huisarrest geven
Hallo mede ouders,
Zit best wel met een dilemma. Mijn zoon van 12 liegt regelmatig over dingen. Daar hebben we best al wat discussies over gehad. Elke keer belooft hij beterschap. Vandaag weer tegen mij gelogen over een ongeluk met de fiets die hij en een vriendje van hem hebben gehad. Schade ruim 250 euro. Die schade is tot daar aan toe. Maar liegen over de oorzaak en weer tegen mij liegen terwijl hij weet dat ik hier echt ontzettend boos over word. Dat heeft mij best teleurgesteld en ook gekwetst. Ik had hem de vorige keer al gezegd dat ik hem huisarrest ga geven bij een volgende forse liegpartij. Dat is nu dus gebeurd.
Ik wil hem eigenlijk een week huisarrest geven. Neem zijn telefoon niet af maar wel eerder inlveren als anders. Of is dit te veel van het goede? Zit een beetje met mijn handen in mijn haar. Mijn vrendin (we latten) is het wel eens met mij en vind een gepaste straf wel op zijn plek in dit geval.
Graag jullie mening.
straf
Straf moet wat mij betreft dichtbij de overtreding liggen. Verplicht thuisblijven heeft niks met liegen te maken. Ik zou iets bedenken rondom waarheid en wat de gevolgen kunnen zijn als je liegt. Ik heb het ook niet paraat, maar huisarrest staag erg ver van het gebeurde af.
Liegt er wel eens iemand tegen hem? Kan het zijn dat hij liegt om aan een zware straf te ontkomen? Dat werkt niet natuurlijk, maar zolang hij daar noet van doordrongen is kun je huisarrest geven wat je wil maar het helpt niks.
Praten
Waar krijgt hij huisarrest van? Niet van chool lijkt me? Is hij zo vaak weg dan dat huisarrest indruk maakt? Snap het niet goed. Mag hij ook niet naar sport?
Hoe ging het ongeluk? Was het zijn schuld en daarom fiets kapot? Hoe weet je dat hij loog?
Ik zou op een rustige manier praten over het liegen, zonder dreigen en straffen. Wat gaat er ij zijn hoofd om?
Verder eens met vorige persoon. Hou een straf dichtbij de overtreding. Gaat je straf over het liegen of het ongeluk? Of was je gewoon geschrokken en uit zich dat in boosheid?.....zoveel vragen over deze in mijn ogen vreemde zware straf waar hij niks van leert
Straf?
'Maar liegen over de oorzaak en weer tegen mij liegen terwijl hij weet dat ik hier echt ontzettend boos over word. Dat heeft mij best teleurgesteld en ook gekwetst. Ik had hem de vorige keer al gezegd dat ik hem huisarrest ga geven bij een volgende forse liegpartij.'
Als jij iedere keer zo heftig reageert als je zoon iets vertelt wat niet helemaal klopt, werk je het liegen juist in de hand. In plaats van je zoon tot gehoorzaamheid te dwingen, kun je misschien eens proberen om een gesprek met hem aan te gaan.
'Mijn vrendin (we latten) '
Is die vriendin ook de moeder van je zoon? Zo niet, hoe denkt zijn moeder er over?
Liegen.
Alle kinderen liegen eigenlijk, ook als ouders denken dat hun kind dat niet doet. Meestal zijn het over kleine dingen, niet gemaakt huiswerk, een 2 voor Frans of geen honger hebben omdat de zak chips van de supermarkt net achter de kiezen is. Over een paar jaar rookt hij eens een sigaret en drinkt een biertje.
Ik ben het eens met de anderen, heftige discussies over het liegen en straffen hierover hebben waarschijnlijk weinig zin.
Was de schade aan de fiets écht een ongeluk of was hij met opzet onvoorzichtig? De straf kan zijn dat hij mee mag betalen aan de reparatie of iets dergelijks, maar 100% huisarrest is toch niet haalbaar. School, sporten enz. pak je hem toch niet af? Overleg eens met zijn moeder, liegt hij tegen haar ook of alleen tegen jou omdat je je er zo boos over maakt en de leugens alleen maar groter worden? Zet je teleurstelling aan de kant en je gekwetstheid, ik herken het wel, maar onze kinderen maken fouten en vaak hebben we die zelf ook gemaakt.
Liegen
Je hebt twee standpunten die je niet helpen.
Allereerst dat liegen; Ieder mens liegt. Jij ook. Uit sociale aanpassing (nee hoor die broek maakt je niet dik), om je punt te maken (erg teleurgesteld).
Of uit angst of omdat je het niet meer weet. En elke keer als jij zo hamert op dat liegen, voelt je puber zich nog meer in de hoek gedrukt. Hij stopt niet met liegen door jouw discussie, hij gaat alleen proberen er beter in te worden.
En ook je gedachte aan straf klopt niet. Straf is iets wat we verzinnen omdat we denken dat het daarna beter gaat en om ons het gevoel te geven dat er iets rechtvaardige is gebeurd. Maar de werkelijkheid is dat de ander er niets van leert. En dat gevoel dat er recht heeft plaatsgevonden, duurt niet lang.
Wat dan wel, want het is niet fijn als er gedoe is over een kapotte fiets; praat over dat wat er mis is; de kapotte fiets. Hoe gaat hij dan nu naar school, wie repareert hem, wie betaalt dat. Dat is wat hij te leren heeft; als er iets kapot gaat los je dat op. En de meest handige manier om iets op te lossen is dat met je vader te bespreken. Als dat dan is opgelost, kun je hem nog vragen hoe hij er voor gaat zorgen dat dit niet meer gebeurt.
En houd je vriendin (als zij niet de moeder is) erbuiten. Heeft er niets mee te maken. Dit is iets tussen jou en hem.
Als laatste twee oo tips waar ik veel aan gehad heb. 1. Pick your battles. Puberteit gaat nog lang duren en als je over elk ding valt wordt het erg vervelend.
En 2. Fietsen van jongens gaan kapot. Altijd. Ik weet niet wat ze ermee doen, maar ze houden ze niet heel. Dus verlaag je verwachtingen op dat punt.
Andere koers
Ik denk ook dat hoe harder je optreedt, hoe meer je zoon gaat proberen nóg beter te liegen om de confrontatie met jou te vermijden.
Ik heb mijn kinderen nooit straf gegeven. Volgens mij lost dat niets op. Vragen stellen en het gesprek voeren werkte (bij ons) veel beter. Wat gebeurde er? Hoe had je dit kunnen voorkomen? Wie had je hierbij kunnen helpen? Hoe voelde jij je erbij? En hoe is dit voor de ander? Dat soort dingen.
Verder heb ik mijn kinderen gezegd dat ik hen áltijd geloof. Ook als een broertje kwam klikken, dan zei ik: 'je zus zei dít en dat geloof ik. Als het niet waar is, dan is het jammer voor je zus. We kunnen hier het fijnst samenleven als we eerlijk en open met elkaar omgaan. Ik ga ervanuit dat we dat doen, dus ik geloof je zus, gewoon omdat ik dat wil.'
Het leek me dat onvoorwaardelijk vertrouwen krijgen stimuleert om eerlijk te zijn. Stel dat iemand altijd zegt: jij bent een leugenaar/een sloddervos/altijd druk, dan gaat een kind zich daar (in veel gevallen) naar gedragen. Ik deed dus juist het omgekeerde.
Bij deze grote fiets-leugen zou ik zo te werk gaan: zoon, ik werd boos omdat je loog over de fiets. Maar wat ik vooral jammer vind, is dat je niet durfde/wilde vertellen wat er echt gebeurd is. Wat gebeurde er nou precies ? Wil je dat vertellen? Of liever (nog) niet? En weet je waarom je me niet eerlijk wilde vertellen wat er gebeurd is? En dan zou ik persoonlijk nu nog geeneens antwoord hoeven op de laatste vraag, fijn als kind er over na wil denken, en op een later moment eventueel vertellen wat de reden is.
En de consequentie van een leugen is niet dat je huisarrest krijgt (dat zou niet in mijn hoofd opkomen), maar dat jouw vertrouwen (in de verhalen van) je kind afneemt. Dát is de consequentie. En dat vertelde ik mijn kinderen.
Daarnaast liegt iedereen wel eens. Tja, jammer dan, graag een volgende keer niet meer doen, dat is fijner voor iedereen. Een voor mij aanvaardbaar compromis: iets niet vertellen, liever dan liegen.
Maar vooral geloof ik dus dat kinderen straf willen ontlopen. En daardoor gaan liegen. Mijn kinderen weten dat ze áltijd bij me terecht kunnen. Ze hebben nooit (!) straf gekregen. Maar we hebben wél altijd gesproken over dingen die niet goed gingen,.
Mogelijk werkt dit niet in elk gezin goed, maar nu mijn kinderen 20, 22 en 25 zijn, durf ik te stellen dat het bij ons goed heeft uitgepakt
.
Biebel 
Puber fietsen gaan altijd kapot, niet alleen van jongens pubers.
Ik heb ook geen idee wat ze er mee doen, maar ik zie geen verschil tussen de fiets van buurjongen en die van dochter en buurmeisje.
Schade
Als de schade aan de fiets is veroorzaakt door je zoon dan lijkt me een logischere straf dat hij zelf de schade moet vergoeden. 250 euro is natuurlijk een hoog bedrag voor een 12 jarige dus daar zal hij maar een klein deel van kunnen betalen, daarnaast zou je hem misschien wat klusjes kunnen laten doen om een deel te vergoeden. Hij kan er natuurlijk ook voor kiezen daar geen geld aan uit te willen geven maar dan is de fiets dus kapot en kan hij die niet meer gebruiken en zal hij voortaan moeten lopen.
Is de schade aan de fiets van het vriendje is dat natuurlijk geen oplossing maar dan zou je inderdaad je zoon zelf een deel van de schade kunnen laten vergoeden. Dat lijkt me een logischere straf.
Overigens
ben ik niet tegen onlogische straffen hoor, als het helpt dan helpt het. Ik weet alleen niet of huisarrest in deze tijd nou echt een handige straf is, zo veel spannends gebeurd er op dit moment toch niet buitenshuis.
straffen
Ik zie persoonlijk weinig nut in straffen omdat ik niet denk dat het helpt. Ja het zorgt ervoor dat je kind onder dwang het gewenste gedrag zal vertonen. Maar niet omdat hij zelf beseft waarom bepaald gedrag, zoals liegen, niet ok is.
(en ik ken mijzelf, ik ben een slappe handhaver, Dat helpt ook niet)
liegen
Hij liegt omdat hij bang is de waarheid te vertellen. Dus vraag je zelf, zoals al gezegd, af waarom hij de waarheid niet durft te vertellen. Je roept dit gedrag juist op met buitensporige straffen.
Eens
Ik ben het eens met de (meeste) reageerders.
Ook ik geloof niet in straffen en ik doe het dus ook niet.
Consequenties is trouwens echt wat anders dan straffen. En zo heb ik het altijd benoemd.
Als de fiets vaak kapot gaat (inderdaad bij zoon hier echt veel vaker dan bij dochter) dan kan je als consequentie aangeven: je hebt wel heel vaak schade, dat kost echt veel geld. Dit keer betaal ik alles nog, maar hoe kan je volgende keer schade voorkomen? En volgende keer moet je de helft (of een kwart) zelf betalen (prikkel om iets voorzichtiger te worden). Dus doe wat voorzichtiger.
Maar huisarrest?
Ik zou niet op het idee komen. En het werkt volgens mij totaal averecht.
Zomaareenpapa, wat vind je van onze reacties?
Kan je daar wat mee?
Consequentie
De consequentie van de kapotte fiets is dan: het eventueel regelen en betalen van de schade.
De consequentie van het liegen is: een mogelijk geschonden vertrouwen van de ouder. En dat kan voor kind onhandig uitpakken, als hij of zij niet altijd geloofd wordt door de ouder, en dus noet altijd het vertrouwen krijgt.
zomaareenpapa
"Maar liegen over de oorzaak en weer tegen mij liegen terwijl hij weet dat ik hier echt ontzettend boos over word."
Draai het eens om: waarom word je wéér boos, terwijl je weet dat hij gewoon af en toe liegt?
Hiermee bedoel ik te zeggen dat je argument niet klopt. Het kind is 12. Word maar eens wat minder boos, wie weet gaat hij dan ook wat minder liegen.
En over die straf
"Ik wil hem eigenlijk een week huisarrest geven. Of is dit te veel van het goede?"
Het is te veel van het verkeerde.
"Mijn vrendin (we latten) is het wel eens met mij en vind een gepaste straf wel op zijn plek in dit geval."
Huisarrest is geen gepaste straf en dus zéker niet op zijn plek in dit geval. Ik vind het een rare, ouderwetse, strenge en irrelevante straf. Probeer iets aan het vertrouwen tussen jou en je zoon te doen.
Geen straf, wel consequenties
Ten eerste: pubers liegen om uit de problemen te blijven. Hoe harder je straft en hoe bozer je wordt (dat is ook een straf), hoe meer het kind zal gaan liegen om dat maar te vermijden. Zoals boven ook al gevraagd: waarom liegt hij? Is hij bang voor je reactie? Straf je wel vaker streng?
Wij doen hier ook niet aan straffen, wel aan gevolgen van wat er verkeerd wordt gedaan. Alle koekjes opgegeten die je eigenlijk met je zus had moeten delen? Zelf naar de winkel om nieuwe te kopen. Te veel boos geschreeuw tijdens het gamen? Direct stoppen. Alweer de fietssleutel kwijt? Zelf reservesleutel laten kopiëren. Maar huisarrest geven, of dingen afnemen die niks met het " vergrijp" te maken hebben, dat doen we niet. Kinderen zijn nu 16 en 21 en het heeft prima gewerkt.
Ik heb een leerling in de klas die bij een "huiswerk niet gemaakt"- melding direct niet naar de voetbaltraining mag. Buitensporig vind ik dat. Ik zet dus ook nooit in Magister als hij het een keer niet af heeft 
Verschil
Ik zie het verschil tussen een straf en een consequentie niet zo. Ja, in sommige gevallen werkt het zo. Fiets kapot = geen fiets en dus lopen. Dat is een logische consequentie maar dat kan natuurlijk niet altijd. Woon je 10 km van de school laat je dan je kind elke dag 2 uur heen en 2 uur teruglopen? Dat kan natuurlijk. Dat is inderdaad een logische consequentie maar niet echt werkbaar op de lange termijn (en menig kind zal dan liever een weekje huisarrest hebben). Woon je op 2 km van de school dan kan het natuurlijk wel. Kind kan dan best lopen, ook op de langere termijn. Dan kan je het kind dus zelf de consequentie laten dragen.
Bij andere dingen die hierboven genoemd worden vind ik het helemaal niet altijd een logische consequentie van de daad en dus weinig verschil met straf. Hoe zo is het een logisch gevolg dat je moet stoppen met gamen als je schreeuwt? Dat is toch helemaal geen echte consequentie. Het is geen natuurwet dat de game het niet meer doet als je schreeuwt. Dat is dan toch echt straf want de omgeving ergert zich aan het geschreeuw en heeft er geen zin in (heel begrijpelijk).
Dus het verschil tussen straf en consequentie zie ik niet zo & sommige consequenties zijn wel heel zwaar voor het kind om zelf te dragen.
Ik heb verder ook niet zo'n aversie tegen straf, mits het proportioneel is tot de daad. En of het helpt? Soms wel, soms niet. Soms is het beter om geen straf te geven maar dat helpt soms ook niet.
Straf of consequenties
De lijn tussen straf of consequentie is arbitrair. Maar ik vind wel dat er een oorzaak-gevolg logica in moet zitten.
Bij telkens te laat thuis komen met smoesjes, zou ik huisarrest best nog logisch vinden. In die zin dat hij dan na het avondeten of een weekend niet weg mag naar vrienden. Bij een kapotte fiets vind ik het raar, dan zelf maken, meebetalen in geld of karweitjes aan de reparatie etc.
Je kind is nog jong. Je wil niet dat ze nog meer gaan verzwijgen of verbloemen omdat hij bang is voor de straf dan dat hij naar je toe durft te komen met vragen, problemen etc. Die vertrouwensband is belangrijker dan je punt maken met huisarrest. Al vind ik wel dat consequent ook belangrijk is, je had hem gewaarschuwd. De straf is nu opgelegd. Maar verzin voor de volgende keer wat anders.
Huh?
Is hier nu echt niemand die het spuugzat zou worden als ie keer op keer voorgelogen wordt door z'n eigen kind? Je praat eens met elkaar en je wordt niet boos en je probeert nog eens geduldig iets anders... en dan is het toch ook een keer klaar? In de ideale wereld ben je altijd geduldig en redelijk en is je kind altijd eerlijk, maar zo werkt het toch niet altijd? Ik vind de toon wel heel belerend hoor.
Plokkie
TS wordt boos. Dat helpt niet, want zijn zoon blijft liegen. Dan kun je beter iets anders proberen.
Hoe is het liegen begonnen?
Ik zou het ook zat worden als er keer op keer wordt gelogen/ de waarheid wordt verdraaid.
Tegelijkertijd zou ik mij afvragen wat er is dat mijn kind zich genoodzaakt ziet te liegen over hoe de fiets kapot is geraakt/ Hoe de passer gebruiken is/ Hoe dat gaat in die trui komt.
Van oorsprong zijn kinderen eerlijk en vertellen alles tegen je. Ze vertellen vrolijk tegen je dat ze met papa naar de kruitvat zijn geweest om voor jou een geurtje te kopen omdat het bijna moederdag is een papa had nog wel zo dringend gezegd: niet aan mama vertellen!!!
Ergens is kind op het punt gekomen dat hij een vreemde verklaring gaat verzinnen hoe dat gaat in zijn trui is gekomen. Bij dat gaat in zijn broek was papa zo boos geworden toen hij eerlijk zei dat hij was gevallen toen hij een wheelie trok met zijn fiets. Papa was boos over de broek en kind kreeg een hele preek over hoe gevaarlijk het is om een wheelie te trekken. Dus nu hij een gaat in zijn trui heeft is eerlijk vertellen dat hij over het hek bij die bouwplaats is geklommen moeilijk, weer een donderpreek over zuinig op je spullen en het gevaar van over herken klimmen en bouwplaatsen.
Kind denkt heel naïef dat hij beter kan vertellen dat hij met Kees in het speeltuintje was waar dat bankje staat met die gebruiken rugleuning en dat hij daar is blijven hangen. En hij komt er mee weg, niemand heeft door dat hij niet eerlijk was. Scheelt weer een preek.
Om te voorkomen dat je zo'n liegt is het verstandig ook eens kritisch naaste je eigen gedrag kijken.
Straffen/ consequenties moeten en relatie hebben met het vergrijp. Telefoon afpakken voor een kapotte fiets is niet effectief. Zelf de fiets repareren en onderdelen halen/ betalen wel.
Puberfietsen gaan kapot. Dat doen ze zelf met roekeloos rijgedrag/ kunstjes doen op de fiets/ effe snel neerzetten tegen het hekje lees laten omvallen. Of fietsen worden gesloopt door andere pubers die lollig willen doen. Punaises achter fietsen leggen die in de rekken staan op school. 2 kinderen, 5 lekke banden in 3 dagen.
Gewoon altijd onderdelen en oplaadpunten op voorraad hebben is hier het motto.
Plokkie
"Is hier nu echt niemand die het spuugzat zou worden als ie keer op keer voorgelogen wordt door z'n eigen kind?"
Misschien iedereen wel. Maar spuugzat is toch niet hetzelfde als huisarrest geven?
Niet zo vaak
Volgens mij liegen mijn kinderen niet zo vaak. Of ik heb het niet door natuurlijk Ik heb ze ook op het hart gedrukt dat ze me alles kunnen opbiechten en ik niet boos zal worden. Mopperen wel natuurlijk. Toen oudste voor de derde keer in korte tijd een lekke voorband had, kreeg ze direct een preek over tegen stoepjes op fietsen. Dat nodigt natuurlijk niet uit tot eerlijkheid, dus ze zei dat ze dat nooit deed. Volgens de fietsenmaker was het echter niet mogelijk om een dergelijke scheur op andere wijze in je band te krijgen dan door tegen een hoge stoep op te rijden. Dat zei hij waar ze bij was, dus viel ze mooi door de mand.
Zeker spuugzat
Maar ja, dat wil niet zeggen dat je dan maar huisarrest moet geven. Ik ben Corona ook spuugzat - hoe moet ik dat dan straffen?
Maar mijn ervaring is echt; hoe harder je roept dat je kind liegt, hoe harder ze volgende keer gaan proberen nog beter te liegen.
En vergeet niet dat je zelf ook liegt. Er zijn er maar weinig die nooit even iets anders vertellen dan de waarheid. Of heb jij echt noooit tegen iemand gezegd dat de kleding leuk was - terwijl je het maar raar vond? Of een afspraak niet gemaakt of afgezegd met een smoesje? Of ja hoor lekker, als reactie gegeven terwijl je eigenlijk helemaal niet van dat eten houdt?
Is dat anders? Voor jou wel. Maar voor die liegende puber niet. Daarom pleiten hier heel veel mensen voor de communicatie open houden en het hebben over consequenties. Hoe spuugzat je het ook bent.
Overigens vraag ik me dan zelf af of huisarrest niet eigenlijk een erfenis is van de Amerikaanse films en series. “You’re grounded” klinkt zo lekker stoer en ik heb wel eens het idee dat het daarom in Nederland ook steeds vaker als straf wordt gebruikt - want toen ik nog puber was, was huisarrest echt iets heel bijzonders. In mijn ogen is het dus niet alleen onzinnig omdat ze er niets van leren, maar ook nog een tikje drama-maken van de betreffende ouder.
Biebel
'Maar ja, dat wil niet zeggen dat je dan maar huisarrest moet geven. Ik ben Corona ook spuugzat - hoe moet ik dat dan straffen?'
Dan heet het quarantaine😅
waarom liegen pubers
Is deze al voorbij gekomen:
Praten
De vergelijking tussen een liegende puber zat zijn en corona zat zijn zie ik niet helemaal, iets met appels en peren...
TS zegt dat hij boos wordt over het liegen volgens mij en niet per definitie als er iets gebeurt.
Dat je dan uit gaat zoeken waarom er steeds over gelogen wordt lijkt me inderdaad een goed idee.
Maar dat eeuwig om tafel gaan om te praten lijkt me toch ook niet altijd zaligmakend. Ik weet dat ik vroeger wel creatief met de waarheid om ging, omdat ik anders weer in gesprek moest met mijn moeder. Deed ze ontzettend lief hoor, probeerde ze me uit te leggen waarom bepaalde dingen niet handig waren, vroeg ze hoe het kwam dat ik het gedaan had, etc. Was ik zo weer drie kwartier verder, daar had ik allemaal geen tijd voor vond ik toen. Dus verdraaide ik de boel en als ik niet onder zo'n gesprek uit kwam, gaf ik sociaal wenselijke antwoorden om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn.
Ik ben overigens prima terecht gekomen
Misschien kun je de komende tijd proberen om uiterst neutraal en kort te zijn als je merkt dat kind liegt, bijvoorbeeld: Ik merk dat je nu niet eerlijk tegen me bent, ik hoop dat je me op een later moment de waarheid kunt vertellen. En verder klaar.
Plokkie
En toch denk ik dat die gesprekken ook daaraan hebben bijgedragen: dat je goed bent terecht gekomen.
Natuurlijk zijn de pubers die gesprekken weleens zat. En toch vind ik het nodig om hen te laten merken dat ik er ben. Dat ik luister. Hoe ik de dingen zie. En ik weet zeker dat ze in hun onbewuste daar echt wel dingen van opslaan en meenemen. Je kunt het ook NIET doen. Dan weet je helemaal niks. Pubers hoeven niet alles leuk te vinden. Ook die gesprekken niet. En toch vind ik het belangrijk.
Ik probeer me ook echt wel bewust te zijn van de toon (geen preek), wisselwerking, mijn eigen houding (wat ga ik anders doen?) etc. en ik vraag ook actief: wat moet ik dan anders doen? Oudste zegt: je bent altijd zo bezorgd. Als ik zeg dat ik app als ik ga fietsen midden in de nacht dan doe ik dat. Je moet dat niet elke keer zeggen. Ik doe het toch? (bij mij een beetje gewoonte geworden: veel plezier, doe voorzichtig, app even als je op de fiets springt etc). Dat irriteert hem. Daar leer ik dan weer van. Dat bedoel ik met in gesprek gaan. Niet een preek afsteken
niet continue boos
Ik wil even het beeld wegzetten dat ik continue boos ben. Een aantal mensen doen hier net alsof ik altijd maar boos ben. Dat vind ik jammer want ik ben zeker niet continue boos. Hij heeft een behoorlijk vrij leven bij mij en mag veel.
Feit blijft gewoon dat hij te vaak niet eerlijk is over dingen en dat ben ik een beetje zat en daar wordt ik inderdaad boos over. Heb het echt wel eerst op een "zachte" manier geprobeerd maar het houdt wel een keer op. Heb hem overigens alleen donderdag straf gegeven. Mijn boosheid en irritatie was na een nachtje slapen wel gekalmeerd
En met huisarrest bedoelde ik meer niet afspreken met met vrienden maar na school gewoon thuis komen. Hij mag gewoon naar voetbaltraining en een oefenwedstrijd die gepland stond. Dus 100% binnen is nooit het geval geweest.
Het valt me overigens wel op dat veel reageerders het maar prima vinden dat de kinderen de boel vernielen want dat gebeurd toch of dat er gelogen wordt(met als argument dat "jezelf" ook liegt). Helaas groeit het geld mij niet op de rug en ik vind dat je best wel enigszins zuinig mag omgaan met de dingen die je krijgt. En oneerlijk gedrag kan ik niet zo goed tegen. Als hij meteen eerlijk had verteld wat er gebeurd was dan was er niets aan de hand geweest.
Hier ook regelmatig leugens
In het verleden kon onze zoon (nu 13) ook heel regelmatig liegen. Dochter (11) kan er trouwens ook wat van. Ik vind dat heel erg vervelend. En dat weten mijn kinderen. Hier in huis is een bekende uitdrukking ‘vertrouwen komt te voet en gaat te paard’. Bepaalde vrijheden of privileges krijgen mijn kinderen als ik hen voldoende vertrouw.
Zo wilde zoon bijvoorbeeld als 11-jarige heel graag op instagram. In die tijd had hij regelmatig toestandjes met vriendjes waarbij hij soms loog over de toedracht of over zijn aandeel in een ruzie. Daardoor kregen wij slecht zicht op wat er precies gebeurde. Wij zeiden toen ‘zolang je in het echte leven niet eerlijk bent over wat er gebeurd is als er iets aan de hand is tussen jou en een vriendje, waardoor wij niet kunnen inschatten hoe groot een probleem is, ben je nog niet toe aan social media gebruik. Want online lopen dingen nog veel sneller uit de hand en zijn de gevolgen vaak ernstiger. Dus eerst moeten we erop kunnen vertrouwen dat je eerlijk bent en dat je weet wanneer je onze hulp moet inroepen. En dan kunnen we erover gaan nadenken of het veilig genoeg is om op instagram te gaan’.
Zo deden we dat met veel dingen. We willen je vertrouwen, laat zien dat je dat vertrouwen waard bent en dan krijg je meer bewegingsruimte. Werkte bij onze zoon na een tijd steeds beter. Dochter begint nu soms te liegen over dingen. We proberen dezelfde aanpak te hanteren.
Een aandachtspunt voor onszelf: als zoon wél een keer eerlijk iets opbiechtte niet heftig reageren maar juist complimenten voor eerlijk zijn.
