Ik weet het niet meer

okee, ik ga deze topic maar blokkeren zodat je mij niet meer in je draad tegen komt. Ik wil niet als rode lap  fungeren.
Verder wens ik jullie een voorspoedig herstel toe.

'Dan is het fijn dat je als ouder geïnformeerd wordt dat je dochter hier voor open lijkt te gaan staan.'
Precies dat: 'lijkt te gaan staan'.  Dan gaat het om een moment in een heel proces, dat nog niet ten einde is. Dus er is nog geen definitieve conclusie genomen door de behandelaars. Het is toch de vraag of je zo dicht op het hele proces moet zitten. Het risico bestaat dat je dochter in een gesprek 'een keer' iets losgelaten heeft waaruit de behandelaars concluderen dat er toch een mogelijkheid lijkt te zijn dat ze behandeling wil. Maar de volgende dag wordt uit iets anders een andere conclusie mogelijk. Dan kun je als ouder komen en zeggen: ja, maar toen zij de behandelaar (of mentor etc.) dat ze wel voor behandeling open stond en nu zeggen jullie.... etc. Met andere woorden: er kan veel ruis ontstaan.
Voor jullie is de eindconclusie van belang, maar het is lastig om precies aan te geven wat ondertussen voor jullie van belang is om te weten.
Ik heb nu even het beeld voor ogen van een specialist die tegen een familielid zegt: als alles goed gaat mag ze morgen naar huis. De specialist heeft ondertussen in zijn hoofd wat er allemaal goed moet gaan en hoe het daarmee gaat. De familie hoort: ze mag morgen naar huis. Als ze dan niet naar huis mag omdat er iets niet goed gaat wordt de familie boos op de specialist (geen ondenkbare situatie), maar dat komt omdat ze niet weten wat er allemaal goed moet gaan.
Het is voor jullie nog een lastige afweging in de relatie tot je dochter, de afweging tussen betrokkenheid, maar ook afstand nemen, overlaten aan anderen, besef dat je zelf onvoldoende kennis hebt, respect voor de eigen leefsfeer van je dochter en toch ook weer voldoende toegerust zijn om de zorg voor haar eventueel over te nemen.

Tsjor

ik herken de frustratie 
Voor jou 

Ciska78 schreef op 08-03-2023 om 16:15:

Aangezien dochter nu school volgt in de instelling is ze officieel hier uitgeschreven. Vandaag dat stuk, voor nu in ieder geval, afgesloten. Laatste spullen opgehaald en kluissleutel ingeleverd.
Ik zat te wachten precies in de pauze, had het er wel even moeilijk mee daar te zijn. Zag een aantal van haar klasgenoten en ik had dit zo graag ook voor dochter gewild.😢

Ik snap je meis ❤️ 

Ik ook
Hou vol
Hou hoop 

Ciska78 schreef op 05-03-2023 om 09:18:

Gisteren weer op bezoek geweest bij dochter. Ze zat wat hoog in de spanning maar kon niet uitleggen waarom. Heeft afgelopen week ook weer lopen krassen ivm hoge spanning.
Ze zou afgelopen week ook weer een gesprek hebben met de regiebehandelaar, maar dit is helaas niet doorgegaan.
Erg jammer, dochter gaf ook aan dat het openstaan voor behandeling eigenlijk al weer weg is. En eerlijk, ik snap het ook wel. Anderhalve week geleden heeft ze hierover voor het eerst wat gezegd in een gesprek en daarna is dit door niemand meer opgepakt.
Ik vind dit zo frustrerend, ik zou denken dat als een gesprek met de regiebehandelaar dan niet door kan gaan, dat haar mentor dit dan eventueel zou oppakken, maar helaas niet.
Het frustreert echt zo ontzettend, het lijntje behandelen is al zo dun en dan laten ze hem ook weer knappen 😢

Wij hebben ook nog niets gehoord over 2 vaste dagen waarin we gebeld worden, de mail naar haar mentor/co mentor is afgelopen dinsdag verstuurd en beide hebben ondertussen ook gewoon gewerkt.

Ik merk echt dat dit niet helpt in vertrouwen hebben in de plek waar ze zit, morgen gaan we maar weer eens even met de gezinsvoogd bellen en afstemmen samen wat we hier mee gaan doen.

Ciska, dit is toch precies wat ik voor ogen had toen ik het volgende schreef: 'Het is toch de vraag of je zo dicht op het hele proces moet zitten. Het risico bestaat dat je dochter in een gesprek 'een keer' iets losgelaten heeft waaruit de behandelaars concluderen dat er toch een mogelijkheid lijkt te zijn dat ze behandeling wil. Maar de volgende dag wordt uit iets anders een andere conclusie mogelijk. Dan kun je als ouder komen en
zeggen: ja, maar toen zij de behandelaar (of mentor etc.) dat ze wel voor behandeling open stond en nu zeggen jullie.... etc. Met andere woorden: er kan veel ruis ontstaan.'

Nu heb je al een idee gevormd over wat de begeleiding zou moeten doen, wat de behandelaar of de mentor zou moeten doen en waar zij falen, wat tot frustratie van jullie leidt. Dat komt omdat de focus van jullie op dit moment ligt op: er komt een behandeling waardoor dochter open staat voor behandeling.

Het kan zijn dat ze daar heel erg slordig en nonchalant zijn. Het kan zijn -nog erger-  dat ze op dit moment eigenlijk de gezinsvoogd als eerste aanspreekpunt hebben genoteerd. Het kan ook zijn dat ze nog bezig zijn met observatie. En ondertussen kan het best zijn, dat je op dit moment al blij moet zijn dat de zorg niet helemaal bij jullie rust. Ook niet de supervisie over de zorg. Even laten gaan, je hebt gedaan wat je kon doen. Er is geen eenvoudige oplossing voor je dochter anders was die al lang gevonden. Gelukkig is ze tijdelijk ergens ondergebracht en staat ze op een wachtlijst. Maar ook dan: er zijn geen toverstafjes die in een handomdraai zo'n moeilijke problematiek even op kunnen lossen.

Tsjor

Mijn advies: praat over heel andere dingen, over gewone alledaagse dingen. Over de tuin, de hond (die er al of niet is), maak eventueel foto's van het dagelijkse leven en bekijk die samen etc. etc. Tsjor

lieve ciska,
Hoe gaat het met jou? Ik lees al een tijdje stil mee, maar ik moest ineens aan je denken.
Lieve moeder, hou vol! ♥️
Toen ik 13 was, en mijn leven op z’n kop stond, was mijn moeder er áltijd. 
op dat moment zag ik het niet, voelde het anders, maar zij heeft volgehouden, en ik hoop oprecht dat jouw dochter dat moment ook mag gaan ervaren, ookal is het nu nog te donker voor haar om dat te voelen. 

Ik denk ook aan je .