Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Wat vreselijk Ciska... Ik denk aan jullie 
Ciska78 schreef op 03-04-2023 om 08:27:
Labyrinth, ze wel met ons geen gesprekken voeren anders dan dingen die gaan over koetjes en kalfjes. Zodra je wel iets wil bespreken schiet ze meteen omhoog in spanning en sluit ze zich af, en daarvoor is een uur bezoek oer week te kostbaar.
Ze zou dit jaar ook eindexamen doen ja.
We begrijpen dat ze de door als enige uitweg zit van alle chaos die er in haar hoofd zit.
Maar wat het zo moeilijk maakt, in dit geval haar autisme, is dat afspraak afspraak is en deze afspraak staat zo vast in haar hoofd, het is tot nu toe niemand geweest die daar aan heeft kunnen rammelen.
En ze heeft een vaste datum eraan gezet, waardoor haar spanning nu erg hoog aan het woorden is, ze krijgt meer dwanghandelingen, zoekt meer manieren om zichzelf te beschadigen en is echt wel aan het nadenken over hoe ze daar een poging kan doen. Dat is wat we zaterdag terug hoorde van haar mentor.
Wat vreselijk Ciska!
Krijgt ze nu ook meer gesprekken met de hulpverlening (Psychiater) nu ze zichzelf meer probeerd te beschadigen en ze een datum heeft?
Is er ook meer toezicht/controle voor haar?
Dit is voor jullie toch niet te doen? Is er wel een mogelijkheid dat jullie vaker mogen bellen (met hulpverlening) en vragen hoe ze het maakt?
Ik krijg echt koude rillingen van je berichten 
Die angst dat je dochter het echt gaat doen, die machteloosheid..het maakt je kapot.
Het triggert me enorm, ik vind het zo vreselijk voor jullie Ciska. Is er wel genoeg controle daar? Ik bedoel wordt ze wel goed in de gaten gehouden?
Zie nu dat Silver Grey dat ook al vraagt.
Ik hoop dat er inderdaad een gesprek met een psychiater geweest is.
Lieve Ciska, blijf schrijven en gooi het er uit.
Liefs en heel veel sterkte.
♥️
In principe is er genoeg controlle daar, als ze de groep is dan loopt er altijd begeleiding rond, is ze op haar slaapkamer dan heeft ze camera bewaking. Maar ze heeft al in de gaten dat ze daar echt niet 24/7 bovenop zitten.
Bellen is echt afhankelijk van haar mentor, die probeert te bellen als ze werkt, maar soms is het zo chaotisch op de groep dat dat er niet van komt, zelf bellen werkt gewoon niet is onze ervaring.
Nog geen idee of ze al een gesprek met de psychiater heeft gehad, nog niets over terug gehoord.
Dinsdag haar mentor weer aan de lijn gehad, die niet meer kan vertellen dat het niet goed gaat. Ja dat wisten we al. En dat ze zelf die switch moet maken.
En dan heb je s’avonds je kind aan de lijn en blijkt dat ze in de dagen ervoor voor het eerst sinds maanden een rondje buiten heeft gewandelt, dat soort dingen horen we toch wel heel graag van haar mentor terug. Wel na haar rondje wandelen een flinke paniekaanval, waarin ze dingen niet meer herkende/kon benoemen. (Dit laatste hebben we niet van dochter gehoord)
Gisteren heb ik in al mijn frustratie een redelijke lange mail gestuurd met vooral de vraag hoe ze hierin verwachten dat dochter met zo’n vol hoofd zelf maar die omschakeling moet zien te maken. Ook gevraagd waarom het zo lang duurt voordat de psychiater een gesprek kan hebben. En waarom een gesprek met de ervaringsdeskundige zo in de lucht blijft hangen. Veel vragen, maar vooral veel frustratie die ik heb geuit.
En warempel werden we smiddags gebeld door de behandelcoordinator, die duidelijk heeft uitgelegd wat ze nu precies doen samen met dochter. Dat ze nu momenteel vooral in de veiligheid zitten, bijv niet op de gang staan tijdens het douchen, maar voor de deuropening. Dat er nu wel gesprekken plaats vinden en dat ze vooral proberen haar bewust te maken van haar gezonde kant, maar dat momenteel de kritische kant heel erg de boventoon voert.
Ook dat ze echt gesprekken nodig heeft met de traume therapeut, omdat ze anders niet vooruit kan. Ze staat op de wachtlijst, maar ja, wachtlijsten he.
En duidelijk het besef nu, dat de beoogde 3 maanden daar, wel langer gaan duren dan 3 maanden omdat ze er voorlopig nog niet klaar voor is om naar een minder strengere setting te gaan.
Het besef dat ze haar verjaardag daar gaat meemaken 😢
Dus al met al wel een verhelderend gesprek, maar voel mij nog steeds zo machteloos.
♥️
🤗🙏🏻
Ach toch
Ach lieve Ciska…. Knuffel.
'... maar voel mij nog steeds zo machteloos.' Ciska78, het is hartverscheurend. Ik vond dit wel typerend voor jouw kant van het verhaal. In alles straal je uit dat je je machteloos voelt en dat je probeert om meer controle te krijgen over de situatie, met name doordat je eigenlijk alle info wil over je dochter, dat informatie met elkaar moet kloppen (wat dochter zegt, wat mentor zegt), de agenda's van hulpverleners etc.
Maar Ciska, al die informatie, als iedereen jou op de goede wijze op de hoogte houdt, als iedereen hetzelfde zegt, dat zorgt er nog niet voor dat je machteloosheid minder wordt. Die machteloosheid is inherent aan de ziekte van je dochter. Zelfs de bestingevoerde specialist die bovenop de behandeling zit kan niet meer doen dan op dit moment zorgen dat het niet erger wordt.
Ik ben blij dat je nu eindelijk een goed inzicht gekregen over de behandeling van de behandelcoördinator. Een volgende vraag zou zijn: wat kunnen wij, als ouders, betekenen tijdens deze periode. Wat kunnen wij eventueel doen. Hebben we ergens invloed op? Kunnen wij iets doen om ervoor te zorgen dat zij die 'switch' maakt?Hoe houd je het vol om maar te moeten afwachten, zonder dat je vooruitgang ziet? Kunnen wij iets doen om ervoor te zorgen dat zij die 'switch' maakt? Hoe houd je het vol om maar te moeten afwachten, zonder dat je vooruitgang ziet? Misschien toch goed om daar een keer een gesprek over te hebben met de behandelcoördinator, in het besef dat jouw machteloosheid helaas eigenlijk inherent is aan de situatie.
Tsjor
Ja, die vreselijke machteloosheid is (nu) onoplosbaar. Langdurig intensief bezig zijn in je hoofd met een onoplosbaar probleem is gekmakend. En laten we wel wezen: ik begrijp heel erg goed dat je ermee bezig blijft want het is ‘niet te doen’ om los te laten dat je kind in groot gevaar is en op te houden daar veel van je energie in te steken. Maar op de een of andere manier zal de energie toch anders gericht moeten worden om zelf beter overeind te blijven. Ik denk dat het belangrijk is om door te laten dringen dat je zelf ook in gevaar bent, en daar hulp bij te zoeken. Natuurlijk laat je je kind niet in de steek als je liefdevol bij haar betrokken blijft maar je energie terugtrekt uit het ‘oplossen’ van de problemen. Haar problemen zijn niet jouw expertise. Ook deskundigen hebben er maar heel beperkt grip op. Hoe zou van jou verwacht kunnen worden dat jij voor een oplossing zorgt? En nogmaals: het is niet iets wat je gewoon even moet snappen en dan maar gewoon moet doen. Dit is een ontzettend pijnlijk proces want je wil dat knokken voor een oplossing helemaal niet loslaten. En je kunt het ook alleen maar in liefde doen, in liefde voor je kind en voor jezelf. Ik zou aan die behandelcoordinator ook vragen of er begeleidingsmogelijkheden voor ouders zijn, of dat die iemand kan aanbevelen. Ik denk dat jij en je man die steun ook nodig hebben en verdienen.
Het breekt mijn hart als ik je berichten lees. Als er iets is met je kind, dan voel je dat door merg en been.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en hoop dat je een vriendin hebt tegen wie je mag aanpraten en alles verteld
Dit moet zo verdrietig voelen
