huisregels

Geen ruzie

Was niet in de wasmand betekent dat het niet wordt gewassen. Ik ben dan wel zo aardig om even door het huis te roepen als ik een witte/zwarte/gekleurde was ga draaien. Brooddoosje in je tas laten zitten betekent dat je je boterhammen in een vies doosje moet doen, of hem zelf moet afwassen. Fiets in de schuur heb ik laten zitten. Ze staan nu gewoon voor de deur en dat pakt het makkelijkst.
Waarom houden je zoons zich niet aan die regels? Zijn ze het er niet mee eens of vinden ze het onzinnig? Het lijkt me dat als ze er iets aan hebben (of de consequentie vervelend is) ze er wel aan denken.

Consequenties

Ik zou ze meer verantwoordelijkheid geven en zelf de consequenties laten ervaren. Was wordt alleen gewassen als het in de wasmand ligt. Anders hebben ze pech. Je kan ze ook eventueel hun eigen was laten doen.
Hun lunch zou ik ze zelf laten regelen. Dan maakt het voor jou helemaal niks meer uit of die broodtrommel wel of niet vies is. De vervelende consequenties zijn voor hun zelf.
Fiets in de schuur is zeker met oog op diefstal? Daar zou ik wel wat van blijven zeggen want fiets gestolen is ook weer zoiets. Je kan het natuurlijk ook laten gaan en mocht de fiets inderdaad gestolen worden zullen ze zelf een nieuwe moeten kopen.
Ik zou ze dus veel meer zelf laten regelen en organiseren. Als het dan niet gebeurd hebben ze er alleen zelf last van.

zelf regelen

Ja, hun kamers kan ik wel loslaten maar in de woonkamer/keuken wil ik het wel netjes hebben dus spullen in de vaatwasser. jas ophangen etc.
Dat is toch niet te veel gevraagd?

Ik denk dat ze zich er niet aan houden omdat ze uit school gewoon hun eigen ding willen doen ....

Blijkbaar

Blijkbaar is t teveel gevraagd want ze doen t niet

Bij mij is t bij dit soort dingen akelig simpel; wat vind ik vervelender: de ruzies of de troep? Of het zelf opruimen? Mijn kinderen puberen nog niet allemaal dus wellicht piep ik straks wel anders maar ik probeer nu vooral in gesprek te blijven; na t eten ff met zijn allen de boel aan kant en tussendoor met een grapje of een luchtige opmerking bijsturen.

hier

Ik houd stug vol; vind ik iets, bijv. kleding, een tas of zoiets, ik roep het kind of desnoods haal ik het kind, wijs op het item en zeg: opruimen. Het kost mij veel meer tijd dan zelf opruimen, maar langzamerhand begint het besef te komen dat ze zelf hun eigen rommel op moeten ruimen. Hetzelfde geldt voor de was: niet in de wasmand? Dan wordt het niet gewassen. Er wordt gewassen als ik er tijd voor heb of tijd voor maak, dus niet ineens de hele berg bij de machine kieperen en dan verwachten dat ik direct a la minute op spring om hun was te doen. Duurt het te lang? Dan was je maar zelf en dat gebeurt nu ook wel eens. Ik strijk de kleding van de kinderen ook niet meer, ze hebben op hun 15e 'strijkles' van mij gehad, in principe kunnen ze het alle twee. Dat ze het niet altijd doen, tja, daar kan ik ook niets aan doen. Natuurlijk ben ik de beroerdste niet om af en toe als verrassing gewoon (een deel van) hun was te strijken. Dat wordt erg gewaardeerd en andersom verrassen ze mij ook wel eens door spontaan te koken of zelfs de was op te hangen. Niet te vaak, anders is de lol er snel van af

Andere prioriteiten

Ook hier ontmoet ik niet vanzelfsprekend medewerking bij het schoon en ordelijk houden van de woning. Zal voor veel huishoudens met pubers wel gelden. Heb niet het gevoel dat het bewust egocentrisch gedrag is, eerder nonchalance en 'andere prioriteiten'.

Soms werkt het om zoon vriendelijk te herinneren aan het plezier dat hij mij doet door op te ruimen en schoon te maken. Een enkele keer neem ik mijn toevlucht tot demonstratieve tegenacties. Ik parkeer bijvoorbeeld de rondslingerende vaat in het bed van zoon of verhuis jassen en tassen waar ik over struikel naar de schuur. Maar dat doe ik alleen als mijn ergernis het wint van mijn geduld.

Wat nog beter helpt is overdreven duidelijk zijn over huishoudelijke klusjes die ik van zoon verwacht. Dan vraag ik zoon bijvoorbeeld om mij eerst de stofnesten en vetvlekken in zijn kamer aan te wijzen. Vervolgens spreek ik met hem af wanneer hij dat gaat schoonmaken, met welke spullen hij dat doet en waar hij die spullen na afloop van de klus weer terugzet. Beetje kinderachtig misschien, maar dat soort gedetailleerde instructies werken. En daarna uitgebreid complimenten maken als alles volgens instructie is schoongemaakt.

Oh ja, zoon heeft eigen wasmand en moet in principe zijn eigen kleren wassen. Dat lukt steeds beter, maar hij wast minder vaak dan ik zelf zou willen en netjes ophangen is er ook niet bij. Heb besloten me daar maar niet meer aan te ergeren, hij moet die verkreukelde T-shirts zelf dragen tenslotte. Hoop dat hij ooit zal willen weten hoe een strijkbout werkt. Bij een eerste date misschien?

Dat pubers bijna alles belangrijker vinden dan opruimen en schoonmaken weet ik eigenlijk ook nog wel uit de tijd dat ik zelf 14 was. Vriendelijk blijven benadrukken dat een schoon en opgeruimd huis voor jou wél belangrijk is, lijkt me nog het meest eerlijk.

En ook een samen met je kinderen opgesteld corveerooster of een klusjes-in-huis-afstreeplijst kan misschien helpen. Houd daar zelf eigenlijk helemaal niet van, maar voor pubers die echt niet uit zichzelf zien dat de vaatwasmachine uitgeruimd moet worden kan het een uitkomst zijn. De afspraken zijn dan in ieder geval lekker duidelijk.

Per persoon wassen?

Is dat niet vreselijk oneconomisch? Ik laat juist mijn regel 'zelf in de wasmand doen anders niet gewassen' weleens los om een trommel vol te hebben als ik hem draai.

Ex-puber

strijken? Doe ik al jaren niet meer, dus ik zie ook niet in waarom mijn aanstaande puber dat zou moeten leren.

Zomerkoning

De zaken die jij in je twee berichtjes noemt zijn echt wel des pubers, dus trek het je niet persoonlijk aan ;-p. De oplossingen zijn ook al genoemd, was die niet in de wasmand ligt wordt niet gewassen en met een smerig broodtrommeltje naar school. Hier bleek na twee weken kerstvakantie de schimmel er in te staan...
Servies op hun kamer laten staan? Dan haal ik ze erbij om het zelf op te ruimen. Maar dit soort dingen gaan ze pas echt inzien als ze zelf op kamers wonen en echt niemand anders het voor hen doet.

Hier

Ik vraag het gewoon. Als ik ga wassen zeg ik dat en dan komt de was vanzelf. Doe ik ook bij mijn man. Wat dan niet bij de wasmachine ligt hoeft blijkbaar niet gewassen te worden. En als ik een trommel vol wil krijgen loop ik zelf even een rondje door het huis.
Fietsen staan hier overdag buiten de schuur, ook de mijne. En 's avonds zet ik of mijn man die zelf binnen. Ik kan het ook aan de kinderen vragen, maar onze schuur is niet zo groot en daarom doen we het liever zelf.

Troep op kamers kan me niet schelen. Eens in de zoveel tijd maak ik dochters kamer grondig schoon en dan waarschuw ik haar van tevoren. Alle rondslingende papieren etc. gooi ik weg. Aan haar om dat te voorkomen.

Broodtrommels krijg ik 's avonda vanzelf. Ik smeer voor de hele bups en de trommels staan zo rond een uur of 7 wel op het aanrecht. Die worden trouwens wel door iedereen zelf afgewassen.

Ik vind ruzie maken over zulke dingen niet de moeite waard. Tot nu toe doet onze puberella nog wat ik vraag. Niet uit haarzelf, maar dat komt vast nog wel.
Mijn enige ergenis is dat ze glazen mee naar haar kamer neemt en die dan niet terug brengt. Het zou wel fijn zijn als ze dat wel ging doem. Maar daar wordt aan gewerkt

Ik moet er trouwens bij zeggen dat ik zelf ook een rommelkont ben. Het zijn voornamelijk mijn schoenen die onder de salontafel staan en mijn jas die niet aan de kapstok hangt. Dus waarschijnlijk komt het daardoor dat ik het allemaal niet de moeite vind om hier een groot punt van te maken.

Hier

Het laten rondslingeren van tassen, jassen, schoolspullen is helemaal des pubers. Als ik er wat van zeg/ze speciaal roep dan komen ze beneden en zegt (zeker oudste) 'oja, mijn spullen' en ruimt ze zonder wat te zeggen op.
Omdat jongste puber anders niet drinkt, mag dat mee naar boven. Meestal komt dat nog niet spontaan naar beneden maar als je er wat van zegt, halen ze het vaatwerk.
Waar ik mij wel over verbaas is dat, zeker oudste, zijn vaat niet in de vaatwasser zet, zelfs niet als die open staat.
Jongste ruimt wel spontaan de tafel af.
Wat hier niet in de was zit, wordt ook niet gewassen. Heel soms heb ik net te weinig voor een was en roep ik even.
Oudste doet regelmatig zelf zijn was in de machine. Hij ruimt zijn kamer op, lees gooit alle kleren in de wasmand of twee. Dan mag hij zelf zijn was gaan doen.
Verder doen ze nog niet echt iets uit zichzelf maar als je het vraagt dan doen ze het, alleen niet altijd direct

Luchtig houden

Ik houdt het hier wel luchtig. Gisteren zette zoon even zijn longboard tegen het behang. Ik pak dat ding op en zeg neutraal dat dat niet handig is want een veeg op het behang gaat er niet meer af.
Maar zoon pareerde dat hij dat ding even snel kwijt moest om het afval aan te pakken dat ik hem aangaf om direct even weg te brengen.
Zo gaan die dingen.

appen

Ik app gewoon dat er iets opgeruimd moet worden, dat past meer bij hun generatie

geen ruzie over maken

het helpt niks, zoals je hebt gemerkt, maar het verziekt wel de sfeer van alledag.

Luchtig houden en op het moment zelf benoemen.'De afwas gaat beginnen, wie heeft er nog iets op zijn kamer staan' 'ik ga wassen, is er nog wasgoed?' 'Het wordt donker, staan alle fietsen binnen?' En dat kan prima via de gezinsapp.

Yura

Hahaha, briljant!

Tja

Hier ook. Zelf opruimen van tas, fiets of wat dan ook blijk(f)t moeilijk.

Maar, ik vind het belangrijker dat ze sociaal zijn en soms iets aardigs doen voor iemand. Huiswerk, daar zit ik ook redelijk achter aan. Wel of niet opruimen vind ik niet echt de moeite om ruzie/gedoe over te maken. Maar, ja, dan moet je het dus zelf doen... gaat snel genoeg daar niet van, maar toch...
Vaak zeg ik dan wel: "ik leg je jas even voor je weg, zou fijn zijn als je dat de volgende keer zelf even doet'.

Als ik wèl wil dat ze het zelf doen, moet ik hele heldere instructies geven: 'je moet nú, deze jas en je sportschoenen opruimen.' En dan nog is dat soms ingewikkeld. 'Ooo, moesten m'n schoenen ooook??'.

pfff

Hier hebben er 3 hetzelfde probleem.
Ik was niet thuis, kon niet bellen, had een vraag en app kind 1.
Kind 1 zegt: dat weet ik niet, moet je even aan kind 2 vragen.
Kind 2 zit 5 meter verderop, ik app haar met dezelfde vraag en krijg geen antwoord.
Ik app man, in hetzelfde huis met dezelfde vraag, omdat ik echt een antwoord moest hebben.
Hij zegt: kind 1 appt je zo het antwoord.
Na een uur had ik nog geen antwoord terug, ik app kind 1 weer en die was het alweer vergeten...

Ik doe zo mn best om hier niet de sfeer door te laten verpesten, maar hoe je het ook bekijkt, ik ben altijd de klos.

dilemma

Ja, het is elke dag weer een dilemma tussen wat laat ik los en wat vind ik belangrijk (om ruzie over te maken)?

ja maar ja...

als appen niet werkt dan bel je toch even?

dat stond

dat stond er toch? Ik kon niet bellen. En als ik dat wel had gekund en gedaan had ik op die specifieke vraag nog geen antwoord kunnen krijgen omdat daar een actie voor nodig was en ik daarna nog een keer had moeten bellen.

Ik persoonlijk Anno

Had ten eerste tegen kind 1 gezegd (per kerende app): als jij dat nou eens doet! (Dat aan kind 2 vragen).
En ik had geen uur afgewacht, maar kind 1 na een minuut of 5 gestalkt.

Ik sanp ook niet zo goed hoe jij dan altijd de klos bent. Kind 1 zou misschien eens flink de oren gewassen moeten krijgen maar kind 2 en je man doen toch niet heel erg veel fout in dit voorbeeld?

ach

Kind 1 is de vergeetachtigste, kind 2 vergeet na lezen net als man meestal terug te appen. Man leest, neemt aan als feit en gaat verder met wat hij aan het doen was.
Ik ben al de boeman met de communicatie hier in huis, dus probeer ik hier niet boos om te worden.
Hoe ik de klos ben?
Ik moet altijd check check dubbelcheck en dan blij zijn als ik op ze kan rekenen; iets dat vaak niet het geval is.
Het kost mij veel meer. Het kost het het vergeten en dat gaat automatisch. Mij kost het bellen, appen, vragen, stalken, controleren, teleurstelling, wanhoop, de pest inhebben.
En dit is uiteraard maar een klein voorbeeld.

In dit geval had man de actie zelf kunnen uitvoeren, ze waren in hetzelfde huis en mij even kunnen antwoorden. In plaats daarvan zegt hij: doet kind 1 zo wel. Ja dan gaan we lang wachten.
En die tijd had ik dit keer niet, omdat die actie er aan vastzat.

Ik heb man wel eens de deur uit zien lopen met een koffer en dat hij me zwoor iets te hebben verteld over een week weg, maar dat IK dat vast wel weer vergeten zou zijn. En toevallig weet ik dat hij het aan kind heeft gezegd, maar niet aan mij. En dat is meteen zijn sterke kant, de oorzaak op die manier bij mij neerleggen dat ik bijna aan mezelf ga twijfelen. Zo ook de kinderen.
Ik vermoed, als ik kijk naar man en zijn familie dat daar nog wel eens wat dingetjes zouden kunnen spelen die het versterken.

Ha jouw man is mijn man

Behalve dan dat ie het echt niet aandurft om aan mijn geheugen te twijfelen.

Ik heb 'gewoon' geaccepteerd dat ik met een grote chaoot getrouwd ben. Hij kan er niks aan doen en het gaat ook niet meer veranderen.
Het enige dat nog kan helpen is structuur. En het is aan mij om die aan te brengen. Voor mij is dat een uidaging, maar voor de rest van het gezin is het onmogelijk.

Vandaag: dochter...

Afspraak bij de ortho. Ik kon niet mee.
Vanmorgen gezegd, om half 11 gesmst, tijd nog een keer extra door gegeven (en een jahaaaaa antwoord gehad) en net het bericht: help mam ik ben de ortho vergeten.... de muts.

Die mag morgen dus zelf langs voor een nieuwe afspraak!

Herkenbaar!

Ook het jaaahaaaaa zeur niet zo en desondanks toch verwachten dat ik 4 agenda's in het oog kan houden en onthouden en vragen waarom ik ze ergens niet aan heb helpen herinneren.

Ik ben het in mn eentje structuur worden gewoon een beetje moe. Gelukkig staan ze op uitvliegen wat dát betreft, al verwacht ik echt nog wel op de gekste tijden telefoontjes waarbij verwacht wordt dat ik gelijk een oplossing verzin omdat ik daar "zo goed in ben". Ik hoop dat ik ze iets meer vaardigheden heb bijgebracht, man was helaas al opgevoed door 2 dezelfde type mensen als hijzelf toen ik m overnam ;-P

structuur worden?

bieden.

Ik heb er heel lang tegen gevochten

Maar pas sinds het kwartje gevallen is dat het echt van mij moet komen, is het beter te verteren.

De grap is dat de ouders van mijn man allebei super gestructureerd zijn/ waren. Al verdenk ik zijn moeder wel van overgestructureerd zijn tegen de eigen chaos. Werd vroeger wel eens moe van haar, maar nu (jaren na haar dood) snap ik haar steeds beter. De ziel....

Herkenbaar draadje

Afspraak ortho vergeten, sleutels kwijt, tassen laten slingeren, komt me allemaal bekend voor. Deze week ging het al weer lekker, gisteren jas bij een vriendin laten liggen, vandaag een handdoek bij een andere vriendin (met zwembad in de tuin). Dochter moet nog steeds een nieuwe kluissleutel op school regelen omdat ze de oude kwijt is en er nog spullen in liggen. Heb haar nu gezegd dat dit morgen moet omdat volgende week maandag haar laatste echte schooldag is. Heeft ze dus nog wel even de tijd, want ze komt nog wel een paar keer op school daarna.
Verder maak ik me ook maar niet meer druk over rommel in de kamer. Als ik zin heb ruim ik op en anders moet ze het toch echt zelf doen en ook zelf stofzuigen want ik zuig geen vloer die vol ligt met spullen. Wasgoed pluk ik ook af en toe uit haar kamer om de wasmachine vol te krijgen. Meestal legt ze het wel zelf op de zoldertrap (de wasmachine staat op zolder) maar er blijft weleens een setje kleding liggen dat 1 keer is gedragen en daarna niet meer omdat het ineens te warm hiervoor was. Haar zelf laten wassen zou ik erg raar vinden, duurt heel lang voordat ze een machine vol zou hebben, zeker als je op kleur wast en bovendien zou het dan w.s. niet in mijn wasprogramma passen.
Het enige dat dochter nog steeds niet begrijpt is dat handdoeken niet drogen als je ze als een prop neer gooit, dat nat zwemgoed toch echt uit een tas gehaald moet worden. En dat er niet gelogeerd kan worden op doordeweekse dagen, ook niet als zij dan al wel vakantie heeft maar haar broertje dus nog niet. Toevallig net een flinke ruzie over gehad. Ik gaf een duidelijk argument, zij vond me arrogant! Een echte puber!

Gelukkig ben ik niet alleen....

Jeemig, in veel reacties lees ik zo mijn eigen verhaal/frustraties/pubers.
Kleren op de grond ipv van in de wasmand (ja, die trek ik nog een keer aan, echt niet...) vaat in hun kamers, heel moeilijk om vaat in de vaatwasser te zetten, er bovenop is toch ook goed?
Maar wat ik het moeilijkste vind en dat lees ik niet echt in jullie berichtjes, is het zich afzonderen, hele dagen op hun kamer, pas naar beneden gaan als ik naar bed ga. De toch vaak onaardige reacties, zo kortaf en soms voelt het haast als expres om te kwetsen (kun je nu mijn kamer uit gaan?)
Ik moet eerlijk bekennen dat het me de laatste tijd zwaar valt, het hebben van twee dochters en een man. Ik voel me heel vaak eenzaam.