Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ciska78 schreef op 15-02-2023 om 09:07:
De gedachtengang achter het karige bezoekmoment is ons uitgelegd hoor, snappen we ook, maar maakt het niet minder ingewikkeld. Zeker omdat dochter schakeltijd nodig heeft tijdens zo’n bezoek.
We hebben het contactmoment vanuit de groep maandag telefonisch en gisteren ook besproken. Aangegeven dat wij het vanuit begeleiding snappen dat het druk kan zijn op de groep of dat er andere dingen zijn waardoor het niet uitkomt om te bellen/appen, maar dat wij wel afhankelijk zijn van hun voor info over onze dochter. En als je dan niets hoort terwijl dit wel beloofd wordt, dat je dan ongerust wordt.
Zij zitten daar als begeleiders al zolang in het systeem, dat ze er niet altijd meer bij stil staan hoe het voor ouders is als je maar zo weinig info hebt. Ook aangegeven dat als er wordt geapt door begeleiding dat het goed gaat en verder niets, dat dit niets zegt. Want wat gaat er dan goed? Kan ze dan naar huis ofzo.
Ze snapte ons wel, of in ieder geval hoop ik dat, en ze zou aan collega’s doorgeven uitgebreider te appen.
We moeten ons er bij neer leggen dat het hier gewoon heel anders werkt, dat we er meer achter aan moeten zitten en echt op moeten komen voor dochter.
Vorige week is er een stuk kies afgebroken, maar omdat dochter nog geen verlof heeft opgebouwd mag ze nog niet naar de tandarts. Aangegeven dat wij als ouders zijnde ook mee willen voor een afspraak, als dit maakt dat ze dan wel mag. Was allemaal maar moeilijk, maar ineens kon het dan wel, als 1 van ons dan wel extra mee gaat.
Omnik, je stukje klopt helemaal. Zo pakkend inderdaad.
Kaartjes sturen doen we ook, maar dat maakt niets uit voor het gevoel wanneer je niets over je kind hoort.
Als ik je posts lees, voel ik je machteloosheid, stress en vermoeidheid maar bovenal de liefde voor jullie meisje.
Respect voor jullie ❤️
afhankelijk zijn van de hulpverleners
Dat voelt zo 😭
Zorg goed voor jezelf
Wat Omnik ook zo mooi schreef
Ik werd er depressief bij .
'Het idee dat je mensen puur individueel kunt benaderen en kunt isoleren uit hun gezin, is een misvatting die mijns inziens maatschappelijk én individueel tot grote problemen aan het leiden is.'
Maar het tegenovergestelde is ook waar: soms zitten mensen in bepaalde patronen, die mogelijk kunnen bijdragen aan het in stand houden van maatschappelijke en individuele problemen.
Ik ben het met je eens, wat je schrijft over vertrouwen. Dat maakt het ook ingewikkeld: enerzijds moet je echt zorg overgeven aan professionals, om de eenvoudige reden dat het voor jou te gecompliceerd is en je graag hulp wil van mensen, waarbij je ervan uit mag gaan dat je kunt vertrouwen op hun expertise. Anderzijds is het ook goed om scherp te blijven, want het gaat niet altijd goed en uiteindelijk moet jij de zorg weer overnemen.
Ik zou dus willen dat naasten beschouwd werden als een soort externe medewerkers, dus mensen die vooraf informatie kunnen geven over patronen, hulppogingen en bevindingen van problemen; en achteraf de zorg moeten overnemen, dus goed op de hoogte moeten zijn van wat er is gedaan, wat wel en wat niet helpt en wat je in de thuissituatie kunt voortzetten. Ouders en familieleden zijn wat dat betreft eerder collega's.
Tsjor
vertrouwen op hun expertise
Mooi
en daar heb ik helaas geen positieve ervaringen mee wat betreft kind
Hoop jullie wel Ciska
Maar blijf er boven op zitten 
Roos55 schreef op 15-02-2023 om 14:49:
vertrouwen op hun expertise
Mooi
en daar heb ik helaas geen positieve ervaringen mee wat betreft kind
Dat maakt het ook zo dubbel. Daarom moet je tegelijkertijd dingen overlaten en toch op een of andere manier er bovenop zitten. Vandaar dat de insteek 'familie als collega/partner' meer kan opleveren: je moet mensen dan betrekken bij jouw visie, jouw opvattingen over hulp, jouw pogingen en jouw bevindingen.
Tsjor
Ik snap ergens best dat beperkt contact en een andere omgeving soms nodig is, maar het komt wel erg star over. Je moet eerst verlof opbouwen om naar de tandarts te mogen?! Kom op zeg, medische zorg zou daar los van moeten staan. En als zij geen mensen vrij hebben om mee te gaan, dan vraag je daar de ouders gewoon voor. Het is niet alsof een tandartsbezoek elke week voorkomt en ook niet alsof dat altijd lang vooraf te plannen is.
Er zijn ook speciale tandartsen die naar de instelling komen. Deze nemen hun spullen mee en kunnen daar dan die kies reparen.
De tandarts is gelukkig wel geregeld nu hoor, ze hebben een tandarts in het dorp en daar kan ze maandag heen,1 van ons gaat dan, naast een begeleider, ook mee.
Tsjor, we hebben hier wel echt veel meer het gevoel dat ouders erbij betrekken vet moeilijk is, en waarom? Daar zijn we nog niet achter. Zo’n verschil met waar we vandaan komen, waar input van ouders heel belangrijk gevonden wordt.
Niets ten nadele van invallers, maar gisteren stonden er de hele dag 2 vaste invallers op de groep. Dochter haar belmoment is s’avonds om 20:00. Om half 9 een apje gestuurd hoe laat ze zou bellen. Geen reactie.
Om kwart voor 9 zelf gebeld, het liep allemaal wat uit, dochter zou over 10 min bellen.
Uiteindelijk 35 min later zelf nog een keer gebeld.
het was heel onrustig op de groep, al de hele dag, en dochter wilde niet bellen. En dat respecteren ze dan.
Geen uitleg verder, alleen dat ze hoog in haar spanning zat, maar waarom weten we niet, ook geen medeleven naar ons toe, geen sorry dat we niet eerder wat van ze hoorden.
Het voelt zo machteloos. Vandaag even bellen om te vragen wat er nou precies was gisteren en wat daar dan de afspraken over zijn.
Ohh wat vervelend dit
Heb je vandaag contact en uitleg gehad ?
Zou dat dan misschien met de inschatting rond haar wilsbekwaamheid te maken kunnen hebben? Midden tijdens een crisis opname zullen ze wat makkelijker besluitvorming van haar over kunnen nemen en zich dan tot ouders kunnen keren. Nu ze op een (voorlopig) vaste plek zit en de bedoeling is dat er rust komt, zullen ze haar zelf als eigenaar van haar dossier en behandeling gaan beschouwen neem ik aan. Is ze inmiddels ook al 16 toevallig? Want dat is binnen jeugdzorgland wel een leeftijd waarop er behandelgewijs veel verandert.
Overigens is het niet nakomen van afspraken totaal niet oke. En zouden ze, ongeacht haar leeftijd, jullie rol in haar leven wel veel beter in acht moeten nemen. Ik ben sowieso voorstander van systeemgericht behandelen. Helaas is daar veel te weinig ruimte voor en ligt de focus nog vaak op het individu.
Wat vervelend allemaal Ciska!
Terwijl je wacht op dat telefoontje neemt de spanning alleen maar toe.
En dan geen terugkoppeling is wel heel apart.
Zeker omdat jullie in de andere kliniek betrokken werden bij de behandeling.
Wat lijkt me dit moeilijk en frustrerend.
Geen idee of het te maken heeft met haar wilsbekwaamheid.
We hebben gisteren wel begeleiding nog gesproken.
Wat die aangeven is dat dochter de laatste dagen erg hoog in spanning zit, veel weer met de dood bezig is, gevraagd heeft wat de consequenties zijn als ze stopt met eten.
Donderdag was het behoorlijk onrustig op de groep en dat helpt dan niet mee in dochter haar spanningslevel.
We mochten gelukkig gisteravond nog even bellen met dochter. Die gaf zelf aan dat ze donderdag zo hoog in de spanning zat dat het niet leuk was geweest om te bellen omdat ze dan niet vrolijk was. Ook gisteren was dat nog, dus we hebben een paar minuten gebeld.
Aangegeven dat we het niet erg vinden als ze niet lekker in haar vel zit, maar dat dan bijvoorbeeld alleen een slaap lekker al genoeg is, dat we in ieder geval haar stem even horen.
je doet het hartstikke goed Ciska
