mijn kind van bijna 13 zit al ruim een jaar thuis

Vooraf

Wat is er aan vooraf gegaan dat hij opeens niet meer naar school ging?
Er moet wel iets heel heftigs zijn gebeurd want ik kan me anders echt niet voorstellen dat een kind helemaal van de een op de andere dag niet meer naar school gaat. Wat doet je zoon nu thuis? Maakt hij wel schoolwerk? Hoe kan het dat hij bepaalt wat er gebeurt? Ik zou hem de kans niet geven naar het toilet te gaan als er iemand komt om met hem te praten. Een kind van 12 kan je toch nog wel meenemen naar een therapeut als je aangeeft dat dit nodig is en belangrijk voor hem?
Ik vind het lastig om hier in te adviseren, omdat ik de situatie niet echt begrijp. Wat is de reden dat er een onderzoek start naar OTS? Wie heeft dit aangevraagd? Het is lastig dat je er met je ex ook niet uitkomt. Ik zou stoppen met die systeemgesprekken, waar dienen die nog voor? Je gaat het niet met elkaar eens worden denk ik. Maar wat jij doet is ook niet in het belang van het kind. Ik zeg niet dat hij uit huis geplaatst moet worden, maar hij moet wel gaan praten en er moet een oplossing komen voor school.

Praten

Een hele nare situatie. Je kunt hier en op internet googelen op 'thuiszitter' of 'schoolweigering'. De twitter van Katinka Slump.

http://www.dekinderombudsman.nl/ul/cms/fck-uploaded/2013.KOM002OnderwijsThuiszitters.pdf

Het rapport van de Kinderombudsman.
De Raad voor de Kinderbescherming gaat een OTS regelen? Dat zou ik afwijzen. Met een OTS krijg je een kind niet naar school. Vraag gewoon wat gaat een OTS toevoegen? Een gezinsvoogd heeft echter de taak om toe te zien of het jullie gaat lukken, en is geen hulpverlener met kennis van de wegen. Soms op eigen persoonlijke titel. En dan is het alleen maar lastig als er zich nog een leek mee gaat bemoeien. Hoe meer kapiteins op dit schip hoe ingewikkelder.
Het is ook niet nodig want jullie zijn wel bereid om hulp te aanvaarden en een OTS is voor zorgweigeraars die gedwongen moeten worden.
Ze verdienen er alleen maar geld voor toezicht en dwang mee. Het is geen hulp.

Accepteer dat je zoon voorlopig thuis zit en doe je best om, samen met hem, te ontrafelen wat er dwars zit en wat er nodig is om hem weer aan het leren te krijgen.
Heeft

Zoek zelf deskundige hulp, bij voorkeur vrijgevestigd. Een goede psycholoog of psychiater. En verdiep je eens in het probleem.

https://www.ouders.nl/forum/zorgenkinderen/school-doet-weer-moeilijk?page=1

In dit draadje zitten ook diverse documenten.

De oplossing zit in een goede puzzelaar, op het psychische vlak, die samen met jullie rustig gaat uitzoeken wat er mis is met je zoon waarom het hem niet lukt om naar school te gaan. Wordt hij gepest? Is er iets gebeurd? Heeft hij leerproblemen of problemen als adhd, autisme, dyslexie, dyscalculie, andere sociale problemen.
En dan zou de school kunnen helpen om zijn leerproces weer op gang te krijgen.
En anders is er tegenwoordig vaak een gemeentelijke commissie die alle mogelijkheden in beeld heeft om weer voor scholing te gaan.

Heeft hij nog wel boeken van zijn leerjaar? Kan hij niet vast thuis weer aan zijn werk beginnen? In tegenstelling tot wat men soms adviseert is het juist heel belangrijk om door te gaan met onderwijs. Het gaat er uiteindelijk om dat je zoon wat leert.
Er zijn ook mogelijkheden voor tijdelijk of beperkt thuisonderwijs. Maar die zijn soms moeilijk te vinden of te krijgen.

Maar dat is de richting. Niet een OTS. En dan maar wachten en dan maar toezien hoe het verder escaleert?
Geduld lijkt me inderdaad heel belangrijk. Laat je niet gek maken.

Trein loopt

'De Raad van Kinderbescherming gaat onderzoek starten om ondertoezicht stelling in gang te zetten, mijn ex heeft helemaal geen geduld en die wil het liefst dat onze zoon uit huis geplaatst wordt om hem aan het praten te krijgen, maar ik ga daar dwars voorliggen.'
Als deze trein loopt dan ben ik bang dat het weinig zal helpen als je er dwars voor gaat liggen. De kans is groot dat er een OTS komt en een UHP, omdat jullie de problemen niet kunnen oplossen. Met een uithuisplaatsing kan het zijn dat je kind in een jeugdzorginstelling komt. Daar is dan wel een dagprogramma met onderwijs (alhoewel de kwaliteit van het onderwijs nogal ter discussie staat). Er bestaat dus de mogelijkheid dat je kind op die manier wel weer een dagritme krijgt, waarin school past. Maar het is een harde weg.
Ik hoop dat je man zich realiseert dat hij met een OTS zeggenschap uit handen geeft. Officieel niet, maar in de praktijk wel. Dus stel dat het niet goed gaat met je kind in de jeugdzorginstelling, dan is er weinig wat je kunt doen als ouders. Je kunt wel wat doen, maar het zijn dan taaie gevechten.
De enige effectieve manier om dwars te gaan liggen is als je een plan hebt waardoor je kind wel naar school gaat of op een andere manier onderwijs volgt.
Wat doet je kind nu de hele dag? Gamen?

Tsjor

Praat met je zoon

En praat ook met je zoon. Hij is niet de enige die thuis is komen te zitten. Jij steunt hem. En het gaat er vooral om dat hij weer wat gaat leren. Dat is voor zijn toekomst. Hij heeft een toekomst en nu is de tijd om te leren. En wat daarin belemmert samen met jou en hulpverlening uit te zoeken en te ontwarren en te zorgen dat hij weer mee gaat met de rest.
En inderdaad luister naar Tsjor.

"De enige effectieve manier om dwars te gaan liggen is als je een plan hebt waardoor je kind wel naar school gaat of op een andere manier onderwijs volgt."

Dan meldt je dat gewoon bij de kinderrechter. Dit en dat heb je ondernomen samen met je zoon en dat is de goede weg. Teveel bemoeienis van derden gaat niet helpen. Jij kiest de kortste weg naar hulp en scholing. Desnoods tijdelijk of beperkt thuis.
Je kind heeft jou nodig en gaat zich nog naarder voelen als die getransporteerd wordt naar een instelling.

Laat je informeren

en ook je expartner. Als de vader wil dat hij uit huis wordt geplaatst, misschien is het dan goed dat hij helemaal bij jou komt wonen?
Een kind dat ineens zo compleet weigert? Dat is een signaal van onbehagen, van wanhoop, van overmacht.

Kijk eens hier: https://www.oudersonderwijs.nl/op-school/extra-ondersteuning-voor-uw-kind/als-onderwijs-niet-lukt/hulp-aan-thuiszitters/

Nogmaals, zorg dat je goede informatie vergaart, via de website kom je wel een eind op streek. Laat je verder ook informeren bij Stichting KOG. http://www.stichtingkog.info/

Gesprek

Voor het eerste gesprek met een psycholoog heb ik dochter omgekocht. Ze kreeg eerst een speeltje als ze daarna mee ging. Gelukkig ging dat goed al kwamen we wat te laat en daarna was het praten met de psycholoog geen probleem meer.
Het hielp ook niet. Maar gelukkig kon ik haar daarna wel meenemen naar andere gesprekken die wel hielpen. Of ons in elk geval op de goede weg brachten.

Die had er namelijk ook een handje van om zich op te sluiten in het toilet of overal aan vast te klemmen, zich te verstoppen e.d. Dat geeft alleen maar aan hoe bang ze zijn. Dwingen werkt dan contraproductief. Worden ze nog banger.

lotgenotencontact

Wat een complexe situatie! Heb zelf ook een thuiszitter. Nu, na ruim een jaar rust, gaat het weer wat beter met hem. Maar school is nog steeds geen optie. Op Facebook is een besloten groep waar je steun kunt vinden en veel informatie (ouders van thuiszitters).

website op facebook?

Lieve allen, dank voor jullie berichten. Geloof me, we hebben alles geprobeerd. Belonen, lief blijven, boos worden, in de auto zetten, maar een kind van 12 is groot en sterk en inderdaad, als hij niet wil dan kan je op je kop gaan staan maar dan rent hij weg..........hij ging niet naar school omdat hij een toets slecht had geleerd en wilde geen slecht cijfer. Ik gaf aan dat hij zich geen zorgen hoefde te maken omdat hij goed presteert op school (wat wij overigens nooit hebben gepusht maar wel gestimuleerd). Alles alles alles is geprobeerd. Hij is bang, maar niemand weet waarvoor. Ook op school hebben we gesprekken gehad met diverse mensen, ouders gesproken, niemand heeft ooit iet naars gezien of gehoord. Onze zoon was juist een leuke knul in de klas, het hele jaar dat hij niet naar school ging stonden er iedere dag 4 koters voor de deur om te vragen of hij toch weer mee ging naar school. En hij zat aangekleed te wachten, maar bij het aanbellen brak er paniek uit. Hij zei dan: ik wil wel naar school maar ik kan niet. We hebben vaak gevraagd om te praten, en doen dat nog steeds, maar niets komt er uit. Hij wordt alleen maar gefrustreerder en gefrustreerder. Naar het toilet rennen is een bekend fenomeen bij de zorgverleners. We zijn nu sinds een maand of 3 in contact met specialisten die er zijn om jong volwassenen te helpen die zorg mijden. Zij trekken er een jaar voor uit om contact te krijgen met onze zoon. Ze appen met hem, dat vinden ze al een hele stap voor hem dat hij daar sinds een week op reageert. Voor ons lijkt het zo simpen een appje, maar hij reageert wel naar een zorg verlener. En een OTS is ook nog niet gezegd dat we die krijgen. De raad heeft al aangegeven dat het lastig gaat worden omdat wij capabele ouders zijn. Er is overigens geen uithuisplaatsing aangevraagd. Ik ben benieuwd naar de groep op FAcebook, kan Niki mij daar meer over vertellen?

angst

Bij pubers kan opeens angst ontstaan zonder dat er nou een gigantische aanleiding voor is. Bij ons is dat weer over gegaan, zonder pushen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het bij jullie ook vanzelf gebeurt, maar pushen is sowieso slecht. Hij doet dit echt niet voor de lol.

Volgens mij is een reden dat ze opeens verdreven zijn uit het (kinder)paradijs, verantwoordelijkheden hebben en het volwassen leven zien opdoemen. Gevoelige kinderen kunnen het daar op zich al lastig mee hebben, en dan hoeft er maar weinig te gebeuren om ze in paniek te krijgen.

Er hoeft dus niet eens iets heel ernstigs aan de hand te zijn. Maar je moet het natuurlijk wel serieus nemen en dat doen jullie ook.

En een OTS lost niets op, het geeft je er juist een extra probleem bij. Er gaan mensen meekijken, maar die hebben alleen een opleiding "kindermishandeling". Echte hulp moet je zelf zoeken.

dank je Li

Dank, ik krijg het gevoel dat jij het heel goed begrijpt en dat je ongeveer in hetzelfde schuitje hebt gezeten. Alleen duurt het nu inmiddels wel heel lang en hij vervalt in lui gedrag, weinig sociale interactie etc.........maar ik houd moed en ga door.

Gelukkug kon mijn kind wel naar school, maar verder niks, dus ook niet op vakantie. Heel naar voor ons allemaal. Wat uiteindelijk hielp was het ontwikkelen van haar artistieke talenten. Daardoor vond ze haar zelfvertrouwen terug. En verder veel geduld en liefde. En haarniet steeds dwingen erover te praten. Maar ja, dat is makkwlijk gezegd, want zij ging dus wel naar school. Het zal moeilijker zijn als jeugdzorg en leerplucht in je nek hijgen.

Facebook

Wat wil je weten over de fb-groep? Als je op fb zit, kun je de groep zoeken en je aanmelden. Op deze groep zitten veel ouders van thuiszitters. Er wordt veel info uitgewisseld over mogelijkheden op school, oplossingen die anderen hebben gevonden, ervaringen met hulpverlening en instanties, alles waar je tegenaan loopt als ouder van een thuiszitter.