Ik hoor mezelf zoveel mopperen
Getsie, ik ben m'n relaxte zelf even kwijt... ondanks dat ik net voor de tweede keer het hilarische en herkenbare boek 'help ik heb een puber' heb gelezen. Ik twijfelde of ik dit topic hier moest plaatsen of onder psyche.
Ik hoor mezelf al een paar dagen flink mopperen tegen mijn pubers. Pfff, ik vind het genant te zeggen maar ik erger me aan van alles, ook al heb ik mijn verwachtingen echt al flink bijgesteld (1 met autisme, 1 met adhd, het gaat hier vaak al een tikkeltje anders...).
Het meest irritante vind ik het gehang binnen. Na school is het gamen, tiktok, youtube, whatever. Het liefst tot het eten en daarna weer verder. En o wat zijn ze dan vrolijk en blij. Af en toe wordt er wat huiswerk gemaakt, maar verder dus niks anders. Ja, mijn kasten leegvreten en flink zuchten tijdens het avondeten. Het is nazomer! Ga lekker naar buiten! Zwemmen! Hangen op de hoek van de straat! Whatever... onderneem iets. Mijn jongste klaart daar echt van op, afspreken met vrienden, raakt ie lekker z'n energie kwijt. Maar hij heeft 'geen zin, laat me met rust'. Gelukkig heeft hij nog wel een sport. En hij is gewoon vrolijk verder. Behalve als ik 'weer zit te zeuren'.
Voor komend weekend heb ik al van alles voorgesteld met water, maar bij alles is het 'geen zin'. Vast een nieuwe fase in de puberteit? Vooral bij m'n jongste (13) vind ik het opvallend. En het erge vind ik dus dat ik zo -vooral op hem- loop te mopperen. En dingen roep als; doe niet zo verslaafd, ga eens nar buiten, doe wat. Kortom, reuzegezellig hier. Not.
Dus. Nu ze zich allebei weer op hun kamer hebben verschanst en ik een koffietje drink in de tuin; wie haalt mij uit de moppermodus? En zegt dat alles heus wel goed komt? En dat dwingen toch geen zin heeft?
Dank, wat een interessante reacties! Zet me enorm aan het denken. Het wordt sowieso een chill en moppervrij weekend, dat neem ik me voor. Fijn te lezen hoe het bij anderen gaat en wat daar al is geleerd.
welkom in de pubertijd!
niks aan te doen hoor… hier hetzelfde verhaal met zoon van 15.
jaja die schermen he! En als ik me dan erger en mopper en er effe bij stil sta, herinner ik me hoe ik was op die leeftijd en hoe mijn ouders zich konden ergeren!
ik zat niet op een tablet maar wel zat ik tv te kijken of de joepie te lezen… doe dan iets nuttigs ipv te niksen hoor ik mijn moeder nog roepen. Of al ik uuuuren met vriendinnen belde, woest werd ze.
en nu 25 jaar later is het aan mijn beurt!
Roept mijn moeder nu: KARMA 🤣
zoals reeds aangegeven, aanvaardt dat dit bij het leven hoort, puberen is je eigen identiteit zoeken, je loswrikken van het ouderlijk gezag. Je ergeren maakt het allemaal erger.
loslaten wilt natuurlijk ook niet zeggen dat er geen afspraken en regels meer zijn, maar laat de teugels wat los. Beter voor jou en voor hen.
Sinds ik het heb aanvaard dat mijn ‘kindje’ niet meer mijn kindje is maar een eigen mooie jongen die zijn identiteit zoekt, is mijn band met hem versterkt!
Hij zoekt zelf meer contact, we hebben leuke gesprekken aan tafel (en ja we ergeren ons nog wel aan elkaar)
veel success met aanvaarden en loslaten
TikTok ja..
Mag ik vragen of je jezelf goed kunt vermaken? Ik herken je verhaal. Ik heb 2 puber zoons die vastgeplakt zitten aan hun mobiel, switch en andere divices. Ik vind het vreselijk. Als ze van hun kamer komen, denk ik 'gezellig! maar heus niet dat ze even gezellig een praatje komen maken, nee ze komen om iets te tjappen natuurlijk. Kast leeg en weg zijn ze weer. Als ik bij mezelf nadenk wat ik hier het ergste aan vindt is dat ik ze mis. Het zorgen voor.. Mijn situatie is dat ik in de ziektewet zit ( langdurig). Altijd in de zorg heb gewerkt en dat vreselijk mis. Helaas ben ik niet in staat om iets van vrijwilligerswerk te doen en zijn er soms dagen dat ik moeizaam de uren doorkom. Als mijn jongens dan uit school komen, verheug ik me op een momentje samen. Ik weet dat zij mij niet hoeven te vermaken, dat ik zelf iets moet gaan vinden wat ik leuk vind. Ik weet alleen totaal niet wat. Ja, ik wandel, ik ben graag in de tuin maar toen de kids kleiner waren, uit school grote verhalen vertelden en savonds met ons tv keken, vond ik het een stuk gezelliger.
Ik moet ze los laten. Ze moeten zelf dingen leren, op hun gezicht gaan en weer opstaan. Ik mopper ook heel wat af. Kan zwelgen in zelfmedelijden. Ik mis mijn kinderen waar ik voor moest zorgen. Ze hebben me duidelijk niet meer voor alles nodig . Wat heel goed is en waar ik trots op ben maar ik ben mezelf een beetje verloren. Misschien wel wat jaloers. Soms sluiten we de switch even aan op de tv en doen we gezellig mee. Buiten het feit om dat ze vastgeroest zitten aan hun mobiel en weinig buiten komen, heb ik wel een heel goede band met ze. Lachen en huilen we en zeggen ze nog elke dag een paar keer 'love you' tegen me...
Klinkt als een vicieuze cirkel, ze hebben last van hun hormonen en willen meer zelfstandigheid dus trekken zich meer terug en doen wat rotter, je ergert je hieraan gaat mopperen en ze trekken zich nog meer terug. Hier sta je niet alleen in het is heel herkenbaar ook toen ik nog een puber was. Toen ging dat ook zo. Uiteindelijk maakt het allemaal niet zo uit en trekken pubers altijd wel weer bij.
Hoi daar, sinds ik dit topic ben gestart en alle reacties tot me heb genomen, is er echt iets veranderd. Noem het bewustwording..? Het lukt me in elk geval echt om stukken minder te mopperen. De sfeer is huis is een stuk relaxter omdat ik een stuk relaxter ben. Soms bekruipt me nog wel het gevoel 'ben ik wel een goede moeder als ik dit allemaal loslaat...' Maar dat kan ik ook wel weer relativeren.
@Silver01! Herkenbaar ja, ik begrijp het. Lijkt me lastig voor je omdat je ook nog eens in de ziektewet zit en voortdurend thuis bent. Jij vraagt iets over jezelf vermaken. Ik kan dat erg goed. Sterker nog, ik werk 4 dagen en heb een vrij druk sociaal leven. Dat heb ik juist wat meer opgepakt, omdat de jongens echt niet per se op mij zitten te wachten. Zij trekken hun eigen plan. Ik ben er voor ze, dat weten ze, maar ik doe dus ook steeds vaker mijn eigen ding. Ik vind dat inderdaad ook een proces van loslaten.
Wat fijn TO!
Wat leuk dat je nog even terugkomt om dat te zeggen.
Zonnig77 schreef op 04-10-2023 om 12:32:
Hoi daar, sinds ik dit topic ben gestart en alle reacties tot me heb genomen, is er echt iets veranderd. Noem het bewustwording..? Het lukt me in elk geval echt om stukken minder te mopperen. De sfeer is huis is een stuk relaxter omdat ik een stuk relaxter ben. Soms bekruipt me nog wel het gevoel 'ben ik wel een goede moeder als ik dit allemaal loslaat...' Maar dat kan ik ook wel weer relativeren.
@Silver01! Herkenbaar ja, ik begrijp het. Lijkt me lastig voor je omdat je ook nog eens in de ziektewet zit en voortdurend thuis bent. Jij vraagt iets over jezelf vermaken. Ik kan dat erg goed. Sterker nog, ik werk 4 dagen en heb een vrij druk sociaal leven. Dat heb ik juist wat meer opgepakt, omdat de jongens echt niet per se op mij zitten te wachten. Zij trekken hun eigen plan. Ik ben er voor ze, dat weten ze, maar ik doe dus ook steeds vaker mijn eigen ding. Ik vind dat inderdaad ook een proces van loslaten.
Wat ontzettend fijn. Ik heb ook veel gehad aan de adviezen die jij kreeg. Ikzelf heb de neiging om alles te vergelijken met vroeger en kan het niet laten om onze jongens dat ook een paar keer per maand in te wrijven. Dat we vroeger geen mobiel hadden, dat we buiten speelden en vrienden maakten. Het is mijn eigen verlangen dat de wereld wat weer meer naar elkaar omkijkt i.p.v de grote bekken en vechtpartijen die ik nu op het nieuws dagelijks voorbij zie komen. Ze moeten zelf ontdekken wat ze leuk vinden, hun eigen identiteit ontwikkelen. Met of zonder mobieltje in hun hand. Je bent goed bezig!!
Goed bezig Zonnig77! Soms lijkt iets heel moeilijk, maar blijkt het in de praktijk in hele kleine dingen te zitten. Ik heb ook zo'n periode gehad met dochter dat we regelmatig botsten en in hele lelijke dynamieken terecht kwamen. De oplossing was zelf iets minder star zijn in mijn denken en handelen en net iets meer oog hebben voor haar gevoelens en dat maakt zo'n wereld van verschil.
Wat fijn!!
