Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ciska78 schreef op 07-04-2023 om 23:01:
ik reageer later op jullie berichten hoor.
Vanavond belletje van haar mentor gehad. Vanmiddag was het chaos op de groep en in die chaos heeft dochter de kans gepakt om een nieuwe suicide poging te doen. Ze was naar de wc geweest en normaal gaat daarna meteen de badkamer deur weer dicht. Maar omdat er ineens tumult op de groep was is dat er bij in geschoten. Gelukkig is dit heel snel opgemerkt en waren ze er wel op tijd bij. Gelukkig geen schade oid. Maar ik kan gewoon even niet in woorden uitdrukken hoe ik mij voel nu. Behalve erg verdrietig en nog meer machterloosheid 😢😢
Ja afschuwelijk, maar ik denk dan ook: dit is precies waardoor het thuis onhoudbaar was en gelukkig dat er nu zoveel toezicht is dat het, zelfs midden in de chaos, op tijd opgemerkt werd. Jullie beslissing om haar op te laten nemen heeft dus een goed resultaat gehad, voor dit moment.
Neemt niet weg dat er zelfs bij een gesloten opname altijd nog mogelijkheden zijn dat iemand aan alle aandacht en veiligheidsmaatregelen ontsnapt en toch weer een suicidepoging doet. Maar in de setting waarin ze nu is is de kans daarop iets kleiner dan wanneer je thuis op haar zou moeten letten.
Tsjor
-knip-
- quote verwijderd-
Ongepast en gemeld.
hallo ciska en de andere ouders waarvan de kinderen psychische klachten hebben.
Hebben jullie in iedergeval een beetje van de 1ste paasdag kunnen genieten?
Ikzelf heb als kind met psychische problemen/klachten te maken gehad dit had mijn moeder. Gelukkig was als mijn moeder goede dagen had er wel voor haar gezin. Maar ze heeft ook wel tijden gehad dat alles haar te veel was.
Zelf heb ik bij mijn 2de dochtertje een postnatale depressie gehad heeft ook zeker ruim 2 jaar geduurd voordat ik mezelf weer was
Hele dikke knuffel voor jullie allen
Hey Ciska even een bericht dat ik aan je denk! 
dank je wel voor alle knuffels, die doen mij goed.
Afgelopen zaterdag hadden we ons ‘gewone’ bezoekuurtje, vrijdagavond hadden we van haar mentor het advies gehad niet over haar poging te praten maar er gewoon een gezellig uurtje van te maken. Dat voelde heel raar om dat te doen, dus wij hebben het wat anders aangepakt.
We hebben meteen in het begin gezegd dat we weten van haar poging en als ze er over wil praten dat dit kan en als ze dit niet wil dat dit ook prima is. En dit leek haar wel ruimte te geven om er zelf over te praten. Dus dit hebben we ook even gedaan, hoe moeilijk dat ook was, wel fijn dat ze die ruimte voelde om er rustig over te kunnen praten.
en daarna hebben we een spelletje gedaan.
En ja, dan moet je na een uur weer weg, en die voelt op dit moment gewoon moeilijker dan sn normaal. Omdat ze zo hoog in haar spanning zit en aan het struggelen is met zichzelf.
Vandaag in ieder geval weer een belletje van dochter en hopelijk ook van haar mentor.
Ook van mij een knuffel, Ciska… Fijn dat jullie er wel met dochter over konden praten. Maar wat een ontzettend moeilijke tijd voor jullie, nu al zo lang. Heel veel sterkte…
Goede aanpak van jullie Ciska !
Heel moedig. Met negeren en gezellig doen ga je uit je verbinding. Goed om te horen dat erover praten haar ruimte gaf en dat jullie dit zelf rustig konden doen. Heel sterk en wijs!! Ik wens jullie dochter het besef toe dat ze niets hoeft te bewijzen, dat ze zich met niemand hoeft te vergelijken, dat ze niets hoeft te doen om er te mogen zijn. Ze hoeft niets te worden. Ze is er al. (Examens halen, totaal niet belangrijk.) Ze is al een prachtig mens met al haar interne struggels, die er voor nu ook zijn.
Hele dikke knuffel!
Wat moet dit enorm moeilijk zijn om mee te maken, verdrietig en intens machteloos moet dat voelen voor jullie als ouders.
Waarom heeft haar mentor aangeraden om er niet over te praten? Wat was de reden daarvoor...had dochter aangegeven dit niet te willen?
Ik vind namelijk dit wel behoorlijk ver gaan, dat je als ouders zijnde wordt aangeraden er niks over te zeggen. Tegennatuurlijk en je dochter mag toch gewoon bij jullie haar verhaal kwijt. Waarom word je rol als ouder zo klein gemaakt? Ik denk dat ik daar juist zo enorm veel behoefte zou hebben aan die dikke knuffel van mijn moeder, haar troostende woorden, tranen wegvegen, gewoon er mogen zijn met mijn verdriet en problemen, dat niks hoeft, alleen die nabijheid. Dat is je verbinding samen, je moederintinct.
Hoe is dit voor jou?
BritgetJones007 schreef op 12-04-2023 om 09:52:
Wat moet dit enorm moeilijk zijn om mee te maken, verdrietig en intens machteloos moet dat voelen voor jullie als ouders.
Waarom heeft haar mentor aangeraden om er niet over te praten? Wat was de reden daarvoor...had dochter aangegeven dit niet te willen?
Ik vind namelijk dit wel behoorlijk ver gaan, dat je als ouders zijnde wordt aangeraden er niks over te zeggen. Tegennatuurlijk en je dochter mag toch gewoon bij jullie haar verhaal kwijt. Waarom word je rol als ouder zo klein gemaakt? Ik denk dat ik daar juist zo enorm veel behoefte zou hebben aan die dikke knuffel van mijn moeder, haar troostende woorden, tranen wegvegen, gewoon er mogen zijn met mijn verdriet en problemen, dat niks hoeft, alleen die nabijheid. Dat is je verbinding samen, je moederintinct.
Hoe is dit voor jou?
Ik snap wel in welke context kan worden aangeraden er niet of beperkt over te praten. Ik vind overigens dat Ciska en man dat heel goed hebben opgelost. Wel openheid bieden maar de druk er helemaal afhalen. Knap gedaan.
Ik ben ook altijd heel erg geweest van alles bespreken, openheid, kinderen willen laten weten dat je ze hoort, dat ze hun verhaal kunnen vertellen. Maar bij één van mijn twee kinderen, is dat in de loop van de tijd erg tricky geworden. Hij kan enorm blijven hangen in zijn verhaal, in zijn gelijk en hij kan dan heel eisend worden dat je hem gelijk moet geven, moet bevestigen, en je ziet hem zijn grieven en ellende herhalen en als het ware vaster en vaster raken in de frustraties in plaats van ze door het delen los te kunnen laten. Het is dus echt niet zo evident dat het goed of liefdevol is om veel aandacht te geven aan zijn negativiteit. Als je een kind hebt dat veel piekert, veel rumineert, en dat die piekergedachten kunnen worden aangezet of versterkt door intense gesprekken, is het niet zo simpel om te bepalen hoeveel ruimte je je kind het best kunt geven om 'haar verhaal kwijt te kunnen' want ongewild draag je daarmee bij aan het rondpompen van negatieve gedachten. Negeren is ook afschuwelijk want daarmee sluit je het kind op in zijn/haar eigen gedachten. Je wil op zijn minst erkennen dat je weet dat kind het moeilijk heeft. Ik hou gesprekken daarom vaak kort(er) dan ik in het verleden geneigd zou zijn om te doen, spreek wel mijn medeleven uit dat ik zie dat hij het moeilijk heeft maar ga heel beperkt inhoudelijk in op wat hij zegt. Daarvoor verwijs ik naar begeleiders. Ik erken dus wel de 'last' en de pijn maar ga niet heel diep meer in op alle gedachtegangen, die al heel vaak en op dezelfde manier de revue zijn gepasseerd, het zijn in feite dwanggedachten. Dat lijkt bij de dochter van Ciska ook aan de hand: vaste gedachtenpatronen over dood willen die niet echt bespreekbaar zijn, niet echt worden onderzocht, alleen steeds opnieuw geuit en daarmee eigenlijk bekrachtigd worden.
Ik heb zelf héél veel kritiek op hulpverleners, echt bakken. Breek me de bek niet open. Maar dit snap ik wél, dat je contra-intuïtief soms heel erg moet opletten met 'ouderlijke intensiteit'. Natuurlijk kun je je kind omhelzen en een knuffel geven. Natuurlijk 'moet' je je kind laten merken dat je veel van hem/haar houdt. Maar al te intense emoties, kunnen heel belastend zijn als een kind toch al helemaal niet met de eigen intensiteit kan omgaan. Dan is een beetje 'afkoelen' zinniger. Liefst een soort milde compassie, niet te invasief. Als ouders kom je diep bij je kind binnen en dat kan ook erg belastend zijn. Ik denk dat afwijzing van kinderen naar ouders hier vaak mee te maken heeft. Paradoxaal genoeg moet je dan tot je spijt zien dat je kind jouw intense liefde en betrokkenheid helemaal niet kan hanteren en moet je zelf aan de 'volumeknop' draaien om de juiste intensiteit te vinden. En dat kan wel eens veel lager zijn dan je zelf zou willen of dat je zelf zou dénken als je nog nooit in die situatie hebt verkeerd, met een kind wat emotioneel totaal in de soep is gedraaid.
Omnik schreef op 12-04-2023 om 10:32:
[..]
Ik snap wel in welke context kan worden aangeraden er niet of beperkt over te praten. Ik vind overigens dat Ciska en man dat heel goed hebben opgelost. Wel openheid bieden maar de druk er helemaal afhalen. Knap gedaan.
Ik ben ook altijd heel erg geweest van alles bespreken, openheid, kinderen willen laten weten dat je ze hoort, dat ze hun verhaal kunnen vertellen. Maar bij één van mijn twee kinderen, is dat in de loop van de tijd erg tricky geworden. Hij kan enorm blijven hangen in zijn verhaal, in zijn gelijk en hij kan dan heel eisend worden dat je hem gelijk moet geven, moet bevestigen, en je ziet hem zijn grieven en ellende herhalen en als het ware vaster en vaster raken in de frustraties in plaats van ze door het delen los te kunnen laten. Het is dus echt niet zo evident dat het goed of liefdevol is om veel aandacht te geven aan zijn negativiteit. Als je een kind hebt dat veel piekert, veel rumineert, en dat die piekergedachten kunnen worden aangezet of versterkt door intense gesprekken, is het niet zo simpel om te bepalen hoeveel ruimte je je kind het best kunt geven om 'haar verhaal kwijt te kunnen' want ongewild draag je daarmee bij aan het rondpompen van negatieve gedachten. Negeren is ook afschuwelijk want daarmee sluit je het kind op in zijn/haar eigen gedachten. Je wil op zijn minst erkennen dat je weet dat kind het moeilijk heeft. Ik hou gesprekken daarom vaak kort(er) dan ik in het verleden geneigd zou zijn om te doen, spreek wel mijn medeleven uit dat ik zie dat hij het moeilijk heeft maar ga heel beperkt inhoudelijk in op wat hij zegt. Daarvoor verwijs ik naar begeleiders. Ik erken dus wel de 'last' en de pijn maar ga niet heel diep meer in op alle gedachtegangen, die al heel vaak en op dezelfde manier de revue zijn gepasseerd, het zijn in feite dwanggedachten. Dat lijkt bij de dochter van Ciska ook aan de hand: vaste gedachtenpatronen over dood willen die niet echt bespreekbaar zijn, niet echt worden onderzocht, alleen steeds opnieuw geuit en daarmee eigenlijk bekrachtigd worden.
Ik heb zelf héél veel kritiek op hulpverleners, echt bakken. Breek me de bek niet open. Maar dit snap ik wél, dat je contra-intuïtief soms heel erg moet opletten met 'ouderlijke intensiteit'. Natuurlijk kun je je kind omhelzen en een knuffel geven. Natuurlijk 'moet' je je kind laten merken dat je veel van hem/haar houdt. Maar al te intense emoties, kunnen heel belastend zijn als een kind toch al helemaal niet met de eigen intensiteit kan omgaan. Dan is een beetje 'afkoelen' zinniger. Liefst een soort milde compassie, niet te invasief. Als ouders kom je diep bij je kind binnen en dat kan ook erg belastend zijn. Ik denk dat afwijzing van kinderen naar ouders hier vaak mee te maken heeft. Paradoxaal genoeg moet je dan tot je spijt zien dat je kind jouw intense liefde en betrokkenheid helemaal niet kan hanteren en moet je zelf aan de 'volumeknop' draaien om de juiste intensiteit te vinden. En dat kan wel eens veel lager zijn dan je zelf zou willen of dat je zelf zou dénken als je nog nooit in die situatie hebt verkeerd, met een kind wat emotioneel totaal in de soep is gedraaid.
Mooi omschreven en dat stukje snap ik ook, maar het advies helemaal niet bespreken vind ik klinken als negeren. Ciska heeft de juiste middenweg gekozen
