Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
wat moeilijk Ciska! Jullie doen wat jullie kunnen. Veel sterkte.
Ach wat taai allemaal Ciska. Misschien is het wel goed dat je informatie wat minder ‘hard’ binnen laat komen en vragen doorspeelt aan de gezinsvoogd. Want je kunt zo weinig met die informatie en dat maakt zo ontzettend machteloos. Ik zie bij mezelf dat dat tot een soort van paniek heeft geleid waarbij je je zulke grote zorgen maakt en ziet wat er (mogelijk) in het verschiet ligt, dat er chronisch onrust door je systeem raast, wat totaal niet helpend is, voor niemand. Ik hou de zorgen op dit moment actief op afstand. Ik vraag weinig informatie, alleen op hoofdlijnen, en vraag niet door als zoon in een negatieve tirade dreigt te komen. Dat zie ik inmiddels van mijlenver aankomen dus dat kap ik in het beginstadium al af. En doordat ik niet in zoons spanning zit, en hij mij ook toelaat van gespreksonderwerp te veranderen, lukt dat vrij goed. Moest ook wel want ik merk dat ik helemaal uitgeput ben na ruim drie jaar chronische stress van alle woede en angst die zoon in het gezin bracht. Ik heb het nu ‘druk’ met mezelf om de energie en het noorden weer terug te vinden. Ik ben blij dat zoon bij vader woont en daar voor nu veilig(er) is. Hij heeft zelf ook wel een soort draai gemaakt maar ik kan er nog niet op vertrouwen dat dit doorzet omdat zijn problematiek zich in het verleden met downs en ups manifesteerde en hij na een up vaak verder terugviel. Maar ik uit die angst alleen naar ‘externen’ en ben ook blij dat ik wat verder van hem af ben want daardoor hoef ik destructiviteit ook niet te beheersen en kan ik aan mijn eigen herstel werken. Als het weer slechter met hem zou gaan, zie ik dat dan wel weer. Ik kan er toch geen invloed op uitoefenen. In die zin heb ik ook wel de overtuiging dat ik alles heb gedaan wat mogelijk was en dat dat zoon niet heeft geholpen, behalve dat hij weet dat zijn moeder veel van hem houdt. Wat heel veel is natuurlijk, maar ik had zo graag echt iets substantieels willen kunnen doen om hem te helpen op een fijnere manier volwassen te worden en belemmeringen weg te nemen en te leren. Maar het lukt hem niet om dat toe te laten en dat moet ik accepteren en hem zelf het stuur in handen geven. Het gaat tussen hem en mij goed. Er is weinig spanning en veel genegenheid, ook van hem naar mij, als ik hem af en toe zie. Dat is heel fijn en ook wel bijzonder na al die escalaties en ellende. Daar geniet ik dus maar van!
Ik hoop dat er bij jullie ook een gevoel van rust kan komen dat er wel ruimte is voor herstel. Het is zo ontzettend moeilijk om bang te zijn voor de veiligheid van je kind. Dat is ook niet echt te verdragen. Die afstand moet je eigenlijk forceren omdat het totaal contra-intuïtief aanvoelt. Jullie zitten in een vreselijke situatie omdat die suïcidaliteit steeds zo aanwezig blijft en er alsmaar geen ‘pas op de plaats’ gemaakt lijkt te kunnen worden. Het is dus in mijn ogen niet raar dat jullie zo gespannen blijven maar het is wel erg ongezond voor jullie en het helpt niemand dus ik hoop dat er toch op de een of andere manier iets kan gebeuren wat jullie in staat stelt om wat te berusten in dat de situatie is zoals hij is.
Omnik, helemaal herkenbaar hoor wat jij schrijft De spanning waar je in blijft en dat die gewoon niet goed is voor jezelf, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik snap heel goed dat je tijd nodig hebt om weer aan jezelf te denken.
Hopelijk lukt je dat ook een beetje , voor jou ook een dikke knuf.
Afgelopen zondag was , voor het eerst, beste vriend van dochter mee (op verzoek dochter) en dit verloop wel oke. We hadden hem al voorbereid en dat vond hij wel fijn. Dochter af en toe wat vragen en verder hebben we een spel gespeeld.
Dinsdag weer een update van mentor, dochter zit erg hoog in de spanning. Dit komt voornamelijk doordat ze de afspraak met zichzelf heeft dat ze er voor het eindexamen er niet meer is en ze heeft de datum 14 mei in haar hoofd gezet als begin van de examens. En dit zorgt nu dus al voor heel veel spanning.
En waar wij dus bang voor zijn is dat ze daar toch naar een mogelijkheid gaat zoeken om dir wens ten uitvoer te brengen. Kan haar mentor wel leuk zeggen dat er daar niets zal gebeuren, maar fat kun je niet garanderen.
We hebben wel gevraagd of de psychiater niet nog eens met dochter wil praten over de voordelen van medicatie en daar ging mentor achteraan.
ciska wat vreselijk dat ze steeds concreter wordt, mij bekruipt het gevoel dat ze schreeuwt om hulp maar wordt niet gehoord. Hoe zit het met die traumatherapie? Waarom heeft ze alleen die mentor (met alle respect.. 'erachteraan gaan' klinkt ook weer als een flutuitspraak, dringt de ernst niet door?) en niet standaard die psychiater? Kan ze aangeven waaróm de doodswens er is, waarom ziet ze het leven niet zitten, zijn het de stemmen die haar hier manipuleren waardoor ze zo vasthoudend hierin is? Waarom wordt daar verdomme niks mee gedaan! Het lijkt me onmogelijk voor zo'n jong meisje om in haar eentje dit gevecht met die stemmen te hebben.
Ik zou aan alle bellen gaan hangen die er zijn f*ck die protocollen!
helemaal eens met Sandra, waarom duurt dit alles zo lang, dit kan niet waar zijn, er moet iets gedaan worden, zo erg voor jullie dochter!
Wat vreselijk Ciska
Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet dat er nog steeds niet behandeld wordt terwijl dochter zo expliciet is in haar doodswens met datum/ultimatum en al. Ik voel je machteloosheid.
Het komt op mij niet over alsof er concrete stappen gezet worden om aan haar herstel te werken.
Dikke knuffel Ciska
ciska, ik voel ook jouw angst en machteloosheid! Dat maakt je kapot en zorgt voor een constant stress gevoel.
Dit meisje schreeuwt om hulp, het is allemaal te groot en teveel voor haar.
Ik denk elke dag aan jullie en wens je veel sterkte en hoop met heel mijn hart dat er iemand wat voor haar gaat betekenen!!.
ik snap dat jullie allemaal roepen waarom er niet behandelt wordt, maar dat is nou juist het grote struikelblok.
Waar ze nu zit, specifiek op deze groep, is het alleen maar stabilisatie en observatie. De reden dat dochter hier zit is omdat ze geen enkele vorm van behandeling wil. Deze groep is eigenlijk de laatste kans om haar weer in een “normaal” ritme te krijgen, haar gezonde kant aan te spreken en te hopen dat ze open gaat staan voor behandeling. Dat haar doodswens niet meer zo’n vaste plek in neemt (want hij zal niet weg gaan, maar kan best naast een behandelpad lopen) en dat ze de overstap kan maken naar een langdurige behandelplek ( met een openere setting).
Maar ja, dat kan niet zolang haar doodswens zo groot op nummer blijft staan. Ze heeft die afspraak met zichzelf gemaakt en haar autisme zorgt er ook nog eens voor dat ze hier heel volhardend in blijft.
Traumatherapie was al een dingetje, want ja we doen geen behandeling hier dus moeten we toestemming gaan vragen hogerop. Daar staat ze gelukkig wel voor op de wachtlijst nu, maar kan helaas nog wel even duren.
Die psychiater, wij wisten alleen maar dat ze sinds januari geen eigen psychiater hadden. Toen ik afgelopen dinsdag begon over een gesprek met de psychiater die vanuit haar vorige locatie verbonden is aan dochter, bleek ineens dat hun oude psychiater weer terug was. Maar het is dus niet beleid dat ze hier standaard gesprekken mee krijgt.
Dochter praat wel op de groep hoor, met begeleiding, maar ze moet vooral zelf die omschakeling maken. En daar krijgt ze wel tips en trucs voor schijnbaar, maar dit werkt niet echt.
ik heb getwijfeld of ik iets zou schrijven hier maar wil je vooral toch even heel veel sterkte wensen
Kan ze met jullie als ouders ook over die datum hebben, of is dat te moeilijk? Kennelijk is er toch iets rondom de eindexamens waar ze het verband mee legt. Zou ze zelf ook eindexamen doen dit jaar? Waar kom je uit als je het lichtvoetig bespreekt (en even je eigen gedachte parkeer dat ze dit ook echt tot uitvoering brengt) en met haar denklijn mee gaat. Waarom wil ze niet meer leven?
Ik heb zelf toen ik jong was een depressie gehad, wat ik alleen heb doorgemaakt. Wat ik mijzelf wel voorhield, vrij rationeel, als dit zo nog een jaar doorgaat dan wil ik niet meer leven. Het is voorbij gegaan, zonder medicijnen of behandeling en ik heb geen depressie daarna gehad. Maar ik snap sindsdien wel hoe zwaar en zwart het leven kan aanvoelen en begrijp ook de gedachten aan een eind hiervan.
Labyrinth, ze wel met ons geen gesprekken voeren anders dan dingen die gaan over koetjes en kalfjes. Zodra je wel iets wil bespreken schiet ze meteen omhoog in spanning en sluit ze zich af, en daarvoor is een uur bezoek oer week te kostbaar.
Ze zou dit jaar ook eindexamen doen ja.
We begrijpen dat ze de door als enige uitweg zit van alle chaos die er in haar hoofd zit.
Maar wat het zo moeilijk maakt, in dit geval haar autisme, is dat afspraak afspraak is en deze afspraak staat zo vast in haar hoofd, het is tot nu toe niemand geweest die daar aan heeft kunnen rammelen.
En ze heeft een vaste datum eraan gezet, waardoor haar spanning nu erg hoog aan het woorden is, ze krijgt meer dwanghandelingen, zoekt meer manieren om zichzelf te beschadigen en is echt wel aan het nadenken over hoe ze daar een poging kan doen. Dat is wat we zaterdag terug hoorde van haar mentor.
Ciska78 schreef op 03-04-2023 om 08:27:
Labyrinth, ze wel met ons geen gesprekken voeren anders dan dingen die gaan over koetjes en kalfjes. Zodra je wel iets wil bespreken schiet ze meteen omhoog in spanning en sluit ze zich af, en daarvoor is een uur bezoek oer week te kostbaar.
Ze zou dit jaar ook eindexamen doen ja.
We begrijpen dat ze de door als enige uitweg zit van alle chaos die er in haar hoofd zit.
Maar wat het zo moeilijk maakt, in dit geval haar autisme, is dat afspraak afspraak is en deze afspraak staat zo vast in haar hoofd, het is tot nu toe niemand geweest die daar aan heeft kunnen rammelen.
En ze heeft een vaste datum eraan gezet, waardoor haar spanning nu erg hoog aan het woorden is, ze krijgt meer dwanghandelingen, zoekt meer manieren om zichzelf te beschadigen en is echt wel aan het nadenken over hoe ze daar een poging kan doen. Dat is wat we zaterdag terug hoorde van haar mentor.
Heftig Ciska, dat ze daar zo vastberaden mee bezig is. Het kan misschien ook een voordeel hebben dat er een datum aanhangt. Dan kunnen ze haar die dag extra goed in de gaten houden. Kennelijk is ze er ook min of meer open over naar de begeleiding. Dat is opvallend want het verkleint de kans dat het gaat lukken, lijkt mij. Maar evengoed, dat dit boven jullie hoofden hangt is zenuwslopend, voor haar maar ook voor jullie. Echt afschuwelijk Zorg zo goed mogelijk voor jezelf Ciska. Het zijn barre tijden.
