Een moeilijke situatie
Ik kan even nergens anders mijn verhaal kwijt, hopelijk vind ik hier mensen die me van advies kunnen voorzien.
De situatie; ik zorg al zo’n 15 jaar in mijn eentje voor mijn dochter, ze is nu bijna 18 jaar. Vader is wel in beeld maar kan worden getypeerd als de pretpark weekend vader. (Woont te ver weg voor co-ouderschap) Hij heeft zich ook nooit beziggehouden met opvoeden.
Sinds een paar jaar zet mijn dochter zich af en gedraagt ze zich als een echte puber met bijbehorend egoistisch gedrag. Omdat ik alle ballen alleen in de lucht moet houden heb ik haar door de jaren heen gevraagd om wat kleine klusjes te doen. Dit ging altijd zeer moeizaam en de hakken gingen in het zand. Anderhalf jaar geleden kreeg ze een vriendje. Zij hielden zich niet aan de huisregels, herhaaldelijk niet. Dachten dat dit een hotel was. De ruzies liepen steeds hoger op en ik ben er niet trots op, maar mijn emmer liep vol en ik ontplofte steeds vaker. Ja ik heb haar uitgescholden, een paar keer een klap verkocht. Het is pure onmacht, wat ik ook probeer, ik dring niet tot haar door. Ik heb geprobeerd te straffen, te praten, te overleggen, in redelijkheid een compromis vinden. Uitleggen wat haar wangedrag met mij doet, alles. Maar niks werkt.
Kort gezegd behandelt ze mij als de huisslaaf. Alles wat ze pakt of gebruikt laat ze liggen, servies, spullen, afval. Ik word er knettergek van. Lege verpakkingen blijven in de kast, rotzooi vind ik overal terug. Vaak klagen over het eten, nooit zelf eens een simpele maaltijd maken. Het is alleen maar profiteren/nemen en denken dat het zo hoort. Ze heeft er tenslotte niet om gevraagd geboren te worden en hey, ik ben toch de moeder. Voor de duidelijkheid, ze hoeft niet de helft vh huishouden te doen. Het gaat mij om dingen als; gooi een stinkende vuilniszak eens in de gemeentebak ipv klagen over de lucht, zet een nieuwe keukenrol neer als de oude op is. Pak mee naar boven wat op de trap ligt. Gooi eens wat chloor in de wc als je die zelf vies hebt gemaakt. Bied eens aan om boodschappen te doen als je ziet dat ik druk ben en je zelf de halve dag ligt te chillen. Ruim eens je placemat op, was die pan even af. Zo kan ik nog wel doorgaan. Het komt allemaal op mij aan terwijl ik genoeg werk heb. Ik vind dat kinderen ook wat kunnen bijdragen, en meer nog als ze ouder worden. Alleen is het hier nooit gelukt. Deze week kwam het weer tot ontploffing. Er is echt iets geknakt bij mij. Weer heb ik gezegd dat ze op kan donderen, ze hoeft hier niet te wonen. Ik kan haar niet meer verdragen. Ze gaf na de ruzie aan dat ze denkt dat ik me verveel en daarom ‘op haar let’. Alleen die gedachtengang geeft al aan dat ze het gewoon niet snapt. Ik heb nu iets gezegd dat nieuw is: als je hier wilt wonen dan doe je mee. En als je niet meedoet dan doe je het dus alleen. Ik kook nu voor mijzelf, ik was voor mijzelf, ik doe niks meer voor haar. Maar het doet me wel pijn, het knaagt aan me. Maar ik weet dat het niet zal veranderen als ik nu niet doorzet. Ze wordt binnenkort 18 en dan komen er nog meer dingen bij waar ze zich tegen af zet. Zo heb ik gezegd dat ze waarschijnlijk wat kostgeld zal moeten betalen omdat ik er door haar leeftijd veel op in ga leveren. Welke moeder wil nou geld verdienen aan haar kind, hoor ik dan. De situatie hier verhardt zich. Ik ben bang dat dit voor een permanente verwijdering tussen ons zorgt, het zit gewoon niet goed. Ik voel me ongeschikt als ouder, ik flip, voel me getergd. Ik kan die rustige, kalme ouder niet zijn, het lukt me niet. Ik voel soms gewoon niks voor haar, alleen maar ergernis. De gedachte dat dit nog een aantal jaren zo gaat, breng mij maar weg. Naar haar vader wil ze niet, haar leven is hier. Wie weet raad.
Omdat je haar niet kunt veranderen maar alleen jezelf, zou ik proberen je eigen mindset te onderzoeken. Een kind dat iets niet doet heeft niet gewonnen - die heeft een taak niet uitgevoerd.
Winnen of verliezen, lachende derde; het is allemaal jouw invulling van hoe zij het ervaart als ze iets niet doet. Al die invullingen maken jou alleen maar bozer, dragen bij aan je huisslaaf gevoel. Tot schelden en slaan aan toe. Ook hier reageer je continue door terug te verwijzen naar dat zij moet en jij niet wil inbinden.
Maar de sleutel ligt bij jou. Door uit het conflict te stappen. Door te belonen als iets goed gaat, met bv een gemeende dankjewel. Mensen vinden het nl heel leuk om iets goeds te doen, ook als ze een 17-jarige bokkige puber zijn.
Maar ook door gedrag dat je niet wil, bij haar te laten en niet over in discussie te gaan of meer waarde aan te hangen. Ze heeft het niet gedaan, punt. Probeer te onderzoeken hoe je dat zelf oordeelsvrij kunt zien en niet meteen in de gedachte dat je minder bent kunt meegaan.
De tip van hulp zoeken bij een onafhankelijke derde die jullie helpt neutraal afspraken te maken is een goede.
Maar overweeg zeker ook hulp voor jezelf om je eigen denkpatronen onder de loep te nemen. Waarom is als iemand iets niet doet dat meteen een aanval op jou? Hoe kun je dat loslaten waardoor je veel minder agressief wordt? Hoe realistisch is de gedachte dat een ouder altijd gelijk heeft en altijd moet winnen en dat opvoeden of samenleven over macht gaat? Hoe lastig zijn de overtuigingen die je over macht en winnen hebt en hoe laat je die los?
Ruimt zo’n hulp de lege koeken dozen op? Zeker niet. En het doet ook niet de afwas of vouwt de was op. Maar het kan je wel helpen er anders mee om te gaan. Wie weet wat voor resultaat dat kan hebben, als je je dochter ineens laat zien dat het ok is om iets voor een ander te doen of dankjewel te zeggen. Als je haar de veiligheid geeft om te falen zonder dat ze meteen als een verliezer wordt behandeld.
Eleanor, je hebt geen idee hoezeer jouw post raak is en mij raakt. Zo is het precies, altijd het gevoel gehad er alleen voor te staan.
Ik reageer later vandaag nog even, moet zo werken,
Dank je wel
Eens met wat ik lees. Je vat het persoonlijk op terwijl je dochter en niet per sé op uit is om jou te schaden.
heb je tijd en ruimte en de financiële middelen om er een lang weekend eruit te gaan en op te laden?
Jij even je eigen ruimte en je dochter ook? Even uit de situatie en je rust pakken.
Ik heb je Topic nog eens doorgenomen, maar dit gedrag (rondslingeren van spullen, niet opruimen, niet in de prullenbak gooien, lege verpakking in koelkast, alles laten liggen) komt op mij over als adhd. Heb je je hier in verdiept?
Ook omdat je zelf ook moeilijk in staat bent uit de situatie te stappen, ruzie maakt, flipt en erger. Al is iedereen wel eens boos, de situatie laten escaleren is natuurlijk ook een teken van weinig emotieregulatie, hoe gefrustreerd je jezelf ook voelt.
Probeer daarna vooral in te zetten op de relatie onderling en accepteer dat je even geen verwachtingen moet hebben.
En probeer over 3 maanden eens rustig om de tafel te zitten voor een takenschema. Waarom, omdat je eerst moet zorgen dat de strijd stopt.
Stel je je ook wel eens naar je dochter kwetsbaar op, waarin je wat verteld uit je eigen jeugd? En vraag je haar wel eens hoe zij het thuis ervaart?wat ze heel prettig vindt thuis qua sfeer, of wat ze graag anders zou willen zien?
Kan je ook kijken naar je eigen jeugd en opvoeding en welk gevoel dat bij jou oproept? En ben je in staat om het opvoeden anders te doen, beter?
Zo nee, hulp bij zoeken
Hoe is haar vriendje? Heeft hij een positieve invloed op dochter? Gezellig als hij er is? Helpt hij wel mee met afruimen na het eten?
Om de angel uit het conflict te halen en het begin van een nieuwe, gezonde en liefdevolle basis neer te zetten zou ik eerst over je eigen schaduw heen stappen en oprechte en welgemeende excuses maken aan je dochter voor je eigen gedrag in deze. Van je dochter verwacht je volwassenheid, maar je eigen reactie is ook niet volwassen. Benoem dat ook zo naar haar. Vraag haar of zij ook opnieuw wil beginnen met jou en wat ze daarvoor nodig heeft. Het huishouden, opruimen etc zou ik, zoals anderen ook al schreven, een poosje ver vandaan blijven. Eerst maar eens wat goodwill kweken en wat harmonie terug brengen in huis.
Je schrijft hier heel open en eerlijk wat je voelt en dat is te prijzen. Persoonlijk vind ik de gevoelens die je hebt over winnen en verliezen met je dochter in de rol van de vijand en jij als slachtoffer niet gezond. Daar zou ik professionele hulp bij zoeken.
Poeh, ik schrik al van je openingspost. Het gaat eigenlijk alleen maar om klusjes in huis die tot een totale machtsstrijd leiden. Het heeft al geleid tot fysieke geweld, maar nu ook tot volledig haar nu negeren door alleen voor jezelf te koken, te wassen etc. Dat doet een kind echt megapijn. Alsof ze niet bestaat op dit moment. Ik weet niet wat je achtergrond is maar weet wel dat je je dochter geen enkel gevoel meegeeft dat je haar liefhebt. Ze geeft zelf aan dat ze het gewoon niet ziet, niet dat het dus onwil is. Wat maakt het dat jij het als een persoonlijke aanval ziet op jou, als ze haar klussen niet doet? Eigenlijk zijn jullie beiden al in een zeer toxische relatie belandt en zal je heel veel moeite moeten doen om hieruit te komen. De aanleiding (de klusjes) doen er eigenlijk niet eens meer toe.
Het lijkt erop dat je het idee hebt dat je rol als moeder alleen bevestigd kan worden als ze aan jouw standaard en normen voldoet en door als een soort dankbaarheid taken voor jou uit handen neemt. Je hebt echter een dochter die juist heel kriegel hiervan wordt en juist kont tegen de kribbe gooit. En eigenlijk terecht, want bevestiging en waardering van je rol als moeder zit hem niet in een dankjewel vanuit je dochter. Een goede en leuke relatie met je dochter is de waardering die je hoopt te kunnen krijgen als ouder en dat is waar je naar moet streven.
Laat de klusjes voor haar even voor wat het is. Zoveel werk is het niet om het voor 1 of 2 personen te doen. Zit haar niet meer op haar huid en probeer aan te geven dat jij inziet dat jouw rol ook niet zuiver is en dat je graag de boel wil veranderen. Ga er samen een weekend ertussen uit, samen uitwaaien op strand of zoets. Ga samen naar de bios, kopje koffie ergens drinken, samen de stad in etc. Kortom, kom uit deze toxische relatie.
alhambra schreef op 07-12-2023 om 08:29:
Eens met wat ik lees. Je vat het persoonlijk op terwijl je dochter en niet per sé op uit is om jou te schaden.
Welnee, die dochter is inderdaad gewoon met haar eigen sores bezig en totaal niet met haar moeder, TO voert een machtsstrijd tegen zichzelf. Dochter doet daar helemaal niet aan mee.
Het helpt enorm als de machtsstrijd stopt (hoezo moeten kinderen doen wat hun ouders zeggen? Is dat een wet of zo?) en als je probeert samen iets te maken van het gezinsleven. Als gelijkwaardig maar niet gelijk. Dan zal ze jou ook af en toe helpen en daar eigenwaarde aan ontlenen, want dingen moeten is niet leuk maar iemand helpen kan dat wel zijn. Ik vraag en krijg vaak hulp bij digitale zaken, maar ook als er een spin buitengezet moet (handig als je daar bij kan zonder trapje omdat je bijna 2 meter bent) of de hond moet van de opvang gehaald of er moet iets zwaars getild of ik zit ergens over in en moet even mijn hart luchten.
Wij hebben nog drie volwassen gabbers thuis en soms zijn we ook boos omdat alle werk op ons neerkomt, maar daar leggen we ons ook maar weer bij neer. Het is niet dat ze niks doen, maar ze doen natuurlijk niet precies wat wij in ons hoofd hebben en ook niet wanneer we dat willen. Ik leg het liefst de dingen bij hen waar ze zelf last van hebben, dus zelf eigen kamer bijhouden, was wordt alleen gewassen als het op tijd in het washok ligt, zelf de kosten betalen voor kleding, telefoon, uitjes, abonnementen, lekkers, kanootjes etc. En bij eentje ook de ziektekostenverzekering. De zorgtoeslag en duo verreken ik met wat ze daarnaast aan zakgeld krijgen zodat ze alledrie ongeveer evenveel krijgen, wat ze daarnaast bijverdienen is hun eigen zaak.
Er is een corveerooster voor tafeldekken, afruimen en vaatwasser in of uitruimen, maar daar moet ik ze wel steeds aan herinneren. Hond uitlaten gebeurt door hen met regelmaat, maar ook op aanvraag omdat iedereen steeds wisselende verplichtingen heeft.
Machtsstrijd voer ik niet, wij zijn de baas over huis en auto’s en ons eigen geld, verder zoeken ze het maar uit en als ze in de penarie zitten halen we ze er weer uit. Eigenlijk loopt het best aardig, en bij tijd en wijle ben ik het helemaal zat (en manlief ook) en dan klagen we wat en dan weer door.
Ik zat met mijn dochter van 17 in een zelfde soort situatie. Geen slaan, maar wel enorme woordenwisselingen over dingen die ik van haar verwachtte die ze niet deed. En ook dingen zeggen als: dit is mijn huis en daar heb je je aan mijn regels te houden. Het helpt niet, ik jaag haar alleen maar weg en dat wil ik helemaal niet. Ze blijkt dus wel ADHD en autisme te hebben. Ik had (en heb soms nog) dezelfde gevoelens als jij hierover.
Wat ik heb geleerd is, dat ik die gevoelens bij mezelf moet houden. Ze kloppen niet, het is een aanname van mij dat zij mij ziet als huisslaaf. Het is míjn wond waar op een of andere manier in geroerd wordt.
Ik heb een poos pas op de plaats gemaakt, mijn visie op de zaak aan alle kanten bekeken, hoe dingen gingen en wat ik graag zou willen, en ik begrijp nu dat ik geen dingen moet verwáchten. Het is veel te ongrijpbaar voor haar, zij is totáál niet bezig met die dingen. Haar leven, haar blik is op hele andere dingen gericht. Al die dingen die je opnoemt en opstapelen (hier dus ook) zijn voor haar futiliteiten, volkomen onbelangrijk, en ze ziet ze dus ook niet. Dat inzien kan jou helpen.
Het gaat hier nog niet top wat dat betreft, maar wel iets beter. Als ik beter kijk naar haar of er ‘ruimte’ is en dan een duidelijk afgebakend verzoek doe inclusief waardering erna, lukt dat vaak wel. Niet altijd, want ze is ook wel eens dwars of had zelf iets anders in haar hoofd en dan had ik het dus even mis wat betreft ‘ruimte’. Ik probeer dan een nieuwe ‘afspraak’ ergens voor te maken. Wil je dan zus of zo dan en dan voor me doen, zou ik erg fijn vinden.
En bijvoorbeeld bij bed afhalen raakt ze tussendoor altijd afgeleid door van alles wat ze in haar kamer tegenkomt en het weer opmaken is ook iets wat in de waan van haar dag vergeten wordt. Keer op keer op keer. Daar heb ik de oplossing nog niet voor, behalve dat maar wat meer bij haar te laten en toch bij het avondeten maar eens een herinnering te geven dat dat nog moet gebeuren. Of een goed moment te kiezen en te zeggen; ik ga nu mijn bed opmaken. Doe je gelijk mee?
Van dingen gedaan krijgen hangt dus veel af van het moment en van hoe ik het vraag. Dat is bijna meer belasting dan het zelf doen, maar toch probeer ik er wel dat werk in te steken. Ik hoop namelijk dat ze er wel iets van leert op den duur.
Nou ja, en soms ga ik toch weer de fout in en word ik toch soort getriggerd. Maar het wordt wel minder groot nu de tijd verstrijkt en ik naar mijn eigen aandeel in die strijd probeer te kijken.
Heel herkenbaar. Ik heb ook lang het (volkomen misplaatste) idee gehad dat mijn kinderen niet deden wat ik vroeg omdat ze niet van me hielden. Omdat ze me dwars wilden zitten. En als je dat denkt, zijn al die acties enorm pijnlijk! Ik kon dan ook lang niet altijd mijn emoties in bedwang houden, af en toe had ik een echte meltdown. Totdat ik het licht zag met dank aan mijn zus nota bene. Die ging heel hard lachen toen ze hoorde dat ik dat dacht. Want alle kinderen houden van hun ouders, zelfs als die ouders ze mishandelen. Dat ze niet zien wat er in huis moet gebeuren is heel normaal. Dat ze niet luisteren ook. En zoals hierboven ook al gezegd is: wat is nou belangrijker, dat je huis schoon is of de relatie goed?
Ik ben toen met mezelf aan de slag gegaan. Ik ontdekte dat mijn perceptie aan mij is doorgegeven door mijn moeder, die op dezelfde manier keek naar wat wij (niet) deden in huis. En ik weet nog dat dat heel onveilig voelde en dat ik per se niet zo wilde worden als mijn moeder. Maar dat blijkt toch minder makkelijk dan ik had gedacht/gehoopt.
Wat ik zou doen (en zelf ook gedaan heb) is inderdaad excuses aanbieden. Ik heb mijn kinderen uitgelegd waaróm ik reageerde zoals ik deed. Dat ik dacht dat ze niet van me hielden, dat ze het niet voor me over hadden om hun was even in de wasmand te gooien. We hebben toen een heel emotionele scène gehad, want zij voelden ook wel dat dat een moeder enorm veel pijn en verdriet doet. En ze hebben me heel duidelijk laten weten dat ze echt heel veel van me hielden. Dat was een louterend moment voor mij. Weten dat ik het (nog) niet definitief verprutst had was heel erg fijn. Vanaf dat moment is het ook stukken beter gegaan. Natuurlijk nog wel eens een uitglijer gehad (want het is verdomd irritant als ze niet doen wat je vraagt!). Maar de lat op de grond leggen, vriendelijk vragen als er wat moet gebeuren met uitleg (ik ben moe/druk/wat dan ook) werkt eigenlijk altijd wel goed. Ze koken regelmatig, doen boodschappen, laten de hond uit, stofzuigen, vegen de tuin, maken hun eigen bed op.
Hun kamer is hun domein, daar doe ik niks aan en zeg ik weinig over. Ik stel wel eens voor om samen de boel aan te pakken, en soms doen we dat dan ook. Maar meestal niet en dan blijkt er toch ineens wat gebeurd te zijn. Hier zijn ze inmiddels volwassen, nog wel thuiswonend. En nog steeds gebeurt er niet veel uit hunzelf en moet ik het ze vragen. Maar we hebben het wel heel gezellig samen. En daar ben ik onnoemelijk dankbaar voor. En ik ben er trots op dat ik mezelf uit de valkuil van mijn moeder heb weten te trekken. Want het was hard werken, maar heeft ontzettend veel opgeleverd...
Je schrijft ergens dat je dochter alleen maar boos op jou is, maar dat is niet zo gek, want jij bent ook alleen maar boos op haar.
zoals eerder al door anderen geschreven is een goed gesprek met een neutraal iemand over de wederzijdse verwachtingen een goed idee. De derde persoon moet er dan bij zitten om ervoor te zorgen dat jullie niet gaan schreeuwen en boos worden, niet om de klussen te verdelen, dat is pas van veel latere zorg. Als jullie verhouding wat beter is, zal ze misschien ook veel meer bereid zijn om meer te doen in huis. Ik zou ook geen zin hebben om iets te doen voor iemand die alleen maar tegen me zeurt (ik vind je zeuren terecht, maar kinderen vinden dat nooit 😀)
Probeer met een schone lei te beginnen, hopelijk staat je dochter er nog voor open na alles wat er is gebeurd.
Ik dacht ook toen mijn kinderen beginnende tieners waren dat ze vanzelf de klusjes wel zouden zien en ze zouden oppakken. Toen ik met hen daarover sprak, nou ja discussieerde ‘je ziet toch dat de afwasmachine vol is’ kwamen ze zelf met de vraag dat ze liever vaste opdrachten kregen, dan zelf moesten nadenken. Inmiddels hebben ze allemaal een eigen huis en houden ze dat schoon, dus via de opdrachten langzaam doorhebben wat er allemaal wordt gedaan was voor ons een goede methode.
Ik vind dat je het te groot maakt. Koken, vuilniszak buiten zetten etc dat deed ik ook nooit bij m'n ouders thuis. Bij ons werd daar ook geen ruzie over gemaakt dat waren gewoon taken van m'n ouders.
Eigen kamer opruimen en zo moest ik wel doen.
Ik vind het niet gek om kostgeld te vragen straks. Je kan ook zelf (meer) gaan werken om het verlies van de overheidssubsidie op te vangen.
heb je iets aan de reacties?
Ja ik heb zeker heel veel aan de reacties, er is zoveel gezegd dat ik het even moet laten bezinken allemaal. Nogmaals bedankt voor alle bijdragen.
Tafelblad schreef op 08-12-2023 om 08:32:
Ja ik heb zeker heel veel aan de reacties, er is zoveel gezegd dat ik het even moet laten bezinken allemaal. Nogmaals bedankt voor alle bijdragen.
Succes! Het is nog niet verloren.
Ik vind dat er veel wijze dingen zijn gezegd. Ik herken mijn eigen aanpak heel erg in de bijdrage van Annapollewop. Ik probeerde ook erg buiten een machtsstrijd te blijven. Duidelijke afspraken, duidelijke opdrachten en verder go with the flow. Toen onze jongste uit huis ging, bleef zijn kamer hier een puinhoop. Ik hield de deur dicht, wel drie jaar. Toen waren we het beiden zat en hebben we de kamer samen, zoon en ik, opgeruimd. Onze beide kinderen komen graag bij ons, dus we hebben het niet zo slecht gedaan. Maar ik herinner me echt nog wel hoe het was toen ze nog hier woonden, dat was niet makkelijk. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je wat aan alle adviezen hebt.
