Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
♥️
hoi, ik ben al de hele week ziek dus niet veel puf gehad om te schrijven. Afgelopen week wel meerdere (telefonische) gesprekken gehad met oa regiebehandelaar/mentor/gezinsvoogd.
Regiebehandelaar en gezinsvoogd vooral over een stuk miscommunicatie, dat het voor ons ontzettend moeilijk is om in te schatten wat er gebeurt als je niets hoort. Hier wel goed over gesproken en ook gehoord dat dochter echt wel gesprekken heeft.
Mentor belde ook, die was ziek geweest en jammer genoeg had niemand anders hierop de communicatie overgenomen.
Maar ook daar wel een goed gesprek mee gehad, wat vooral heel duidelijk is is dat dochter de lat zo hoog voor zichzelf legt, in echt alles. Bij een opdracht als; schrijf 3 dingen op die oke waren, schrijft ze wel iets op maar ontkracht het ook meteen, bijv over sport: ik heb een spel pingpong gedaan, maar ja dat is eigenlijk geen sport.
Niets mag gewoon oke zijn.
En boven alles blijft die doodswens bovenaan staan, dit benoemt ze daar ook en dit staat gewoon heel veel in de weg.
Ook zijn helaas de schimmen weer terug en slaapt ze weer slechter.
Gisteren tijdens het bezoek, waar we vooral over koetjes en kalfjes praten en heel veel rummikub spelen, merk je ook dat er veel spanning is.
Ze voelt zich schuldig naar ons als wij spullen voor haar meenemen, want is dit niet te duurt, ze maakt zich zo druk om alles.
En ik….ik maak mij zo druk om de toekomst, en nee, dit laat ik niet naar haar blijken, maar ik weet niet hoe ze vooruit kan gaan. Ik ben zo bang dat wanneer de dag komt dat ze ergens de deur uit mag/kan dat we haar dan kwijt zijn. En die komt met momenten zo binnen. Ik merk dat ik de laatste week buiten het ziek zijn ook gewoon mentaal in een dip zit en niet goed weet hoe hier mee om te gaan.
Ach wat een verdrietige situatie toch.. 
Even een knuffel Ciska, wat is het toch zwaar voor jullie.
'En ik….ik maak mij zo druk om de toekomst, en nee, dit laat ik niet naar haar blijken, maar ik weet niet hoe ze vooruit kan gaan. Ik ben zo bang dat wanneer de dag komt dat ze ergens de deur uit mag/kan dat we haar dan kwijt zijn. En die komt met momenten zo binnen. Ik merk dat ik de laatste week buiten het ziek zijn ook gewoon mentaal in een dip zit en niet goed weet hoe hier mee om te gaan.'
Ik kan me voorstellen Ciska, dat op bepaalde momenten de afschuwelijke mogelijkheid van een allerzwartst scenario naar boven komt. Ik denk dat het eerder een teken is van mentale sterkte, dat je dit inzicht nu even aan kunt. En daarnaast en daarboven het besef, dat er met man en macht gewerkt wordt aan de geestelijke gezondheid van je dochter.
Ik blijf toch steeds hangen op die schimmen en stemmen in haar hoofd, maar dat komt ook omdat ik bij mijn broer gezien heb dat er met medicatie wel iets mogelijk is, waardoor de invloed daarvan duidelijk minder is. Vandaag in de krant een artikel over de samenhang tussen dopamine en psychoses: teveel dopamine zou een bijdrage kunnen leveren aan een psychose. En ondertussen zijn de hersenen van een fruitvlieglarve (1 mm groot) in kaart gebracht met alle neuronen (3016) en verbindingen daartussen. Volgende stap wordt de muis. De mens heeft waarschijnlijk 100 miljard neuronen en 1 met 15 nullen keer zoveel verbindingen. Dus het duurt nog even voordat alles in kaart gebracht is en dan nog uitzoeken waar het soms fout kan gaan. Waarom zeg ik dit? Omdat het laat zien dat we nog zo weinig weten van zoiets gecompliceerds en bepalends als de hersenen. Alsof we roeien met een ijslollyhoutje.
Tsjor
Moeilijk en erg zwaar Ciska!
Je wilt zoveel en je kunt niets en de angst voor suïcide blijft in je hoofd zitten.
Dat is zo ontzettend zwaar.
Ik denk aan jullie,
Ciska78 schreef op 12-03-2023 om 09:39:
En ik….ik maak mij zo druk om de toekomst, en nee, dit laat ik niet naar haar blijken, maar ik weet niet hoe ze vooruit kan gaan. Ik ben zo bang dat wanneer de dag komt dat ze ergens de deur uit mag/kan dat we haar dan kwijt zijn. En die komt met momenten zo binnen. Ik merk dat ik de laatste week buiten het ziek zijn ook gewoon mentaal in een dip zit en niet goed weet hoe hier mee om te gaan.
Zo moeilijk dit . Herkenbaar. Vertrouwen en hoop houden . En loslaten. En zelf op de been blijven . Je eigen leven ook leven
Dikke knuff .
Wat ontzettend moeilijk Ciska. Het is zo belangrijk dat jullie ook tot rust kunnen komen en nu zit je nog in angst. Ik hoop zo dat er nog meer vertrouwen mag komen! Voor nu sterkte.
Tsjor, jij noemt medicatie, maar dat is iets wat dochter echt heel hard afwijst. En ze heeft al eens benoemt dat als ze dit onder dwang gaan doen dat ze er dan tegen gaat vechten, dan is het natuurlijk niet meer helpend.
Wat ik wel vergeten te benoemen heb, is toch wel een heel klein pluspuntje, dat ze wel een toestemmingsformulier getekend heeft voor traumatherapie, ze kon niet invullen wat dan haar doel was, maar goed, dit is wel een mini stap (laten we het maar niet over de wachtlijsten hebben daarvoor)
- ongepast-
Francis, dat stadium zijn ze al lang gepasseerd. Als je inhoudelijk wil reageren is het wel handig als je de hele draad doorneemt als die 66 pagina’s lang is. Alleen reageren op de openingspost is dan niet zo handig.
FrancisSandoval schreef op 15-03-2023 om 09:54:
[Quote verwijderd]
Ze moet ... ze moet … ze moet … ? Heb jij dit draadje wel gelezen? Als het zo makkelijk was, zouden er nooit problemen ontstaan.
gisteren weer op bezoek bij dochter geweest. En ik weet het niet zo goed.
Het ging oke, zolang we het bij koetjes en kalfjes praat hielden.
Als je wat meer info van haar wil dan stijgt de spanning meteen het dak door.
Ze liet trots zien hoe rustig haar amen zijn, maar daarvoor in de plaats bonkt ze met haar hoofd, ik weet niet wat ik liever heb.
We hadden het even over haar mentor, dat als die ons belt ze vaak zegt dat het goed gaat.
Die indruk krijgen wij zelf niet als we kind aan de lijn hebben en zien.
Dochter gaf zelf ook aan dat ze al de hele week hoog in haar spanning dus raar dat een mentor dat dan zegt toch.
Ook merken dat er nog steeds veel onduidelijkheid is bij dochter wat vervolgstappen zijn, vooral mbt eventueel open staan voor behandeling. Eigenlijk heft ze met alles iemand nodig die haar bij de hand neemt en alles uitlegt.
Morgen evaluatie, ben benieuwd wat er dan besproken wordt.
Ik ga zelf niet zo lekker, sinds maandag paniekaanvallen, niet gek maar wel erg vervelend. Heb nu oxazepam en morgen een uitgebreide afspraak bij de huisarts hoe verder.
Ciska78 schreef op 19-03-2023 om 14:53:
gisteren weer op bezoek bij dochter geweest. En ik weet het niet zo goed.
Het ging oke, zolang we het bij koetjes en kalfjes praat hielden.
Als je wat meer info van haar wil dan stijgt de spanning meteen het dak door.
Ze liet trots zien hoe rustig haar amen zijn, maar daarvoor in de plaats bonkt ze met haar hoofd, ik weet niet wat ik liever heb.
We hadden het even over haar mentor, dat als die ons belt ze vaak zegt dat het goed gaat.
Die indruk krijgen wij zelf niet als we kind aan de lijn hebben en zien.
Dochter gaf zelf ook aan dat ze al de hele week hoog in haar spanning dus raar dat een mentor dat dan zegt toch.
Ook merken dat er nog steeds veel onduidelijkheid is bij dochter wat vervolgstappen zijn, vooral mbt eventueel open staan voor behandeling. Eigenlijk heft ze met alles iemand nodig die haar bij de hand neemt en alles uitlegt.
Morgen evaluatie, ben benieuwd wat er dan besproken wordt.
Ik ga zelf niet zo lekker, sinds maandag paniekaanvallen, niet gek maar wel erg vervelend. Heb nu oxazepam en morgen een uitgebreide afspraak bij de huisarts hoe verder.
Vervelend dat je tegengestelde signalen krijgt: jullie kennen je dochter door en door, hebben waarschijnlijk aan een halve blik genoeg om te zien hoe de zaken ervoor staan. Vraagt de mentor niet genoeg door, neemt die meteen genoegen met een "het gaat goed" van dochter?
Op deze manier heb je nog niet het idee dat je er wat mee opschiet.
Morgen bij de evaluatie precies aangeven wat je hier schrijft;
- Hoe kan het dat de mentor andere signalen krijgt dan wat jullie waarnemen?
- Onduidelijkheid bij je dochter over de behandeling, want daar lijkt ze voor open te staan. Waarom pakken ze dat niet met beide handen aan? Vind het zo zonde dit alles, alsof ze niet doorpakken ofzo.
Goed dat je morgen een afspraak hebt met de huisarts voor jezelf
Als ik mijzelf in jou verplaats dan zou ik continue hoog in mijn spanning zitten en oh zo graag willen dat het mijn dochter de goede kant opgaat. Uiteraard wil ik graag mijn dochter vaak zien, maar ook vooral om dat ik hoop iets positiefs op te vangen, wat mij een klein beetje gerust kan stellen, zodat mijn spanning kan zakken.
Ik vermoed dat je eigen spanning, hoop en teleurstelling jouw dochter haarscherp aanvoelt.
Stel dat het universum jou toestaat om het niet meer te weten, om jouw spanning te laten zakken, zonder dat dan het noodlot toeslaat of je een slechte moeder bent. Dat je die zogenaamde onbeduidende zaken, je eigen koetjes en kalfjes, als even belangrijk mag ervaren en niet alles om je dochter draait. Dat je niet hoeft te vragen aan dochter, hoe het met haar gaat. Dat het universum die navelstreng overneemt, voor een paar uur, een dag, misschien wel iets langer.
