Ik weet het niet meer

Wat vervelend dat de communicatie zo troef verloopt! Ik hoop dat je snel tot een afspraak komt en duidelijkheid krijgt! 

misschien is dit een moment om de gezinsvoogd in actie te laten komen. Laat gaat maar navragen hoe het allemaal zit en zorgen dat er antwoord komt op vragen. 

knuffel Ciska en allen die het nodig hebben. Wat ik kan zeggen vanuit professionele ervaring is dat er wel vaak de eerste weken/maanden observatiebeleid wordt toegepast zonder meteen aan doelen te werken. Dat komt pas daarna. Ik hoop dat jullie meer duidelijkheid krijgen dinsdag. 

Ciska78 schreef op 23-02-2023 om 10:52:

[..]

Ze zit in principe maar 3 maanden op deze plek, om nou juist aan een aantal doelen te werken, de meest belangrijke is om open te staan voor behandeling. Dat is de hele insteek van deze groep, kortdurend stabiliseren en maar een paar doelen.

Als dochter niks wil zal de hulpverlening aan de bak moeten . En hoe gaan zij dit doen ?  En dat in 3 maanden.

Succes dinsdag . Blijf kritisch.

Ciska78 schreef op 23-02-2023 om 12:42:

die vraag gaan we dinsdag daar neerleggen, hoe gaan ze aan die doelen werken.

Als ik lees dat je dochter gister op eigen verzoek een lang gesprek had met de regiebehandelaar dan klinkt dat alsof er in elk geval vooruitgang geboekt wordt in het meer open staan voor behandeling.

Dankjewel voor je vraag hoe het gaat Ciska! Het is rustig hier. Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht maar kennelijk (en gelukkig!) is de crisis en het vertrek naar vader enorm ontnuchterend geweest voor zoon. Tussen hem en mij gaat het verrassend goed. Ik had verwacht dat hij lange tijd boos op mij zou blijven maar dat is helemaal niet zo. Ik heb hem al een aantal keren weer gesproken en gezien (dan maken we wandelingen) en ik heb me er erg over verbaasd hoeveel kalmer en aardiger hij tegen mij is dan hij heel erg lang is geweest. We hebben allebei ook wel serieuze reserves naar elkaar. Ik wil hem bijvoorbeeld nog niet weer een sleutel geven omdat ik bang ben dat hij bij een conflict met vader boos hier naartoe komt en dan niet meer weg wil (iets dergelijks is eerder gebeurd en is voor alle partijen een traumatische ervaring geweest, met geweld, politie etc.). Hij vroeg me er een beetje boos naar en toen ik had gezegd waarom het was, knikte hij een keer bedachtzaam en toen liet hij het rusten. Ik weet niet of hij het echt begrijpt maar hij laat het in ieder geval bij mij. Die openheid en dat respect voor mij als mens, heeft hij al heel lang niet meer getoond en ik had gedacht dat het veel langer zou duren voordat hij dat weer zou terugvinden. En zo heeft hij ook zijn reserves naar mij en ook ik peuter daar nu niet aan. Er zijn waarschijnlijk dingen waarover we ooit een keer zullen moeten/willen praten maar nu hoeft dat nog niet. Het ontroert me om te merken dat we ondanks alles een hele diepe vertrouwensband hebben. En het paradoxale is dus dat juist de afstand dat vrijwel direct heeft teruggebracht.

Ik zie wel dat hij nog erg onrealistisch denkt over hoe het volgens hem verder moet. Hij kijkt er heel makkelijk en stellig naar, alsof alles wat hij zou willen ook kan en alsof hijzelf ook 'gewoon' maar alles zou kunnen doen wat hij bedenkt. Als hij meer zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen had, zou ik denken: 'Zó, deze jongen gaat, als hij eenmaal weet wat hij wil, vast heel wat voor elkaar boksen'. Maar in het verleden heeft hij de stap van ideaalbeelden naar praktijk 'nooit' kunnen maken omdat hij geen rekening houdt met tegenslagen. Het is geen onwil, dat zie ik wel, maar hij krijgt het dan niet meer op een rijtje. Het herschikken, aanpassen, lukt dan niet meer. Hij is dus nog steeds star in zijn denken en daarvan vraag ik me wel af waar dat toe gaat leiden. Nu heeft hij nog geen vastomlijnde plannen maar wat gebeurt er als hij die wel krijgt en dan blijkt dat de dingen anders gaan dan hij zou willen of als er weer dingen van hem worden verwacht? Wel kan ik dat gemakkelijker loslaten want ik hoef hem van mezelf nu niet meer zo intensief bij te sturen. Ik maak nu soms één kanttekening bijvoorbeeld en dan laat ik het los. Ik kan gelukkig die omschakeling wel maken, denk ook: als mijn manier had gewerkt, was dat al gebeurd. Laat nu zijn vader het maar proberen. En zolang de situatie rustig is en zoon in een redelijke stemming, is dat ook niet zo moeilijk natuurlijk. Hij gaat nu naar een dagactiviteit, nog in de wenfase, en daar gaat het aardig. Ik hoor dat de relatie met vader af en toe behoorlijk knettert maar ze houden het wel recht met elkaar. Op een gegeven moment zal er duidelijkheid moeten komen mbt een toekomstperspectief qua wonen, weer naar school, wel of niet behandeling etc maar nu hoeft dat nog niet. 

Ik zit zelf nog wel in een soort rouwfase. Dit is toch niet hoe je voor je ziet als afronding van het ouderschap en ik ben daar best verdrietig over. Ik ben ook nog ontzettend moe en voel me heel wisselend. Er zijn dagen dat ik oké in mijn vel zit en energiek ben en andere dagen dat ik me somber voel en er nauwelijks iets uit mijn handen komt. Als ik zoon zie, ben ik ook wel overgevoelig voor bepaalde dingen. De laatste keer dat ik hem zag, was er een typerende situatie waarin hij niks met mij had afgestemd (terwijl ik herhaaldelijk naar plannen en wensen had gevraagd), mij mededeelde wat de bedoeling was, wat niet realistisch was qua tijdsplanning en uiteindelijk bleek zelfs dat hij dingen wilde die hij niet had uitgezocht en voorbereid en die helemaal niet konden. Hij verweet mij dat ik moeilijk deed en toen ik hem, rustig, aansprak op zijn verantwoordelijkheid om mij mee te nemen in zijn plannen zodat we de uitvoering konden uitpuzzelen, reageerde hij onmiddellijk weer als vanouds vijandig. Ik schrok ervan hoe heftig de gevoelens waren die ik daar meteen bij had. Ik raakte direct uit mijn evenwicht en ik had hem het liefst onmiddellijk weggebracht. Dat kon niet, we liepen midden in een bos, dus ik heb het gesprek gestopt, mezelf inwendig kalmerend toegesproken, en ik heb de situatie later pragmatisch opgelost (want zelf haakt hij mentaal af als het te ingewikkeld wordt). Op zo'n moment merk ik dat ik die intensieve begeleiding en aanpassing echt niet meer kan doen, dat het helemaal op is en dat ik het ook niet meer constructief kan hanteren. Zo even één keer, dat lukt, maar alleen omdat ik weet dat ik niet hoef vol te houden. Ik vond het echt fijn om hem te zien maar voelde me ook echt opgelucht toen ik hem weer had weggebracht. 

Bij momenten denk ik wel: is dit niet het oog van de storm? Ik kan er nog niet echt op vertrouwen dat we vanaf nu alleen maar bergopwaarts zullen gaan. We hebben al meerdere periodes met ups en downs gehad en ik kan er gewoon nog niet gerust op zijn. Ik hoop natuurlijk wel van harte dat we het dieptepunt gehad hebben en ik richt me zoveel mogelijk op het positieve. Ik kijk niet al te ver vooruit en ik stel me open op. Het echte vertrouwen zal moeten groeien door wat er echt gebeurt maar het glas is gelukkig wel echt halfvol! 

Ciska en Omnik  

Ik neem aan dat je over de afspraken hoort van de regiebehandelaar, waarmee je volgende week een gesprek hebt. De mentor is er vooral voor je dochter, denk ik. wees voorzichtig dat je niet teveel informatiebronnen hebt (dochter, mentor, regiebehandelaar) en dat er dan dadelijk dingen voor jouw gevoel niet parallel lopen. Ik denk dat de regiebehandelaar voor jullie de belangrijkste persoon is in de communicatie. Hopelijk kun je daar goede afspraken mee maken.

Tsjor

Hoi Ciska,
Ik lees elke dag mee en denk veel aan jullie!
♥️

succes morgen