Graag jullie mening

Straffen

Het lijkt me wel duidelijk dat er iets helemaal niet goed gaat met deze jongen. Voor het bedreigen van Geert Wilders heeft hij al straf genoeg aan het verhoor en de mogelijke gevolgen. Iemand met wie het zo slecht gaat heeft geen straf nodig maar mensen die er voor hem zijn en samen met hem gaan uitzoeken wat er aan de hand is en hoe dat kan verbeteren. Krijgt deze jongen al professionele hulp? En hebben ze jullie als ouders advies gegeven?
Denk zelf ook eens goed na. Deze jongen voelt zich niet goed, heeft geen richting, het gaat niet goed. Als moeder zou ik hem beslist geen straf geven. Straffen heeft sowieso geen nuttig effect. Zoon zal zich niet beter gaan voelen na straf en zich nog slechter gaan voelen en onbegrepen.
Ik ben bang dat ik moeder gelijk zou geven. Gestraft wordt hij al en hij heeft het juist nodig dat je naast hem gaat staan en met hem samen gaat zoeken naar een uitweg in zijn problemen. Zonodig met professionele hulp.

Straffen

Straffen klinkt zo makkelijk als een 'verstandige' 'pedagogische' maatregel maar dat is het niet. Pedagogisch is contact leggen met je kind en samen oplossen wat er niet goed gaat.
Ik snap goed dat moeder aanvankelijk akkoord gaat, het klinkt ook wel verstandig maar uiteindelijk stuit het haar tegen de borst, dat zou het mij ook doen. Iemand die zich zo slecht voelt geef je geen trap na.

Dank

AnneJ,

Als eerste dank voor je reactie. Dit wordt gewaardeerd.
Als ik de indruk heb gewekt dat wij als ouders niets doen aan zijn depressie, dan zal ik dit uitleggen.
Als ouders lopen wij ook bij GGZ om de depressie te leren begrijpen en te leren hoe hier mee om te gaan. Tevens hebben wij daarnaast een hulpvraag ingeschoten om als ouders op een lijn te komen voor de opvoeding van deze jongen. Wekelijks hebben wij gesprekken met en zonder deze jongen in het bijzijn van een systeemtherapeut.
Het probleem met deze jongen is dat wij en zeker hij ook adviezen krijgt om meer structuur in zijn leven te krijgen, echter hij slaat alle adviezen in de wind. Tevens houdt hij zich aan geen enkele afspraak. Thuis niet, maar ook niet bij GGZ. Als deze gemakzucht dan ook nog eens gevoed wordt door zijn moeder die alles, maar dan ook alles tolereert en hem nooit voorziet van opbouwende kritiek om een puber te sturen dan wordt het wel erg lastig om als stiefvader niet de boeman te zijn.
Ik denk dat ik heb laten weten in mijn bericht dat ik mij betrokken voel voor de opvoeding van deze jongen. Ik vind het dan wel erg makkelijk gezegd dat ik de opvoeding maar aan zijn moeder moet overlaten. Gevoelsmatig maar ook verstandelijk kan ik dit niet. Hij is nog minderjarig en heeft sturing en begeleiding nodig naar zijn volwassenheid. Als verzorger/stiefvader ben ik dit aangegaan en distantieer ik mij niet van de opvoeding.
Nogmaals, je mening wordt gewaardeerd en zeker niet in de wind geslagen, echter vind ik je oplossing wel erg bazaal en denk ik dat dit geen oplossing is om het maar aan moeder over te laten. Daar is niemand gebaat bij.

Pubers en stiefvaders

Vooral in de puberteitsfase is het hebben van een stiefvader een enorm moeilijk iets voor een puber. Dat zorgt voor een loyaliteitsconflict waar hij zelf (nog) niet uit kan komen. De kans is groot dat hij zich (onbewust) ook enorm afzet tegen jouw. Dat doen pubers nu eenmaal en als stiefvader ben je daar de eerst aangewezen persoon voor. Grote kans dat een straf, hoe goed je intenties ook zijn, door jouw bedacht alleen maar ertoe leid dat hij al zijn stekels op zet en nog harder gaat schoppen tegen welke vorm van autoriteit dan ook.
Ik heb zelf stiefouders gehad en nog lieve ook, ik had er wel een 'klik' mee en was een best stabiele puber. En nóg werd ik er gek van als hij of zij zich met mij bemoeide als puber zijnde, zeker als het 'straf' betrof. Ik kwam daar niet uit, niet voor mezelf in mijn eigen hoofd zijnde en het maakte me alleen maar enorm boos op de hele wereld, op de situatie waarin in toch zonder 'schuld' beland was en op die stiefouders in het bijzonder. En mijn eigen ouders waren beiden wél betrokken bij de opvoeding en waren on speaking terms en ook nog 's wel consequent. Dus al die dingen speelden niet mee. Ik denk dat Anne gelijk heeft. Laat het aan de moeder over, laat haar beslissen. En ook al ben je het er met zeer redelijke argumenten niet mee eens. Laat gáán....en sta achter haar. Steun haar en help haar met de uitvoering van wat zij bedenkt en om erin consequent te zijn en het vol te houden. En verder niet. Laat háár beslissen. Dat zal makkelijker te accepteren zijn dan als hij weet dat het van jouw 'afkomt'.
Ik denk ook dat dat niet 'makkelijk' is zoals jij het noemt. Ik denk zelfs dat het heel veel lastiger is dan zoals je nu doet. Ik denk ook dat je zo wel degelijk je betrokkenheid toont en het ook beslist niet getuigd dat je je distansiëert. Je bent een soort 2de vader. En dat blijf je. Ook al is zijn eigen vader uit beeld. Speel dus ook de rol die je hebt, als zijnde 2de vader. Een stabiele man, die zijn moeder steunt en helpt en er altijd is. Ook voor hem als hij het nodig heeft. En probeer niet die 1ste vader-rol over te nemen. Dat lukt je niet, nooit niet ondanks je goede intenties en maakt het voor hem alleen maar verwarrender om z'n hoofd weer op orde te maken met al die puberhormonen die door zijn lijf gieren.
Succes met deze moeilijke rol en taak.
groeten albana

Nee

Geen klik, dat is een lastige kwestie. Maar nog lastiger is een volwassen man die straffen wil uitdelen aan een depressieve hulpbehoevende puber. Zou ik niet aan beginnen. En ik weet waar ik het over heb, met een samengesteld gezin en een depressieve puber die van alles heeft gedaan (zonder anderen kwaad te berokkenen overigens) wat in jouw ogen vast straf zou verdienen.

Er is daarbij voor stiefouders een simpele basisregel: bij onenigheid beslist de ouder. Niet de stiefouder. Die geeft adviezen, maar mag niet mokken als ze niet worden opgevolgd.

Straffen kun je aan justitie overlaten op deze leeftijd.

En...

Je schrijft onder je eigen naam vermoed ik, zou ik niet doen ivm privacy. Er lezen hier meer mensen dan je denkt.

Dank

Dank aan allen voor de reacties.
Ik neem ze ter harte.

@Fiorucci: dank voor de tip, echter heb ik geen probleem met het feit dat mogelijke bekenden dit lezen. Dit is de situatie en ik schaam me niet om mij kwetsbaar op te stellen. Mijn doel is om de situatie thuis leefbaarder te maken voor iedereen.

Leefbaar

Ik denk dat het leefbaarder wordt als je jezelf onttrekt aan de 'opvoeding' en alleen goed luistert en je vrouw en stiefzoon accepteert zonder oordeel of dwingend advies. Neutraal. Een puber is toch al niet in staat om jou te waarderen in je goede bedoelingen, dat komt pas veel later. En als er dan steeds conflicten ontstaan leidt dat alleen maar af van waar het om gaat. Deze jongen kan zijn leven niet goed oppakken en hij heeft daar hulp bij nodig. En geen kribbig commentaar dat hij weer een advies niet opgevolgd heeft of een afspraak is nagekomen.
Beter zou zijn als er een afspraak is dat je aanbiedt om hem te brengen en dan 'zonder oordeel' als je dat kunt op de gang te wachten en met hem terug te gaan. Dat helpt hem. En dan kijken wat je voor positief contact kunt leggen. Zwijgen is ook goed.

Depressie

Bij een depressie is het belangrijk dat iemand niet nog meer negatief commentaar krijgt en negatieve ervaringen opdoet. Dat maakt de drempel om zaken zelf op te pakken veel moeilijker. Iemand met een depressie lijdt onder een gebrek aan controle over zijn leven. Wat er moet en wat er kan komt niet van de grond. Belangrijk is het dan om iemand die controle zoveel mogelijk zelf te laten houden, elke kleine stap zelf gezet is belangrijk. Elke stap onder dwang gezet is een stap achteruit. Dus niet teveel emotie maar bevestigen wat er wel goed gaat en beslissingen niet uit handen nemen, is heel erg belangrijk. Uiteindelijk kun je zijn leven niet leiden, dat moet hij zelf gaan doen. Elke kleine stap of elk goed contactmoment kan dan positief zijn en meewerken aan het genezingsproces. Maar vaak zit er een soort algemene moraal in je hoofd die zeer hardnekkig kan zijn en moeilijk af te leren. Dat wat pubers zouden moeten maar niet doen en dat jij als ouder de baas bent, en dat ze de consequenties moeten voelen, en meer van dat soort fraais. Dat is een autoritaire opvatting waar je over het algemeen beiden niet erg gelukkig van wordt, maar dat stemmetje blijft maar opspelen. Laat dat los, dat verergert de zaak alleen maar. Geef deze jongen een kans op een leven, sta er naast, zonder oordeel.

Structuur

Helpen met structuur kan zijn blijven aanbieden, herinneren, maar niet dwingen. Zonodig een handreiking. Je gaat er vanuit dat iemand het wel goed wil doen als die maar kan. Komt hij niet uit bed om te eten, zet een keer een bord bij hem en een kopje en kom het later even ophalen en luister even naar hem. Houdt de eisen klein. Vraag of hij dan naar beneden komt voor de koffie. Net hoe de routine is bij jullie thuis. Geef wat mee, laat merken dat er ruimte is voor deze jongen bij jou. En spreken is zilver, zwijgen is goud. Kalm erbij blijven kan helpen. Ook voor je vrouw. Niet nog iemand erbij waar ze zich voor in bochten moeten wringen om aan de eisen tegemoet te komen. Dat leidt alleen maar weer af van de noodzaak van deze jongen om zijn leven te gaan leiden. Een grote stoorzender.

Huh...

"Ik denk dat ik heb laten weten in mijn bericht dat ik mij betrokken voel voor de opvoeding van deze jongen. Ik vind het dan wel erg makkelijk gezegd dat ik de opvoeding maar aan zijn moeder moet overlaten. Gevoelsmatig maar ook verstandelijk kan ik dit niet. Hij is nog minderjarig en heeft sturing en begeleiding nodig naar zijn volwassenheid. Als verzorger/stiefvader ben ik dit aangegaan en distantieer ik mij niet van de opvoeding.

Nogmaals, je mening wordt gewaardeerd en zeker niet in de wind geslagen, echter vind ik je oplossing wel erg bazaal en denk ik dat dit geen oplossing is om het maar aan moeder over te laten. Daar is niemand gebaat bij. "
Als moeder hulp nodig heeft vraagt ze daar wel om. Mijn hemel wat trek jij een grote broek aan. Mijn nekharen staan overeind. Die jongen is bijna 'volwassen' en straffen als 5 dagen geen internet meer slaan natuurlijk helemaal nergens op.

Verlaten

Puber jongens hebben hun vader nodig. Deze jongen is min of meer in de steek gelaten door zijn vader. Hoe goed je bedoelingen ook zijn, jij kunt hierin weinig betekenen, jij bent zijn vader niet. Iedere straf van jou kant zal averechts werken en tot escalatie en verwijdering leiden. Het enige dat je kunt doen is goed voor de moeder zorgen, sta achter haar en steun haar. Dit is veel moeilijker dan handelend optreden, maar wel het weinige zinnige dat je kunt doen, naast iedere kans aangrijpen om deze jongen positief te benaderen. Stiefouder zijn van een puber betekent slikken en over je eigen schaduw heenstappen.
En vraag de redactie asjeblieft je naam te veranderen; zoals al gezegd, ook nu gaat het niet over jou, maar over de privacy van je partner en stiefzoon!

Als stiefouder

Ik ben ook stiefouder van een puber en heb echt geleerd me niet te bemoeien met zaken als straf. De puber zal t niet van je accepteren, je kunt macht inzetten als middel, maar daarmee verlies je t contact en ben je veel verder van huis. Natuurlijk heb je zeggenschap over zaken die zich direct in jullie huis en welbevinden afspelen, maar je bent niet een van zijn ouders. Je schrijft ook steeds 'wij als ouders'. Alleen; dat ben je niet. Je vrouw/vriendin zal in een loyaliteitsspagaat zitten, vandaar t ingewikkelde gedoe met compromissen. Laat t aan haar over. Wees wel betrokken, door te luisteren en mee te denken, bij haar als
moeder maar ook bij de problemen van je stiefzoon, maar hou je op de vlakte als er consequenties bedacht moeten worden.
Bij ons ging t beter (maar t blijft altijd ingewikkeld!) toen ik mijn stiefzoon louter als huisgenoot ging zien.

Dank

Allen dank voor de adviezen en meningen.
Zoals al aangegeven waardeer ik ieders mening, ook al ben ik het er gevoelsmatig wel of niet eens. Ik heb gevraagd om jullie oprechte mening omdat ik er zelf niet meer uit kwam. Ik heb zelf niet alle wijsheid in pacht en sta altijd open voor nieuwe mogelijkheden als de huidige manier niet werkt. Ik heb in vele antwoorden ook emotie gelezen, dat geeft de betrokkenheid van jullie allen aan.
Voorop staat het belang van ons gezin. Ik ben door jullie allen met de neus op een aantal feiten gedrukt, het klinkt misschien vreemd, maar dank daarvoor. Het zal een harde kluif worden om de wijze, waarin ik dacht mijn manier van betrokkenheid te tonen in de opvoeding van deze jongen, bij te stellen. Dit zal tijd nodig hebben en zal niet zonder slag of stoot gaan. Het voelt op dit moment nog als water bij de wijn doen, echter dit doe ik dit graag als ons gezin in een betere harmonie kan leven.

Wat mij betreft kan deze discussie gesloten worden en neem ik jullie adviezen graag ter harte.

Tevens heb ik jullie advies over mijn naam bij de redactie kenbaar gemaakt, ook dank voor deze verwijzing

Nogmaals dank

_geen_idee_

Succes!

Ik lees een open houding, je stelt je open voor andere zienswijzen, en ook al zal t heeeeel lastig zijn dat ook door te voeren (spreek uit ervaring) , zo'n houding is een goede start. Succes!

Niet bemoeien wel belangrijk

Ik wil toch nog even reageren ook al sluit je de disdussie . Ben zelf moeder van een tienerzoon maar ook stiefmoeder van 3 pubers. Ben het helemaal eens met de vorige reacties dat je je niet moet bemoeien met de opvoeding omdat dit averechts werkt. Denk alleen dat je dit niet zo zwart/wit moet lezen. Want ook al bemoei je je niet met de opvoeding naar het kind toe, je hebt wel degelijk een hele belangrijke rol!!
In 1e instantie vooral als sparringpartner voor je vrouw (die jouw steun hard kan gebruiken en waar ze meer aan heeft dan dat ze ook met jou in een spagaat komt omdat haar gevoel dit zegt maar jij juist wat anders vind en wil). En ten 2e als steun voor je stiefkind als het daar behoefte aan heeft. In die zin kan je juist enorm veel voor ze betekenen omdat je zo dichtbij staat maar niet diegene bent die ze ter verantwoording roept.

Naar de kinderen toe stellen wij ons als stiefma of pa niet als opvoeder op. We zijn er voor ze, luisteren, helpen waar het kan maar de stiefouder straft niet en heeft niet de "moeilijke" gesprekken. Dat is vragen om moeilijkheden. Wel hebben we het er samen over, luisteren naar elkaars mening (daar kunnen we enorm veel aan hebben) maar de eigenlijke ouder maakt de uiteindelijke beslissing.
Niet bemoeien met de opvoeding wil niet zeggen dat je je stiefkind niet belangrijk is. Dat zijn ze namelijk wel! Ik laat ze hier heel duidelijk merken dat ik er voor ze ben en dat ze belangrijk voor me zijn. Juist doordat ik me niet als hun moeder hebt opgesteld maar wel heb laten merken dat wat ze denken en voelen belangrijk voor me is, hebben we in de loop van 8 jaar een goede band opgebouwd. Ben het niet altijd met ze eens maar denk dat ze meer respect hebben gekregen voor mijn mening doordat ik die van hen ook respecteer.

Kortom...niet bemoeien met de opvoeding wil niet zeggen dat je geen hele belangrijke rol in jullie gezin hebt.

Nee je doet geen water bij de wijn

Nee je doet geen water bij de wijn, het is geen ja/nee verhaal waarbij de 1 gelijk heeft of niet. Je vraag was namelijk welke ouder gelijk heeft m.b.t. de straf voor die jongen. En wij zeggen allemaal dat jij niet de aangewezen persoon bent om dat te bedenken, maar alleen zijn moeder dat moet bedenken en uitvoeren en jij steun en toeverlaat voor haar moet zijn omdat wat je ook bedenkt het alleen maar negatief zal uitpakken voor jullie allemaal. Wij zeggen helemaal niets over je oorspronkelijke vraag. Dat laten wij allemaal in het midden. Omdat het gaat om het resultaat dat het zal hebben. Niet om wie er 'gelijk' heeft in deze kwestie.
Dat resultaat, namelijk een jongen die beter in zijn vel zit en weer gelukkig en stabiel gaat worden vind jij nét zo belangrijk als de moeder zeg je. Dáár wil jij je voor inzetten. Je dient nu een 'hoger doel' zeg maar....Dát waar het om gaat toch?
Of je daarbij gelijk had of de moeder doet er geen fluit toe. Dat is van ondergeschikt belang, dat moet jij ook voelen en vinden, zodat je het gemakkelijker kan uitvoeren en in praktijk kan brengen.
Probeer het te zien zoals zilli zegt. Hij is jouw huisgenoot en meer niet. En omdat hij jouw huisgenoot is vind je het belangrijk dat hij gelukkiger wordt en houd je van hem. En daarom steun je zijn moeder zonder vooroordelen in wat zij denkt dat goed is voor hem.
Vertrouw op de mensen hier die ervaring hebben zijnde als stiefkind of als stiefouder en doe je voordeel ermee. Ik weet zeker dat je het kan, je klinkt alsof je erg veel om je huisgenoot/stiefkind geeft. Houd dat voor ogen. Je doet het voor hem en voor je vrouw.
groeten albana