en dat het dan wat meer vanzelf gaat.
Ik moet er wel bij zeggen dat zoon het niet erg vind om iets te doen, hij denkt er gewoon niet aan.
De cirkel van verbaal ( en inmiddels soms ook al fysiek ) geweld en kwetsende opmerkingen waar jullie inzitten lijkt me inmiddels desastreus voor jullie relatie en het welbevinden voor jullie beiden. Als dochter niet meewerkt, zoek dan hulp voor jezelf zodat je uit dit systeem leert stappen. Sterkte.
mamaE, eens met veel van wat je schrijft, ik wil ook niet dat ze met een rotgevoel op haar jeugd terugkijkt. Samenwerkingsmodek klinkt goed voor mij, en om daar te komen voor wat hoort wat.
thy, dank je voor je tips, ga ik naar kijken
Tafelblad schreef op 06-12-2023 om 22:40:
Madamecannibaal, afspraken maken al tig keer geprobeerd. Werkt niet. Zij hoeft mijn inkomensval niet op te vangen, maar alles kost geld in het leven en als je volwassen bent (voor de wet) mag je die les ook leren. Zoals ik al zei, de alimentatie gaat vanaf dan rechtstreeks naar haar maar alle kosten blijven voor mij, logisch verhaal toch.
Nee, niet alle kosten blijven voor jou. Ook nu zal je een deel dragen dat deel blijft. Het deel dat nu gedekt wordt door de alimentatie komt bij haar te liggen. Zorgverzekering, school, uitgaan etc kun je gewoon bij haar leggen.
Dat jij alleen kost en inwoning doet. Dat gesprek zul je wel moeten aangaan want ze moet wel weten dat ze die paar honderd euro per maand moet reserveren / verdienen.
En jullie kunnen er ook voor kiezen de alimentatie nog naar jou over te maken.
Wat wel wegvalt is de kinderbijslag en het kindgebondenbudget, wat er bij komt is de zorgtoeslag en 6,2% van de alimentatieindexatie.
Tafelblad schreef op 06-12-2023 om 22:40:
Madamecannibaal, afspraken maken al tig keer geprobeerd. Werkt niet. Zij hoeft mijn inkomensval niet op te vangen, maar alles kost geld in het leven en als je volwassen bent (voor de wet) mag je die les ook leren. Zoals ik al zei, de alimentatie gaat vanaf dan rechtstreeks naar haar maar alle kosten blijven voor mij, logisch verhaal toch.
bridget, Nee geen adhd.
Ik wil niet teveel ingaan op mijn eigen jeugd maar daar is zeker wat op terug te voeren. Jij haalt dat uit de wijze waarop ik de dingen zeg?
Waarom blijven alle kosten voor jou? Kleding, zorgverzekering, uitgaan etc. kan ze dan toch zelf betalen? Vergeet ook niet dat zij zorgtoeslag kan aanvragen als ze 18 is.
Zie je het ook wel goed? Hier eindeloze discussies met dochter hierover, ben ik ook niet trots op. Heb zelf ook wel wat last van dat huisslaaf- gevoel- syndroom.
De negatieve bril opzetten is dan heel verleidelijk, geeft je constant bevestiging en voelt dus ergens- paradoxaal genoeg- hartstikke veilig.
Maar je komt er nergens mee natuurlijk en het is hartstikke onrechtvaardig naar je kind toe.
Het is echt makkelijk om met de negatieve bril op te zien wat je kind allemaal nalaat.
Ik zou normaal ook niet adviseren verwachtingen op dat vlak los te laten maar in jouw geval echt wel. (En het werkt bij mij ook best goed)
Focus je liever even op jezelf, stel verwachtingen op naar jezelf. Zet alles op alles om te investeren in jullie relatie nu. Je gevoel dat alles verpest wordt nu klopt ECHT vast wel. Voor hetzelfde geld denkt ze morgen bekijk het maar en gaat ze er vandoor. Dan is jullie relatie niet verloren maar het is dan zoveel lastiger weer wat op te bouwen. Doe het nu. Stap uit die strijd. Nu zijn er alleen maar
verliezers. Zorg dat jullie beiden gaan winnen.
Ik zou wat concreter worden ipv verwachten. Dus niet verwachten dat iets dat op de trap staat meegenomen wordt.
Ga op een rustig moment om tafel met haar en bespreek wat er nodig is, desnoods haal je er iemand bij voor het gesprek (neutraal iemand, via cjg bijvoorbeeld). Ze klinkt vooral ‘verwend’. Hier moeten de kinderen bijvoorbeeld al vanaf kleins af aan meehelpen in huis. Tafel dekken, vaatwasser, vegen enz. Ik lees dat haar kleine klusjes niet zo concreet zijn. En laat ze vooral op haar manier doen. Geef haar verantwoordelijkheid, gun haar dat ook.
Hoe is je dochter rondom andere volwassenen? Heeft ze oma’s en opa’s? En tante’s en ooms? Of mentors op school, buren, ouders van vrienden
Hoe is ze rondom hen? Ook brutaal, zonder respekt?
heb je haar taken in huis ook uitgeschreven in een tabel die ze per dag kan afvinken? En die kopiëren en ook op haar kamer hangen.
Hoe weet je zo zeker dat er geen sprake is van adhd of add? Heeft ze moeite met schakel momenten van de ene situatie naar de andere? Verwerkingsproblemen?
Hoezo verwoord jij het als ' een kind mag nooit winnen'? Daar suggereerd al een erg ongelijke houding en strijd en autoriteit. Geen warmte of houding van: wat heeft mijn kind nodig van mij, om haar te leren om na het eten mee te helpen afruimen.?
Ik denk eigenlijk dat het een beetje laat is als ze al bijna 18 is om haar dan nog te gaan leren om klusjes te doen, al heb je weinig keuze. Maar makkelijk zal het dan niet gaan als het eerder nooit hoefde. Wat heeft gemaakt dat dat eerder niet is gelukt? Of deed ze die dingen wel toen ze kleiner was?
De klusjes klinken weinig concreet. De voorbeelden die je noemt zijn heel begrijpelijk, maar ook ongrijpbaar. Het lijkt of ze alles moet aanvoelen of zelf moet zien wat er in jouw ogen nodig is. Maar dat werkt blijkbaar niet. Stel ze heeft wel de keukenrol vervangen, dan zie je wel iets anders wat ze niet heeft gedaan. En je ergert je op die manier aan veel dingen. Zij ervaart dat je teveel op haar let.
Ik zou concrete afspraken gaan maken die haar ook een beetje voorbereiden op een leven op haarzelf en stoppen met verwachten dat zij zelf ziet wat nodig is. Bijv 2x per week koken, ze haalt zelf haar bed af en wast zelf haar beddengoed, de dagen dat jij kookt pakt zij de vaatwasser in. Spreek af dat jullie op een vast tijdstip 10 minuten samen de kamer opruimen. En ik zou vriendje als hij er zo vaak is, ook vragen om te helpen bijv met de tafel afruimen. Of wat voor jullie maar werkt. Maar buiten die afspraken dan stoppen met vitten.
Goed dat je een grens hebt getrokken. Hoe gaat het nu je niets meer voor haar doet? Wat vindt ze daarvan en pakt ze iets op? En hoe gaat het jou af?
Er zijn pubers die er gewoon op hun 18e echt aan toe zijn om het huis uit te gaan en zich met veel ruzies losmaken van hun ouders. Het zou natuurlijk leuker zijn als het gezellig was, maar bij sommige mensen zijn ouders en kind blij als het kind uiteindelijk op eigen benen gaat staan en komt het daarna dan wel weer goed. Sommige kinderen leren die huishoudelijke dingen pas als er gewoon niemand anders is om die dingen te doen. En het klinkt ook of jullie elkaar in de weg zitten en het tijd is voor haar om haar vleugels uit te slaan. Probeer jullie huidige situatie te zien als een overgangsfase. Hopelijk word je er dan zelf ook wat rustiger onder.
Verderlezend klinkt het alsof jij onveilig bent opgegroeid en jouw dochter nu op haar beurt onveilig aan het opgroeien is omdat een aantal overtuigingen uit jouw eigen jeugd je nu heel erg in de weg zitten. Sterker nog, dat schrijf je zelf eigenlijk ook al.
Heel goed dat je het ziet en erkent, maar vervolgens ligt in je reacties nogsteeds vooral de focus op het huishouden. Je krijgt een aantal goede adviezen om dat met haar op te pakken, maar ik geef je op een briefje dat ze in jullie huidige situatie niet aan werken. Niet zolang je niet aan de onderliggende dynamiek en onveiligheid hebt gewerkt! Dus nogmaals, doe dat eerst! Laat het huishouden voor nu los.
De veiligheid van je dochter is veel belangrijker dan het huishouden. Jullie band is veel belangrijker dan het huishouden.
Sorry voor de dubbelpost, maar het laat me niet los en ik wil nog iets zeggen.
TO jij hebt waarschijnlijk in jouw eigen jeugd niet dat onvoorwaardelijke gevoel van liefde, er mogen zijn, fouten mogen maken en hoe dan ook gesteund en opgevangen worden mogen ervaren. Misschien had je het gevoel dat je er alleen voorstond of dat je je plaats moest kennen. Daarna heb je grotendeels in je eentje een dochter moeten opvoeden. Opnieuw stond je er alleen voor en je hebt haar jarenlang iets moeten bieden wat je zelf niet gekregen hebt. Ook nu nog. Dat klinkt loodzwaar! Het is geen wonder dat je graag iets terug wil krijgen nu. Een beetje hulp wil, erkenning en respect. Ik vind het echt heel erg rot voor je.
Maar nu je dochter. Haar vader speelt geen grote rol in haar leven, ze heeft alleen jou om echt op te bouwen. Maar jij straalt uit dat er niets goed aan haar is, dat ze teveel is, dat je moe bent van het zorgen voor haar, dat je haar misschien eerdaags op straat zet. Je hebt haar geslagen. Ook zij staat er op dit moment alleen voor! En ze lijkt ongetwijfeld al heel groot en volwassen, maar haar hersenen zijn pas uitgerijpt als ze 25 is. Ze zit in een fase waarin ze zich (met strijd) van jou hoort los te maken en op zichzelf gericht is, terwijl ze jouw veilige basis nog wel nodig heeft om uit te putten. Ze is nog niet in staat om echt bij te dragen en terug te geven! Juist als het in de basis thuis niet goed zit, lukt dat soms nog minder. Want onder die grote en brutale façade, maakt dat haar ook extra kwetsbaar en extra onvolwassen.
Je hebt nog de kans om alles wat nu gaande is te keren. Om op termijn met haar in gesprek te gaan en haar te vertellen hoeveel je van haar houdt, dat ze goed is zoals ze is, dat je zelf nog iets te verwerken had uit jouw jeugd en fouten hebt gemaakt daardoor. Dat het je spijt. Om vanuit die nieuwe basis een nieuwe manier van met elkaar omgaan op te bouwen waarin er ook respectvol met jou wordt omgegaan. Om zelf je jeugd te verwerken en daardoor dat gevoel dat je er alleen voorstaat en dat anderen over je heenlopen en je niet serieus nemen achter je te kunnen laten. Ga het aan! Het gaat het waard zijn 
